stop me หยุดฉันให้เลิกรักนาย

ทำไมบรรยากาศในห้องมันดูแปลกๆจังพอฉันเข้ามา มันทำให้รู้สึกอึดอัดปนรำคาญอย่างบอกไม่ถูก 

ขวับ

ฉันหันไปมองบุคลที่้เปิดประตูเข้ามาติดๆกับฉัน อ่อ อีตาป๊อปปี้นี้เอง ชิ >/\< และแปลกขึ้นไปอีกเมื่อเพื่อนๆมองฉันสลับกับป๊อปปี้ มีล่าเหมือนจะเลิกมองได้ก่อนคนอื่น แล้วโพล่งถามออกมา

"แกสองคนไปไหนกันมา"

"ป่าวหนิ" ป๊อปปี้

"นั่นสิ ฉันจะไปไหนกับตานี่ได้ไง" ฉันหันไปทำสีหน้ารังเกียจใส่เขา

"ไม่รู้สิ ก็เห็นอยู่ข้างล่าง สวี..โอ๊ย! อะไรเนี๊ย" เนยพูดค้างไว้หันไปดุแจม พวกนี้หมายความว่ายังไงกัน

"ป่าวหรอก เราแค่เห็นเธอสองคนเดินเข้าห้องติดๆกันน่ะ" แจมบอกยิ้มๆ ฉันหันไปมองคนอื่นๆในห้องด้วย ทุกคนดูเหมือนจะพยักหน้าเห็นด้วยกับแจมกันหมด ไม่ทันไหร่อาจารย์ก็โผล่หน้ามา ทำให้ฉันกับป๊อปปี้ต้องเผ่นเข้าที่

เลิกเรียนฉันยิ่งไม่เข้าใจใหญ่ ทุกคนในโรงเรียนมองฉันมากมายอะไรขนาดนี้ (O_o) แม้กระทั่งเข้าห้องน้ำเนี๊ยน่ะยัยพวกรุ่นน้องก็เหมือนจะโรคจิต มองฉันเข้าห้องน้ำด้วยไม่รู้จะแอบดูฉันปลดทุกข์ด้วยหรือป่าว

"ฟางงงง~" ใครเรียกเนี๊ย ฉันยิ่งหงุดหงิดรำคาญสายตาคนอื่นอยู่ด้วย เมื่อหันไปมอง โอ๊ะโอ ><

"อ้าว โทโมะนึกว่าใคร ^0^" สีหน้าร่าเริงแจ่มใสขึ้นมากระทันหัน

"ดังใหญ่น่ะเนี๊ย" โทโมะขยี้ผมฉัน ดังอะไรกัน ?

"นายพูดเรื่องอะไรหรอ" ฉันถามเสียงใส 

"ก็ที่เธอจูบกับแฟนกลางสนามไง คนเขาเห็นกันเกือบทั้งโรงเรียน" นายอย่ามองด้วยส่ายตาแบบนี้ได้ม้ายยย ฉันจะละลายแล้ว แต่เมื่อกี๊เขาพูดอะไรน่ะ

"ขออีกที"

"เธอไม่ฟังฉันเลยหรอเนี๊ย ว้า น้อยใจจัง"  ถ้านายเลิกยิ้มแล้วทำตัวน่ารัก ฉันก็คงจะฟังนายรู้เรื่องอ่าน่ะ -*-

"อย่าเพิ่งน้อยใจสิๆ บอกฉันก่อน *0*" 

"ก็ได้ๆ พูดอีกทีก็ได้" เขาน่ารักที่สุดเลย ถึงจะทำหน้ารำคาญก็เหอะ ฉันจ้องหน้าโทโมะจริงจังเขาจะได้มั่นใจว่าฉันตั้งใจฟัง

"ที่เธอจูบกับแฟนไงคนเขาเห็นเกือบทั้งโรงเรียนเลย"

"ห๊าาาาา!!" ฉันเผลอตะโกนออกไป สายตาหลายคู่ที่อยู่แถวนี้มองมาอยากรู้อยากเห็น

"เธอจะเสียงดังทำไม (-_-  )(  -_-)" โทโมะหันซ้ายหันขวามองดูคนอื่น

"ก็ฉันตกใจหนิ" 

"เขินอะดิ" ให้ฉันเขินนายง่ายกว่ามั๊ยย่ัะ (ตอนนี้เธอก็เขินอยู่แล้วหนิ)

"ป๊อปปี้ไม่ใช่แฟนฉันน่ะ!!" โทโมะหัวเราะขำๆ มองหน้าฉันเหมือนเห็นเป็นเรื่องตลก

"เธอดังได้สองสามวันก็เลิกดังไปเองแหล่ะ" เขาไม่ฟังที่ฉันพูดเลยใช่ไหม

"ทำไมล่ะ?" 

"ก็...ฉันทำบ่อยน่ะ เรื่องแบบนี้เรื่องปกติ" 

"O.O" หน้าฉัน โทโมะขำอีกครั้งที่เห็นสีหน้าฉัน

"เธอไม่ต้องห่วงหรอกน่ะ พวกนั้นคงไม่ทำอะไรเธอร้ายแรง" เขาขยี้หัวฉันแล้วเดินหนีไป อะไรกันฉันยังไม่เข้าใจที่เขาพูดเลยน่ะไอ้ที่บอกไม่ต้องห่วงเนี๊ย

[Tomo is talk]

ผมไม่รู้หรอกว่าฟางจะเข้าใจที่ผมบอกไหม ไอ้หมอนั้นมันเจ้าชู้ำพอๆกับผม แถมมันยังจูบฟางกลางสนามแบบนั้นด้วย ผู้หญิงคนอื่นๆของมันคงไม่ยอมปล่อยเธอให้ลอยนวลหรอก เหอะ แต่ก็ดีน่ะถ้าเกิดยัยนั่นเป็นอะไรไปผมนี่แหล่ะจะได้หาข้ออ้างเล่นงานมันได้สบายๆ และผมนี่และที่จะ...

"เฮ้ย!!" 

"อร๊ากกกกกก"

โคร้มมมมมม!

ล้มลงเจ็บหลังไม่เท่าไหร่ เหมือนอะไรหนักๆทับที่หน้าท้องผมเข้าด้วย แถมขิวอะไรสักอย่างเหมือนสีอีกต่างหาก

"โอ๊ยยย เดินยังไงไม่ดูตาม้าตาเรือ เจ็บเป็นบ้าเลย" เสียงคุ้นๆเหมือนเคยได้ยินที่ไหนบ่นขึ้น ผมรู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออก -*-

"ธะ ธะ เธอ ลุกขึ้นก่อนได้ไหม" ผมพยามพูดให้ผู้หญิงที่ทับผมได้ยิน ยัยนั้นเด้งตัวขึ้นทันที งั้นแสดงว่าเธอได้ยินเสียงผม

"มิน่าฉันไม่เจ็บก้นเท่าไหร่" เธอก้มหน้าปัดเสื้อผ้า ส่วนผมก็ตะเกียกตะกายลุกขึ้น

"เธอ!!/นาย!!" ยัยทอมนั้นหนิ ที่ผมเจอเมื่อเช้า เธอชี้หน้าผมทันที

"นายเองหรอที่ไม่ชนฉัน"

"เธอต่างหาก เธอวิ่งออกมาจากมุมแล้วชนฉันที่เดินมาทางตรง" ผมเถียงขึ้นทันที เมื่อเช้าแอบฟังผมกับโบว์แล้ว เลิกเรียนยังมาหาเรื่องกันอีก

"นายจะหาว่าฉันผิดหรอ" เธอยังคงชี้หน้าผมต่อไป ไม่มีวี่แววจะลดมือลงเลย 

"นั่นเรื่องของเธอ" ผมยักไหล่ชิลๆ 

"อ่อ เรื่องชุดฉันที่โดนสีไว้วันหลังจะมาเคลีย" ผมไม่สนใจสีหน้าและท่าทางของเธอ เดินออกไปยิ้มๆ แถมยังได้ยินเสียงสาปแช่งตามหลังด้วย -.-

[End tomo is talk]