stop me หยุดฉันให้เลิกรักนาย

ฉันกลับแก้วนั่งคุยเรื่องไร้สาระไปต่างๆนาๆเพื่อให้บรรยากาศดีขึ้น แต่สองคนตรงหน้านี้สิไม่ให้ความร่วมมือเลย ป๊อปปี้เอาแต่เบือนหน้าหนีไปทางอื่น บ้างก็มองโทโมะ (ด้วยหางตา) โทโมะเองก็ทำเฉย นั่งเล่นเกมส์ เหมือนกับโลกนี่มีฉันคนเดียวอะไรอย่างนั้น - -+
"อาหารมาแล้วๆ เย้ๆได้กินซะที" ฉันทำตัวกระดี๊กระด๊า เิ่อิ่มม อยู่คนเดียว ก่อนหน้่านี่พนักงานเอาโต๊ะมาต่อเพิ่มตามคำสั่งป๊อปปี้ ฉันนั่งมองอาหารต่างๆที่ตัวเองสั่งมาวางบนโต๊ะ ตอนสั่งมันดูจะนิดเดียว แต่เอามาวางบนโต๊ะรวมกันแล้วโต๊ะแทบจะไมาพอด้วยซ้ำ! 
"(  - -)" แก้ว
"(- - )" ป๊อปกับโทโมะ
"=O=!!" หน้่าฉัน
"ทำไมต้องหันมามองฉันเป็นตาเดียวด้วยเล่า T^T" 
"เธอจะสั่งมาเลี้ยงหมูหมากาไก่ที่ไหน!" ป๊อปปี้ดุฉันเสียงเข้ม 
"แล้วทำไมไม่ห้ามตั้งแต่ตอนสั่งล่ะ >.<" 
"ใครมันจะไปคิดว่าของจริงมันจะดูเยอะกว่าตัวหนังสือที่เธออ่าน" แก้วเสริม ตกลงฉันผิด
"เอาเหอะน่า สั่งมาแล้วกินๆไปเหอะ" ฉันรักนายจังโทโมะ ^0^
"น้อยๆหน่ิอย" แก้วเบ้ปาก สองคนนี้เป็นอะไรกัน ? แก้วทำเหมือนหวงโทโมะเลย
"ถ้าวันนี้อาหารไม่หมด ฉันไม่จ่าย!" ป๊อปปี้บอกจริงจัง
"แล้วใครจะจ่ายล่ะ ฉันไม่มีตังค์น่ะ" ฉันหันหน้าไปหาแก้ว เผื่อยัยนี่จะมี
"ทั้งเนื้อทั้งตัวมีสองร้อย แหะๆ" แก้วดึงเงินจากกระเป๋าขึ้นมาโชว์
"ฟางไม่ต้องห่วงหรอก ถ้าฟางกินไม่หมดเดี๋ยวโมะจ่ายก็ได้ ^^" เขาเกิดมาเพื่อคู่กับฉันจริงๆ นางฟ้ากับเทพบุตร เจ้าหญิงกับเจ้าชาย อร๊ายยยย -///-
"จะเหม่ออีกนานม่ะ!! จะได้เอาอาหารไปเททิ้ง" ไอ้มารผจญ -/-
เราทั้ง 4 คนเริ่มกินอาหารกัน อย่างเอร็ดอร่อย (แก้วฟาง) ป๊อปปี้กินไปมองหน้าฉันไป ฉันคงจะเขินหน้าดูท่าเขาไม่มองด้วยสายตาอาฆาต โทโมะก็กินเงียบๆ ตักอาหารมาให้ฉันบ้าง คนอะไรน่ารักที่สุด อยากได้เป็นแฟน เฮ้ย! ถ้าใครได้เป็นแฟนก็คนจะโชคดี
"กินยังไงเธอก็เตี้ยอยู่ดี!" ฉัน แก้ว โทโมะ มองป๊อปปี้ที่เขี้ยผักอันน่ากิน (ที่โทโมะตักให้พร้อม 'กินผักเยอะๆดีต่อสุขภาพน่ะฟาง') ทิ้ง 
"ไม่เห็นจะเกี่ยวกับความเรื่องเตี้ยไม่เตี้ยเลย" ฉันพูดงอนๆ  แต่เขาไม่สน ชิ! -/\-
"งั้นกินปูนึ่งดีกว่าน่ะคับฟาง ^^" โทโมะตักเนื้อปูมาให้... "โอ๊ะ โทดทีมือมันโดน!" ฉันเกือบถึงจาน ไอ้บ้าป๊อปปี้ทำเป็นจะตักฉู่ฉี่กุ้งนาง แต่แกล้งชนมือโทโมะซะนี่ 
"ไม่เป็นไรเนอะโมะ ^^ กินนี่ดีกว่า" ฉันตักยำปลาดุกฟูให้โทโมะ ยิ่งป๊อปปี้มองมา ฉันก็ยิ่งตักนู่นตักนี่ให้โทโมะ
"ฟาง! อันนั้นฉันจองแล้ว" แก้วแย่งกุ้งนอนแห ตัวสุดท้ายจากฉันที่จะให้โทโมะไปกินหน้าตาเฉย
"สุดท้ายแฟนหล่อน่ะ" แก้วบอก ฉันได้ยิ้มบางๆให้
"ชาตินี่จะหาได้หรือป่าวก็ไม่รู้" ฉันมั่นใจว่าโทโมะพูดเบาๆ แต่ได้ยินทั่วถึง (ก็ตรงนี้มีแต่พวกฉัน)
"โอ๊ย!" โทโมะเงยหน้าขึ้นกระทันหัน แล้วมองแก้ว ฉันมองทั้งคู่สลับกัน
"นายเป็นไร" แก้วถาม "ป่าวหรอก!"โทโมะตอบ
"นายกินนี่ดู" ฉันตักปลาดอลลีราดไวท์ไวน์ให้ป๊อปปี้ ฉันชะงัก ก็เขาเล่นเขยิบจานหนี ฉันได้แต่ยกช้อนที่ตักปลาดอลลีค้างไว้บนอากาศ
"ฉันไม่กินของที่มันสั่ง" เขาพูดพร้อมหันหน้าไปมองโทโมะ 
"ฉันกินเองฟาง" แก้วยกจานขึ้น "ฉันดีกว่า ฉันเป็นสั่ง" โทโมะยกจานขึ้่นมาให้ฉันวางปลาดอลลีลงไป
"แล้วนี่ล่ะ กินได้หรือป่าว ฉันสั่ง" ฉันตักต้มยำกุ้งขึ้นมา 
"อื้ิม" สั้นๆแค่เนี๊ย! เอาเหอะๆ ฉันต้องอารมณ์ดีนี่มันถิ่นเขา
แก้วกับฉันตักอาหารสลับไปมาจนมือเหมือนจะเคร็ด T^T ป๊อปปี้กับโทโมะจะตักอะไรทีไรต้องเป็นอย่างเดียวกันทุกที แล้วทุกครั้งที่มือชนกัน ป๊อปปี้จะหันไปมองโทโมะด้วยสายตาที่พร้อมจะเผาให้กลายเป็นผง เหอะ นั่นแหล่ะ ใช่เขาเลย 
"ฟางจะกลับบ้านตอนไหน" แก้วถามขึ้น พร้อมเอามือลูบหน้าท้องตัวเอง
"เอิ่มมม" ฉันหันไปมองป๊อปปี้ "ไม่รู้อ่ะ ฉันว่าจะไปเที่ยวกับป๊อป" 
"ไปด้วยสิ ^0^" โทโมะแก้ว
"ให้กินข้าวด้วยก็บุญล่ะ" 
"ป๊อปปี้!"ตานี่ทำเป็นไม่เห็นสายตาฉันอีกแล้ว >< วันหลังฉันต้องหัดทำแบบนี้บางแล้วสิ
"นายบอกหมอนี่ใช่มั๊ย" แก้วมองโทโมะ แต่ปากคุยกับป๊อปปี้ 
"ทั้งคู่แหล่ะ!" แก้วหันมามองฉัน อ้อนๆ
"ไปเยอะๆน่ะส..."
"พวกเธอจ่ายล่ะกัน" คำพูดธรรดาที่แอบซ่อนพิษไว้ข้างใน เขาก็รู้ฉันไม่มีเงินนนนนนนน
"ก็ได้ ฉันมีธุระกับยัยเฟย์" แก้วบอกน้ำเสียงเซ็งๆ
"ฉันไม่มีธุระ" จู่ๆโทโมะก็พูดขึ้น -O- เขาน่าจะรู้ว่าป๊อปปี้ไม่อยากให้เขาไป
"ไม่ได้เชิญ!" 
"ทำไมพวกเราไปด้วยไม่ได้ล่ะ" แก้วถาม ยัยนี่จะอาลัยอาวรณ์อะำำไีีรหนักหนา 
"เรื่องส่วนตัว ของผั..."
"ของเราที่ต้องทำรายงานแล้วปิดเป็นความลับไม่ให้เพื่อนรู้ ใช่ไหม ป๊อปปี้เราสองจับคู่กัน" ฉันแทรกขึ้นพร้อมโยนความคิดเห็นไปให้เขา เมื๊อกี๊ฉันรู้ว่าเขาจะพูดอะไร -,-
"เราไม่ได้อยู่ห้องเดียวกับเธอ ไม่ต้องปิด" 
"คือ เออ เอาน่าโทโมะ เดี๋ยววันหลังเราค่อยไปก็ได้" ฉันพยามห้ามโทโมะ ก็ดูอารมณ์ป๊อปปี้จะเดือดขึ้นไปทุกที
"จริงน่ะฟาง ^^" 
"จริงจ้า^^" 
"เฮ้ย!" ป๊อปปี้ตะโกนขึ้นทำให้ฉันกับโทโมะเลิกส่งสายตาให้กัน
"ลงบัญชีชื่อฉันน่ะ แล้่วบอกแม่หักจากเงินเดือนฉันไปเลยค่าอาหาร" ป๊อปปี้ร้องบอกพนักงานคนล่าสุดที่เดินเข้ามา ก่อนจะเดินกระแทกไหล่โทโมะมาชนแก้วแล้วจับมือฉันออกไป
"เดี๋ยวสิ รอส่งแก้วด้วย" ฉันพยามดึงมือป๊อปปี้ไว้
"แก้วกลับกับมันใช่ไหม!!" ป๊อปปี้ตะโกนถามแก้วที่เดินมาถึงลานจอดรถ มีโทโมะถามหลังมา
"อ่อ ใช่ ฉันมากับเขาฉันก็ต้องกลับกับเขาสิ" 
"เห็นม่ัะ!" ป๊อปปี้ลากฉันเข้าไปในรถ เขาล็อกประตูไว้อีกเช่นเคยระหว่างที่ตัวเองเดินอ้อมมาขึ้นฝั่งคนขับ
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
"อ๋อยยย หนวกหู" แม้ฉันจะอยู่ข้างใน แต่เสียงแตรที่ป๊อปปี้บีบก็ดังใช่ย่อย แอบเห็นโทโมะกับแก้วเอามือปิดหูแทบไม่ทัน
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
"มันร้านนายน่ะ!! เดี๋ยวคนเขาก็หาว่าเจ้าของร้านไร้มารยาทหรอก" ฉันพยามตะโกนแข่งกับเสียงแตร ที่ป๊อปปี้บีบเรื่อยๆ ระหว่างที่ขับออกมา
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
ผู้คนที่อยู่นอกร้านยกมือขึ้นปิดหู 
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
"นายบ้าหรือไง!" ฉันด่าเขาหลังจากที่ออกมาจากร้านได้สักพัก เขาก็เลิกบีบแตร เขาไม่ตอบแต่กับเร่งความเร็วของรถ ฉันเกาะเบาะไว้อีกครั้ง หลับตาปี๋ สักพัก เขาก็กลับมาขับปกติ 
"จะไปไหน" ทันทีที่เปิดเปลือกตา ก็ต้องตกใจก็เขาขับรถออกมานอกเมือง...
 
ป๊อปฟางจะไปไหนกัน ? *0* 
ฝากเม้ล + โหวตด้วยน่ะค่ะ