stop me หยุดฉันให้เลิกรักนาย

5 ปีผ่านไป ~ 

ฉันชะงักฝีเท้า ยืนมองผู้คนมากมายเดินผ่านไปผ่านมา ประเทศไทย! ที่ฉัันแสนจะคิดถึง บรรยากาศร้อนๆกำลังรอให้ฉันออกไปหาข้างนอกสนามบิน พวกมันคงจะดีใจที่ฉันกลับมา ทะเล ทะเล ฉันคิดถึงทะเลของไทย ว่างๆฉันคงต้องพาพอพพิไปเที่ยวเกาะสมุยซะแล้ว แต่ตอนนี้ฉันต้องออกจากสนามบินไปหาแสงแดดและไปกินส้มตำก่อน พอมาถึงไทย ก็เกิดเปรี้ยวปากอยากกินปราร้า *0* 

"แม่คับ เราจะไปไหน" ฉันไม่ตอบคำถามลูก กับยิ่งจูงมือเขาและพาเดินเร็วขึ้น ฉันพกเสื้อผ้าจากที่นั่นมาแค่ไม่กี่ชุด เพราะการมาไทยครั้งนี้ของฉันไม่ได้ถาวร ฉันเพียงแค่พาลูกมาเปิดหูเปิดตาและพาเขามาเหยียบบ้านเกิดตัวเอง

เราสองคนแม่ลูกออกมาจากสนามบินจนได้... ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆและยิ้มกว้างรับแสงแดด นี่ฉันไม่อยู่ไทยตั้งหลายปี มีอะไรเปลี่ยนไปบ้างไหมเนี๊ย

ฉันไม่ได้บอกเฟย์บอกแก้วหรือบอกใครว่าจะกลับมา ฉันยังไม่พร้อมที่จะเจอใครฉันอยากเที่ยว อยากใช้ชีวิตกับลูกแค่สองคน

"พอพ ลูกชอบที่สูงๆใช่ไหม แม่จะพาลูกไปอยู่โรงแรมชั้นสูงๆเลย เอาป่าว"

ฉันถามลูกลอยๆ พอพพิเป็นเด็กที่ชื่นชอบความสูง อยู่ที่นู่นเค้ามักจะพยามปีโต๊ะปีนต้นไม้ทั้งๆที่ตัวเองตัวเล็กนิดเดียว พอราสเชอร์อุ้มขึ้นโต๊ะ เขาก็จะไม่ยอมลงมา นอกจากจะมีขนมมาล่อ เขาชอบที่ฉันพาเขาไปยืนตรงระเบียงคอนโดมองทิวทัศน์ข้างล่าง

"แต่.. แม่จะพาลูกไปกินอาหารไทยก่อน ลูกต้องชอบแน่ๆ แม่ว่าเราไปกันเลยดีไ... พอพ"

ฉันหันมองซ้ายมองขวา ลูกชายฉันหายไปไหน

"พอพพิ ลูกอยู่ไหนนะ พอพ" 

[Poppy is talk]

ผมต้องบ้าแน่ๆ ที่เชื่อไอ้ํธาม ผมบ้าจริงๆ แหละ ไม่งั้นไม่หิ้วกระเป๋ามาสนามบินเตรียมตัวไปสกอตแลนด์เพื่อไปตามหาฟาง... หลังจากที่มันพูดกรอกหูผมมา 5 ปีให้ใช้ใจตาม เออ ผมก็หลงกลมันจนได้ 

"หรือเราจะไม่ไปดี สกอตแลนด์ไม่ใช่เล็กๆนะโว๊ยป๊อปปี้" ผมหันหลังให้สนามบิน เตรียมตัวจะกลับบ้าน แต่พอเดินมาได้สองเก้า คำพูดธามก็ลอยเข้ามาในหัว

"โด่วว เฮีย เชื่อพวกละครน้ำเน่าสักครั้งเถอะ"  

"ไม่ลองไม่รู้ จริงไหม ลองไปตามหาดูสักปี ถ้าไม่เจอจริงๆ ค่อยกลับมาก็ไม่เสียหาย" ผมหันกลับไปหาสนามบินอีกรอบ

"เอาว่ะ" ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเดินมุ่งหน้าไปที่ประตูสนามบิน

พลั่ก , ตุ๊บ

"โอ๊ยย!"ตัวผมเซ หลังจากที่โดนอะไรบางอย่างกระแทกเข้าจังๆ ผมโดนชน -*-

"เจ้าหนูเป็นอะไรหรือป่าว" ผมนั่งลงถามเด็กผู้ชายอายุประมาณ 4-5 ขวบ ที่ส่ายหน้าพร้อมกับนั่งก้มหน้าก้มตาปัดกางเกง

"เฮ พ่อแม่อยู่ไหนนะ เดี๋ยวลุงไป...ส่ง" ดวงตาคู่เล็กมองผมงุนงง ใบหน้าเด็กคนนี้ ดูคล้ายๆผม ตอนเด็กๆ เลย แต่หล่อกว่าผมในตอนนั้นแน่ๆ คิ้วผมขมวด พยามจ้องเข้าไปในตาคู่เล็ก แต่ด้วยความที่เป็นเด็ก เจ้าหนูนี่ไม่ยอมอยู่นิ่งๆ 

"พูดได้หรือป่าวเรานะ" ผมลุกขึ้นตามเจ้าหนูฝาแฝดป๊อปปี้น้อย เออนะ ยังไงก็ไม่รู้จักชื่อ เรียกแฝดป๊อปปี้น้อยก็คงไม่เสียหาย ยังไงๆ เด็กนี่ก็หน้าคล้ายผม

"เออ ลุงไม่ทำอะไรหรอก พูดกับลุงก็ได้ -__-" ป๊ิอปปี้น้อยก็เอาแต่มองหน้าผม 

"เก่งนะเรา ไม่ร้องไห้ด้วย เด็กตัวแค่นี้บางคนโดนชนนิดๆหน่อยๆก็ร้องไห้ขี้มูกโปร่ง" 

"แม่ชอบบอกว่าผมเก่ง" ผมอมยิ้ม เอือมมือจะไปลูบหัว แต่ป๊อปปี้น้อยก็เอนตัวออกห่าง มองหน้าผม ผมเลยเก้อ ดึงมือกลับมา

"พ่อแม่อยู่ไหนละ" เด็กน้อยส่ายหน้า ผมได้แต่ถอนหายใจ

"เดี๋ยวลุงช่วยตามหา" 

"นั่นแม่" ป๊อปปี้น้อยทำตาโต

พลั่ก

จบคำ เจ้าหนูน้อยวิ่งชนผมเพื่อที่จะไปหาผู้เป็นแม่ กว่าผมจะตั้งตัวได้ หันตามไปมองก็ไม่เห็นป๊อปปี้น้อยเสียแล้ว เจอแต่คนเดินผ่านไปมา

"เด็กอะไีร" ผมส่ายหน้าขำๆ คนเดียว แล้วเดินต่อเพื่อที่จะทำตามเป้าหมาย

[End Poppy is talk]

"พอพ! ลูกไปไหนมา แม่ตามหาแทบแย่ นึกว่าจะไม่เจอลูกซะแล้ว" ฉันนั่งลง ดึงตัวลูกเข้ามากอดแน่น ถ้าไม่เจอลูกจริงๆฉันคงต้องตายแน่ๆ

"ผมวิ่งตามเด็กผู้หญิงผมเปียคับ" ฉันหอมแก้มลูกทั้งสองข้าง แล้วอมยิ้มให้กับความไร้เดียงสา

"แม่คับ" พอพพิจับผมยาวสลวยของฉันมาหมุนเล่น

"จ้ะ มีอะไร"

"ผมเจอคนหน้าเหมือนในรูปของแม่ด้วย" ฉันขมวดคิ้ว ลูกไปเจอใคร รูปที่ฉันมีอยู่ติดตัวก็มีแค่พ่อแม่ เฟย์ แก้ว แล้วก็...เขา

"คิ้วแม่เป็นเหมือนลุงคนเมื่อกี๊เลย" ฉันลูบหัวลูกเบาๆ

"ผู้หญิงหรือผู้ชายละจ้ะ" ฉันถามยิ้มๆ 

"ผู้ชายฮะ หล่อเหมือนผมเลย" มือฉันชะงัก พอพพิสังเกตุได้ เขาทำหน้างุนงง ฉันรีบลูบหัวลูกต่อสองที แล้วลุกขึ้นจูงมือเขา

"เราจะไปไหนคับ" ฉันไม่ตอบ พอพพิเจอป๊อปปี้ ต้องใช่เขาแน่ๆ ฉันมั่นใจ ถ้าเป็นพ่อลูกก็ต้องเจอแม่ด้วย แต่นี่ลูกเจอคนเดียว พ่อฉันหล่อ แต่อายุท่านมากแล้ว ลูกคงไม่มองว่าหล่อแน่ถ้าไม่ใช่เขา

เขาจะรู้หรือป่าวว่าเด็กที่เขาเจอเป็นใคร

พอพพิบอกเขาหรือป่าวว่าแม่เป็นใคร

พอพพิบอกหรือป่าวว่าเราเพิ่งกลับมาจากที่ไหน

ฉันกลัว กลัวเขาจะรู้ความจริง กลัวว่าเขาจะลำบากใจ เพราะยังไงซะเขาก็คงมีลูกมีเมียแล้ว ที่สำคัญ...

ฉันกลัวว่าเราจะต้องเจอกัน ฉันคงต้องร้องไห้ออกมาจริงๆ ถ้าเจอหน้าเขา 

ทำไมกรุงเทพที่ใครๆว่าใหญ่นักหนา ต้องแคบสำหรับฉันด้วย 

เซฮัลโหลๆ ไรเตอร์มาอัฟแล้ววววววว หลังจากที่เกเรหนีเที่ยวมา -____- ไรเตอร์กลับมาคราวนี้ อาจจะสั้นไปหน่อยนึง >_O ให้อภัยด้วยนะ เพราะมันก็ดีกว่าไม่มาอัฟใช่ม้าาา 5555555555 ไม่รู้จะมีใครใครลืม หรือเบื่อเรื่องนี้หรือยัง... เดี๋ยวว่างๆ ไรเตอร์จะมาอัฟอีก (ว่างของไรเตอร์นี่ คือ ไม่มีอะไรทำนู่นแหละ -*-) อาจจะนานหรือไม่นานไม่รู้ ใครที่รู้ว่าจะตามตัวไรเตอร์ได้ทั้งเฟส เอ็ม ทวิต ก็ตามซะนะเพราะถ้าไม่ตาม ก็คงต้องรอไรเตอร์ว่างจริงๆ อิสอิส :p