stop me หยุดฉันให้เลิกรักนาย

ตลอดเวลาที่นั่งรถมา ป๊อปปี้ทำให้ฉันเหมือนคนบ้าที่คุยอยู่คนเดียว เขาไม่พูดไม่คุยอะไรกับฉันเลย ฉันจะเป็นบ้าจริงก็คราวนี้แหล่ะ ข้างทางเต็มเ้ปี่ยมไปด้วยทะเล กรี๊ด >O< ฉันไม่ได้มาทะเลนานแล้ว 
เมื่อรถจอดสนิทที่บ้านสีขาวหลังนึง หน้าบ้านจะเป็นถนน พอข้ามถนนไปก็จะเป็นทะเล เห็นแบบนั้นฉันก็รีบเปิดประตูรถวิ่งออกไปยังทรายหาดทันที
"นายมานี่เร็ว" ฉันกวักมือเรียกป๊อปปี้ที่เดินอ้อยอิ่ง ลีลาชะมัด
"อะไรของเธอ" ฉันไม่ตอบ แต่กับลากข้อมือเขาให้เดินตามมา
"อยากเล่นน้ำเล่นเป็นเพื่อนฉันหน่อย" 
"เอ้ย! ไม่้เล่น" ป๊อปปี้ดูจะตกใจที่ฉันลากลงน้ำมา "เล่นเป็นเ้ำพื่อนฉันแค่นี้เอง" ฉันสาดน้ำใส่เขาไม่ยั้ง
"ไม่เล่นๆ โอ๊ย มันเข้าตาฉันน่ะ หยุดๆ หยุดเดี๋ยวนี้ฟาง นี่เข้าใจที่ฉันพูดไหม" ไม่ว่าป๊อปปี้จะพูดอะไรมา ฉันไม่สน สาดน้ำใส่เขามากขึ้นไปอีก ไม่นานฉันกับเขาก็เปียก แหง่ล่ะ เขาเปียกมากกว่าฉัน ^0^
"โอ๊ย นาย ตะคริวๆ ฉันเป็นตะคริวๆ" ฉันตีน้ำและพยามตะเกียกตะกายขึ้น น้ำที่ก่้อนน่าสูงแค่ใต้หน้าอกแต่ตอนนี้เหมือนจะสูงเกินหน้าอกฉัน ร่างฉันกำลังจะดิ่งลงไปเพราะตะคริว
"ฟาง! ฟาง!" แขนฉันเป็นสิ่งเดียวที่ยังเหลืออยู่เหนือผิวน้ำ ป๊อปปี้คว้าแขนฉันไว้แล้วดึงฉันขึ้นมา 
"นี่ฟาง อย่าหลับตาสิ ฟางเธอได้ยินฉันหรือป่าว" ได้ยินชัดเลย ><
"ยัยบ้า! ตื่นสิ" ร่างฉันถูกอุ้มขึ้น ป๊อปปี้เอาหน้าเปียกๆมาแนบกับหัวฉัน
"ฉันไม่น่าพาตัวป่วนอย่างเธอมาทะเลเลย" เขาพูดแผ่วเบาแต่ฉันได้ยินชัด
"นายว่าฉันเป็นตัวป่วนหรอย่ะ" มือฉันผลักหน้าป๊อปปี้ออกไป เขาดูจะดีใจมาก
"เธอไม่เป็นไรหนิ" 
"น้ำตื้นแค่นี้ฉันไม่ตายหรอก ว่าจะแกล้งให้นายร้องไ้ห้ฟูมฟายเท่านั้นเอง แบร่:p" ฉันแลบลิ้นใส่เขา
"เธอแกล้งฉันหรอ" ฉันทำลอยหน้าลอยท่าใส่
"ว๊าย กรี๊ด!!"  
ตูมมม
ร่างฉันดิ่งลงทะเลจริงๆแล้วทีนี้ พอฉันตั้งสติได้ก็ผุดพรวดขึ้นมาจากน้ำ
"แค่กๆๆ ยี๋เค็ม" ตอนแกล้งเขาฉันปิดปากสนิท แต่พอโดนเข้าเขวี้ยงลงน้ำมันไม่ได้ตั้งตัว น้ำเลยเข้าปากฉัน T^T
"สมน้ำหน้า เห็นเรื่องเป็นเรื่องตายเป็นแค่เรื่องล้อเล่นหรือไง" เขาพูดแค่นั้นก็หันกลับ ทำท่าจะเดินขึ้นทะเล ฉันรีบวิ่ง(อย่างลำบากเพราะอยู่ในน้ำ)ไปดึงแขนเขาไว้
"ฉันแกล้งนิดเดียวเอง ทีนายล่ะยังทิ้งร่างฉันลงทะเลเลยฉันไม่เห็นจะว่าอะไรสักคำ" เขาเดินต่อ
"นี่! หายกันสิ ป๊อปปี้!" ฉันได้แต่เดินจ่ำๆ ตามแผ่นหลังผู้ชายตรงหน้าขึ้นมา พอเท้าถึงพื้นทรายหาด ฉันก็วิ่งได้สะดวก
"นายอ่าา ฉันขอโทษ *0* วิ๊งๆ" ฉันกระพริบตาเร็วๆ 
"ไร้สาระ" มือหนาผลักหัวฉันเบาๆ แล้วเดินต่อ ฉันไม่รอช้าวิ่งไปจับแขนเขา
"ไม่โกรธฉันแล้วใช่ไหม" ฉันเกาะแขนป๊อปปี้ พลางเดินคู่กันไป ฉันชักจะเริ่มทำตัวเป็นแฟนเขาเข้าไปทุกวัน
"โกรธ! แล้วเธอจะทำไม"
"อ่อ ฉันจะได้เลิกง้อไงถ้าโกรธนาน" ฉันปล่อยมือออกจากแขนเขา
"ฉันไม่โกรธเธอหรอกน่า" เขาดึงมือฉันให้ไปจับแขนเขาไว้เหมือนเดิม
"เกาะแขนฉันแบบนี้สิ มันดูน่ารักดี ^^" ฉันทำหน้าเชิ่ดไม่สนใจ อ๊ายยย เขิน (แต่มา่กระดี๊กระด๊าในใจแทน) ถ้าไม่ติดที่เป็นแฟนยัยเฟย์ ฉันคงจะใจอ่อนกับเขาไปถึงไหนแล้ว 
 
"เฮ้! ใช่ป๊อปปี้หรือป่าว" เท้าเราสองคนชะงัก  ผู้หญิงคนนึงในชุดเสื้อกล้ามสีแสด กับกางเกงยีนส์สั้นจู๋เดินมาหาเรา ผมยาวสวยออกเธอ ทำให้ฉันคิดถึงผมฉัน T^T
"พี่น้ำ ?" ป๊อปปี้ถามขึ้น ผู้หญิงคนนั้นพยักหน้า "ดีน่ะที่จำพี่ได้" เธอยิ้มให้ป๊อปปี้ ป๊อปปี้ยิ้มกว้างตอบกลับ ฉันได้แต่มองหน้าทั้งคู่สลับกัน แววตาของเขาไม่เหมือนกับเวลาที่มองฉันเลย เฮอะ!
"พี่กลับมาจากอังกฤษตั้งแต่เมื่อไหร่" คนที่ชื่อ พี่น้ำอะไรนั้นทำสีหน้าแปลกใจ
"โทโมะไม่ได้บอกหรอว่าพี่ไปแค่ 2 ปีเอง พี่ก็บินกลับมาไทยเลย เนี๊ยมาซื้อบ้านตากอากาศอยู่แถวนี้นานแล้ว" ป๊อปปี้หน้าเหมือนเจือนลง ไม่รู้เพราะพี่น้ำพูดถึงโทโมะ หรือเพราะอะไร
"แล้ว...ผู้หญิงคนนี้" ฉันที่เหมือนถูกปล่อยให้เป็นอากาศมาก่อนหน้า ถูกได้รับความสนใจขึ้นมา พี่น้ำชี้นิ้วมาที่ฉัน แล้วถามป๊อปปี้
"อ่อ ชื่อฟางคับ" บอกแค่ชื่อ ทำไมหน้าฉันเหมือนถูกตบแบบนี้ ><
"เป็นแฟนกันหรอ น่ารักดีจ้ะ" พี่น้ำพูดแซว ยิ้มๆ ฉันก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆกลับไป ส่วนป๊อปปี้... เขาทำหน้าเรียบนิ่ง
 
ฉันเดินมาขึ้นรถพร้อมกับป๊อปปี้และพี่น้ำ หลังจากที่เข้าไปเปลี่ยนชุดในบ้านป๊อปปี้เรียบร้อย สองคนนั้นพูดคุยหัวเราะคิกคักกันตอนที่ฉันลงบันไดมา แล้วในที่สุดป๊อปปี้ก็บอกว่าพี่น้ำจะเข้าไปในกรุงเทพกับเรา ฉันเดินมานั่งที่เบาะหลังด้วยความรู้สึกที่ว่างเปล่า เพราะพี่น้ำไปนั่งเบาะคู่คนขับแทนฉัน 
เห็นฉันเป็นตัวอะไร เป็นอากาศธาตุก็ไม่ปาน ป๊อปปี้กับพี่น้ำพูดคุยกันมาตลอดทาง ป๊อปปี้ไม่เงียบเหมือนตอนที่ฉันพยามคุยกับเขา เขาดูพูดมากและก็ร่าเริงขึ้นมา ทำไมฉันถึงหงุดหงิดและก็รู้สึกโกรธคนพวกนี้มากมาย ฉันล้มตัวนอนลงบนเบาะที่ว่าง พยามข่มตาให้หลับลงแม้จะได้ยินเสียงพูดคุยดูมีความสุขก็ตาม 
 
 
"พี่ฟาง ทำไมวันนี้ดูเศร้าจัง" เฟย์ถามหลังจากที่ฉันเดินลงบันไดมา เมื่อคืนป๊อปปี้แวะไปส่งพี่น้ำแล้วแวะมาส่งฉันที่บ้านตอนดึกๆ ฉันมีแค่กระเป๋าหนังสือเรียน โทรศัพท์กลับมาด้วย มันก็ถูกแล้ว ก็ฉันไปอยู่กับเขาแค่นั้นฉันก็ต้องเอามาเท่าเดิม 
วันนี้ฉันไม่แม้แต่จะกินข้าวเช้า ลาป้านวลแล้วก็เดินมารอรถเมล์ที่ประจำ ปกติเพื่อไปโรงเรียน พอมาถึงโรงเรียนทุกอย่างก็ไม่เปลี่ยนแปลงไปจากเดิม ฉันมาเช้า ซะจนมีนักเรียนไม่กี่คน 
"พี่ฟาง สวัสดีค่ะ" ฉันหันไปมองตามเสียง นี่มันเอพริลเพื่อนธามไทนี่นา 
"สวัสดีจ้ะเอพริล" ฉันยิ้มให้บางๆ "มาเช้าจัง" ฉันถามพร้อมเดินไปนั่งที่ม้าหินอ่อนใกล้ๆ เอพริลเหมือนจะรู้หน้าที่ เดินตามฉันมา
"พอดีมีงานต้องส่งเช้าน่ะค่ะ" 
"แล้วน้องเราไปไหนซะล่ะ" ฉันถามถึงบูม ตามมารยาทก็ฉันไม่ชอบยัยเด็กนั่นหนิ
"ยังไม่มาค่ะ ป่านนี้คงอาบน้ำอยู่" เอพริลยกแขนขึ้นดูนาฬิกา
"พี่ฟางละคะ มาเช้าจัง" 
"พี่มาแบบนี้ปกติน่ะ" เำอพริลพยักหน้าเข้าใจ ฉันเพิ่งจะเห็นว่านาฬิกาเอพริลคล้ายๆของธามไท ไม่สิเหมือนเลยต่างหาก 
"อ่อ เราซื้อมาใส่กันสามคนค่ะ เอพริล บูมแล้วก็ธาม แต่บูมไม่ค่อยจะใส่มันเท่าไหร่ บอกว่ามันไม่นำแฟชั่น" ดีล่ะที่ยัยเด็กนั้นไม่ใส่ จะได้เหมือนกันแค่เอพริลกับธาม ><
ฉันกับเอพริลคุยกันมาเรื่อยๆ จนกระทั่งออดดังขึ้น เราสองคนถึงแยกย้ายกัน ฉันไม่ไปเข้าแถวเพราะไม่มีอารมณ์อย่างมาก เลยเลี่ยงขึ้นมานั่งรอเพื่อนบนห้องแทน