stop me หยุดฉันให้เลิกรักนาย

ตอนนี้ฉันอยู่บนชั้น 13 ของโรมแรมระดับห้าดาวใจกลางกรุงเทพ เรื่องเมื่อเช้าที่พอพพิเจอ...เขาที่สนามบิน ทำให้ตอนนี้ฉันต้องมายืนหน้าระเบียงทอดสายตามองไปเรื่อยๆ คิดว่า เขาไปที่สนามบินทำไม 

"เธอจะมาอยากรู้ไปทำไมฟาง" ฉันยกมือขึ้นตบหัวตัวเองเบาๆพร้อมส่ายหน้า นั่นสิ ฉันอยากรู้ไปทำไม เขาอาจจะพาลูกพาเมียเขาไปเที่ยวก็ได้ เขามีความสุขแล้ว มีแต่ตัวเราเองที่ยังจมปักอยู่กับเรื่องในอดีต 

"แม่คับ" ฉันหันไปตามเสียงเรียก พอพพิที่นั่งเล่นโมเดลอยู่ มองหน้าฉัน แววตาของลูกใสซื่อ ไร้เดียงสา ฉันเห็นแล้วอดที่จะยิ้มไม่ได้

"ว่าไงคับ" 

"เราจะอยู่ที่นี้นานไหมคับ" จริงสิ ฉันตั้งใจแค่ว่าจะอยู่ที่ไทยไม่นาน แต่ไม่ได้คิดไว้ว่าจะอยู่กี่วัน -___- 

"เอิ่มม แม่ว่าสักอาทิตย์ดีไหม หรือพอพพิคิดถึงบ้านแล้ว" ฉันพูดพลางเดินเข้ามานั่งใกล้คนตัวเล็ก "มาแม่หอมหน่อยสิ" ฉันอุ้มลูกขึ้นมานั่งบนตักแล้วหอมแก้มทั้งสองข้าง

"ผมชอบที่นี้คับ อยากอยู่นานๆ" พอพพิพูดตามประสาเด็ก สีหน้าดูมีความสุข ฉันไม่ได้อยากจะทำร้ายจิตใจลูกแต่ฉันอยู่ที่นี้นานไม่ได้ แค่มาถึงไทยเมื่อเช้าพอพพิก็เจอเขาแล้ว ถ้าอยู่นานๆ เราอาจจะเจอคนอื่นด้วย

"จ้ะ แม่ก็ชอบ แต่เราอยู่นานไม่ได้" 

"ทำไมละคับ" ลูกมองหน้าฉันด้วยสีหน้าสงสัย

"พอพไม่คิดถึงบ้านหรอคับคิดถึงราสเชอร์คิดถึงเฮลล่าไง" ฉันลูบหัวลูกเบาๆ เป็นการกล่ิอม

"ไม่อยู่นานก็ได้คับ ผมคิดถึงราสเชอร์คิดถึงเฮลล่า" 

"ดีมากจ้ะ"

เช้าวันต่อมา 

"แม่้ค้าบบบ~ เร็วๆสิ" 

"จ้าๆ" ฉันตอบลูกขำๆ วันนี้ฉันบอกพอพพิว่าจะพาเขาเที่ยวให้ทั่วกรุงเทพ แต่ไม่ใช่เช้าๆแบบนี้ซะหน่อย ลูกชายฉันตื่นเต้นซะมากกว่า ฉันไม่รู้จะูพูดยังไง 

"ผมหิวแล้ววว" 

"แม่มาแล้ว" ฉันส่ายหน้าำเบาๆ พลางใส่รองเท้า "เร่งแม่จังนะ ป่ะ ไปได้แล้ว" 

"แม่คับผมไม่อยากกินที่นี้" ฉันมองหน้าลูก งงๆ ถ้าเขาไม่กินข้าวที่โรงแรมแล้วจะกินที่ไหน 

"ผมอยากกินข้างนอก" นี้ลูกฉันแอบไปรู้จักร้านอาหารข้างนอกหรือป่าว -__-; พอพพิดึงแขนฉันออกจากโรงแรม ฉันเอ๊ะใจแต่ไม่พูดทักทวง ที่เจ้าลูกชายจอมซนดึงแขนออกจากประตูรั้วโรงแีรมสู่ถนน 

"ผมอยากกินนั่น" ฉันมองตามนิ้วเล็กออกไป พอพพิชี้ไปที่ถนนฝั่งตรงข้าม มีร้านขายข้าวต้มข้างทางร้านนึงตั้งอยู่

"ข้าวต้ม ในโรงแรมก็มีหนิคับ" 

"ไม่เอา ผมอยากกินร้านนี้" ฉันอมยิ้มพร้อมส่ายหน้า "จ้ะ" 

"เย้ๆๆ แม่ใจดีที่สุดเลย" 

"อย่าเต้นเป็นลิงโลดสิ อายคนอื่นเขา" ฉันเอะลูกเบาๆ ก่อนจะจูงมือเดินข้ามถนนไป 

"รับอะไรดีคะ" คุณป้าท่าทางใจดียิ้มกว้างให้เราสองคนแม่ลูก 

"ขอข้าวต้มหมูแล้วก็กุ้งค่ะ พอพนั่งดีๆสิคับ" ฉันบอกคุณป้าพร้อมหันมาว่าลูกที่ไม่ยอมนั่งนิ่งๆ เขาดูตื่นเต้นไปกับทุกๆสิ่งทุกๆอย่างที่พบ 

"ลูกรู้จักร้านนี้ได้ไงคับคนเก่ง" ฉันถามสิ่งที่สงสัยออกไป พอพพิยิ้มกว้าง เขามักเป็นแบบนี้เสมอเวลาที่ฉันชมเขาว่าเก่ง

"ผมก็เห็นจากข้างบนนู่นนน ไงคับ" พอพพิชี้ขึ้นไปบนโรงแรม ฉันแกล้งมองตามลูกไป "อยู่ตั้งสูงยังมองเห็นอีกนะเนี๊ย" ฉันยื่นมือข้ามฝั่งไปขยี้ผมลูก

"แม่คับ เดี๋ยวผมไม่หล่อ" พอพพิทำหน้ามุ้ย 

"ฮ่าๆ แม่ขอโทดจ้า" 

ฉันนั่งมองพอพพิกินข้าวต้มหมู่อย่างอร่อย ลูกไม่ยอมให้ฉันเป่าให้ เขาบอกว่าเขาจะกินเอง ไม่วายฉันก็ต้องคว้านหาทิชชู่มาเช็ดโต๊ะตรงที่เขาทำหกให้อยู่ดี -__-

"คุณลุงหน้าหล่อคนนั้น!" พอพพิที่กินน้ำอยู่ดีๆ ก็ตะโกนขึ้น ฉันหันหลังกลับไปมองตามสายตาลูก ผู้ชายคนนั้นใส่เสื้อยืดสีขาวกางเกงยีนสีดำสะพายเป้ยืนอยู่หน้าประตูรั้วโรงแีีรมกำลังจะข้ามถนนมาฝั่งนี้ ฉันพยามมองหน้าเขาชัดๆ 

"ป๊อปปี้..." ใจฉันเต้นเร็วกว่าปกติ ทันทีที่เห็นใบหน้าอีกคนชัดๆ 

"ผมจะไปเรียกคุณลุง" ฉันสะดุ้ง ทั้งๆที่ไม่รู้ตัวว่าใจลอยตอนไหน 

"อย่านะพอพพิ!" ฉันพยามจะคว้ามือลูกไว้ แต่เจ้าตัวเล็กวิ่งออกไป ให้อยู่ตรงหน้าป๊อปปี้พอดี ฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้ว เดินไปเรียกลูกกลับมาก็ไม่ได้ ไม่งั้นป๊อปปี้เห็นฉันแน่ 

"ป้าคะ" ฉันเดินไปหาป้าเจ้าของร้าน "ว่าไงจ้ะหนู" 

"คือหนูฝากลูกหน่อยนะคะ" ฉันยื่นเงินค่าข้าวต้มให้คุณป้าพร้อมกับเงินอีกส่วน ป้ามองหน้าฉัน งงๆ "หนูไม่อยากเจอผู้ชายคนนั้น" คุณป้ามองตามสายตาฉันไป "แต่พอพพิไปหาเขาแล้ว ถ้าเขาทิ้งลูกหนูไว้ที่นี้ รบกวนป้าดูแลแทนด้วยนะคะ นี้เบอหนูค่ะถ้าเขาไม่อยู่แล้วโทรหาหนูด้วยนะคะ" ฉันเขียนเบอทิ้งให้คุณป้าอย่างรวดเร็วก่อนจะวิ่งหนีออกมา ป๊อปปี้เขาข้ามถนนมาหาพอพพิแล้ว ...

[Poppy is talk]

วันนี้ผมตื่นเช้าเป็นพิเศษ เป็นเพราะเมื่อวานเที่ยวบินที่ผมจะเดินทางเกิดมีปัญหา เมื่อคืนพอผมกลับมาที่โรงแรมที่เปิดจองห้องไว้เมื่อเดือนก่อนก็นอนหลับไปเลย ไม่ได้จองตั๋วบินของวันนี้ไว้ ผมเลยต้องตื่นเช้าเพื่อที่จะไปซื้อตั๋ว 

"คุณลุงคับ! คุณลุง!" ผมหันซ้ายหันขวา เห็นแค่ผู้คนเดินผ่านไปผ่านมา "คุณลุงคับ!" ผมเงยหน้าขึ้นจากมองนาฬิกา 

"เด็กคนนั้นหนิ" ผมมองเด็กผู้ชายตัวเล็กที่ยืนโบกไม้โบกมืออยู่อีกฝั่ง พอถนนว่างแล้วผมก็เดินข้ามถนนช้าๆ พร้อมมองหน้าแฝดป๊อปปี้น้อย

"มาทำอะไรตรงนี้คับ" ผมนั่งลงถามทันทีที่ข้ามฝั่งมาถึง

"ผมมากินข้าวกับแม่คับ" ผมอมยิ้ม เด็กคนนี้ช่างพูดจริงๆ "คุณลุงจะไปไหนคับ" เด็กน้อยมองไปที่เป้ที่ผมสะพาย

"ลุงจะไปต่างประเทศคับ" 

"ว้าวดีจัง คุณลุงจะไปประเทศไหนคับ" ผมยิ้มขำๆ

"คุณลุงจะไปปสกอตแลนด์คับ" ผมขยี้ผมแฝดป๊อปปี้น้อยเบาๆ

"โห! ลุงจะไปบ้านผมหรอคับ" ผมขมวดคิ้วมึนงง "หนูไม่ได้เกิดที่นี้หรอ" เด็กน้อยส่ายหน้า 

"ผมเกิดที่สกอตคับ แม่ผมพามาเที่ยวที่นี้ เราำพักอยู่บนนู้นน" ผมมองตามนิ้วเด็กชายที่ชี้ขึ้นไปบนตึกของโรงแรม

"ลุงก็อยู่ที่นี้ แม่หนูเป็นคนไทยหรอ" ผมถามออกไป ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าเธอต้องเป็นคนไทย เพราะแฝดป๊อปปี้น้อยพูดไทยชัดแจ๋ว

"คับ แม่เป็นคนไทย แม่สวยมากเลย" ผมอมยิ้มขำๆ "แม่หนูอยู่ไหนคับ" ผมถามออกไปอย่างมีหวัง เด็กคนนี้หน้าตาคล้ายๆผม แถมเกิดที่สกอตแลนด์บางที เด็กคนนี้อาจจะเป็นลูกผมก็ได้

"แม่อยู่ตรงนั้น" เด็กชายชี้ไปทางขวามือที่เป็นร้านข้าวต้ม "แม่หายไปแล้ว!" ผมลุกขึ้นวิ่งมองดูเด็กชายตัวน้อยวิ่งแจ้นไปร้านข้าวต้ม ผมมองไปรอบๆร้าน ไม่มี... เธอที่ผมคิดไว้ 

"รอลุงด้วย" ผมกึ่งวิ่งกึ่งเดินตามแฝดป๊อปปี้น้อยไป ถ้าเด็กคนนี้เป็นลูกผมจริงๆ แสดงว่าฟางที่เป็นแม่ก็ต้องอยู่ที่นี้ ประเทศไทย ผมทิ้งความคิดที่จะไปสกอตแลนด์วันนี้ ลองเสี่ยงดูก็ไม่เสียหาย ถ้าไม่ใช่อย่างที่คิด ค่อยไปวันหลัง 

ไรเตอร์ขอโทดดดดดดดดดด T^T ที่ห่างหายไปนาน(แสนนาน) แฮะๆ ไรเตอร์แวะมาอัฟให้แล้วนะคะ หวังว่ารีดเดอร์จะยังไม่หายไปไหนน๊าาา *0*