Love Forever ชาติไหนก็รักเธอ
9.4
Fakfaeng_love_TK
แชร์นิยายฟิคชั่น
18) ทำไม...และทำไม
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความทบทวนตัวละครก่อนอ่าน
ภาณุ = ป๊อปปี้ ปลายฟ้า = ฟาง
ธานนท์ = โทโมะ กอหญ้า = แก้ว
ดนัย = เขื่อน ม่านแก้ว = เฟย์
รินลดา = จินนี่ ริสา = หวาย
กานดา = ขนมจีน นิภพ = จองเบ
ตอนที่ 18
...เช้าวันต่อมา
“ไอ้ณุ! จะรีบเก็บของไปไหนว่ะ?!”ตื่นเช้ามาก็ตกใจเมื่อเห็นเพื่อนรักกำลังเก็บของอย่างรีบร้อน แต่สงสัยเสียงร้องของดนัยจะดังไปหน่อยทำให้อีกสองหนุ่มงัวเงียลุกขึ้นมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น
“งืมมม เกิดอะไรขึ้นหรอครับ?”
“ก็ไอ้ณุนะสิ จะรีบเก็บของไปไหนก็ไม่รู้ นี่ตกลงแล้วแก.....เฮ้ยยยยย! ไอ้ณุ! รอกบน้อยด้วยยยยย”หันมาอีกทีก็เห็นเค้าเดินออกจากห้องไปแล้ว
“นี่! คุณณุจะไปไหนค่ะ”ปลายฟ้าที่ได้ยินเสียงดนัยก็ออกมาดู ภาณุเพิ่งเดินผ่านห้องของพวกเธอเมื่อกี้นี้เอง ไม่รอช้ารีบวิ่งตามก่อนจะคว้าแขนเค้าเอาไว้
“ได้ยินที่ฟ้าถามมั้ยค่ะ!”
‘นี่คุณฟ้าตื่นเช้ากว่าเราอีกเหรอ...’
“ผมจะไปตามหาคนที่มัน....!”
“เมื่อคืนเราสัญญากันว่าอะไรค่ะ!!”
“เมื่อคุณรู้ความจริงแล้ว คุณห้ามวู่วามเด็ดขาด”
“ทะ ทำไมครับ?!”
“.....”หยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงก่อนจะเปิดข้อความให้เค้าดู
“ใครเป็นคนส่งมาครับ!”สีหน้าที่จริงจังของเค้าทำเอาเธอไม่กล้าพูด กลัวเหลือเกิน กลัวเค้าจะโกรธ...
“ฟะ ฟ้าไม่รู้ค่ะ.... แต่ถ้าฟ้าเอะใจตั้งแต่แรก มันก็คงเป็นแบบนี้”
“แล้วทำไมคุณฟ้าไม่บอกผม!”
“ก็เพราะคุณณุใจร้อนไงค่ะ! ฟ้าอยากให้คุณคิดให้ดีก่อนจะทำอะไรสักอย่าง เพราะบางทีมันอาจจะไม่ส่งผลถึงคนรอบข้างฟ้าแค่คนเดียว”
“…ผมขอโทษ”
“ฟ้าเข้าใจค่ะ ... อีกอย่าง ตอนแรกฟ้าคิดว่าเค้าคงส่งมาผิด แต่พอมาเห็นข้อความที่สอง....ก็ไม่ทันแล้ว”
“…..”
“คุณณุต้องสัญญากับฟ้านะค่ะ ว่าจะไม่ทำอะไรวู่วาบ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม”
“…….. ผมสัญญา!”
“…..”
“คุณณุกำลังผิดสัญญาที่ให้ไว้กับฟ้า...ฟ้ารู้ว่าคุณคงโกรธ แต่ได้โปรด ฮึก! .. เข้าใจฟ้าด้วยเถอะ”บอกทั้งน้ำตาเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับคุณยายของเธอ หากเค้าทำอะไรลงไปอาจจะไม่ใช่แค่เธอที่เดือดร้อน เธอเป็นห่วงเขานะ..
“..คุณฟ้า”
“ไอ้ณุ! แกลืมโทรศัพท์”ดนัยวิ่งหน้าตื่นมาพร้อมยื่นโทรศัพท์ให้
“คุณพ่อ”
“ต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆเลยว่ะ โทรมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”หลายสายที่โทรเข้ามาบวกกับข้อความอีก ทำให้เค้าเริ่มจะสังหรณ์ใจ ไม่รอช้ารีบกดสายหาผู้เป็นพ่อทันที
“คุณพ่อครับ…..อะไรนะครับ!......เดี๋ยวผมจะรีบไป”สีหน้าที่เคร่งเครียดทำให้เธอไม่กล้าซักถามอะไรเค้า ได้แต่ปล่อยมือออกจากแขนแกร่งอย่างช้าๆ
“เกิดอะไรขึ้น?”
“แม่ฉันเข้าโรงพยาบาล”
“เฮ้ยยยยยยยย!”
“………”
“เดี๋ยวตอนเย็นฉันจะกลับมา ฝากดูแลทุกคนด้วยนะ”หันไปมองเธอเล็กน้อยก่อนจะเดินไปอย่างรีบร้อน
“ฉันหวังว่าคุณจะฟังฉันบ้างนะ...”
….โรงพยาบาล ABC
“คุณพ่อครับ!”
“ชู้ววววววว! เบาๆ เดี๋ยวแม่แกตื่นพอดี ออกมาคุยกับพ่อข้างนอก สวย ดูแลคุณหญิงด้วย”บอกลูกชายเสียงเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน เพราะถื่นขึ้นมาตอนนี้จริงๆ เหอะๆ โรงพยาบาลแตกกันพอดี!
“ค่ะคุณชาย”พยักหน้ารับ สองพ่อลูกจึงค่อยๆเดินออกไปอย่างระมัดระวัง
“มันเกิดอะไรขึ้นห๊ะภาณุ เล่าให้พ่อฟังเดี๋ยวนี้!”
“คะคือ เรื่องมันยาว”
“ยาวแค่ไหนก็ต้องเล่า พ่อปล่อยเรื่องนี้มานานแล้ว ขืนปล่อยนานกว่านี้มันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่”
“ไม่ทันแล้วครับ….”
“แกหมายความว่ายังไง?! เล่ามาให้หมด!!!”สายตาดุและคมบวกกับน้ำเสียงบังคับ ทำให้เค้าต้องเล่าความจริงออกมา แบบนี้แหละ เวลาพ่อเค้าเอาจริงเมื่อไรใครก็ห้ามไม่ได้ แต่พอได้ยินเรื่องราวจากปากลูกชายก็แทบจะเป็นลมล้มพับไปอีกคน
“โอ๊ยยยยยย! แกรู้ตัวมั้ยว่าแกกำลังทำให้หนูปลายฟ้าเดือดร้อน! เรื่องนี้เธอไม่เกี่ยวอะไรด้วยเลยนะ”
“ผมรู้ครับ ตอนนี้ผมกำลังตามหาคนๆนั้นอยู่”
“แกคิดให้ดีๆนะ แกไปติดพันกับหญิงคนไหนหรือเปล่า”
“มีซะที่ไหนล่ะ - -”
“ต้องมีสิ ไม่งั้นเค้าคงไม่จ้างมือปีนมาฆ่าคนหรอกนะภาณุ”คิ้วหนาผูกเข้าหากันอีกครั้ง ในชีวิตเค้ามีผู้หญิงผ่านเข้ามาเพียงไม่กี่คน แล้วแต่ละคนก็จบด้วยการทิ้งเค้าไปราวกับฟ้ากลั่นแกล้ง และพวกเธอก็ไม่เคยย้อนกลับมาตามราวีเค้าถึงขนาดนี้ แล้วคนๆนั้นเป็นใครกัน?
“คุณชายค่ะ คุณภาณุค่ะ คุณหมอมีเรื่องจะคุยด้วยค่ะ”ทั้งสองคนหันมองหน้ากันโดนไม่ได้นัดหมาย มีอะไรอีกเนี่ยยย?
“มาแล้วค่ะคุณหมอ”เมื่อเดินเข้ามาในห้องก็เห็นคุณหมอกำลังคุยกับพยาบาลสาว เมื่อเห็นทั้งสองเข้ามาก็กล่าวทักทายกันก่อนจะเข้าเรื่อง
“ตอนนี้คุณหญิงอ่อนแอมากนะครับ ให้พักผ่อนเยอะๆ ทานอาหารให้ครบสามมื้อ”
“แล้วต้องนอนโรงพยาบาลกี่วันครับ?”
“หมอคิดว่าสามวันก็น่าจะพอครับ”
“แล้วโรคมะเร็งล่ะครับ?”
“ภาณุ! แกพูดอะไรเนี่ย?”
“มะเร็งอะไรกันครับ?! คุณหญิงไม่ได้เป็นมะเร็งนะครับ คุณไปเอามาจากไหน??”เป็นอย่างที่เค้าสงสัยมาตลอด เป็นอย่างที่เค้าคิดไว้ไม่มีผิด และแล้วมันก็กระจาง…
‘ทำไมคุณแม่ต้องโกหกผม…’
“เปล่าครับๆ ผมถามเฉยๆ”
“อ่อครับๆ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”เดินออกไปพร้อมพยาบาล ก่อนที่ผู้เป็นพ่อจะหันมามองหน้าลูกชายและยิงคำถามใส่เป็นชุด
“นี่แม่แกลงทุนโกหกว่าตัวเองเป็นมะเร็งเลยหรอ? เช็งตัวเองชัดๆ! ร้ายกว่าที่พ่อคิดอีกนะเนี่ย”
“ที่จริงคุณพ่อน่าจะตามเกมคุณแม่ทันนะครับ 55”
“อย่างพ่อไม่เคยตามแม่แกทันหรอก -..-”
“อุ้ย! คุณหญิงฟื้นแล้วค่ะ!”สวยร้องขึ้นอย่างดีใจเมื่อเห็นมือของคุณหญิงขยับอยู่ไกลๆ(เธอนั่งอยู่มุมห้อง) สองพ่อลูกรีบเดินไปที่เตียงทันที
“โอ๊ยยยย ที่นี้ที่ไหนเนี่ย ….. ตาณุ! ลูกกลับมาหาแม่แล้วใช่มั้ยลูก! ฮึกกกกกก”ค่อยๆยันตัวลุกขึ้นนั่งก่อนที่น้ำตาจะไหลลงมาราวกับเขื่อนแตก ทำเอาภาณุและคุณชายตกใจไม่น้อย
“ครับ ผมกลับมาหาคุณแม่แล้ว”โผเข้ากอดด้วยความรู้สึกผิดที่ทำให้แม่ของตนเองต้องเข้าโรงพยาบาล
“ภาณุ ลูกรู้มั้ย ฮึก! แม่คิดถึงลูกมาก ตั้งแต่ลูกไปกับนังเด็กคนนั้น!”
“คุณแม่!!!”ผละออกจากตัวทันทีที่คุณหญิงพูดถึงคนที่เค้า ‘รัก’ สุดหัวใจแบบนี้ ทำยังไงถึงจะทำให้แม่ของเค้าเลิกจงเกลียดจงชังเธอเสียที!
“นี่ลูกหลงมันถึงขนาดไม่เห็นหัวแม่เลยหรอ!”
“คุณหญิง! พอเถอะ นอนพักดีกว่านะ”
“ไม่! คุณก็เหมือนกัน เอาแต่เข้าข้างลูก นังเด็กนั่นมันพูดอะไรหน่อยก็เชื่อ!”
“คุณหญิง! ผมยังไม่เคลียร์กับคุณเรื่องที่คุณโกหกว่าเป็นมะเร็งเลยนะ!!!”ดูเหมือนว่าความอดทนที่สะกดกลั้นจะระเบิดออกมา ใครๆก็มีความอดทนจำกัดทั้งนั้น คุณชายที่ตอนนี้น่ากลัวจนสวยที่ยืนดูอยู่ห่างๆยังขนุลุก
“คุณ … คุณรู้?! ตาณุ! แม่..”
“คุณแม่ทำแบบนี้ทำไม....”
“ภาณุ! มะ แม่หวังดีนะลูก! แม่..”
“ผมขอบคุณครับ สำหรับความหวังดีที่คุณแม่มีให้ผม แต่ผมกับน้องเราไม่ได้รักกัน เราสองคนรู้สึกกันแบบพี่น้อง”
“……”
“ผมโตพอที่จะรู้ว่าอะไรถูกอะไรผิด อะไรควรอะไรไม่ควร ถ้าคุณฟ้าไม่ดีอย่างที่คุณแม่ว่าจริงๆ ผมคงจะเลิกกับเธอไปนานแล้ว แต่นี่…เธอดีเกินกว่าที่ผมจะปล่อยเธอไป”
“……”
“ผมรู้นะครับว่าสิ่งที่ผมพูดมันทำร้ายใจจิตของคุณแม่ ... แต่หัวใจของผม ผมขอเป็นคนเลือกเอง”สิ้นสุดคำสุดท้ายก็ไม่มีใครพูดอะไรอีก บรรยากาศที่ชวนอึดอัดทำให้ไม่มีใครกล้าปริปาก
“ผมขอตัวนะครับ”แน่นอนว่าเป็นใครก็ทนไม่ไหว เค้าจึงเลือกที่จะทำจิตใจให้สงบกว่านี้ ก่อนจะหันหลังเดินไปโดยไม่สบตาใครทั้งนั้น..
“คุณ…ฉันเป็นแม่ที่ไม่ดีมากเลยใช่มั้ย ฮึกกๆ”
“ใจเย็นๆนะคุณหญิง ลูกเรามันโตแล้ว ผมเชื่อว่าลูกมีเหตุผลพอ นอนพักเถอะนะ …สวย เดี๋ยวออกไปซื้อผลไม้ให้หน่อยนะ”พูดปลอบใจคนรัก แม้ว่าในใจอาจจะยังไม่ค่อยเชื่อกับประโยคที่ตนพูดก็ตาม…
“ค่ะคุณชาย”
… หลายวันผ่านไป
“กอหญ้า……กอหญ้า”
“ม่านแก้ว! กะ แกมีอะไรเปล่า? เรียกฉันทำไมเหรอ?”การที่ได้ยินเสียงเรียกของเพื่อนรัก มันทำให้หัวใจของหลายๆคนพองโตขึ้น หลังจากหลายวันที่ผ่านมานี้แทบจะไม่ได้ยินเสียงเธอเลย
“ฉัน……ฮึกกกๆ ฉันไม่อยากอยู่ที่นี้”ร่างเล็กซูบผอมลงไปอย่างเห็นได้ชัด สายมองตามควันสีดำที่ค่อยลอยไปตามอากาศ…แม้จะถึงวันเผาแล้ว แต่สองพี่น้องก็ยังคงเศร้าไม่หาย
“ได้ๆ เดี๋ยวแกไปซื้อของกับฉันดีกว่าเนาะๆ”ขยิบตาให้กานดาเป็นสัญญาณว่าพวกเธอต้องบำบัดอาการซึมเศร้าของม่านแก้วอีกหน
“คุณฟ้า ตั้งแต่วันนั้นไอ้ณุมันไม่เห็นกลับมาอย่างที่บอกเลย”
“… เค้าคงจะอยู่ดูแลคุณหญิงก่อนมั้งค่ะ”พูดด้วยน้ำเสียงเฉยๆแต่แฝงไปด้วยความน้อยใจ วันนั้นเธอรอเค้าเกือบทั้งคืน กลัวว่าเค้าจะได้รับอันตราย กลัวว่าเค้าจะวู่วาบทำอะไรลงไป
‘คุณทำให้ฉันคิดมากนะคุณณุ ทำไมฉันต้องเป็นห่วงคุณด้วย’
“ไม่แน่หรอกครับ…นั่น! รถไอ้ณุ ตายยากจริงๆเล๊ยยยย”
“…….”ชายหนุ่มที่ลงมาจากรถนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นคนที่บอกว่าจะกลับมาในตอนเย็นของวันนั้น เป็นคนที่เธอรอมาหลายวัน
“เฮ้ยยยยย! ไอ้ณุ ทำไมมาป่านนี้ว่ะ”
“…….”ไม่มีคำตอบจากเค้าเลยแม้แต่น้อย ก่อนที่เค้าจะสาวเท้าเดินเข้าไปหาเธออย่างรวดเร็ว
“คุณณุ…สะ สบายดีนะค่ะ”พอเธอได้สบตาเค้า คำพูดที่คิดไว้ในหัวก็สูญหายหมด สายตาของเค้าแปลกๆจนเธอเองรับไม่ทัน
“ผมรู้แล้วว่าใครเป็นคนจ้างมือปีนมาฆ่าคุณยายของคุณ”
“!!!”
-แต่หัวใจของผม ผมขอเป็นคนเลือกเอง-
-Panu-
ภาณุ = ป๊อปปี้ ปลายฟ้า = ฟาง
ธานนท์ = โทโมะ กอหญ้า = แก้ว
ดนัย = เขื่อน ม่านแก้ว = เฟย์
รินลดา = จินนี่ ริสา = หวาย
กานดา = ขนมจีน นิภพ = จองเบ
ตอนที่ 18
...เช้าวันต่อมา
“ไอ้ณุ! จะรีบเก็บของไปไหนว่ะ?!”ตื่นเช้ามาก็ตกใจเมื่อเห็นเพื่อนรักกำลังเก็บของอย่างรีบร้อน แต่สงสัยเสียงร้องของดนัยจะดังไปหน่อยทำให้อีกสองหนุ่มงัวเงียลุกขึ้นมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น
“งืมมม เกิดอะไรขึ้นหรอครับ?”
“ก็ไอ้ณุนะสิ จะรีบเก็บของไปไหนก็ไม่รู้ นี่ตกลงแล้วแก.....เฮ้ยยยยย! ไอ้ณุ! รอกบน้อยด้วยยยยย”หันมาอีกทีก็เห็นเค้าเดินออกจากห้องไปแล้ว
“นี่! คุณณุจะไปไหนค่ะ”ปลายฟ้าที่ได้ยินเสียงดนัยก็ออกมาดู ภาณุเพิ่งเดินผ่านห้องของพวกเธอเมื่อกี้นี้เอง ไม่รอช้ารีบวิ่งตามก่อนจะคว้าแขนเค้าเอาไว้
“ได้ยินที่ฟ้าถามมั้ยค่ะ!”
‘นี่คุณฟ้าตื่นเช้ากว่าเราอีกเหรอ...’
“ผมจะไปตามหาคนที่มัน....!”
“เมื่อคืนเราสัญญากันว่าอะไรค่ะ!!”
“เมื่อคุณรู้ความจริงแล้ว คุณห้ามวู่วามเด็ดขาด”
“ทะ ทำไมครับ?!”
“.....”หยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงก่อนจะเปิดข้อความให้เค้าดู
“ใครเป็นคนส่งมาครับ!”สีหน้าที่จริงจังของเค้าทำเอาเธอไม่กล้าพูด กลัวเหลือเกิน กลัวเค้าจะโกรธ...
“ฟะ ฟ้าไม่รู้ค่ะ.... แต่ถ้าฟ้าเอะใจตั้งแต่แรก มันก็คงเป็นแบบนี้”
“แล้วทำไมคุณฟ้าไม่บอกผม!”
“ก็เพราะคุณณุใจร้อนไงค่ะ! ฟ้าอยากให้คุณคิดให้ดีก่อนจะทำอะไรสักอย่าง เพราะบางทีมันอาจจะไม่ส่งผลถึงคนรอบข้างฟ้าแค่คนเดียว”
“…ผมขอโทษ”
“ฟ้าเข้าใจค่ะ ... อีกอย่าง ตอนแรกฟ้าคิดว่าเค้าคงส่งมาผิด แต่พอมาเห็นข้อความที่สอง....ก็ไม่ทันแล้ว”
“…..”
“คุณณุต้องสัญญากับฟ้านะค่ะ ว่าจะไม่ทำอะไรวู่วาบ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม”
“…….. ผมสัญญา!”
“…..”
“คุณณุกำลังผิดสัญญาที่ให้ไว้กับฟ้า...ฟ้ารู้ว่าคุณคงโกรธ แต่ได้โปรด ฮึก! .. เข้าใจฟ้าด้วยเถอะ”บอกทั้งน้ำตาเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับคุณยายของเธอ หากเค้าทำอะไรลงไปอาจจะไม่ใช่แค่เธอที่เดือดร้อน เธอเป็นห่วงเขานะ..
“..คุณฟ้า”
“ไอ้ณุ! แกลืมโทรศัพท์”ดนัยวิ่งหน้าตื่นมาพร้อมยื่นโทรศัพท์ให้
“คุณพ่อ”
“ต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆเลยว่ะ โทรมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”หลายสายที่โทรเข้ามาบวกกับข้อความอีก ทำให้เค้าเริ่มจะสังหรณ์ใจ ไม่รอช้ารีบกดสายหาผู้เป็นพ่อทันที
“คุณพ่อครับ…..อะไรนะครับ!......เดี๋ยวผมจะรีบไป”สีหน้าที่เคร่งเครียดทำให้เธอไม่กล้าซักถามอะไรเค้า ได้แต่ปล่อยมือออกจากแขนแกร่งอย่างช้าๆ
“เกิดอะไรขึ้น?”
“แม่ฉันเข้าโรงพยาบาล”
“เฮ้ยยยยยยยย!”
“………”
“เดี๋ยวตอนเย็นฉันจะกลับมา ฝากดูแลทุกคนด้วยนะ”หันไปมองเธอเล็กน้อยก่อนจะเดินไปอย่างรีบร้อน
“ฉันหวังว่าคุณจะฟังฉันบ้างนะ...”
….โรงพยาบาล ABC
“คุณพ่อครับ!”
“ชู้ววววววว! เบาๆ เดี๋ยวแม่แกตื่นพอดี ออกมาคุยกับพ่อข้างนอก สวย ดูแลคุณหญิงด้วย”บอกลูกชายเสียงเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน เพราะถื่นขึ้นมาตอนนี้จริงๆ เหอะๆ โรงพยาบาลแตกกันพอดี!
“ค่ะคุณชาย”พยักหน้ารับ สองพ่อลูกจึงค่อยๆเดินออกไปอย่างระมัดระวัง
“มันเกิดอะไรขึ้นห๊ะภาณุ เล่าให้พ่อฟังเดี๋ยวนี้!”
“คะคือ เรื่องมันยาว”
“ยาวแค่ไหนก็ต้องเล่า พ่อปล่อยเรื่องนี้มานานแล้ว ขืนปล่อยนานกว่านี้มันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่”
“ไม่ทันแล้วครับ….”
“แกหมายความว่ายังไง?! เล่ามาให้หมด!!!”สายตาดุและคมบวกกับน้ำเสียงบังคับ ทำให้เค้าต้องเล่าความจริงออกมา แบบนี้แหละ เวลาพ่อเค้าเอาจริงเมื่อไรใครก็ห้ามไม่ได้ แต่พอได้ยินเรื่องราวจากปากลูกชายก็แทบจะเป็นลมล้มพับไปอีกคน
“โอ๊ยยยยยย! แกรู้ตัวมั้ยว่าแกกำลังทำให้หนูปลายฟ้าเดือดร้อน! เรื่องนี้เธอไม่เกี่ยวอะไรด้วยเลยนะ”
“ผมรู้ครับ ตอนนี้ผมกำลังตามหาคนๆนั้นอยู่”
“แกคิดให้ดีๆนะ แกไปติดพันกับหญิงคนไหนหรือเปล่า”
“มีซะที่ไหนล่ะ - -”
“ต้องมีสิ ไม่งั้นเค้าคงไม่จ้างมือปีนมาฆ่าคนหรอกนะภาณุ”คิ้วหนาผูกเข้าหากันอีกครั้ง ในชีวิตเค้ามีผู้หญิงผ่านเข้ามาเพียงไม่กี่คน แล้วแต่ละคนก็จบด้วยการทิ้งเค้าไปราวกับฟ้ากลั่นแกล้ง และพวกเธอก็ไม่เคยย้อนกลับมาตามราวีเค้าถึงขนาดนี้ แล้วคนๆนั้นเป็นใครกัน?
“คุณชายค่ะ คุณภาณุค่ะ คุณหมอมีเรื่องจะคุยด้วยค่ะ”ทั้งสองคนหันมองหน้ากันโดนไม่ได้นัดหมาย มีอะไรอีกเนี่ยยย?
“มาแล้วค่ะคุณหมอ”เมื่อเดินเข้ามาในห้องก็เห็นคุณหมอกำลังคุยกับพยาบาลสาว เมื่อเห็นทั้งสองเข้ามาก็กล่าวทักทายกันก่อนจะเข้าเรื่อง
“ตอนนี้คุณหญิงอ่อนแอมากนะครับ ให้พักผ่อนเยอะๆ ทานอาหารให้ครบสามมื้อ”
“แล้วต้องนอนโรงพยาบาลกี่วันครับ?”
“หมอคิดว่าสามวันก็น่าจะพอครับ”
“แล้วโรคมะเร็งล่ะครับ?”
“ภาณุ! แกพูดอะไรเนี่ย?”
“มะเร็งอะไรกันครับ?! คุณหญิงไม่ได้เป็นมะเร็งนะครับ คุณไปเอามาจากไหน??”เป็นอย่างที่เค้าสงสัยมาตลอด เป็นอย่างที่เค้าคิดไว้ไม่มีผิด และแล้วมันก็กระจาง…
‘ทำไมคุณแม่ต้องโกหกผม…’
“เปล่าครับๆ ผมถามเฉยๆ”
“อ่อครับๆ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”เดินออกไปพร้อมพยาบาล ก่อนที่ผู้เป็นพ่อจะหันมามองหน้าลูกชายและยิงคำถามใส่เป็นชุด
“นี่แม่แกลงทุนโกหกว่าตัวเองเป็นมะเร็งเลยหรอ? เช็งตัวเองชัดๆ! ร้ายกว่าที่พ่อคิดอีกนะเนี่ย”
“ที่จริงคุณพ่อน่าจะตามเกมคุณแม่ทันนะครับ 55”
“อย่างพ่อไม่เคยตามแม่แกทันหรอก -..-”
“อุ้ย! คุณหญิงฟื้นแล้วค่ะ!”สวยร้องขึ้นอย่างดีใจเมื่อเห็นมือของคุณหญิงขยับอยู่ไกลๆ(เธอนั่งอยู่มุมห้อง) สองพ่อลูกรีบเดินไปที่เตียงทันที
“โอ๊ยยยย ที่นี้ที่ไหนเนี่ย ….. ตาณุ! ลูกกลับมาหาแม่แล้วใช่มั้ยลูก! ฮึกกกกกก”ค่อยๆยันตัวลุกขึ้นนั่งก่อนที่น้ำตาจะไหลลงมาราวกับเขื่อนแตก ทำเอาภาณุและคุณชายตกใจไม่น้อย
“ครับ ผมกลับมาหาคุณแม่แล้ว”โผเข้ากอดด้วยความรู้สึกผิดที่ทำให้แม่ของตนเองต้องเข้าโรงพยาบาล
“ภาณุ ลูกรู้มั้ย ฮึก! แม่คิดถึงลูกมาก ตั้งแต่ลูกไปกับนังเด็กคนนั้น!”
“คุณแม่!!!”ผละออกจากตัวทันทีที่คุณหญิงพูดถึงคนที่เค้า ‘รัก’ สุดหัวใจแบบนี้ ทำยังไงถึงจะทำให้แม่ของเค้าเลิกจงเกลียดจงชังเธอเสียที!
“นี่ลูกหลงมันถึงขนาดไม่เห็นหัวแม่เลยหรอ!”
“คุณหญิง! พอเถอะ นอนพักดีกว่านะ”
“ไม่! คุณก็เหมือนกัน เอาแต่เข้าข้างลูก นังเด็กนั่นมันพูดอะไรหน่อยก็เชื่อ!”
“คุณหญิง! ผมยังไม่เคลียร์กับคุณเรื่องที่คุณโกหกว่าเป็นมะเร็งเลยนะ!!!”ดูเหมือนว่าความอดทนที่สะกดกลั้นจะระเบิดออกมา ใครๆก็มีความอดทนจำกัดทั้งนั้น คุณชายที่ตอนนี้น่ากลัวจนสวยที่ยืนดูอยู่ห่างๆยังขนุลุก
“คุณ … คุณรู้?! ตาณุ! แม่..”
“คุณแม่ทำแบบนี้ทำไม....”
“ภาณุ! มะ แม่หวังดีนะลูก! แม่..”
“ผมขอบคุณครับ สำหรับความหวังดีที่คุณแม่มีให้ผม แต่ผมกับน้องเราไม่ได้รักกัน เราสองคนรู้สึกกันแบบพี่น้อง”
“……”
“ผมโตพอที่จะรู้ว่าอะไรถูกอะไรผิด อะไรควรอะไรไม่ควร ถ้าคุณฟ้าไม่ดีอย่างที่คุณแม่ว่าจริงๆ ผมคงจะเลิกกับเธอไปนานแล้ว แต่นี่…เธอดีเกินกว่าที่ผมจะปล่อยเธอไป”
“……”
“ผมรู้นะครับว่าสิ่งที่ผมพูดมันทำร้ายใจจิตของคุณแม่ ... แต่หัวใจของผม ผมขอเป็นคนเลือกเอง”สิ้นสุดคำสุดท้ายก็ไม่มีใครพูดอะไรอีก บรรยากาศที่ชวนอึดอัดทำให้ไม่มีใครกล้าปริปาก
“ผมขอตัวนะครับ”แน่นอนว่าเป็นใครก็ทนไม่ไหว เค้าจึงเลือกที่จะทำจิตใจให้สงบกว่านี้ ก่อนจะหันหลังเดินไปโดยไม่สบตาใครทั้งนั้น..
“คุณ…ฉันเป็นแม่ที่ไม่ดีมากเลยใช่มั้ย ฮึกกๆ”
“ใจเย็นๆนะคุณหญิง ลูกเรามันโตแล้ว ผมเชื่อว่าลูกมีเหตุผลพอ นอนพักเถอะนะ …สวย เดี๋ยวออกไปซื้อผลไม้ให้หน่อยนะ”พูดปลอบใจคนรัก แม้ว่าในใจอาจจะยังไม่ค่อยเชื่อกับประโยคที่ตนพูดก็ตาม…
“ค่ะคุณชาย”
… หลายวันผ่านไป
“กอหญ้า……กอหญ้า”
“ม่านแก้ว! กะ แกมีอะไรเปล่า? เรียกฉันทำไมเหรอ?”การที่ได้ยินเสียงเรียกของเพื่อนรัก มันทำให้หัวใจของหลายๆคนพองโตขึ้น หลังจากหลายวันที่ผ่านมานี้แทบจะไม่ได้ยินเสียงเธอเลย
“ฉัน……ฮึกกกๆ ฉันไม่อยากอยู่ที่นี้”ร่างเล็กซูบผอมลงไปอย่างเห็นได้ชัด สายมองตามควันสีดำที่ค่อยลอยไปตามอากาศ…แม้จะถึงวันเผาแล้ว แต่สองพี่น้องก็ยังคงเศร้าไม่หาย
“ได้ๆ เดี๋ยวแกไปซื้อของกับฉันดีกว่าเนาะๆ”ขยิบตาให้กานดาเป็นสัญญาณว่าพวกเธอต้องบำบัดอาการซึมเศร้าของม่านแก้วอีกหน
“คุณฟ้า ตั้งแต่วันนั้นไอ้ณุมันไม่เห็นกลับมาอย่างที่บอกเลย”
“… เค้าคงจะอยู่ดูแลคุณหญิงก่อนมั้งค่ะ”พูดด้วยน้ำเสียงเฉยๆแต่แฝงไปด้วยความน้อยใจ วันนั้นเธอรอเค้าเกือบทั้งคืน กลัวว่าเค้าจะได้รับอันตราย กลัวว่าเค้าจะวู่วาบทำอะไรลงไป
‘คุณทำให้ฉันคิดมากนะคุณณุ ทำไมฉันต้องเป็นห่วงคุณด้วย’
“ไม่แน่หรอกครับ…นั่น! รถไอ้ณุ ตายยากจริงๆเล๊ยยยย”
“…….”ชายหนุ่มที่ลงมาจากรถนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นคนที่บอกว่าจะกลับมาในตอนเย็นของวันนั้น เป็นคนที่เธอรอมาหลายวัน
“เฮ้ยยยยย! ไอ้ณุ ทำไมมาป่านนี้ว่ะ”
“…….”ไม่มีคำตอบจากเค้าเลยแม้แต่น้อย ก่อนที่เค้าจะสาวเท้าเดินเข้าไปหาเธออย่างรวดเร็ว
“คุณณุ…สะ สบายดีนะค่ะ”พอเธอได้สบตาเค้า คำพูดที่คิดไว้ในหัวก็สูญหายหมด สายตาของเค้าแปลกๆจนเธอเองรับไม่ทัน
“ผมรู้แล้วว่าใครเป็นคนจ้างมือปีนมาฆ่าคุณยายของคุณ”
“!!!”
-แต่หัวใจของผม ผมขอเป็นคนเลือกเอง-
-Panu-
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.2 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
