stop me หยุดฉันให้เลิกรักนาย

"ฮือๆ แม่หายไปไหน" แฝดป๊อปปี้น้อยร้องไห้พร้อมมองหาผู้เป็นแม่รอบๆบริเวณ

"แม่หนูเขามีธุระนะจ้ะ หนูอยู่กับป้าก่อนนะสักพักแม่หนูก็จะมารับ" คุณป้าเจ้าของร้านเดินเข้ามาโอบกอดเจ้าตัวเล็กไว้

"ไม่เอาๆ ผมจะไปหาแม่"ผมที่ยืนมองอยู่ก็ไม่รู้จะทำยังไง ที่เห็น(ว่าที่)ลูกเริ่มงอแง นอกซะจากพยามพูดให้เจ้าตัวเปลี่ยนความสนใจ

"เลิกร้องไห้ซะเด็กดี เดี๋ยวลุงพาไปเล่นเกมส์เอามั๊ย" ผมย่อตัวลงให้มองเห็นใบหน้าเล็กชัดๆ ยิ่งมองยิ่งเหมือนผมตอนเด็กๆ 

"แม่บอกว่าเล่นเกมส์มากๆไม่ดี" แฝดป๊อปปี้น้อยหยุดร้องไห้ แล้วจ้องหน้าผม

"ลุงหน้าเหมือนคนในรูปเลย" ผมขมวดคิ้ว "รูปอะไรคับ" 

"รูปในกระเป๋าสตางค์แม่" เด็กชายยิ้มออกมา "เหมือนจริงๆนะ" ผมเริ่มมีความหวังขึ้นมาบ้างในใจ ทั้งเรื่องที่แม่เจ้าหนูนี้เป็นคนไทย แล้วก็เรื่องที่เจ้าหนูนี่เกิดที่สกอตแถมตอนนี้มีเรื่องรูปอีก แต่ผมก็ยังไม่ได้ถามเจ้าตัวเล็กไปว่า พ่อของเขาเป็นใคร เพราะบางทีเขาอาจจะมีพ่ออยู่แล้วและนี้มันอาจจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญ 

"เอิ่มม ถ้างั้นหนูไปหาคุณพ่อรอคุณแม่ดีกว่าไหม ลุงจะไปส่ง" แฝดป๊อปปี้น้อยทำหน้าเศร้า

"ผมไม่รู้ว่าพ่อเป็นใคร" ผมหน้าซีดลง คำพูดของผมอาจจะไปกระทบต่อจิตใจอันบอบบางก็เป็นได้

"แม่ผมไม่เคยพูดถึงพ่อเลยคับ" ผมยกมือขึ้นลูบหัวเจ้าตัวเล็กเบาๆ 

"ลุงเป็นพ่อให้วันนึงเอาไหม ^^" 

"จริงนะคับ! ลุงจะเป็นพ่อให้ผมจริงนะ!" ผมพยักหน้า "เย้!!" แฝดป๊อปปี้น้อยกระโดดกอดคอผมไว้แน่น

"แฮ่กๆ พอก่อนคับพ่อหายใจไม่ออก" เด็กชายยิ้มและจับมือผมไว้แน่น "งั้นเราไปห้องลุงเอ้ย!พ่อดีกว่า อยู่บนนู่นนะ เหมือนห้องแม่เราเลย" 

"ผมชอบคับ ห้องพ่อสูงไหม ผมชอบสูงๆ" เด็กชายพูดพร้อมทำมือประกอบ

"สูงสิตั้งชั้น 12 แหน่ะ" ผมจูงมือลูกข้ามถนนไปฝั่งโรงแรม พลางคิดไปด้วยว่า ถ้าแม่ของเด็กคนนี้เป็นฟาง เธอทำไมใจร้ายจัง แม้กระทั่งเรื่องของพ่อ ลูกยังไม่ลูกเลย

"ว๊า พ่อสูงไม่เท่าแม่เลย ของแม่ชั้น13" ผมยิ้มขำๆกับความชั่งพูดของลูก

"เราเป็นพ่อลูกกันแล้ว แต่พ่อยังไม่รู้เลยว่าลูกชื่ออะไร" ผมว่าจะถามหลายครั้งแล้วนะ แต่ลืมทุกที -___-

"พอพพิคับ พ่อเรียกผมว่าพอพเฉยๆก็ได้" ชื่ออะไรนะ พอพพิ งั้นหรอ 

"ชื่อคล้ายพ่อจัง พ่อชื่อป๊อปปี้" ผมตอบพลางยิ้มแห้งๆให้ลูก แม้แต่ชื่อเจ้าหนูนี่ก็คล้ายผม

"ชื่อเหมือนดอกไม้เมืองหนาวเลย ป้าเฮลล่าชอบพูดบ่อยๆ พ่อรู้ไหม ผมเกิดในฤดูหนาวนะ ป้าบอกว่าตอนผมเกิดหิมะตกหนักมากๆเลย" ผมหัวเราะพร้อมขยี้ผมลูก ถ้าเขาเป็นลูกผมจริงๆ ผมว่าผมคงไม่เหงาแล้วแหละ เด็กอะไรช่างพูดช่างจาจริงๆ

"ถึงแล้วนี้ไงห้องของพ่อน่าอยู่ไหม" พอพพิพอมาถึงห้อง ก็วิ่งวุ่นไปสำรวจนู่นสำรวจนี่ 

"โอโหหหห ห้องพ่อมีโมเดลเยอะจัง" ลูกหยุดที่หน้าตู้โมเดลกีต้าและรถของผม "ผมหยิบได้ไหมคับ" ผมพยักหน้าเชิงอนุญาติ 

"ผมชอบโมเดลกีต้าร์นี้จัง" 

"อยากได้ไหม พ่อให้" ผมย่อตัวลงมองหน้าลูก "จริงนะ! พ่อให้ผมจริงๆนะ!" ผมพยักหน้ายิ้มๆ

"เย้ๆ! พ่อใจดีจัง แม่นะแอบใจร้าย" ผมยิ้มขำๆ ที่ลูกทำมือกระซิบ ทำเหมือนผู้เป็นแม่จะมาได้ยิน

"ไปว่าแม่อย่างนั้นไม่ดีนะ โมเดลนี้วางไว้ก่อนดีกว่า ไว้ตอนลูกจะกลับค่อยมาเอา" พอพพิทำตามที่ผมบอก ลูกวางโมเดลไว้ที่เดิม แล้วเดินตามผมมาดูทีวี

"พ่อคับผมหิว" พอพพิละสายตาจากการ์ตูนหันมามองผมตาแป๋ว พอผมยกมือขึ้นดูนาฬิกาก็เกือบบ่ายแล้ว ทำไมผมถึงรู้สึกว่าเวลามันเดินเร็วนักละ ผมไม่รู้สึกเบื่อเลยที่ต้องนั่งจ้องดูตัวการ์ตูนในทีวี 

"เดี๋ยวพ่อไปทำอะไรให้กินคับ" จุ๊บ ผมหอมแก้มลูกเบาๆ แล้วมุ่งหน้าไปที่ครัว

"พอพ พ่อทำสปาเกตตี้ครีมซอสได้ไหม ในครัวไม่มีอะไรเลย หรือเราจะลงไปกินข้างล่างดี" ผมตะโกนตามตัวการที่กำลังหัวเราะคิกคักขณะที่ดูการ์ตูน

"ไม่เอา ผมอยากกินฝีมือพ่อ ผมกินสปาเกตตี้เป็นคับ แม่เคยทำให้กิน" เจ้าตัวเล็กตะโกนตอบกลับมา ผมไม่ค่อยได้กินสปาเกตตี้เลยตั้งแต่ฟางไปต่างประเทศผมกลัวว่าผมจะอดคิดถึงวันที่เรากินมันด้วยกันที่ร้านไม่ได้ แต่วันนี้ตอนนี้ผมกำลังทำมัน สปาเกตตี้ ทำให้ลูกชายของผมกิน ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าใช่ลูกผมจริงๆไหม แต่ผมก็รักและถูกซะตากับเด็กนี้ไปแล้ว

ผมอุ้มลูกที่กำลังหลับปุ๋ยเข้ามาในห้อง ก่อนจะค่อยๆวางลงที่เตียง หลังจากกินสปาเกตตี้เสร็จผมก็ปล่อยให้ลูกดูทีวีอยู่นาน พอผมไปหาว่าจะชวนคุยก็เห็นเจ้าตัวเล็กนอนหลับไปแล้ว

"กี่โมง แล้วคับ" อาจจะเป็นเพราะผมนั่งลงบนเตียง แล้วเตียงยุบ ลูกถึงได้รู้สึกตัว 

"จะสี่โมงเย็นแล้วคับ" 

"แม่ทำไมยังไม่มาหาผมอีกนะ" พอพพิพูดเศร้าๆ ผมจึงจำเป็นต้องเขยิบเข้าไปดึงตัวลูกให้นอนหนุนแขนแล้วใช้แขนอีกข้างกอดไว้

"แม่เขาอาจจะทำธุระยังไม่เสร็จมั้งคับ" เด็กชายพยักหน้าเข้าใจ พร้อมมองไปรอบๆห้อง

"แม่!!" พอพพิลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพยามลงจากเตียงแล้วเข้าไปจับรูป... ฟาง ที่ผมขยายใส่กรอบไว้ติดผนังห้อง

"แม่... หรอ..." แม้ผมจะคิดว่าพอพพิเป็นลูกผมเองอยู่แล้ว แต่การกระทำที่เจ้าตัวเล็กทำตอนนี้ ยิ่งทำให้ผมตัวชา ได้แต่ยืนแข็งทื่อ ผมยอมรับว่าผมตกใจจริงๆ ที่เห็นพอพพิเรียกผู้หญิงที่ผมรักและคิดถึงตลอดว่าแม่ 

"หนูเป็นลูกพ่อจริงๆ" ผมโผเข้าไปกอดลูกไว้ทันที ผมดีใจเหลือเกินที่ในที่สุด ผมก็เจอลูกและผมก็กำลังจะได้เจอเธอ ผมจะไม่ยอมปล่อยให้เธอหนีไปไหนอีกเด็ดขาด

"พ่อมีรูปแม่ได้ไงคับ" ลูกถามออกมาอย่างไร้เดียงสา

"ก็เพราะว่าพ่อเป็นพ่อของลูกจริงๆไงคับ พ่อเป็นสามีของแม่ฟางของลูก" ผมจ้องเข้าไปในดวงตาคู่เล็ก พลางลูบหัวลูกอย่างเอ็นดู

"พ่อเป็นพ่อผมจริงๆหรอ" ผมพยักหน้ายิ้มๆ 

"พ่อมีรูปแม่ก็เหมือนแม่ที่มีรูปพ่อไงคับ" ผมอธิบายต่อหลังจากที่ลูกทำหน้าไม่เข้าใจ

"ผม... ผมรักพ่อคับ ผมดีใจที่ได้เจอพ่อ" พอพพิกอดผมคราวนี้แน่นกว่าคราวไหนๆ

"พ่อก็รักลูกเหมือนกันคับ" แล้ว พ่อก็รักแม่ด้วย 

คือไรเตอร์มาอัฟเร็วปกติเนอะว่าไหม ? 555555555555555 -______- ตอนนี้ขออภัยาสำหรับคนที่รอ PF ด้วยน๊าาา เพราะตอนนี้ ไรเตอร์เน้นๆ PP สองคนพ่อลูกเต็มๆ 5555555555 >____<