stop me หยุดฉันให้เลิกรักนาย

"เฮ้ย!" ฉันเผลอร้องออกมา จากที่ปั้นหน้าปั้นตาไม่กลัวซะตั้งนาน ก็ยัยป๊อปปี้นั่นเล่นเอากรรไกรออกมาจากกระเป๋า จะฆ่าฉันในโรงเรียนเลยหรอ โหดไปม้างงง คนอื่นๆทีั่อยู่ในเหตุการณ์หันไปซุบซิบกันใหญ่
"ใครหน้าไหนเข้ามายุ่ง อยู่ไม่สุขแน่!!" 
เงียบกริบ
สองคนนี้มีอิทธิพลต่อโรงเรียนนี้มากหรอ ทำไมทุกคนต้องดูกลัวยัยพวกนี้ด้วย เหอะ! อีตาป๊อปปี้ก็ช่างเลือกแฟนเหมาะสมกับตัวเองซะจริงๆ
"ผมสวยดีหนิ" มดลูบผมฉันอีกแล้ว T^T ยัยนี่เป็นอะไรกับผมฉันเนี๊ย
"สวยๆแบบนี้...จะเก็บไว้ให้เกินหน้าเกินตาแล้วหรอมด" ป๊อปปี้พูด สายตาส่อแววร้ายกาจมาให้ฉัน
"จะทำอะไรก็รีบๆทำเหอะ ฉันหิวข้าว" ฉันบอกเบื่อ -O- มดบีบแขนฉันอีกแล้ว เกือบเผลอร้องอีกรอบแล้วไหมล่ะ
"ท่าฉันหรอ!" 
"ไม่ได้ท่า ฉันพูดจริง หิวข้าว"
"จัดการเลยม่ะ ทนไม่ไหวแล้ว" ป๊อปปี้หันไปถามมดอย่างกระตือรือร้น
"เธอทำหรือฉันทำ" 
"เธอแหล่ะทำ เธอเป็นแฟนป๊อปหนิ ฉันมันก็แค่กิ๊ก"
"ห่า อะไรน่ะ! ยัยป๊อปปี้เป็นกิ๊กอีตาป๊อปอีกคนหรอ" ฉันร้องถามอย่างตกใจ มดกับป๊อปปี้หันมามองฉัน
"จะตกใจอะไร ทีฉันยอมให้เพื่อนกิ๊กกับแฟนก็เพราะเหตุผลของป๊อปเขาหรอกน่ะ" 
"*0*" ฉันทำหน้าอยากรู้สุดชีวิต เหตุผลอะไรอ่ะ
"อย่าแส่!" -_- ฉันเก็บอาการอยากรู้ไว้ แล้วทำตัวให้เหมือนถูกลืมไปชั่วขณะอีกครั้ง ที่ป๊อปปี้เดินมาใกล้ ไม่ใช่กลัวหรอกน่ะแต่กรรไกรในมือที่ยัยนั่นชูไว้ ทำเสียว
"อ่ะ เธอทำฉันจะจับมันไว้" ป๊อปปี้ยืนกรรไกรให้มด "อ๊ะ!" ฉันตกใจที่ป๊อปปี้มาล็อกแขนไว้ทั้งสองข้าง
"จะทำอะไรฉัน...อย่า อย่าน่ะ~" ฉันร้องออกมาที่มดจับผมยาวสลวยของฉันขึ้นมา 
"นี่อย่าเล่นแบบนี้น่ะ! อย่า!! กรี๊ดๆๆ" ฉันยืนชักดิ้นชักงอ มันคงเป็นภาพที่ไม่สวยเท่าไหร่ คนหนึ่งล็อกแขนไว้ คนหนึ่งร้องโวยวาย อีกคนกำลังจะตัดผมยาว ที่คนร้องหวงเท่าชีวิต
ฉับๆ ฉับๆ ฉับๆ
"ปล่อยๆน่ะ ฮือๆ T^T" ฉันเริ่มดิ้นน้อยลง น้ำตาไหลอาบแก้ม ก้มลงมองดูผมตัวเองที่โดนตัดล่วงลงมา
"หึหึ" มดละจากผมของฉัน มายืนกอดอกหัวเราะ ฉันได้ยินเสียงคนอื่นๆที่ดูอยู่คุยกันเบาๆ และบางคนเอามือขึ้นปิดปากเหมือนจะตกใจ 
"เอาอีกสิมด ให้สั้นกว่านี้แค่นี้ไม่พอหรอก ฮ่าๆ" ป๊อปปี้พูดขึ้่น
"ฮือๆ มันจะมากไปแล้วน่ะ!" ฉันเงยหน้าขึ้นมองมด ยัยนั่นไม่สทบสท้านอะไรเลย
"จัดให้เพื่อนเลิฟ" มดจับผมฉันขึ้นมาอีกครั้ง
"อย่.../หยุดเดี๋ยวนี้น่ะ!!!" เสียงคุ้นหูดังขึ้น คำพูดฉันกลืนหายเข้าไปในคำคอ มดที่ถือกรรไกรอยู่พร้อมมืออีกข้างที่จับผมฉันขึ้นค้างกลางอากาศ เช่นเดียวกับป๊อปปี้มือที่ล็อกฉันแน่นเหมือนจะอ่อนลง
"ปะ ปะป๊อปปี้" ยัยสองคนนี้พูดพร้อมกัน ฉันค่อยๆเห็นร่างๆหนึ่งทางหางตาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า สายตาเขาตอนนี้ดูจะเป็นป๊อปปี้ที่ร้ายกาจอีกครั้ง 
"พวกเธอทำอะไร" เขาถามเสียงหนักแน่น ฉันได้แต่มองเขาแวบหนึ่งแล้วหันหลบสายตา
"คะ คะคือ..เรา" ป๊อปปี้พูดติดๆขัดๆ
"ฉันถามว่าทำอะไร!!!" ป๊อปปี้ตะโกนขึ้นจนฉันและคนอื่นๆสะดุ้ง
"เราสั่งสอนมันที่มายุ่งกับคนของเรา" มดพูดขึ้นเดินออกมาผจัญหน้ากับป๊อปปี้
"เฮอะ! ฉันบอกเธอแล้วน่ะมดว่าอย่าทำตัวงี่เง่า เธอก็ด้วยอีกคน" ป๊อปหันมามองป๊อปปี้ที่ตอนนี้ปล่อยฉันเรียบร้อยแล้ว ยัยนั่นดูจะกลัวป๊อปปี้มากถึงขั้นก้มหน้าเหงื่อตก
"เธอน่ะมานี่" 
"ฉัน ฉันหรอ" ฉันถามเพื่อความแน่ใจ 
"เออสิว่ะ!!" ฉันสะดุ้งอีกครั้ง หมอนี่จะตะโกนอะไรนักหนา ฉันค่อยๆเดินผ่านมดที่ส่งสายตาอาฆาตมาให้ไปหาป๊อป
"O.o" ฉันตกใจที่จู่ๆ เขาก็ดึงฉันเข้าไปโอบ
"-[]-!" สีหน้ามด
">[]<" สีหน้าป๊อปปี้
"ยัยนี่อ่ะ เบอร์1ของฉัน จำไว้ถ้าฉันเห็นว่าพวกเธอหรือใครหน้าไหน" เขากวาดสายตามองไปรอบๆคนที่ยืนดู "ทำให้ยัียนี่เจ็บตัว คนๆนั้นดือดร้อนแน่!!"
"ทำแบบนี้ไม่ได้น่ะป๊อป" มดมองป๊อปอย่างอ้อนวอน 
"ฉันทำไปแล้ว หลีกไป ฉันบอกว่าหลีกไป!" มดกับป๊อปปี้แยกกันออกคนละฝั่ง ป๊อปปี้เปลี่ยนมาจับมือฉัน แล้วเดินนำไป
 
"นายจะพาไปไหน" ฉันถามเมื่อเขาพามาถึงบริเวณจอดรถ "......." ป๊อปไม่ตอบแต่กับเปิดประตูแล้วดันฉันให้เข้าไป แถมล็อกด้วยอ่ะ (พยามเปิด)
"นี่นาย ว๊ายยยยย" ฉันยังไม่ได้ด่าสักคำเดียว ความเร็วของรถที่เขาขับทำให้ฉันต้องหยุดพูดแล้วหันมากอดเบาะแทน จะรอดไหมเนี๊ย T^T
 
"นี่เบาๆหน่อยสิย่ะ!" พอรถจอดป๊อปก็ฉุดมือฉันแล้วลากขึ้นลิฟต์ไป นี่คอนโดเขาหรือป่าว ? 
"พามาทำไม" ฉันถามแผ่นหลังป๊อปปี้ (ก็โดนลากหยุดหนิ)
"นายพูดกับฉันหน่อยได้ป่ะ แล้วพากลับซะน่ะ พวกเรามีเรียน นี่ฟังอยู่ไหม ป๊อปปี้!" ฉันหมดความอดทนแล้ว คนอะไรทำซะอย่างกับฉันไม่มีตัวตน -.-
"เธอหุบปากซะทีได้ไหม!" เขาหันมามองหน้าฉันทันทีที่ถึงหน้าห้องๆหนึ่ง ชั้นนี่มีห้องแค่สองห้อง คือฝั่งซ้ายแล้วก็ฝั่งขวา ประตูหน้าห้องอยู่ตรงกันเป๊ะๆ 
"จะเงียบได้ไง ฉันไม่ได้เป็นใบ้หนิ!" ฉันถอยหลังตามก้าวที่ป๊อปปี้ก้าวเข้ามาหา ซวยแล้ว หลังติดกำแพง
"ถ้าไม่เงียบฉันจะจูบเธอ" ป๊อปส่งสายตากรุ่มกริ่มมาให้ฉัน 
"เงียบก็ไ...OxO อื้อๆๆ" ป๊อปจูบฉันอย่างที่ไม่ทันตั้งตัว ลิ้นร้อนๆสอดแทรกเข้ามาในช่องปากฉัน 
"นายจะฆ่า..ฉัน..หรือไง" ฉันพูดพร้อมหายใจหอบ หลังจากที่เขาปล่อยให้ฉันเป็นอิสระ แต่เขาไม่สนใจล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าแล้วหยิบการ์ดขึ้นมารูดตรงประตู พอประตูเปิดออกเขาก็ผลักฉันเข้าไปในห้อง
"อย่าทำอะไรบ้าๆน่ะ ฉันสู้น่ะเว้่ยย" ฉันยกมือขึ้่นมาทำท่าเหมือนนักมวย
"อย่าหลงตัวเองสิ อยู่นี่น่ะไว้ฉันกลับมา อ่ออย่าคิดหนีล่ะมันจะออกได้ต่อเมื่อมีคีย์การ์ด แต่..หน้าต่างหนีได้ถ้าเธอบ้าพอ มันชั้น 13" 
ปัง
"-O-" นางเอกยืนเหว่อสิค่ะ อ้าปากค้างเลย เขาเอาฉันมาขังเหมือนในละครน้ำเน่าแล้วใช้แรงงานเยี่ยงทาสหรือป่าว 
 
ตอนนี้ยาวไปหน่อยนึง ไรเตอร์แต่งเพลิน 555555 
ฝากเม้ล+โหวตแล้วน่ะฮ้าบบบบ ^^