stop me หยุดฉันให้เลิกรักนาย

"อยากกลับบ้านหรือป่าว" ป๊อปปี้ถามขึ้นขณะที่นั่งดูทีวี ส่วนฉันอ่านหนังสืออยู่บนโต๊ะอาหาร ที่จริงก็อ่านไม่รู้เรื่องหรอกแต่แกล้งฟอร์มไปงั้นๆ

"ถ้าฉันอยากกลับนายจะไปส่งหรอ" ฉันยังคงก้มหน้าดูตัวหนังสือ

"ไม่มีทาง" แล้วจะถามหาพระแสงอะไรว่ะ -*-

"แต่พรุ่งนี้ต้องไปเรียนน่ะ แถมฉันไม่มีชุด" ฉันวางหนังสือแล้วเดินไปหาเขา ป๊อปปี้หันมามองฉันแล้วพูด

"ใครบอกว่าเราจะไปเรียน ชุดเธออ่ะให้แม่บ้านที่นี่ไปซักแล้ว พรุ่งนี้จะพาไปเที่ยว" ก็ดีเหมือนกัน รายงานยังไม่เสร็จ

"ได้ไง ฉันไ่ม่อยากโดดเรียนน่ะ" ฉันพูดออกไปแบบนั้น ทั้งที่ก็ไม่ได้รู้สึกกังวลเลย เท่จะตาย พรุ่งนี้จะไำด้โดดเรียน

"วันเดียวเอง เขาไม่ไล่เธอออกหรอก ฉันโดดเทอมละยี่สิบครั้งยังไม่เห็นเป็นอะไรเลย"

"ฉันไม่เหมือนนายหนิ อีกอย่างฉันก็ไม่ได้เจอโทโมะสิ ><" วันนี้ก็ไม่เจอ เบอร์โทรก็ไม่มี T^T

"อาจจะเจอถ้าบังเอิญออกเวลาเดียวกัน" หืมมม ? ฉันมองป๊อปปี้อย่างสงสัย อะไรคือออกเวลาเดียวกัน

"ฉันชอบเวลาเธอทำหน้าตาแบบนี้จัง...มันน่ารัก ^^" อันนี้ไม่บอกฉันก็รู้ตัวอ่าน่ะ อิิอิ -///-

"เหอะ! ขอยืมโทรศัพท์โทรหาเฟย์หน่อย แบตฉันหมด" ฉันแบมือรอ ป๊อปปี้เบ้ปาก "ไม่ให้"

"นี่ฉันโทรหาเฟย์จริงๆน่ะ"

"ฉันหวง เผื่อเธอเอาเบอร์แฟนฉันไปให้ผู้ชายคนอื่น" จะพูดย้ำสถาณะความสัมพันธ์ทำไม!! ไม่เห็นแก่จิตใจอันบอบบางของฉันเลยหรอ ใช่สิ๊ ใครจะไปเหมือนยัยเฟย์

"ฉันไม่งี่เง่าพอที่จะจำเบอร์น้องสาวตัวเองไม่ได้่หรอก"

"หรอ ไม่รู้แหล่ะเผื่อเธอโทรหาไ้อ้โมะ!!"

"เออ!! ไม่ให้ยืมก็ไม่ยืม ฉันไม่ใช่ยัยเฟย์หนิ!" ฉันเริ่มขึ้นเสียง

"ฉันพูดถึงมัน อย่าดึงเฟย์เข้ามาเกี่ยว!"

"หวงกัีนเข้าไป รักกันมากนักหนิ!!ถึงแตะต้องไม่ได้เลย" ฉันเริ่มน้ำตาคลอแบบไม่มีเหตุผล ฉันคงไม่ได้รักเขาหรอกน่ะ ฉันแค่รู้สึกผิดที่ยุ่งกับแฟนน้องสาวมากเกินไป

"ฟาง..ฉัน..เธอไม่เข้าใจ!"

"ใช่! ฉันไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจที่ว่านายเป็นแฟนน้องฉัน แล้วจะมายุ่งกับฉันทำไม เลิกมาทำตัวดีแบบนี้ได้ไหม กลัีบไปเป็นคนที่ไม่ชอบหน้าฉันเหมือนเดิม" น้ำตาฉันมันจะไหลออกมาแล้ว อย่าไหลของมาน่ะ ฉันต้องไม่อ่อนแอ

"มันไม่เกี่ย..."

"เกี่ยวที่ว่าฉันไม่ใช่แฟนนายไง!!" ฉันพูดแทรกป๊อปปี้ เขาดูเหมือนจะลอบกลืนน้ำลายอึ้งๆ

"เราดูจะสนิทกันเคยไปแล้ว ฉันเพิ่งจำได้ว่าอาทิตย์ก่อนนายยังเกลียดฉันอยู่เลย"ฉันพูดต่อที่เห็นเขานิ่ง

"นายไปไหนมาไหนกับคนอื่นเฟย์เสียใจมั๊ย ฉันไม่รู้หรอก แต่คงจะเสียใจมากแน่ๆที่..หึ..แฟนมายุ่งกับพี่สาว" ฉันเบือนหน้าหนี ไม่เข้าใจเลยว่ากะอีแค่เรื่องยืมโทรศัพท์จะลามมาถึงเรื่องนี้ได้ T^T ฉันเช็ดน้ำตาที่ค่อยๆไหลลงมาอาบแก้มออก พร้อมเดินเข้าห้องนอนของป๊อปปี้ที่เขาบอกว่าจะให้ฉันนอนคืนนี้ไป ฉันล็อคประตูไว้ก่อนร่างกายจะค่อยๆทรุดลง

[Poppy is talk]

นาฬิกาบนโต๊ะเริ่มบอกว่าเป็นเวลา 23.59 น. ผมไม่เข้าใจเลยทั้งที่เราเริ่มจะคุยกันดีๆแล้วแท้ๆ ผมไม่น่าปากหมาไปพูดถึงเฟย์ว่าเป็นแฟนผมในเวลาแบบนั้น ผมได้แต่นั่งมองประตูห้องนอนราวๆชั่วโมง หลังจากที่ฟางปิดประตูดัง ไม่รู้ว่าอะไรดลใจ ผมเลือกที่จะเดินไปเปิดประตู

กึก

มันล็อค - - ไม่เป็นไรผมมีกุญแจ พอคิดได้ผมก็เดินไปหยิบกุญแจมาจากลิ้นชักแล้วไขเ้ข้าไป พบร่างบางนอนกอดตัวเองอยู่บนเตียง ยัยนี่เปิดแอร์แต่ไม่ห่มผ้า คิดได้ไง

ผมนั่งลงบนเตียงข้างๆร่างบางที่นอนอยู่ มือปัดผมที่ติดอยู่บนแก้มเนียนออก ผมแทบจะอดใจที่จะขย้ำยัยนี่ไม่ไหว *0*คนอะไรน่ากินซะมัด

"หนาว นะนะ หนาว" ฟางละเมอออกมา ผมหยุดความคิดหื่้นๆ ดึงผ้าห่มมาห่มให้ฟางพร้อมลูบหัวเธอเบาๆ

"ฉันชักจะง่วงตามเธอแล้วสิ" ผมห่าวออกมา มองดูคนตรงหน้าที่หลับปุ๋ย "แค่นอนด้วยเฉยๆไม่ได้ทำอะไร เธอคงไม่โวยวายหรอกมั้ง" คิดแค่นั้นผมก็นอนลงข้างๆเธอ ผมพยามห้ามมือไม่ให้กอดฟางแล้วน่ะแต่มันไม่ฟังเอง (ข้ออ้างไร้สาระ)

[End Poppy is talk]

ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น แสงแดดไม่น่ากวนตอนนี้เลยคนกำลังฝันหวาน ว่าโดนแดเนียลกอด -///-

"O.O" พอเปลือกตาเปิดออก คนที่กำลังหลับกับไม่ใช่แดเนียลของฉันซะนี้

"กรี๊ดดดดด!"

"เอ้ย! ร้องทำไมหนวกหู" ป๊อปปี้สะดุ้งตื่นทันทีที่ฉันกรี๊ด "นายเข้ามาได้ไง เมื่อคืนนายทำอะไรฉัน" ฉันเปิดผ้าห่มดู เสื้อผ้า ยังอยู่ครบทุกชิ้น เมื่อคืนฉันจำได้ว่าล็อคประตูนี่น๊า

"นี่มันห้องฉัน ฉันต้องมีกุญแจสิ อีกอย่างฉันสุภาพบุรุษพอที่จะไม่ทำอะไรคนหลับหรอกน่ะ"

"เฮ้อ~ ค่อยยังชั่ว"

"บอกตรงๆมันไม่มีอารมณ์ว่ะ โอ๊ย!" ฉันเอาหมอนฟาดป๊อปปี้ไม่ยั้ง

"นายจะบอกว่าฉันไร้แรงดึงดูดเพศตรงข้ามหรอ นี่แหน่ะๆ" ฉันตีรัว ป๊อปปี้พยามยกมือขึ้นป้องกันตัวเอง

"ฮ่าๆ จับได้แล้ว" เขาจับมือฉันทั้งสองข้างเข้าด้วยกัน "อ๊ายยยย OxO" หมอนี่จูบฉันอีกแล้ว ให้ตายเหอะ! ถึงแม้ว่าเขาจะยังไม่ถอนจูบออกมา แต่ก็ยังคงใช้แรงดันฉันให้ล้มลงบนเตียงได้ มือหนาเปลี่ยนมารวบมือฉันไว้แค่ข้างเดียว ข้างที่ว่างเปล่าค่อยๆ แสกสอดไปที่ใต้หลัง

"นี่..อย่าทำ..อะไรบ้าๆ่น่ะ" ฉันพูดหอบๆหลังจากที่เขาถอนจูบออก ป๊อปปี้ไม่ฟังฉันเลย ริมฝีปากของเขาเริ่มเข้ามาไซร้ซอกคอฉัน

"ฉันเพิ่งเตือนความจำเรื่องความสัมพันธ์ของเราไปเมื่อคืนนนนนนนนน" ฉันตะโกนออกมา ได้ผล ป๊อปปี้กยุดชะงักใบหน้าขึ้นมามองฉันอีกครั้ง

"ไม่เป็นไร ฉันคิดดูแล้่วเธออาจจะไม่ใช่แฟนฉัน แต่เธอคือเมีย ^^ ขออีกครั้งน่ะจ๊ะเมียจ๋า"

"กรี๊ดดดดด! ไม่ได้น่ะ" ฉันกรี๊ดขึ้นอีกครั้ง พยามดิ้นไปก็เท่านั้นป๊อปปี้ก็ยังคงไซร้ซอกคอฉัน มือเขาเริ่มจะดื้อ มันไปยุ่งกับเสื้อฉันแล้ว !

ไรเตอร์ขอโทษที่อัฟให้ได้แค่นี้ ยังไงๆ ก็พรุ่งนี้ค่อยมาต่อน๊าาา (ทำเสียงอ้อนๆ) *0*