Love Forever ชาติไหนก็รักเธอ

ทบทวนตัวละครก่อนอ่านนนน(เนื่องจากกระแสจำชื่อตัวละครไม่ได้ มาแรง)

ภาณุ = ป๊อปปี้              ปลายฟ้า = ฟาง

ธานนท์ = โทโมะ          กอหญ้า = แก้ว

ดนัย = เขื่อน               ม่านแก้ว = เฟย์

รินลดา = จินนี่              ภาพร = พิม

กานดา = ขนมจีน           นิภพ = จองเบ

ริสา = หวาย

 

 

 

ตอนที่ 3

 

 

“หันหน้าไปทางซ้ายหน่อยค่ะ......แชะ!  ok…..เรียบร้อยแล้วค่ะ ^^” 1 วันเต็มๆที่ต้องมาถ่ายภาพนิ่ง ป่าใหญ่ของอุทยานแห่งชาติ ต้นไม้ใหญ่เป็นร่มเงา อากาศที่ร้อนทำให้ทีมงานทุกคนเหนื่อยล้า แต่สุดท้ายงานก็สำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี ได้ภาพธรรมชาติสวยๆ และนางแบบที่เป็นพรีเซนเตอร์ นี่แหละน่า......การถ่ายภาพนิ่งของโฆษณารีเจนซี่

“งั้นรีบเก็บของเถอะครับ ใกล้จะมืดแล้ว เดี๋ยวขากลับจะลำบาก”เจ้าหน้าที่ของทางอุทยานบอกกับทีมงานทุกคน ถึงแม้ว่าจะเข้ามาไม่ลึกเท่าไร.....แต่อันตรายมันก็มีอยู่รอบตัว ทั้งหมดต่างรีบพากันเก็บของต่างๆก่อนจะพากันออกจากป่า มาถึงโรงแรมที่พักอีกทีก็เกือบทุ่ม

“น้องปลายฟ้า อาบน้ำเสร็จแล้วอย่าลืมเอารูปลงโน๊ตบุ๊คให้พี่นะ” ฝน หนึ่งในทีมงานที่พักห้องเดียวกันกับฟ้า

“เดี๋ยวฟ้าจะเอาลงให้พี่ฝนตอนนี้เลยค่ะ เพราะฟ้าจะกลับแล้ว”

“อ้าว! น้องฟ้าจะกลับแล้วหรอ? กลับตอนกลางคืนมันอันตรายนะค่ะ”

“ฟ้ารู้ค่ะ แต่ฟ้าเป็นห่วงน้องมากกว่า แถมฟ้าก็บอกรถตู้ที่จะเข้ากรุงเทพแล้วด้วย”

“จ๊ะๆ ตามใจแล้วกัน แต่ระวังด้วยแหละ.........อ่อ! น้องฟ้า”

“ค่ะ?”

“happy birthday จ๊ะ! ไม่บอกไม่รู้นะเนี่ยว่า 25 แล้ว”

“โหหห ขอบคุณค่ะ ถ้าพี่ฝนไม่บอก ฟ้าเองก็ลืมเหมือนกันว่าวันนี้วันเกิดฟ้า ขอบคุณมากๆค่ะ”

“จ้าๆ งั้นพี่ไปทานข้าวก่อนนะ กลับบ้านดีๆล่ะ”

“^^”เมื่อฝนออกไป ฟ้าก็นำภาพลงโน๊ตบุ๊คทันที เพราะกลัวจะไม่ทันรถตู้

~ น้องสาวสุดสวยโทรมา รับด้วย รับด้วย  น้องสาวสุดสวยโทรมา รับด้วย รับด้วย ~

“ฮัลโหลล มีอะไรจ๊ะหัวหอม”พอได้ยินเสียงโทรศัพท์ที่น้องสาวอัดไว้ใช้สำหรับสายของเธอคนเดียว ก็รีบรับทันที

“happy birthday ค๊าาาา!~ พี่ฟ้า  อยากรู้จังเลย ปีนี้พี่ฟ้าจำวันเกิดตัวเองได้รึเปล่า.....อิอิ”ก็ตั้งแต่เข้ามหาลัยเธอก็ต้องเรียนหนัก ไม่มีเวลา จนลืมวันเกิดตัวเองเลย

“ก็เกือบลืมแหละ”

“หรอค่ะ? เฮ้อออ~ น่าเสียดายจังเลย อดฉลองวันเกิดพี่ฟ้าอีกแล้ว -3-”

“มันก็เป็นอย่างนี้ตั้งแต่มหาลัยแล้ว ยังไม่ชินอีกหรอ?”

“แหมมม! ก็ม่านแก้วอยากจัดวันเกิดให้พี่ฟ้าบ้างนิค่ะ.....แต่ไม่เป็นไรหรอก รอปีหน้าก็ได้”แล้วมันก็ต้องจบด้วยประโยคนี้ทุกทีแหละน่า - -

“หึๆๆ จ้าๆ :D”

“แล้วพี่ฟ้าจะกลับตอนไหนล่ะค่ะ?”

“คืนนี้แหละ แต่คงจะดึกหน่อย”

“มันอันตรายนะพี่ พี่ฟ้าไม่กลัวหรอ?”

“ก็กลัวนะ......แต่ไม่เป็นไรหรอก อ่ะ! ได้เวลาแล้ว ถ้าพี่ไปถึงเมื่อไรพี่จะโทรหานะ”

“ค่ะพี่”แล้วเธอก็วางสายไป พอดีกับที่โหลดรูปเสร็จ เธอจึงรีบเก็บของแล้วรีบไปที่โรงจอดรถของโรงแรมทันที

“ขอโทษนะค่ะที่ให้รอ”เมื่อขึ้นรถเสร็จก็กล่าวขอโทษคนที่อยู่ในรถทุกคน เพราะเธอแท้ๆ ทำให้รถต้องออกช้า 10 นาที

“ไม่เป็นไรหนู แค่ 10 นาทีเอง ครึ่งชั่วโมงลุงยังเคยเลย”พูดคุยเสร็จรถก็ออกจากโรงแรม....... 3ชั่วโมงผ่านไป ตอนนี้รถตู้เริ่มเดินทางเข้าสู่ชานเมือง ตามถนนยังมีรถผ่านอยู่บ้าง แต่ก็นะ ....ดึกขนาดนี้การที่จะง่วงก็คงเป็นเรื่องธรรมดา

 

.

 

 

.

 

 

.

 

 

“ละ ลุงค่ะ! ข้างหน้ารถ!!!   กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!”

 

ตูมมมมมมมม!!!!!

 

 

.

 

 

.

 

 

.

 

 

 

“ฮึกๆ พะ พี่ฟ้า! ตื่นขึ้นมาสิพี่ฟ้า ฮึกกกๆ ฮืออออออ!”

“ม่านแก้วใจเย็นๆ พี่แกต้องปลอดภัย ไม่เป็นไรนะ”เพื่อนสาวได้แต่กอดปลอบอย่างสงสาร ถ้าไม่ใช่เพราะฝันร้ายนั้น เธอก็คงจะรู้ข่าวของพี่สาวอีกทีในวันรุ่งขึ้น .  . .

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดดดดดดดดด! . . . . .เฮือกๆ! ”

“ม่านแก้ว! แกเป็นอะไร?!”ถามเพื่อนสาวด้วยอาการตกใจเมื่อจู่ๆเธอก็ร้องขึ้นมา ทำเอาคนที่นอนอยู่ข้างๆรีบเด้งตัวขึ้นมาไถ่ถามอาการที่เพื่อนเป็น

“ฉะ ฉันฝันร้าย........กอหญ้า! ฉันฝันว่าฉันกับพี่ฟ้าไปเดินเล่นกัน แล้วจู่ๆก็มีรถคันหนึ่งขับเหมือนจะมาชนพวกเรา พี่ฟ้าก็เลยผลักฉันออกไป แล้ว . . . . ฮึกๆ! ฉันกลัว กอหญ้าฉันกลัว!”โผเข้ากอดเพื่อนรักแล้วร้องไห้ฟูมฟาย

“ฝันมันก็เป็นแค่ฝันนะม่านแก้ว งั้นแกก็คิดซะว่าฝันร้ายจะกลายเป็นดี โอมั้ย?”ผลักเพื่อนสาวออกเบาๆ ก่อนจะพูดปลอบ

“อะ อืมๆ ก็ได้  ฮึก”ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่เธอก็ยังร้องไห้อยู่ดี

“เลิกร้องได้แล้วน่า นี่ก็ห้าทุ่มกว่าแล้ว นอนเถอะๆ”

“ฉันไม่อยากกนอนอ่ะ ฝันเมื่อกี้มันทำให้ฉันนอนไม่หลับเลย”

“อืมมมมม งั้นแกดู TV ก็ได้ เผื่อแกจะง่วง เดี๋ยวฉันดูเป็นเพื่อนเอง”

“ขอบใจนะ ^^”กดรีโมททีวี ก่อนจะหาช่องที่อยากดู เวลาดึกๆแบบนี้คงไม่มีกาตูนหรือละครให้ดูหรอกนะ . . . มันก็คงไม่พ้นข่าวนั้นแหละ - -

“อุบัติเดี๋ยวนี้มันเยอะจริงๆเนาะ”

“มันมีทุกวัน วันละกี่ครั้งก็ไม่รู้ ถ้าฉันถูกส่งไปช่วยแผนกฉุกเฉินพอดีฉันเป็นลมตายก่อน”บ่นให้เพื่อนรักฟังอย่างเซ็งๆ ถือเป็นโชคดีอย่างมากที่หมอริสาเลือกเธอมาเป็นผู้ช่วย ไม่งั้นเธอคงได้เป็นลมตายสมใจ -*-  ข่าวยังคงรายงานไปเรื่อยๆ อาการง่วงนอนของม่านแก้วก็เริ่มแสดงออกมาทีละนิด แต่กลับต้องตื่นเมื่อได้ยินรายงานข่าวว่า . . .

 

“เมื่อเวลาสี่ทุ่มกว่าๆได้เกิดอุบัติเหตุรถตู้เสียหลักชนกับสิบล้อ สันนิฐานว่าอาจเป็นเพราะคนขับรถตู้หลับใน ทีมงานรายงานมาว่ามีผู้โดยสารทั้งหมด 10 คน ไม่รวมคนขับ เสียชีวิต 7 ราย อาการสาหัส 1 ราย และบาดเจ็บอีก 2 ราย หนึ่งในสองรายมีคุณปลายฟ้า ช่างถ่ายภาพนิตยสารชื่อดัง ซึ่งตอนนี้ถูกนำส่งโรงพยาบาลแล้ว . . .”

 

“พี่ฟ้าา!!!!!!”

 

 

 

 

 

 

 

“ฉันกลัว! ฮึก ถ้าพี่ฟ้าไม่ฟื้นแล้วฉันจะอยู่กับใคร ฮึกๆ!”

“คิดในแง่ดีไว้นะ พี่ฟ้าต้องฟื้น พี่ของแกต้องฟิ้น”ปลอบแล้วปลอบอีกจนไม่รู้จะปลอบว่าอะไร เธอก็ยังคงนั่งร้องไห้อยู่หน้าห้อง ICU พยาบาลเดินเข้าออกหลายรอบ แต่ละคนหน้าเครียดทั้งนั้น ยิ่งทำให้ม่านแก้วใจไม่ดี

 

 

 

“ไม่ได้นะ มันต้องไม่เป็นเหมือนพ่อกับแม่สิ! พี่ฟ้าต้องอยู่กับม่านแก้ว อย่าทิ้งม่านแก้วไปนะพี่ฟ้า ฮึก..”

 

 

 

เวลาล่วงเลยไปเกือบตีหนึ่ง ร่างที่นอนอยู่ห้อง ICU ก็ยังไม่ฟื้น มีเพียงเครื่องช่วยหายใจเท่านั้นที่ทำให้ม่านแก้วรู้ว่าพี่สาวของเธอยังมีชีวิตอยู่ สักพักก็มีหมอเดินเข้าไปในห้องอีกครั้ง ทั้งสองมองตามอย่างอยากรู้ แต่ก็ทำได้แค่นั่งรออยู่หน้าห้องเท่านั้น

“ขอโทษนะครับ คุณปะ . . .”

“ฉันเป็นน้องสาวพี่ฟ้าค่ะ! พี่ฟ้าเป็นยังบ้างค่ะหมอ! ฟื้นรึยังค่ะ อาการดีขึ้นมั้ยหมอ! ตอบมาเร็วๆมาสิ”ในขณะที่หมอยังถามไม่จบเธอก็พูดแทรกขึ้นแล้วยิงคำถามเป็นชุด ทำท่าจะกระโดดกัดคอหมอ เมื่อตอบคำถามไม่ทันใจ.......แน่สิ ใครมันจะไปตอบทัน  =__=

“ใจเย็นๆครับ ใจเย็นๆ ตอนนี้พี่สาวของคุณปลอดภัยแล้ว สมองได้รับการกระทบกระเทือนเล็กน้อย อาจต้องดูแลอย่างใกล้ชิด หมอก็ไม่ทราบนะครับว่าเมื่อไรเธอจะฟื้น”

“จริงหรอค่ะหมอ!”โล่งใจขึ้นมาหน่อย เมื่อได้ยินคำบอกเล่าของหมอ

“ครับ เดี๋ยวเราจะย้ายพี่สาวคุณไปห้องพิเศษนะครับ งั้นหมอขอตัวก่อน”

“คะๆ”สักพักร่างของพี่สาวก็ออกมาจากห้อง ICU เธอเดินตามไปพร้อมกันเพื่อนสาว จนเมื่อทุกอย่างเรียบร้อย พยาบาลจึงปล่อยให้ญาติดูแล

 

 

 

 

 

“ม่านแก้วขอโทษจริงๆนะค่ะหมอริสา”

“ไม่เป็นไรจ๊ะ หมอเข้าใจ ยังไงก็ดูแลคุณปลายฟ้าดีๆนะ เดี๋ยวถ้าว่างจะไปเยี่ยม”

“ขอบคุณค่ะ ยังไงก็ขอโทษอีกครั้งนะคะ”วางสายจากหมอริสา แล้วหันมาเฝ้าพี่สาวต่อ เธอยังไม่ได้อาบน้ำเลย เพื่อนเธอก็เช่นกัน . . . . แต่ตอนนี้หลับอยู่ -.-

“จะ 8 โมงแล้ว ยัยกอหญ้าไม่ไปทำงานรึไงนะ - -”ส่ายหัวให้กับอาการหลับเป็นตายของเพื่อนสาว เพิ่งได้นอนชั่วโมงกว่าๆเอง ปล่อยไปก่อนแหละกัน . . .

 

~รักมากเท่าไหร่ใจเจ็บเท่านั้น แล้วนี่ฉันรักเธอเท่าไร ใจถึงเจ็บปวด ......~

“อืออออออ~ สวัสดีค่ะ กอหญ้าพูดค่ะ . . . . นายอีกแล้วววว โทรมาทำไมแต่เช้าเนี่ย . . . . . . . โห่! แค่ 8 โมงเอง . . . . อะไรนะ! 8 โมง!”เสียงโทรศัพท์ของคนที่หลับอยู่ดังขึ้น กดรับสนทนากันไป แต่ไอ้เสียงที่เธอตะโกนนี่สิ  ทำเอาโรงพยาบาลแทบแตก

“กอหญ้าเบาๆสิ!”เธอเอ็ดเสียงเบา พลางทำหน้าดุ แต่ก็พอจะเข้าใจบทสนทนาของเพื่อนและปลายสาย

“คะ คือๆๆๆ . . . เอ่ออ  ฉันลาครึ่งวันได้ไหม . . . ตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่ที่บ้าน ละ แล้วฉันก็ยังไม่ได้อาบน้ำเลย”

“………………”

“เออน่า เดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง . . . . . . . . . . . . ฉันลานะไม่ได้ขาด จะมาหักเงินเดือนฉันได้ไง!”ทำหน้าเบื่อโลกแล้วหันมาสนใจพี่สาวต่อ

“ฮึ่ย! ไอ้บ้า! พูดตั้งหลายรอบกว่าจะเข้าใจ ฉันกลับไปอาบน้ำก่อนนะ ตอนเย็นจะมาใหม่”

“อืมๆไปเถอะ เดี๋ยวก็โดนหักเงินจริงๆหรอก - -”

“แกอย่าพูดงั้นดิ  -..-  ไปนะ”

“จ้า”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ้าว! ลูกดา จะไปไหนจ๊ะ?”เสียงเรียกของมารดา ทำให้เธอที่กำลังจะเดินออกจากบ้านต้องชะงัก

“เอ่อ. . . . . . ดาจะไปช่วยเพื่อนทำงานค่ะ”

“เพื่อน? อย่าบอกนะว่าลูกจะไปช่วยเป็นพนักงานเสิร์ฟให้กับเพื่อนคนที่เปิดร้านอาหารน่ะ? . . . . โธ่! ลูกดา งานที่โรงแรมของเราก็มีตั้งเยอะ ทำไมลูกไม่ลองมาทำบ้างล่ะ เผื่อลูกจะชอบ”เกลี้ยกล่อมลูกสาวทั้งที่รู้ว่ายังไงก็ไม่มีทางที่‘กานดา’จะสนใจโรมแรมของครอบครัว

“ขอโทษนะค่ะคุณแม่ ดาคิดว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้ว อย่าบังคับดาเลย. . . . . ดาขอตัวนะค่ะ”

“เดี๋ยวสิลูก! . . .โอเคๆ แม่จะไม่พูดแล้ว แต่ลูกจะไปคนเดียวหรอ?”

“ค่ะ ดาจะไปคนเดียว”

“ให้ตาดนัยไปส่งก็ได้ลูก ไปคนเดียวมันอันตราย”

“ดาไม่อยากรบกวนพี่ดนัยค่ะแม่ ช่วงนี้พี่เค้างานเยอะจะตาย ดาไปแล้วนะค่ะ”กำลังจะเดินออกไปแต่ก็ต้องชะงักอีกรอบ เมื่อเจอผู้มาใหม่ที่คุ้นเคย

“พี่ณุ!”แปลกใจเล็กน้อยที่เห็น‘ภาณุ’เพื่อนของพี่ชายเธอ แต่ใครๆก็รู้นะ ว่านอกจากจะเป็นเพื่อนของพี่ชาย เขาก็ยังเป็น‘คู่หมั้น’ของเธออีกด้วย

“สวัสดีครับคุณอา สวัสดีดา”

“ไหว้พระเถอะจ๊ะ มาหาตาดนัยหรอ?”

“ครับ พอดีมีเรื่องด่วนจะคุยกับดนัยแป๊ปนึง เดี๋ยวก็กลับแล้วครับ”

“อ๋อๆ . . . งั้นขากลับอาฝากน้องไปด้วยได้มั้ยจ๊ะ?”คำพูดของมารดาทำให้เธอถึงกับตาโต เธอหันไปมองหน้าชายหนุ่มอย่างหนักใจ ภาวนาขอให้เขาตอบปฏิเสธ  แต่เมื่อผู้ใหญ่ขอ มีหรือที่เด็กๆอย่างพวกเขาจะกล้า

“ได้ครับคุณอา งั้นรอพี่ก่อนนะดา”จำต้องนั่งรออย่างเสียมิได้ ถ้าคุณแม่ไม่เรียกเธอไว้ ป่านนี้เธอคงจะไปถึงร้านของเพื่อนตั้งนานแล้ว

 

 

 

 

 

“ดาขอโทษนะค่ะ ที่ทำให้พี่ณุเสียเวลา”หลังรถแล่นออกจากบ้านมาได้ไม่นาน เธอก็เปิดประเด็นทันที

“ไม่เป็นไรหรอก พี่เข้าใจ”

“นี้มันก็สมัยไหนแล้ว ทำไมถึงยังมีการคลุมถุงชนอยู่อีกนะ”

“หึๆ คิดซะว่าเราทำกรรมมาก็แล้วกันนะดา”

“พี่ณุก็พูดแบบนี้ทุกทีแหละ ฮ่าๆ”จากการสนทนาของทั้งคู่ ก็รู้ทันทีว่าเขากับเธอคิดกันแค่พี่น้อง เรื่องนี้ดนัยเองก็รู้ ก็คงจะยกเว้นแต่ผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่าย ที่เห็นแค่ทั้งสองคุยกันก็คิดไปเป็นตุเป็นตะ ว่าชอบกัน รักกันบ้างแหละ  เฮ้อออ~

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อือออออออ”เสียงครางเพียงสั้นๆ ก็ทำให้คนตัวเล็กที่หลับอยู่ข้างเตียงรู้สึกได้ ใบหน้าหวานที่ตอนนี้ดูโทรมๆไปหน่อย แต่ก็ยังคงความน่ารักของเธอไว้ได้

“งืม . . . พะ พี่ฟ้า! พี่ฟ้า! ฟื้นแล้ว พี่เป็นยังไงบ้าง!”

“นะ น้ำ! แค่กๆ! พี่ขอน้ำ”

“นี่ๆพี่ฟ้า”รีบไปหาน้ำมาให้พี่สาวทันที หลังจากที่ดื่มน้ำเข้าไปแล้ว ดูเหมือนว่าเธอจะดีขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่วายต้องปวดหัวอีกครั้ง เมื่อน้องสาวสุดที่รักยิงคำถามความคิดถึงมาให้จนเธออยากจะหลับอีกรอบ - -

“พอแล้วๆหัวหอม พี่ไม่เป็นอะไรแล้ว”

“จริงนะพี่ฟ้า?  เฮ้อออ~ โล่งอกไปที  งั้นม่านแก้วไปตามหมอมาตรวจพี่ดีกว่า”

“จ๊ะๆ . . . . . . . . . อ๊ะ!  โอ๊ยย!”

“พี่ฟ้า!”

 

 

 

 

 

 

‘‘มารับช้าแล้วยังจะงกอีก - -^ อ้าว!หวัดดีป๊อปปี้’’ 

‘‘หวัดดีแก้ว ตัวจริงสวยกว่าใน m อีกนะ ^^’’ 

‘‘จริงหรอป๊อป ขอบคุณนะ ^///^’’ 

‘‘เอ่อ.....กลับกันเถอะ’’ 

‘‘เฮ้ย! ฟางรอก่อนสิ’’ 

‘‘จะกลับบ้านเลยใช่ไหม?’’ 

‘‘อื้ม.......กลับเลยก็ได้ แก้วอยากพักผ่อน แล้วฟางล่ะ?’’ 

‘‘ยังไงก็ได้’’ 

 

 

 

 

 

“. . . . . . . . . . .”

“พี่ฟ้า! เมื่อกี้พี่ฟ้าร้องทำไม พี่เป็นอะไรรึเปล่า?!”จากเดิมที่อยู่หน้าประตูก็รีบวิ่งมาที่เตียงอีกครั้ง

“เอ่อ. . . . .  พี่ไม่เป็นไร . . .อะ โอ๊ยยยยยยยย! พี่ปวดหัว ม่านแก้วช่วยพี่ด้วย! โอ๊ยยยยย!”

“พี่ฟ้า!!! หมอ! หมอ! ช่วยพี่ฟ้าด้วย!  หมอ!!!”รีบวิ่งออกไปตามหมอทันที ส่วนปลายฟ้าก็ได้แต่กุมขมับอย่างทรมานพลางสับสนก็ภาพที่เห็น . . .

 

“นั่นมันฉันนิ! . . . นี้มันอะไรกัน! . . .ฮึก ปวดหัว ไม่ไหวแล้ว!!!”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

-นี้มันก็สมัยไหนแล้ว ทำไมถึงยังมีการคลุมถุงชนอยู่อีกนะ-

-Kanda-

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

----------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

ขอโทษจริงๆค่ะที่มาอัพช้า(มากกก)  งานเยอะ! เวลาไม่มีเลย . . . ถ้ามันไม่สนุกบอกได้นะค่ะ จะเก็บไปพิจารณา

 

ใครมีนิยายก็เอามาฝากที่กล่องได้ตลอดๆ ^[++]^  จะพยายามทยอยอ่านทยอยเม้นให้ ^-<

 

. . . อ่อๆ! ถ้าใครมีข้อสงสัยหรืออยากคุยอะไร ถามได้นะค่ะ ^__^