Love Forever ชาติไหนก็รักเธอ

ทบทวนตัวละครก่อนอ่านนนน(เนื่องจากกระแสจำชื่อตัวละครไม่ได้ มาแรง)
ภาณุ = ป๊อปปี้              ปลายฟ้า = ฟาง
ธานนท์ = โทโมะ          กอหญ้า = แก้ว
ดนัย = เขื่อน               ม่านแก้ว = เฟย์
รินลดา = จินนี่              ภาพร = พิม
กานดา = ขนมจีน           นิภพ = จองเบ
ริสา = หวาย
 
 
 
 
 
ตอนที่ 4
 
 
“มะ หมอ พี่สาวฉันเป็นยังไงบ้าง”
 
“ตอนนี้หมอให้ยานอนหลับไปแล้ว เท่าที่ดูคงจะเป็นอาการแทรกซ้อน”
 
“แล้วมันจะหายมั้ยค่ะ?”
 
“อันนี้หมอก็ไม่ทราบนะครับ เพราะมันขึ้นอยู่กับพี่สาวคุณด้วย”
 
   แอ๊ดดดด~
 
“ขอโทษนะค่ะ คุณหมอค่ะ คนไข้ที่คุณหมอนัดมาแล้วค่ะ”
 
“ครับๆ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”เดินออกไปตามคำบอกของพยาบาล ปล่อยให้ม่านแก้วเครียดหนักกับอาการของพี่สาว
 
"พี่ฟ้า เดี๋ยวม่านแก้วจะซื้อขนมมาฝากพี่นะ"ตั้งแต่เช้าเธอยังไม่ได้อาบน้ำเลย ใจหนึ่งก็ห่วงพี่สาว แต่ใจหนึ่งก็คิดว่าถ้าอยู่ในสภาพนี้คงไม่ดีแน่ๆ เธอจึงเดินออกจากห้องไป แต่ก็ยังไม่วายหันมามองพี่สาวที่หลับอยู่บนเตียง . .
 
 
 
 
 
[Koya talk]
 
“ห๊ะ! พี่ของม่านแก้วเข้าโรงพยาบาล! ทำไมเธอไม่บอกฉันหะยัยหญ้าแห้ง”
 
“ฉันก็บอกอยู่นี่ไงเล่า! แล้วอีกอย่างนะ พี่ของม่านแก้วชื่อปลายฟ้า เรียกให้ถูกหน่อย”ฉันล่ะอยากกระโดดถีบนายนี่จริงๆเล๊ย! ถ้าไม่ติดว่าเป็นเจ้านาย ทำไปนานแล้ว -*-
 
“เออน่า แล้วเป็นไงบ้าง อาการหนักมั้ย?”
 
“ก็เห็นม่านแก้วโทรมาบอกว่าฟื้นแล้ว แต่มีอาการแทรกซ้อน ต้องดูไปเรื่อยๆ”
 
“เฮ้อออ อีกไม่ถึงเดือน งานนี้ก็ต้องเริ่มแล้ว  เธอว่าคุณฟ้าจะออกจากโรงพยาบาลทันรึเปล่า?”ฉันจะไปรู้หรอย่ะ - -+
 
“คงทันมั้ง”
 
~รักมากเท่าไหร่ใจเจ็บเท่านั้น แล้วนี่ฉันรักเธอเท่าไร ใจถึงเจ็บปวด ......~
 
“เบอร์ใคร?”จู่ๆก็มีคนโทรมาหาฉัน . . แต่เบอร์ไม่คุ้นเลยแหะ
 
“อย่ารับเลย เผื่อเป็นโรคจิต”นายสิโรคจิต -__-
 
“ถ้าเป็นลูกค้าจะทำยังไงล่ะ -.-”แล้วฉันก็ต้องรับอ่ะนะ
 
“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าใครค่ะ?”
 
“สวัสดีครับคุณกอหญ้า ผมดนัยนะครับ”ในขณะที่ฉันกำลังคุยอยู่ (ไอ้)เจ้านายสุดแสนจะประเสริฐ ก็ทำปากบอกให้เปิดลำโพง
 
“อ๋อ คุณดนัยนี่เอง แต่ฉันจำได้ว่าฉันsaveเบอร์คุณไว้แล้วนิค่ะ”ฉันก็ไม่เข้าใจนะว่าจะให้เปิดทำไม แต่ก็ทำตามแล้วคุยต่อ
 
“พอดีผมเปลี่ยนเบอร์ใหม่ น่ะครับ จำเบอร์ใครไม่ได้เลย นอกจากเบอร์คุณกอหญ้า”เอ่อ. . . (เอาซะไปไม่เป็นเลย -[]-)
 
“อะ เออ. . . แหะๆหรอค่ะ แหม! คุณดนัยความจำดีจังเลยนะค่ะ ว่าแต่โทรมา มีธุระอะไรรึเปล่าค่ะ” เฮ้อ ไม่อยากจะพูดมาก บอกเลยแหละกัน คุณดนัยโทรมาบอกว่าอยากคุยธุระด้วย เลยให้ฉันกับธานนท์ไปหาที่โรงแรมของเขา  ตั้งแต่คุยเสร็จนายธานนท์หน้าบูดแปลกๆนะ -~-
 
“พูดซะหวานเชียวนะ”
 
“นายจะให้ฉันตะโกนใส่รึไง ก็ต้องเรียบร้อยหน่อยสิ . . ว่าแต่นายเหอะพูดอย่างนี้ . . . หึงฉันรึไง? ;)”
 
“อืม”
 
“O__O!”ไม่ . . . . . . . . . . ฉันต้องหูฝาดดดดดดดดดดด!!!! >[]<
 
“เฮ้ย! ไม่ใช่ๆ คะ คือ . . ฉันหึงคุณดนัย”นายเป็นตุ๊ดหรอ! o[]O บระเจ้าาาา!!!!!
 
“นี่นายเป็นตะ. . .!”
 
“ไม่ใช่! ที่ฉันหึงคุณดนัย เพราะว่ากลัวเธอจะคาบไปกินตั้งหาก คนหล่อๆรวยๆอย่างคุณดนัย ถ้าเจอคนอย่างเธอคงโชคร้ายน่าดู”เหตุผลฟังโคตรขึ้นเลย -*-
 
“ชิ! นั่งอยู่ทำไมล่ะ ไปได้แล้ว คุณดนัยรออยู่”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“คุณภาณุจะไปไหนค่ะ”เสียงหวานเล็กชวนให้หลงใหล ถามผู้เป็นถึงลูกชายของบ้านวรรณรัตน์ สายตาที่ส่งไปบ่งบอกได้เลยว่าเธอไม่ได้คิดกับเขาแบบคนใช้คนอื่นๆ . . .
 
“ฉันจะไปธุระข้างนอก”ตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชาเพราะรำคาญเหลือเกินที่ต้องมาตอบคำถามแบบนี้ทุกครั้งก่อนออกจากบ้าน
 
“หรอค่ะ? แต่รินว่ารองเท้ายังสกปรกอยู่ เดี๋ยวรินเช็คให้นะค่ะ”เธอนั่งลงกับพื้นก่อนจะใช้ผ้าเช็ดหน้าของตัวเองบรรจงเช็ดรองเท้าอย่างเบามือ เธอรู้ว่าเขารำคาญแต่เธอก็ไม่สน แถมยังคิดเข้าข้างตัวเองอีกว่าเขาแอบมีใจให้เธอ แค่ไม่แสดงออก ถ้าเขาไม่สนเธอ เขาจะมาตอบคำถามเดิมๆของเธอทำไมทุกวัน . . (โธ่ ความคิดคนเรามันห้ามกันไม่ได้เนาะ - -)
 
“วันนี้ฉันรีบ เธอจะไปไหนก็ไปเถอะ”เลยเวลานัดกับลูกค้ารายใหญ่มาหลายนาทีแล้ว หากไม่รีบอาจทำให้เสียงานก็เป็นได้
 
“แต่รินว่า . .”
 
“รินลดา!! อย่าให้ฉันโมโหนะ”เธอสะดุ้งกับน้ำเสียงของเขา หลายครั้งที่เป็นแบบนี้แต่เธอก็ยังทำ เขารีบเดินไปขึ้นรถคันหรูสีดำคู่ใจก่อนจะขับออกไปอย่างเร็ว
 
“. . . . . . . . . . . . . . . .”
 
“นังริน แกไปนั่งทำอะไรอยู่ตรงนั้น รีบไปช่วยนังสวยกวาดบ้านสิ”
 
“ป้าจันไม่มีสิทธิมาสั่งฉัน!”ลุกขึ้นแล้วทำท่าจะเดินไปทางเรือนคนใช้ แต่ก็ต้องชะงักกับคำพูดของป้าจัน
 
“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าแกคิดอะไรกับคุณหนู”
 
“หึ แล้วไง”หันกลับมาพูดอย่างท้าทาย
 
“ฉันขอเตือนแกนะ ถ้าแกยังคิดแบบนั้นอยู่ สักวันแกจะไม่มีที่ซุกหัวนอน!”พูดจบก็เดินเลี่ยงเข้าไปในครัว ปล่อยให้อีกคนยืนกำหมัดแน่น
 
“แล้วสักวันฉันจะเป็นใหญ่ในบ้านหลังนี้ คอยดู!”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“สวัสดีครับคุณธานนท์ สวัสดีครับคุณกอหญ้า หวัดดีไอ้ดนัย”เอ่ยทักทายแขกคนสำคัญก่อนจะหันไปทักทาย
 
“สวัสดีค่ะ/ครับ คุณภาณุ  :)  ”
 
“เฮ้ย! ไอ้เพื่อนบ้า พอทักคนอื่นนี้พูดดีเชียวนะ - - ว่าแต่ทำไมแกมาช้าจัง?”
 
“ฉันไปส่งน้องดามา แล้วพอดีลืมเอกสารเลยแวะไปเอาที่บ้าน ก็เลยช้า ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ”
 
“ไม่เป็นไรครับ ผมกับยัย . . . . เอ่อ เลขาก็เพิ่งมาเหมือนกันครับ ^^;”
 
“งั้นเรามาคุยงานกันเลยดีกว่า”ทั้งสี่คนเริ่มคุยงานกันอย่างจริงจัง จนในที่สุดก็ได้ข้อสรุปที่ลงตัว
 
“ขอบคุณมากนะครับที่สละเวลามาคุยงานกับผม”
 
“ยินดีครับคุณภาณุ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”เมื่อแขกคนสำคัญพร้อมกับเลขาเดินออกไป ก็ถึงเวลาผ่อนคลายพร้อมกับระบายไปด้วย
 
“แกไม่กลับ?”
 
“อืม ใช่”
 
“เฮ้อ! . . . . เอ้า มีอะไรก็พูดมา ฉันเป็นส้วมของแกอยู่แล้วนิ - -”ที่จริงแค่มองหน้าก็รู้ว่าเพื่อนของตนเป็นอะไร
 
“ทำยังไงว่ะ ฉันถึงจะถอนหมั้นกับน้องแกได้ ฉันสงสารดา ดูเธอจะไม่มีความสุขเลย”
 
“แกกล้าไปบอกแม่ฉันกับแม่แกมั้ยล่ะ?”
 
“ไม่ว่ะ”
 
“งั้นก็จงไม่กล้าต่อไป -0-”
 
“ไอ้ . . . .”อยากจะเข้าไปบีบคอเพื่อนตัวเอง เมื่อได้คำตอบกวนๆ
 
 
‘แกจะพึ่งได้สักเรื่องมั้ยแหะ! ไอ้ดนัย! = =’
 
 
“ก็มันจริง ขนาดพ่อของพวกเรายังไม่กล้า แล้วฉัน น้อง แก จะเหลือหรอ”
 
“แล้วถ้าเกิดว่าวันนึงฉันมีความกล้าจะไปบอกพวกเขา . . .”
 
“วันนั้นคงเป็นวันที่หิมะตกเมืองไทยและโลกแตกในเวลาเดียวกัน =o=”
 
“แกไม่กวนฉันสักวันมันจะเป็นอะไรไหมแหะ! เครียดนะเว้ย เครียดดด!”
 
“ฉันไม่ได้กวนนะเว้ย!  แกว่าวันนั้นมันจะมีหรอ? วันที่แกกล้าไปบอกแม่แกเนี่ย ขนาดตอนแกกับฉันไปเที่ยวด้วยกัน แกยังไม่กล้าเข้าห้องน้ำคนเดียวเลย”
 
“ฉันให้แกช่วยคิดนะ ไม่ใช่ช่วยประจาน! - -”
 
“เออๆนั้นแหละ แล้วถ้าแกกล้าจริงๆ ฉันว่าไม่บ้านพัง พายุเข้า แกก็คงจะหูดับ ตับไหม้ คลื่นไส้ อาเจียน ”
 
“ยิ่งคุยกับแกยิ่งเครียดว่ะ ฉันกลับก่อนนะ”รีบลุกออกไปก่อนที่ประสาทจะกิน - -
 
“อะ อ่าว เฮ้ย! ไอ้ณุ ฉันอุตส่าห์ให้คำปรึกษาแกนะเว้ยยยยย ไอ้ณุ!”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ก็ใกล้จะเลิกงานแล้ว เธอไปไหนรึเปล่า?”
 
“ฉันจะไปโรงพยาบาล”หลังจากออกจากโรมแรมของดนัย ทั้งสองก็ต้องไปคุยกับลูกค้ารายอื่นอีก จนเวลาล่วงเลยไปหลายชั่วโมง
 
“เธอจะไปหาพี่ของม่านแก้วหรอ?”
 
“ใช่ ฉันเป็นห่วงม่านแก้วด้วย”
 
“ห่วงตัวเองก่อนดีกว่ามั้ย”คำพูดของเขาที่แถบจะหายไปกับอากาศ แต่ก็พอจะทำให้คนหูดีอย่างเธอพอได้ยินบ้าง
 
“นายว่าอะไรนะ?”
 
“เปล๊า! ฉันบอกว่า หาอะไรกินก่อนดีมั้ย ฉันหิว”
 
“น่าสงสัยนะเนี่ย - -+  แต่ไม่เป็นไรหรอก ฉันขอไปหาม่านแก้วก่อน รายนั้นยิ่งบ๊องๆอยู่ -*- ”
 
“ไปว่าม่านแก้วทำไม เธอเองก็เป็นเหมือนกันแหละยัยหญ้าแห้ง”
 
“นาย . . . ฮึ่ย!”
 
“แต่ฉันว่าไปหาอะไรกินก่อนเหอะ เดี๋ยวจะเป็นลมไปซะก่อน ข้าวเที่ยงยังไม่ได้กินไม่ใช่หรอ?”
 
“ก็ใช่ เป็นห่วงฉันรึไง?”
 
“ปะ เปล่า! ฉันกลัวจะไม่มีคนคอยประสานงานให้ต่างหาก”
 
 
‘ชิ! ไอ้เราก็คิดว่าจะเป็นห่วง -^-’
 
 
“หรออออ! ไม่ต้องไปกินแล้วข้าวน่ะ! ไปโรงพยาบาลเลย เดี๋ยวไปกินที่นู่นก็ได้!”พูดแล้วหันหน้าหนีไปอีกทาง ทำเอาอีกคนงงชุดใหญ่
 
“อะ เอ่อ . . . . . อืมๆ”
 
 
‘เป็นอะไรอีกเนี่ย เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลย รอบเดือนมารึไงนะ -..-’
 
 
 
 
 
 
 
 
- วันนั้นคงเป็นวันที่หิมะตกเมืองไทยและโลกแตกในเวลาเดียวกัน -
-Danai-
 
 
 
 
 
 
 
 
 
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
 
มาอัพแล้วนะ แฟงขอตัวไปเคลียการบ้านก่อนนะค่ะ ^^