stop me หยุดฉันให้เลิกรักนาย

[Tomo is talk]
ติ๊ง
ผมรีบดิ่งตรงไปยังห้องฟางรีบๆ ผมเกือบจะขับรถชนคนแก่ก็ยัยแก้วเพื่อนเธอเพิ่งจะโทรมาบอกผมเมื่อ 20 นาทีที่แล้วนี้เองว่าฟางเข้าโรงบาล ! ผมจะโทษแก้วแน่นอนถ้าคุณยายคนนั้นเป็นอะไรไป (ไม่โทษความรีบตัวเองนะ)
"ฟาง!"
"จุ๊ๆ เบาๆสิฟางหลับอยู่" แก้วเอ็ดผม ผมมองไปที่โซฟาเฟย์กำลังหลับแข่งกับฟาง ผมเดินไปดึงมือคนที่นอนอยู่ขึ้นมากุมไว้ นี้ขนาดหลับยังน่ารักนะเนี๊ย *0*
"น้อยๆหน่อยสายตานายนะ" 
"อะไร"
"มองแบบนั้น ไม่จับเพื่อนฉันปล้ำเลยละ" แก้วเบ้ปากใส่ผม
"จะทำอยู่เหมือนกัน ถ้าไม่มีเธอกับเฟย์" ผมประชด ดึงมือฟางขึ้นมาแนบแก้ม
"เออๆ! จะได้ไปบอกคนอื่นว่านายรังแกคนป่วย!" 
"อย่าขึ้นเสียงดิ ฟางหลับอยู่" ผมแกล้งทำท่าทางเลียนแบบแก้วตอนที่เธอว่าผม
"ห่วงกันเข้าไป!" แก้วดึงกระเป๋าสะพายขึ้นมาทำท่าจะเดินออกจากห้อง
"หึงฉันหรอ"
"เออสิว่ะ! OxO" 
"อะไรนะ" ผมวางมือฟางลง หันไปมองอีกคนที่อยู่หน้าประตู
"ใครจะไปหึงนาย ต่อให้นายมาเสนอฉันฟรีๆ ฉันยังคิดแล้วคิดอีก :p" 
ปัง
ผมมองประตูที่ปิดลงปากค้าง เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่ยังไม่เคยมีใครพูดทำนองนี้กับผมเลย มันดูถูกกันชัดๆ เลยแก้ว ถ้าเกิดวันหนึ่งเธอหลงรักฉันขึ้นมา แม่งพ่อจะหัวเราะให้ฟันร่วงหมดปากเลย!
"อ้าวโทโมะ" ผมส่ายหน้าแรงๆ ให้ความคิดไร้สาระออกจากหัว แล้่วหันไปสนใจคนตัวเล็กที่เรียก
"ฟาง อะนี่น้ำ" ผมรินน้ำให้ฟางก่อนจะพยุงเธอขึ้น
"มาได้ไง อย่าตอบกวนนะ" รู้ทันผมจนได้ กะว่าจะแกล้งตอบกวนๆ -*-
"แก้วโทรบอกนะ" ฟางพยักหน้าเข้าใจ
"ดีขึ้นมาบ้างไหม" 
"นิดหน่อยนะ มีใครมาเยี่ยมฟางหรือป่าว" ผมส่ายหน้า 
"อ่อ แต่ก่อนหน้านี้เพื่อนฟางมานะ มีล่าเนยแจมนะ" ฟางพยักหน้าอีกรอบ
"นี่ไปเดินเล่นกันไหม" 
"ไปได้ด้วยหรอ" 
"ได้อยู่แล้ว" ฟางหันไปมองเฟย์ที่นอนหลับบนโซฟา "แก้วละ"
"ออกไปข้างนอกนะ ไม่รู้รีบไหน" 
"ยังเคลียไม่เสร็จเลย" ฟางมีสีหน้าผิดหวัง
"เคลียอะไร"
"ป่าวหรอก" 
"แล้วตกลงไปเดินเล่นกันไหม"
"พาไปสิ" 
 
 
ผมเข็นฟางมาที่สวนของโรงพยาบาล แดดวันนี้ไม่แรงมากเหมือนจะเต็มใจยังไงยังงั้่น ต้นไม้เขียวชอุ่ม ดอกไม้และไม้ประดับมีมากกว่าเมื่อสมัยที่ผมโบว์ป๊อปปี้มานอนเล่นซะอีก
"บรรยากาศดีเนอะ" ผมชวนคุย
"อ่าห๊ะ รู้สึกดีขึ้นเยอะเลย ที่ได้ออกจากห้องสี่เหลี่ยม" ผมส่ายหน้าขำๆ เข็นฟางไปที่บ่อน้ำพุ
"โรงบาลที่นี่สวยดีจัง ฟางชอบน้ำพุ" ผมเดินไปนั่งที่ขอบบ่อ มองหน้าผมตรงข้าม
"บ่อนี้ป๊อปปี้มันเป็นคนขอป๊ามันให้สร้างนะ" ผมไม่รู้ว่าจะพูดทำไม ทั้งที่รู้สึกไม่อยากจะพูด 
"อื้อ โมะนี่ร่าเริงแปลกๆนะ ^^"
"เราเริ่มสนิทกันม้างง ฟางเลยเพิ่งจะเห็นมุมนี้โมะ" ใครจะไปบอกว่า ที่โรงเรียนมีเรื่องซุบซิบว่้าป๊อปปี้กับมดกลับไปคืนดีกัน แถมมันยังตามเฝ้ามดที่โรงบาลแทบทั้งวันทั้งคืน หึหึ ผมจะได้มีโอกาสทำคะแนนก็คราวนี้
"อะอ่อ" ฟางเบือนหน้าหนี 
"พูดถึงมัน มันก็มา ตายยากจริงๆ!" ผมลุกขึ้นเดินไปจับรถเข็นฟางทำท่าจะเข็นหนี ป๊อปปี้ที่เข็นมดมาทางเราสองคน
"เดี๋ยวก่อนสิ!!" มดร้องทักขึ้น ฟางเอือมมือขึ้นมาบีบมือผม เชิงบอกไม่ต้องไป
"เป็นไงฟางสบายดีไหม" สบายดีเขาคงไม่มานั่งอยู่แบบนี้หรอก -*-
"สบายขึ้นมานิดหน่อย เกือบจะดี เธอละ" 
"ดีขึ้นมาก! ป๊อปปี้ดูแลฉันดีมากๆเ้ลย อ่อ ขอโทษเธอด้วยนะที่ก่อนหน้านี้ฉันเข้าใจผิดเธอ ^^" 
"เข้าใจผิด" น้ำเสียงฟางดู งุนงง ผมเองก็ไม่เข้าใจ มองหน้าไอ้ป๊อปแต่มันก็เบือนหน้าหนี
"ก็ที่ป๊อปปี้เขาบอกว่าฟางเป็นแฟนเขาตอนนั้นไง เขาแค่โกรธที่มดเอาแต่ใจเลยประชดนะ ป๊อปบอกว่าฟางไม่ได้เป็นอะไรกับเขา เป็นแค่เพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งที่สนิทที่สุดเท่านั้น" 
ผมกลืนน้ำลายลงคอ ผมห่วงที่สุดตอนนี้คือ...ความรู้สึกเธอ! ถึงผมไม่รู้ว่าฟางชอบมันจริงๆมั๊ย แต่ยังไงก็ต้องมีเสียใจบ้างแหละ ป๊อปมันเล่นให้ความหวังแบบนั้น
"อะ อะอืม..." 
"เป็นเพื่อนกันได้ใช่ไหมเธอกับฉัน ^^" มดยังคงพูดต่อเหมือนไม่รับรู้ถึงบรรยากาศอันมาคุ
"ดะ ได้อยู่แล้ว" 
"งั้นหายๆเร็วๆนะเพื่อนใหม่ ป๊อปคะ" 
"คับ" ป๊อปปี้ก้มลง หน้ามันแทบจะติดกับหน้ามดอยู่แล้ว
"อยากขึ้นห้องแล้วค่ะ เราปล่อยให้สองคนนี้สวีทกันต่อดีกว่า" ผมมองป๊อปปี้ไม่วางตา มันเองก็เหลือบมามองผม แล้วเข็นมดออกไป
"ฟางอย่าไปใส่ใจเลยเนอะ" 
"ฟางโมะว่าเราไปดูมุมนู่นดีกว่าไหม มีเด็กๆเยอะนะฟางน่าจะชอบ"
"ฟาง...ฟังอยู่หรือป่าว" ผมเริ่มจะสงสัยเธอแล้วสิที่เอาแต่นั่งเงียบหลังจากที่สองคนนั้นออกไป ผมเดินอ้อมไปนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ
"ร้องไห้หรอ"
"ฮือๆ" ผมไม่ทันได้ตั้งตัว เธอก็โผเข้่ากอดผม "มันเจ็บอะโมะ เจ็บมากที่สุดเลย" 
"ไม่เป็นไรๆนะ" ผมลูบหลังเธอแผ่วเบา "เธอยังมีฉัน...ฉันที่รักเธอ" 
"มันแทนกันไม่ได้หรอก!" ฟางผละออกจากผม "ฉันไม่ได้รักนาย ฮือๆ" วินาทีที่ประโยคนี้หลุดออกมาจากปากฟาง ผมแทบจะทำอะไรไม่ถูก แต่ก็พอมีสติอยู่บ้างที่จะเอือมมือไปเช็ดน้ำตาให้เธอ
 
ฉันต่างหากละที่เจ็บมากกว่าเธอฟาง
ฉันต่างหากละที่เข้าข้างตัวเองหลงตัวเองว่าเธออาจจะรักฉัน
ฉันต่างหากละที่ควรจะร้องไห้
 
"เป็นไรหรือป่าว" ฟางเช็ดน้ำตา แล้วถามผม
"ปะ ป่าว แค่เสียหน้านิดหน่อยโดนผู้หญิงปฎิเสธ" ผมแกล้งทำเป็นเรื่องขำๆ T^T
"โมะ" ผมจ้องหน้าฟางอย่างสงสัย ว่าเธอจะพูดอะไรกับผม
"-O-!" เป็นอีกครั้งที่ยังไม่ทันตั้งตัว มือเล็กจับใบหน้าผมไว้เพื่อไม่ให้หันหนี ไม่จับผมก็ไม่คิดจะหันหนีไปไหนอยู่แล้ว ผมปล่อยให้ริมฝีปากบางดูดเอาความหอมหวานจากริมฝีปากผมช้าๆ ถึงมันจะไม่เนินนานเกินไป แต่มันก็เป็นเรื่องที่ดีที่สุดในรอบปีของผม ^0^
"จูบให้ความหวังหรอ" ผมแกล้งแซว ฟางส่ายหน้ายิ้มๆ
"ป่าว จูบตอบแทนความรู้สึกดีๆนะ" 
"มีแบบนี้ด้วย" 
"ที่ฉันนี่ไง ขึ้นห้องเถอะ" ผมขยี้หัวฟางให้ฟู แล้วเข็นเธอเข้าตึกไป แต่ระหว่างทาง มีประโยคหนึ่งที่ฟางพูดให้ผมต้องกลับไปคิดและเห็นว่ามันสำคัญแค่ไหน
"นายอาจไม่ใช่คนที่ใช่สำหรับฉัน แต่นายยังคงจะเป็นคนที่ใช่สำหรับคนอื่นนะ" 
[End Tomo is talk]
 
 
ไรเตอร์มาแล้ววว ^0^ เมื่อวานไม่ได้อัฟพอดีเว็บมันเข้าไม่ได้ -_-*
แต่วันนี้ก็มาอัฟแล้ว ขอเม้ล+โหวตหน่อยเน้อ (วิ๊งๆ) เม้ลหายไปเยอะมากอะ 55