stop me หยุดฉันให้เลิกรักนาย

2 เดือนผ่านไป ~
 
"แก้วววววววว! ติดต่อฟางได้ไหม" ผมเดินเข้าไปนั่งข้างแก้ว แล้วยกแขนขึ้นโอบเธอไว้
"เหมือนเคย" แก้ววางโทรศัพท์เซ็งๆ พวกเราทุกคนมักจะติดต่อฟางไม่ได้ นอกซะจากฟางจะติดต่อกลับมาเอง ซึ่งน้อยครั้งมาก ผมนับได้เลยว่าเดือนละครั้งสองครั้ง 
"บินไปหาเลยป่ะ" ผมหันไปขอความเห็นจากแก้ว ที่ทำหน้าอึ้ง "พูดจริงๆนะ"
"ไปแล้วรู้หรอว่าฟางอยู่ที่ไหน ต่างประเทศนะไม่ใช่ตลาดนัดที่จะหากันเจอง่ายๆ" แก้วลุกพรวดขึ้น เิดินเข้าไปในครัว ผมพูดไรผิด -_- 
"โมะ! แก้วละ" แจมเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับถุงขนม ผมไม่ตอบแต่ยกนิ้วชี้เข้าไปในครัว
"ซื้ออะไรมาเยอะแยะอ่ะแจม" 
"ขนมนะ พอดีเห็นน่าทานเลยซื้อมา เออนี่! วันนี้แจมจะนอนบ้านแก้วโทโมะช่วยออกไปยกกระเป๋าเสื้อผ้ากับของใช้ที่รถให้ด้วยนะ" แจมวางกุญแจรถลงบนโต๊ะ แล้วยิ้มกว้างให้ผมก่อนจะเดินเข้าไปในครัว
"อะไรก็โมะ คนนี้ก็โมะคนนั้นก็โมะ เออว่ะ ให้มันได้อย่างนี้" ผมบ่นกับตัวเองเบาๆ มือถือกุญแจรถแจมออกมานอกบ้าน ปกติทุกคนมักจะใช้ผมทำนู่นทำนี้โดยมีข้ออ้างที่ว่า 'โมะเป็นผู้ชายนะ' เหอะๆ ผู้หญิงทำไม่ได้งั้นสิ
แจมดีขึ้นมาก แต่กว่าจะกลับมาเป็นแจมที่ร่าเริงเหมือนเดิมก็ใช้เวลาเป็นเดือนๆ เฟย์กับเขื่อนก็ดูจะแฮปปี้ดี -*- ประมาณว่าผมเห็นสองคนนี้ไปเที่ยวนู่นเที่ยวนี้กันบ่อยมาก โบว์ก็ทุมเทเวลาเรียนพิเศษเพื่อติวเข้มเข้ามหาลัย ผมละ ? อยู่บ้านแก้วทุกวันก็มีความสุขละ หึหึ เรื่องมหาลัยไม่ต้องหวง ผมสอบเข้าได้สบายๆอยู่แล้ว
ผมเดินออกมาถึงรถแจมที่จอดอยู่หน้าบ้าน พอเปิดประตูรถออก O.O แจมจะมานอนกี่วัน ทำไมขนมาเยอะขนาดนี้คงไม่คิดจะย้ายมาอยู่กับแก้วหรอกนะ ! 
"เฮ้ย!" ผมสะดุ้ง ขันหลังยกมือขึ้นเตรียมจะชกคนที่มาแตะบ่าเต็มที 
"ฉันเองๆ" 
"ไอ้ป๊อป" ผมยกมือยก มองหน้าป๊อปปี้ขำๆ แต่ดูหน้ามันจะไม่ค่อยขำเท่าไหร่
"มาได้ไงว่ะ"
"พี่น้ำบอกว่าแกอยู่ที่นี้" ผมพยักหน้าเข้าใจ 
"มีธุีระอะไรหรือป่าว" ผมแกล้งถาม รู้อยู่แล้วว่ามันมาทำไม
"สบายดีไหม" ผมพยักหน้า "อืม ก็ดี แกละ"
"นิดหน่อย แก้วเป็นไงบ้าง" 
"สะ สบายดี" ผมชักจะ งง กับมันละ
"แจมละ" ผมพยักหน้า "แล้วเฟ..."
"พอๆ เหอะป๊อป จะถามถึงฟางก็ถามมาไม่จำเป็นต้องเอาคนอื่นมาบังหน้า" ผมพูดอย่างรำคาญเต็มทน 
"เออ ฟางนะติดต่อมาบ้างหรือป่าว" ว่าแล้ว ! -__-
"ไม่ถามว่าสบายดีหรืิอป่าวหรอ" ผมแซว
"ก็มีบ้าง เดือนละครั้งสองครั้ง" ผมพูดต่อทันทีที่หน้าป๊อปปี้ไม่เล่นด้วย
"แค่นั้น" ผมพยักหน้า ป๊อปปี้เบือนหน้าไปมองทางอื่นเหมือนคุ้นคิดอะไรอยู่ 
"มดเป็นไง" คำถามของผม ทำให้ป๊อปมันหัันมา
"ก็...สบายดีมั้ง" 
"พูดยังกับไม่ได้อยู่ด้วยกัน" ผมมองป๊อปปี้จับผิด
"อืม ไม่ได้อยู่ด้วยกัน" แล้วมองด้วยสายตาประมาณว่า 'ทำไม'
"เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน มดเขาบอกว่าถึงเขาจะรักฉันมากแค่ไหน แต่เขาก็จะไม่ยอมเป็นต้นเหตุทำให้ครอบครัวฉันพังพินาศ" ป๊อปปี้มันคงจะไม่บอกว่า ยัยมดตะนอย นั่นยอมแพ้เพราะเด็กในท้องฟางหรอกนะ
"แล้วก่อนหน้านี่แต่งงานกับเขาทำไม" ผมถาม 
"มีเหตุผลนะ...มดเป็นโรคหัวใจ ที่ต้องแต่งเพราะไม่อยากให้มีผลกระทบต่อจิตใจเขา มันเสี่ยงเกินไปที่อาการจะกำเริบ" ผมเพิ่งรู้สึกสงสารเพื่อนก็วันนี้
"แล้วตอนนี้มดก็เข้าใจดี เขาเข้มแข็งมากพอ เหอะ เขาสัญญาด้วยนะว่าจะไม่พยามเรียกร้องความสนใจจากฉันด้วยวิธีฆ่าตัวตาย เพราะขืนทำไปฉันก็ไม่รักเขาอยู่ดี" ผมตบไหล่ป๊ิอปปี้เบาๆ เพื่อปลอบและให้กำลังใจ
"จะแต่งเมื่อไหร่ละ ^^" ป๊อปมันถามผม ทำไมหน้าผมร้อนขึ้นมาแบบนี้ -//-
"เดือนที่แล้วขอแก้วแล้ว แต่แก้วบอกจะรอแต่งพร้อมเฟย์" ผมบอกเซ็งๆ
"แล้วเฟย์จะแต่..."
"ไม่ เฟย์รอแต่งพร้อมฟาง" ผมพูดไปด้วยสังเกตุสีหน้าป๊อปปี้ไปด้วย
"เฟย์หวังให้ฉันกับฟางแต่งงานกันหรอ" 
"ไม่เชิง เห็นชอบพูดบ่อยๆว่าให้ฟางหาใครสักคนที่รักฟางกับลูกให้มาดูแล" ผมแอบยิ้มในใจที่เห็นหน้าป๊อปปี้เศร้าลง
"ก็ดีหนิ...ยังมีคนดีๆรอฟางอยู่ เฟย์พูดถูก" ป๊อปปี้หันหลังกลับจะเดินออกไป
"เฮ้ย! พูดเล่น" ผมรีบขัด เท้าป๊อปปี้ชะงัก
"ไม่มีประโยชน์หรอก มันก็อาจจะเป็นแบบนั้นจริงๆ" มันพูดแค่นั้นก็เดินไป... เวร ปากเสียจริงๆ ผมด่าตัวเองในใจ
ผมจัดการยกกระเป๋าของแจมเข้ามาในวางในบ้านเรียบร้อย สองสาวกำลังนั่งกินขนมกันอยู่ในครัว แก้วมองผมด้วยสายตาจับผิด ผมแกล้งหยิบรีโมตมาเปิดดูทีวี
"มีไรจะสารภาพหรือป่าวโมะ" แจมถามขึ้น ผมหันหน้าไปมอง งงๆ เหมือนไม่เข้าใจแล้วส่ายหน้า
"อย่าให้รู้ทีหลังนะ!" ผมทำเป็นไม่เดือดเนื้อร้อนตัวกับคำขู่ของแก้ว
[End Tomo is talk]
 
 
[April is talk]
วันนี้ฉันเดินหอบหนังสือมาที่สวนสาธารณะด้วยสภาพร่างกายที่ไร้วิญญาณ หน้าซีดเซียวดูแทบไม่ได้ ปวดหัว ฉันรับรู้ได้ถึงอาการเหม่ิอลอยจากฝีเท้าที่เก้าไปข้างหน้าช้าๆ เมื่อคืนฉันทะเลาะกับบูมเรื่องธามไท เฮ้อ~ เพราะยัยน้องสาวตัวแสบแอบเข้าห้องฉันเพื่อหาสมุดการบ้านมาลอกแต่ดันไปเจอรูปธามไทในลิ้นชักใต้โต๊ะ >//< ที่แย่เข้าไปอีกฉันพับรูปที่เราถ่ายด้วยกันสามคน คว่ำบูมลงให้เหลือแค่ฉันกับธามไท บูมโวยวายใหญ่เลยที่รู้ว่าฉันชอบธามไท 
'เรื่องมันจบลงแล้ว บูม...ธามชอบเอพริลรักเอริล ธามมองบูมเป็นแค่เพื่อน ธามขอโทษนะที่ทำให้เข้าใจผิดมาตลอด'
นั่นแหละ ! ประโยคของธามไทที่เข้ามาแทรกกลางระหว่างเราสองคนพี่น้องที่กำลังทะเลาะกัน ฉันช็อค! ไม่ิคิดว่าธามจะเลือกฉัน ใจนึงฉันก็ดีใจอีกใจก็เสียใจที่ทำร้ายความรู้สึกน้อง บูมร้องไห้ไม่ยอมเปิดประตูห้อง -*- ฉันยังไม่กล้าที่จะสู้หน้าธาม ฉันอาย ฉันทำได้แค่ไล่เขากลับบ้านไปก่อน 
วันนี้บูมไ่ม่กินข้าวเช้า รีบออกไปข้างนอก ฉันอ้าปากจะถามแต่ไม่เป็นผล เธอไม่แม้แต่จะหันหน้ามามองฉัน
"โอ๊ยยยย กลุ้มๆๆ!!" ฉันตะโกนออกมาแล้วนั่งลงที่ม้านั่งตัวใกล้สุด หยิบสมุดไดอารี่ออกมาแล้วเิปิดหน้าที่คั้นไว้ 
รูปแรกเป็นรูปฉันกับบูมกอดคอหอมแก้มกัน รูปที่สอง เป็นรูปที่เราถ่ายกับธามไท รูปนี้บูมกับธามไทไม่เคยเห็นเพราะฉันเป็นคนเอารูปไปล้างที่ร้าน พอล้างออกมาฉันเอารูปนี้ซ่อนไว้ และลบในการ์ดออก มันเป็นรูปที่ฉันไม่อยากให้สองคนนั้นเห็น
บูมกับฉันเกาะแขนธามคนละข้าง บูมซบไหล่ธามไท ธามไทในรูปยิ้มกว้างมองกล้อง ในขณะที่ฉันแอบมองใบหน้าหล่อเหลานั้น ตากล้องคงจะกดซัตเตอร์เร็วไปหน่อย ฉันเลยไม่ทันได้ืทั้งตัว T^T
"ทำไมฉันไม่เคยเห็นรูปนี้ละ" 
"อ๊ะ" ฉันปิดไดอารี่รวดเร็วแล้วเงยหน้าขึ้นมองข้างบน 
"ธาม!" ยืนค้ำหัวฉันอยู่ >[]<! 
"ว่าไงละทำไมฉันไ่ม่เคยเห็นรูปนี้" เขาเดินอ้อมมานั่งลงข้างๆฉัน
"จะไปรู้ได้ไง" ฉันจับไดอารี่แน่น
"แอบเก็บไว้คนเดียวหรอ" ธามไทเอียงคอมองฉัน -//-
"ป่าวหนิ" ฉันยังคงปากแข็ง "แล้วทำไมธามกับบูมไม่เห็นมีรูปนี้" 
"มาที่นี้ได้ยังไง" ฉันถามเพื่อเปลี่ยนเรื่อง
"เสียงหัวใจพามา....^^" สมเป็นน้องชายพี่ป๊อป เหอะ ได้พี่มาเต็มๆ
"หรอ เห็นบูมหรือป่าว บูมออกไปไหนไม่รู้ตั้งแต่เช้าแล้ว"
"เห็น" ฉันหันไปจ้องหน้าธามทันที "บูมไปขอโทษธาม แล้วก็เป็นคนบอกด้วยว่าเอพริลอยู่นี่ บูมดูไม่เสียใจเลยนะ ทีแรกก็เศร้าๆ พอเห็นมิณทร์เพื่อนห้องข้างๆเท่านั้นแหล่ะ ไล่ธามใหญ่เลย -*-" 
มิณทร์ ? ฉันเคยไ้ด้ยินบูมพูดถึงนะ เห็นบอกว่าน่ารักอย่างนั้นน่ารักอย่างนี้ สงสัยจะไม่ค่อยยึดติกับธามเท่าไหร่
"เอพริล"
"หื้ม ?" ฉันมองสงสัย ที่โดนเรียกชื่อ
"เป็นแฟนกันมั๊ย" 
"-O-!! ตรงๆแบบนี้เลยหรอ" -///- ฉันอายเป็นนะ 
"ไม่ดีหรอ"
"ป่าว" ฉันก้มหน้าลง ดึงไดอารี่ขึ้นมากอดแน่น
"เขียนถึงธามทั้งนั้นเลยหนิ" ฉันเงยหน้าขึ้นจ้องธาม "รู้ได้ยังไง" ธามไทยักไหล่
"ก็...วัันที่เอพริลไม่อยู่ไง ธามมาเอาการบ้านไปลอก บูมขี้เกียจหาให้เลยบอกให้ขึ้นไปเอาเอง ธามขึ้นไปก็เห็นมันวางอยู่กับหนังสือเรียน เลยเปิดดูแล้วก็เห็นว่าเอพริลเขียนถึงธาม อ้อ ให้พูดให้ฟังไหมว่าเขียนไงบ้าง เดี๋ยวยกตัวอย่..." 
"ไม่ต้องๆ >///<" โอ๊ย นี่ฉันขี้ลืมขนาดนั้นเลยหรอเนี๊ย ตอนที่รู้ว่าสมุดการบ้านหายไปก็ไม่ไ้ด้คิดไรมากเกี่ยวกับสมุดไดอารี่ สาบานได้เลย คราวหน้าฉันจะไม่วางมันไว้สุ่มสี่สุ่มห้า
"ว่าไงอ่ะ ไม่ตกลงไปขอคนอื่นนะ มีคนตั้งเยอะตั้งแยะอยากได้ธามเป็นแฟน" 
"ไปสิ ใครแคร์ ไม่ได้ให้มาขอซะหน่อย" ฉันยกไดอารี่ขึ้นปิดหน้าอายๆ แอบเลื่อนลงเพื่อมองดูธาม 
"ก็ได้ๆ! อย่าไปขอคนอื่นนะ" ฉันวางไดอารี่ลงแล้ววิ่งไปดึงแขนธามไว้ ทำไมฉันต้องเป็นฝ่ายง้อด้วยเนี๊ย -_-
"ฮ่าๆ ไม่ไ้ด้จะเปลี่ยนใจเร็วขนาดนั้น" ธามหัวเราะหนักขึ้นไปอีก
"อ้าว แล้วจะเดินไปไหน" ฉันถามด้วยหน้าใสซื่อ
"ไปซื้อดอกไม้มาง้อขอเป็นแฟนอีกที ^^" หน้าฉันร้อนขึ้นไปอีก
"ไม่จำเป็นหรอก" ฉันยกมือขึ้นมาลูบผมอายๆ
"จ้า ไม่จำเป็นก็ไม่จำเป็น เราไปเดินเล่นกันมั๊ย" ฉันพยักหน้าแล้วกลับไปหยิบไดอารี่ เราสองคนเดินตามถนนที่ทอดยาวไปเรื่อยๆ ธามค่อยๆเอือมมือมาจับมือฉันไว้ ฉันแอบเห็นเขาเบือนหน้าไปอมยิ้มคนเดียวด้วยแหละ น่ารักเป็นบ้าเลย ผู้ชายอะไรเนี๊ย >///<
[End April is talk]
 
ไรเตอร์หายไปนานหรือป่าว ? ไม่นานนะตามความรู้สึก อิอิ วันนี้มาอัฟแล้ว ไมู่้รู้ว่ามีคนเขาตั้งหน้าตั้งตารออ่านไหม? กลัวว่าเบื่อรอกันไปหมดแล้ว