stop me หยุดฉันให้เลิกรักนาย

[Tomo is talk]

ผมยืนหน้าบึ้งอยู่หน้าบ้านยัยแก้ว ผมโทรบอกยัยนั่นก่อนจะมาว่าให้แต่งตัวทำธุระให้เสร็จ แต่นี่ผมมายืนรอตั้งยี่สิบนาทีแล้วไม่มีวี่แววว่าเจ้าตัวจะออกมาจากบ้าน

"เธอเสร็จหรือยัง!" ผมกรอกน้ำเสียงดุๆลงไปในโทรศัพท์

"เออๆ เสร็จแล้ว ขอกินโจ๊กคำสุดท้ายแปป" ติ๊ด ผมมองโทรศัพท์ตัวเองอย่างโมโห ยัยนั่นกล้าดียังไงที่ตัดสายผม 

ผมยกมือขึ้นดูนาฬิกาอีกครั้ง หลังจากวางสาย ผ่านไปแล้วห้านาทียัยแก้วยังไม่ออกมา ถ้าอีกสิบวิไม่มีเค้าโครงใบหน้าโผออกมาจากบ้านผมจะบุกเข้าไป

"มาแล้ววววววววววววว!" แค่คิด แก้วก็วิ่งแจ้นออกมาจากบ้าน ในมือถือขนมปังทาเนย 

"ทำอะไรอยู่!" 

"ฉาน ง้ำๆ กิง ข้าว ยูยยย" ผู้หญิงอะไรไม่มีมารยาท พูดทั้งๆที่เคี้ยวขนมปัง ผมสาบานได้ว่าชาตินี้จะไม่เอายัยนี่ทำแม่ของลูก

"แล้วเธอถามฉันไหม ว่าฉันกินหรือยัง"

"ฉาน จา ปัย รู้ กาบ ง้ำๆ นาย อ๋อ" 

"เธอช่วยกลืนมันลงไปก่อนได้ไหม ฉันฟังไม่รู้เรื่อง ยัยตะกะ" ผมจับขนมปังส่วนที่เหลือในมือแก้วทำท่าจะทิ้งแต่ก็โดนเจ้าของ ดึงกลับไปแล้วเคี้ยวอย่างรวดเร็วก่อนจะกลืนมันลงไป เชื่อเขาเลยว่าเรื่องกินสำคัญ -_-

"ถ้าวันหลังช้าอีก ฉันจะไม่รอเธอ"

"ทำยังกะ ฉันขอให้นายมารับงั้นหนิ นายเองไม่ใช่หรอที่พยามจะรู้จักทางมาบ้านฉัน นายเองไม่ใช่หรอที่บอกว่าจะมารับมาส่งฉัน ถ้านายไม่ชอบฟางอยู่ฉันคงคิดว่านายจีบฉันล่ะ"

ผมพูดไม่ออก มองคนตรงหน้ายิ้มอย่างมีชัย ใช่ ผมเองที่ดื้อจะรู้จักบ้านยัยนี่ ผมเองที่บอกแกมบังคับว่าจะมารับมาส่งยัยนี่ ที่ทำไปทั้งหมดก็เพราะตอบแทนที่ยัยนี่จะช่วยผมเรื่องฟางหรอก

"ขึ้นรถ" ผมพูดแล้วเดินไปเปิดประตูขึ้นไปนั่งฝั่งคนขับ แก้วทำหน้าล้อเลียนผมแล้วขึ้นรถตามมา

[End Tomo is talk]

[Poppy is talk]

แอ๊ดด 

ประตูห้องถูกเปิดออก ผมมองดูบุคคลที่เดินเข้ามาแล้วยิ้มกว้างให้ แต่ดูเธอจะไม่สบอารมณ์

"ยิ้มอะไรนักหนา" 

"คนมีความสุข" ผมตอบกวนๆ

"อื้อ" ฟางตอบสั้นๆ แล้วนั่งลงที่โต๊ะประจำของเธอเอง ซึ่งก็คือแถวๆหน้าประตู ผมที่นั่งอยู่แถวหน้าต่างก็เลยต้องเขยิบไปนั่งใกล้ๆเธอ 

"หอมจัง ใช้น้ำหอมกลิ่นอะไร" ผมทำจมูกฟุดฟิด ใกล้ๆใบหน้าฟาง

"อย่ามาคุยกับฉัน" ผมชะงักมองใบหน้าเนียน อย่างสงสัย

"ทำไมล่ะ"

"ฉันไม่อยากใ้ห้ใครรู้ ว่าเราญาติดีกัน" 

ตุ้บ

ฟางปิดหนังสือลงเสียงดัง แล้วเปลี่ยนไปนั่งหลังห้อง เรื่องอะไรผมจะยอมล่ะ ผมต้องตามเธอไปสิ

"ทำไมล่ะ" ผมถามประโยคเดิม

"มันจะดูน่าสงสัย"

"ทำไมล่ะ"

"เราควรอยู่ห่างๆกัน" 

"ทำไมล่ะ"

"ไม่คุยกันยิ่งดี"

"ทำไมล่ะ" 

"เลิกถามแบบนี้ได้ไหม! เพราะนายเป็นแฟนน้องฉันไง!" ฟางหันมาตวาดใส่หน้าผม 

ทำไม...แววตาเธอถึงดูเศร้าจัง

"ฟาง ฉันมีอะไรจะบอกเธอ" ผมพยามพูดอย่างใจเย็นๆ 

"ฉันยังไม่อยากฟัง" ฟางฟุบหน้าลงกับโต๊ะ เธอต้องฟังฉันพูดก่อนสิ ว่าฉันกับเฟย์เลิกกันแล้ว

"คือ..." 

มันยังไม่สายเกินไป นี่เรื่องของเราไม่ใช่เรื่องขอ...

ไอ้โทรศัพท์เวร!! -*-

"ฮัลโหลคับ อ้าว คับ พี่น้ำ" พอรู้ว่าเป็นพี่น้ำโทรมา ผมก็เหลือบไปมองฟางที่ยังคงฟุบหน้าอยู่กับโต๊ะ ก่อนจะเดินเลี่ยงออกมาคุยข้างนอก

"พี่น้ำมีอะไรหรือป่าวคับ" 

[ป่าวหรอก พี่แค่โชว์เบอร์มาบอก]

"อ่อคับ พี่น้ำทำอะไรอยู่"

[พี่กำลังจะไปช้อปเปิดหูเปิดตา ไม่ได้เข้ามาในกรุงเทพนานล่ะอยู่แต่กับทะเล" พอพูดถึงเรื่องนี้แล้ว ผมชักจะโมโห ไอ้คนที่มันโกหกผม หลอกผม ไอ้โทโมะ 

[นี่เย็นนี้พี่จะทำกับข้าวที่บ้าน จะมาไหมชวนแฟนมาด้วยน่ะ] ที่บ้าน เหอะ งั้นก็บ้านไอ้โมะน่ะสิ ว่าแต่...

"แฟนหรอคับ"

[ไม่ใช่แฟนกันหรอ คนที่น่ารักๆที่ไปกับเราน่ะ] 

"ฟางน่ะหรอ งั้นเดี๋ยวไว้ผมจะลองชวนดู" ทำไมผมถึงได้ยิ้มออกมา แค่พี่น้ำแซวว่าเป็นแฟนกับฟาง

[จ้า แค่นี้น่ะ] ผมวางสายจากพี่น้ำผม ก็เดินกลับเข้าไปในห้องเพื่อจะชวนฟาง ผมไม่อยา่กจะให้เธอไปด้วยสักเท่าไหร่ เพราะมันเป็นบ้านไอ้โมะ แต่พอคิดถึงคำที่พี่น้ำพูดว่า แฟน  ใช่เลยเหตุผล

"ฟาง ฉันจะช... ฟาง" ผมมองไปรอบๆห้อง ไม่เห็นฟางสักนิด ยัยนั่นหายไปไหน!

แอ๊ดดด 

"ฟา..." ผมหันที่ประตู คิดว่าน่าจะเป็นฟางซะอีก แต่ดันเป็นเพื่อนที่เริ่มทยอยขึ้่นมา

"ถามหาใครน้้ะป๊อปปี้" มีล่าถาม

"ป่าว" ผมตอบสั้นๆ พร้อมส่ายหน้่า 

"อ้าว เนยแจมล่ะ" มีล่าหันไปถามเนยที่เดินตามมา

"วิ่งตามยัยฟางไปห้องน้ำนู่น ยัยนั่นไม่รู้เป็นอะไร วิ่งชนฉันแล้วไม่ขอโทษอีก นี่ถ้าไม่ใช่เพื่อนกันน่ะฉันไม่ยอมหรอก" ผมแอบเหล่ตามองมีล่ากับเนยที่คุยกัน ฟางจะรีบไปเข้าห้องน้ำทำไม

[End Poppy is talk]

ขอเม้ล+โหวต ด้วยพลีสสสส *0*

เหมือนว่านับวันเม้ลจะเริ่มหดหาย T^T