Love Forever ชาติไหนก็รักเธอ
Fakfaeng_love_TK
19) เกิดมาแค่รักกัน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความทบทวนตัวละครก่อนอ่าน
ภาณุ = ป๊อปปี้ ปลายฟ้า = ฟาง
ธานนท์ = โทโมะ กอหญ้า = แก้ว
ดนัย = เขื่อน ม่านแก้ว = เฟย์
รินลดา = จินนี่ ริสา = หวาย
กานดา = ขนมจีน นิภพ = จองเบ
ตอนที่ 19
“เฮ้ย! เมื่อกี้แกพูดว่าอะไรนะ O_o”ตกใจกับสิ่งที่เพื่อนพูด เริ่มงงกับเหตุการณ์ต่างๆที่มันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนยากจะเข้าใจ
“…จะ จริงเหรอค่ะ!”ไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือเสียใจดีที่ได้ยินแบบนี้
“มันเป็นใครค่ะคุณภาณุ!”เสียงที่ดังมาจากข้างหลังทำเอาเค้าสะดุ้งนิดหน่อยก่อนจะหันไปดู
“ม่านแก้ว”
“ขอโทษนะ … ดากับคุณกอหญ้าพาคุณม่านแก้วไปไม่ทัน ._.”รู้ดีว่าถ้าม่านแก้วได้ยินอะไรตอนนี้อาจจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้แต่จะทำยังไงล่ะ มันไม่ทันแล้ว T^T
“คุณภาณุ! บอกฉันมาสิ!”
“ม่านแก้ว! ที่นี้วัดนะ เบาๆหน่อย”
“คือว่า...”
เค้าเดินมาอยู่เงียบๆคนเดียวที่ด้านหลังของโรงพยาบาล เพราะที่นั่นเป็นเหมือนที่บำบัดอาการต่างๆของผู้ป่วย ตอนนี้เค้าเองก็ป่วยนะ ….ป่วยทางใจไง
“เฮ้อออออ”สายลมอ่อนในช่วงสายๆไม่ช่วยให้เค้ายิ้มได้เลยสักนิด ความเครียดหลายๆเรื่องรุมเข้ามา โดยเฉพาะเรื่องความรัก มันยากมากนะที่จะเข้าใจ
‘ความรัก คือความทุกข์ … เป็นอย่างนี้จริงๆสินะ’
“มานั่งทำเป็นหนุ่มอกหักไปได้……คุณภาณุ”
“รินลดา!”ตกใจกับคนตรงหน้า ไม่นึกเลยว่าจะเจอกัน..
“ตกใจทำไมค่ะ? คุณควรจะดีใจซะอีกที่ได้เจอริน…..คุณไม่คิดถึงรินบ้างหรอ?”เดินเข้ามาใกล้ ยิ้มอย่างผู้ชนะ มือบางลูบแขนอย่างยั่วยวน ก่อนจะถูกปัดออก
“เธอต้องการอะไร”
“คุณภาณุของรินนี่ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยน๊าาา.. แต่ก็เอาเถอะ ฉันไม่อ้อมเลยและกัน!”สีหน้าและน้ำเสียงเปลี่ยนไปทันที ตามไม่ทันจริงๆกับอารมณ์ผู้หญิงคนนี้
“…….”
“ฉันรู้นะว่าตอนนี้คุณกำลังกระวนกระวาย...ในหลายๆเรื่อง และมันก็เกิดจากคุณเอง”
“เธอต้องการจะบอกอะไรฉัน!”
“จุ๊ๆๆ!~ อย่าเพิ่งใจร้อนไปสิค่ะ อย่าลืมนะ ว่าตอนนี้ฉันไม่ใช่รินลดา สาวใช้ที่บ้านของคุณ!”สายตาแสดงถึงความแค้นที่มีในใจ เธอทำดีให้เค้าเท่าไร แต่เค้ากลับมองเป็นความน่ารำคาญ รักที่มีให้เค้ากลับไม่เคยเหลียวแล!
“ฉันมีเวลาไม่มากนะรินลดา ถ้าเธอไม่บอกฉันก็ไม่ฟัง”ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ในใจเองก็อยากรู้ กลัวจะเป็นเรื่องไร้สาระเสียมากกว่ามั้ง เค้าถึงตัดสินใจที่จะเดินออกมา …..แต่ทว่ามันไม่ใช่
“แค่จะบอกอะไรนิดหน่อย เกี่ยวกับแฟนสาวของคุณน่ะ … เหอะ คุณไม่อยากรู้ก็ไม่เป็นไร ฉันไม่แคร์”
“ดะ เดี๋ยว! เธอพูดว่าอะไรนะ”
“เอ้า! มีเวลาไม่มากก็รีบไปสิ จะมายืนทำหน้าสงสัยให้เสียเวลาทำไมค่ะ”
“รินลดา!”ความร้อนรนของเค้าทำให้รอยยิ้มร้ายปรากฏออกมามากขึ้น ตอนนี้เธอน่ากลัวเหมือนแม่มด แต่ถ้าเปรียบกับความร้อนในตัวเค้าคงพอๆกัน
“มาตะคอกใส่ผู้หญิงแบบนี้ไม่เป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลยนะ ถ้าฉันโมโหขึ้นมา...สั่งให้คนไปป่วนงานศพของยายเธอดีมั้ย?55555+”
“!!! ... เรื่องทั้งหมดนี้เธอเป็นคนทำใช่มั้ย!”ความโกรธได้ระเบิดออก เดินเข้ามาเขย่าตัวเธอที่ไม่มีทีท่าว่าจะเกรงกลัวแต่อย่างใด ซ้ำยังหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
“55555 สมกับเป็นคุณภาณุจริงๆ หึๆ .. เก่งจังเลยค่ะ”
“เธอทำแบบนี้ทำไม! คุณฟ้าไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วย!”
“เหอะ ช่วยไม่ได้..คุณเป็นคนลากเธอมาลงหลุมกับคุณเอง ในเมื่อความรักที่ฉันมีให้คุณมันถูกเมิน และเมื่อฉันมีโอกาส ฉันก็อยากจะทำอะไรที่มันทรมาณใจคุณ แต่เผอิญมันทำไม่ได้ ฉันเลยต้องเปลี่ยนเป้าหมายไปเล่นงานคนที่คุณทั้งรักทั้งหวงอย่างปลายฟ้าแทน … ซึ่งผลก็ออกมาอย่างที่คุณเห็น สนุกดีใช่มั้ยล่ะ? 55”อยากจะบดขยี้คนตรงหน้าแต่ทำไม่ได้ ในใจนึกโทษตัวเองที่เป็นต้นเหตุ
“ฉันจะแจ้งตำรวจจับเธอ!”
“เอาสิค่ะ! ขอหลักฐานด้วยนะ”
“หลักฐานมันหาไม่อยากหรอก…ไม่นานเธอจะต้องเข้าคุก!”
“อ๋อเหรอ? งั้นก็อย่าช้าแหละกัน เพราะตราบใดที่คุณยังไม่เลิกยุ่งเกี่ยวกับเธอ เป้าหมายต่อไปอาจเป็นน้องสาวของเธอ หรือตัวเธอเอง!”ปัดมือทั้งสองข้างออกก่อนจะเดินไป เธอต้องการอะไรจากเค้า? ทำไมถึงบอกว่าเป็นคนทำ นี่เธอบ้าไปแล้ว!
เค้ายังไม่กลับไปที่วัดเพราะอยากจะคิดเรื่องราวต่างๆว่าจะทำยังไง แต่สุดท้ายมันก็คิดไม่ออก....
“น่ากลัวแหะ..โรคจิตชัดๆเลย”ดนัยพูดขึ้นพร้อมทำหน้าสยดสยอง
“ฉันจะไปฆ่ามัน!”แต่คงผิดกับม่านแก้วที่ตอนนี้ความแค้นกำลังครอบงำเธอ
“หยุดนะม่านแก้ว!”ทั้งกอหญ้าและกานดาช่วยกันจับม่านแก้วที่กำลังดั้นทุรนทุราย หากปล่อยให้หลุดไปคงวิ่งตามไม่ทันแน่
“ม่านแก้ว มีสติหน่อยสิ”
“พี่ฟ้า! มันฆ่าคุณยายนะ พี่ฟ้าจะปกป้องมันหรอ”
“พี่ไม่ได้ปกป้องใครทั้งนั้น กลับห้องพักกับพี่ก่อนเถอะ”ขยิบตาให้นิภพก่อนจะช่วยกันลากม่านแก้วขึ้นรถไป
“แกจะทำยังไง”เห็นเพื่อนรักหน้าเครียดหนักก็ไม่รู้จะพูดยังไงให้หายเครียด
“ฉัน...ฉันคิดไม่ออก”
“ผมว่าคุณต้องเคลียร์กับเธอคนนั้นให้ได้ก่อน ทำยังไงให้เธอไม่มายุ่งกับคุณอีก”ธานนท์เสนอความเห็น
“ผมไม่รู้ว่าเธอต้องการอะไร”
“แต่ว่าจะไป รินลดาน่ะรักแกจนเป็นบ้าเปล่าว่ะ อยู่ๆก็มาบอกว่าตัวเองเป็นคนทำ”
“นั้นแหละยิ่งทำให้ฉันอยากรู้...”
“พี่ฟ้าเข้าข้างยัยนั่น! นี่คุณนิภพ! ปล่อยม่านแก้วนะ!!!”
“อย่าทำเหมือนคนบ้าได้มั้ย! มีสติหน่อยสิม่านแก้ว!”ดูจากสภาพนิภพก็เริ่มจะไม่ไหวแล้ว คนตัวเล็กกว่าแรงเยอะเสียจริง
“ม่านแก้วจะฆ่ามัน!!!”ดิ้นและสะบัดจนหลุด ทำเอานิภาพเซไปด้านหลัง
“นิภพ! นายเจ็บมากมั้ย?!!”
“ผมยังโอเคครับคุณดา โอ่ย.....”
“หยุดเดี๋ยวนี้ยัยม่านแก้ว!”กอหญ้าคว้าตัวม่านแก้วไว้ เหมือนมวยปล้ำยังไงชับกล?
“เพราะมัน เพราะมัน! ฮึกก มันไม่ใช่คน มันทำให้คุณยายต้องตาย ฮืออออออออออออๆ”ร่างเล็กทรุดลงอย่างหมดแรงก่อนจะร้องไห้อย่างหนัก
“ฮึก….พี่รู้! แต่ตอนนี้ช่วยมีสติหน่อยได้มั้ย เห็นหรือเปล่าว่าคนอื่นเค้าเป็นห่วงแค่ไหน!”
“ฮือออออๆๆ!”
“คุณยายเคยสอนเราว่าต้องเข้มแข็งไม่ใช่หรือไง เลิกร้องเดี๋ยวนี้นะม่านแก้ว! . . . . … อะ โอ๊ยยยยยย”ล้มลงไปอีกคน ทำเอาทั้งสี่คนที่เหลือต่างตกใจ
“พะ พี่ฟ้า! พี่เป็นอะไร พี่ฟ้า!”
“ฟางๆ”
“เฮ้ย!”
“ชู่ววววววว! เบาๆสิ”
“ที่นี่มัน....”
“ใช่ พวกมันจับแกมาที่นี้ เดี๋ยวอีกสักพักตำรวจจะมา แกไม่ต้องห่วงนะ”
“แล้ว.....”
“2 คนนั้นไม่ต้องห่วงหรอก เค้าเอาตัวรอดได้ ”
“มันจะเป็นไปได้ยังไง ในเมื่อพิม...”
“แต่ผมพูดจริงๆนะครับ! เขาจ้างพวกผมมา เขาบอกว่าถ้าพวกผมไม่ทำ เขาจะทำร้ายครอบครัวของพวกผม”..
“ขอโทษนะครับ ผมคงต้องกลับโรงพักแล้ว สรุปเรื่องนี้จะเอายังไงครับ?”
“เดี๋ยวผมจะจัดการคนที่จ้างเอง ส่วนไอ้พวกนี้อยู่ในคุกสัปดาห์เดียวก็พอครับ”
“อ้าว แล้วคุณรู้หรอครับ ว่าใครเป็นคนจ้าง?”
“รู้ครับ มันเพิ่งบอกเมื่อกี้นี้ แถมผมยังรู้จักเขาดีซะด้วย...”
“เออ.....ครับๆ งั้นผมขอตัวนะครับ จ่า!ควบคุมตัวมันออกไป”
“ป๊อป อย่าทำอะไรพิมนะ ฟางไม่เชื่อหรอกว่าพิมจะเป็นคนทำ”
“แต่ฟางก็ได้ยินที่ไอ้นั้นพูดนิ!”
“ทำไมตอนจะมาไม่ใส่ล่ะ เดี่ยวก็ไม่สบายหรอก”
“ก็มันไม่คิดว่าจะหนาวขนาดนี้นิ ”
“............นั่งสิ”
“แล้วป๊อปไม่หนาวหรอก?”
“ป๊อปเป็นผู้ชายนะ ไม่เหมือนฟางหรอก”
“เป็นผู้หญิงแล้วผิดหรอ - -”
“ไม่ผิดหรอก แต่ที่เขาพูดกันว่าเพศหญิงมักเป็นเพศที่อ่อนแอ...........คงจะจริงมั้ง”
“…………ฟางอ่อนแอขนาดนั้นเลยหรอ”
“ออกไปนะ ..ออกไปปปปปปปป! กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!”
“พี่ฟ้า! ฮึก พี่ฟ้า!!!”
“นิภพ! พาคุณฟ้าไปโรงพยาบาลเร็ว!”
“ฮือออออ! พี่ฟ้าๆ ม่านแก้วขอโทษ พี่ฟ้าอย่าเป็นอะไรนะ ฮือออ”
หลังจากพาปลายฟ้ามาส่งที่โรงพยาบาลแล้ว ก็ได้ส่งตัวไปโรงพยาบาลที่ม่านแก้วทำงานอยู่เพราะจากนี้ทุกคนจะกลับเข้ามาใช้ชีวิตในเมืองหลวงแห่งนี้ตามเดิม
“ดากับนิภพเก็บของมาให้หมดแล้วนะคะ แล้วก็โทรบอกพี่ณุแล้วด้วย”
“ป่านนี้คุณฟ้ายังไม่ฟื้นเลย ตกลงคุณฟ้าเป็นอะไรกันแน่ม่านแก้ว?”กอหญ้าถามด้วยความสงสัย
“คงจะเครียดมากไปน่ะ เพราะฉันแท้ๆเลย...ขอโทษทุกคนด้วยนะค่ะที่ทำให้เดือดร้อน โดยเฉพาะคุณนิภพ เจ็บมากมั้ยค่ะ?”
“ไม่หรอกครับ ^^”
“นี่ก็ใกล้จะค่ำแล้ว ม่านแก้วว่าทุกคนกลับบ้านไปพักผ่อนเถอะค่ะ เหนื่อยมามากพอแล้ว”
“ให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนมั้ย?”
“ไม่ต้องหรอกกอหญ้า”ทั้งสามคนมองหน้ากันไปมาก่อนจะเดินออกจากห้องไปเงียบๆ
“พี่ฟ้า...ม่านแก้วขอโทษนะ ต่อจากนี้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ม่านแก้วจะเข้มแข็ง พี่ฟ้าฟื้นเร็วๆนะ..”นั่งลงข้างเตียง แล้วสักพักก็ค่อยๆหลับไปด้วยความเหนื่อย...
“กลับมาแล้วเหรอกานดา!”เข้ามาในบ้านแค่ก้าวแรกก็ได้ยินเสียงมารดาผู้เป็นที่รักแต่ตอนนี้เธอก็ไม่แน่ใจว่าจะเอาตัวรอดจาก
สถานการณ์นี้ได้มั้ย
“คุณแม่....”
“ฮึก นังลูกอกัตญญู!”
“คุณแม่!”
“ฉันเสียหน้ามากแน่ไหนรู้บ้างมั้ย! ทำไมถึงทำกับฉันแบบนี้! ”
“แม่ครับ!”พอดีกับที่ดนัยกลับมาถึง กานดาจึงโล่งใจไปนิดนึง แต่น้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลลงมาอย่างห้ามไม่ได้
“แกก็เหมือนกันดนัย อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าแกคิดจะสานสัมพันธ์กับพยาบาลคนนั้น!”
“แล้วทำไมล่ะครับแม่ ผมจะรักใครชอบใครมันก็เรื่องของผม”
“ดนัย!”
“ผมเชื่อฟังคุณแม่ทุกอย่าง ผมเรียนบริหารตามที่คุณแม่บอกทั้งๆที่คุณแม่ก็รู้ว่าผมไม่ชอบ”
“….”
“แต่ผมก็ทำตามเพราะผมคิดอยู่แล้วว่าผมจะต้องเป็นคนมาบริหารงานต่อจากคุณพ่อและคุณแม่ แต่เรื่องความรักผมไม่ยอม!”
“ดาก็ไม่ยอม!”
“ทำไมแกสองคนถึงเป็นคนแบบนี้!”
“ที่ลูกพูดก็ถูกนิคุณ”เสียงเรียบแต่ขรึมของคนที่ใหญ่ที่สุดในบ้านดังขึ้น สองพี่น้องหันไปมองอย่างตกใจ
“คุณพ่อ! กลับจากฝรั่งเศสตอนไหนค่ะ”วิ่งเข้าหาพร้อมกอดด้วยความคิดถึง
“เมื่อไม่กี่นี้วันเองลูก”
“คุณไม่ต้องเข้าข้างลูกเลยนะ”
“เฮ้อออ~ คุณก็รู้นะว่าผมเป็นคนยังไง”
“ดา ขึ้นไปบนบ้านก่อนเถอะ”เดินมาบอกน้องสาวก่อนจะปล่อยให้ผู้ใหญ่เคลียร์กันเอง
“คุณก็รู้นิว่าเรื่องแบบนี้มันบังคับกันไม่ได้”
“ฉันหวังดีกับลูกนะ!”
“เอาน่า เชื่อใจลูกเถอะ ถ้าคนๆนั้นไม่ดีจริงเค้าก็คงไม่เลือกหรอก อย่าพึ่งมองคนจากภายนอกสิคุณ”
“ฮึ่ย! ก็ได้”รู้อยู่แก่ใจว่ายังไงก็เถียงไม่ได้ ทำเอาอีกสองคนที่แอบฟังอยู่ตรงบันไดยิ้มกริ่ม
...เช้าของอีกวัน
“อื้ออออออ~”แสงแดดยามเช้าทำให้เธอปรับสายตาแทบไม่ทัน สายตากวาดมองไปรอบห้องก่อนจะเห็นคุณหมอสาวยืนจดอะไรสักอย่างอยู่
“หมอริสา”
“อ้าว! คุณฟ้าฟื้นแล้วเหรอค่ะ เป็นยังไงบ้าง หายปวดหัวหรือยัง?”
“ก็ยังมึนๆอยู่อ่ะค่ะ”ยันตัวลุกนั่งโดยมีหมอริสาคอยช่วยอยู่ใกล้ๆ
“อ๋อ งั้นเดี๋ยวหมอจะให้ม่านแก้วเอายามาให้นะค่ะ”
“แล้วม่านแก้วไปไหนล่ะค่ะ?”
“ไปทำงานค่ะ เห็นบอกว่าหยุดมาหลายวันแล้วเดี๋ยวจะโดนหาว่าเอาเปรียบ แต่ไม่ต้องห่วงนะค่ะ อีกสักพักเดี๋ยวป๊อปปี้ก็มา”
“ป๊อปปี้??? ใครหรอค่ะ?”
“อะ เออ.....หมายถึงคุณภาณุน่ะค่ะ ช่วงนี้ดูละครมากไปหน่อยเลยพูดผิด 555”
“อ๋อ ค่ะๆ”พยักหน้ารับแต่ก็ยังคงสงสัยกับสิ่งที่เธอพูดเมื่อกี้
‘ป๊อปปี้ ... หมอริสาพูดสองรอบแล้วนะ แล้วรู้ได้ไงว่าคุณณุจะมา?’
“งั้นขอตัวก่อนนะค่ะ”
“ค่ะ”พอหมอริสาออกไปได้สักพัก เธอก็ตั้งหน้าตั้งตารอ ดูสิว่าเค้าจะมาอย่างที่หมอริสาบอกหรือเปล่า?
ก๊อกๆ
“คุณฟ้า!”มาจริงๆด้วย เธอคิดในใจอย่างสงสัย
“คุณฟ้าเป็นยังไงบ้างครับ?”
“ฟ้าดีขึ้นแล้วค่ะ แล้วคุณณุไม่ไปทำงานหรอค่ะ?”
“ไม่ไปครับ”
“คุณณุค่ะ! หยุดมาหลายวันแล้ว ถ้าคุณหญิงรู้จะเป็นเรื่องนะค่ะ”
“แต่ผมเป็นห่วงคุณฟ้า แล้วก็...”
ติ๊ดๆ
“…..”ข้อความเข้ามาได้จังหวะ เค้าเปิดอ่านก่อนจะถอนหายใจยาว
‘อะไรๆก็งานด่วน...แล้วใครจะอยู่กับคุณฟ้าล่ะ’
“มีเรื่องด่วนเหรอค่ะ?”
“คือ....”
“ไปเถอะค่ะคุณณุ เดี๋ยวสักพักม่านแก้วก็มาแล้ว”รู้ว่าเค้าเป็นห่วง แต่ก็ไม่อยากให้ละเลยหน้าที่การงานจนเกินไป
“ตอนเย็นผมจะมาหาใหม่นะครับ”เดินออกไปอย่างไม่เต็มใจเท่าไร
“ถ้าฉันทำในสิ่งที่ฉันกำลังคิดอยู่ คุณจะโกรธฉันมั้ยค่ะคุณภาณุ...”
...ตกเย็น
“คุณฟ้าครับ! คุณ……คุณฟ้า”รีบเคลียร์งานทุกอย่างเพื่อมาดูแลเธอ แต่เมื่อมาถึงกลับไม่เห็นแม้เงา
“อยู่ตรงนี่เอง”เดินหามาเรื่อยๆจนเห็นเธอกำลังยืนรับลมอยู่บริเวรสวนดอกไม้ของโรงพยาบาล แต่สีหน้าของเธอทำไมดูไม่ดีเอาเสียเลย
‘ทำไมถึงรู้สึกไม่ดีอย่างนี้นะ ….’
“คุณฟ้า”ด้วยความเป็นห่วงจึงรีบเดินเข้ามาหา
“……”ไม่มีเสียงตอบรับจากเธอเลย ความรู้สึกแปลกๆเริ่มแทรกเข้ามา
“คุณฟ้า เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?”
“……”
“คุณฟ้า..”
“เลิกยุ่งกับฟ้าเถอะค่ะคุณภาณุ”เหมือนโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ ฝัน...นี่เรากำลังฝันอยู่ใช่มั้ย? เสียงในใจค้านและต่อต้านประโยคเมื่อกี้ของเธออย่างสุดกำลัง
“คุณฟ้า คุณพูดอะไร?!”
“ออกไปจากชีวิตฉันซะ! ตั้งแต่คุณเข้ามาชีวิตฉันก็วุ่นวายพอแล้ว!”
“……..”เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางใจ ไม่เคยคิดเลยว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้จากปากของเธอ
“ฉันอดทนมาพอแล้ว ในเมื่อคุณหญิงเค้าเข้าใจคุณแล้ว ฉันก็ไม่จำเป็นต้องแกล้งเป็นแฟนของคุณอีก”
“แต่ผมรักคุณนะคุณฟ้า!”
“ฉันว่าที่คุณพูดมันเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบมากกว่า…”
“……..”
“คุณณุ ถ้าคุณรักและเป็นห่วงฉัน อย่ามายุ่งกับฉันอีก!”
“เพราะอะไร? ใครบังคับให้คุณพูดแบบนี้”
“ฉันพูดมาจากใจของฉัน…เพื่อความปลอดภัยของน้องฉันและตัวฉันเอง …ไม่ใช่สิ ตัวคุณเองด้วย”
“……..”
“ออกไปจากชีวิตเราสองพี่น้อง อย่าทำให้ชีวิตพวกเราวุ่นวายไปมากกว่านี้เลย”
“.........”แม้จะยังไม่เข้าใจว่าทำเธอถึงพูดแบบนี้ แต่คำพูดของเธอมันทำให้เค้าไปไม่เป็น มันทำให้เค้าช็อคไปเลยก็ว่าได้ วาวตาของเธอมันว่างเปล่า ไร้ความรู้สึก ไม่อ่อน เหมือนเธอไม่ใช่คนเดิม
“ไปสิ!!!”ไม่ต้องรอให้มีรอบสอง เค้าหันหลังเดินไปอย่างไร้เรี่ยวแรง แต่เค้าจะรู้มั้ย..ว่าอีกคนก็เจ็บปวดใจไม่แพ้กัน
“ฮึก… ฉันดีใจที่คุณรักฉัน ฉันก็รักคุณนะคุณภาณุ ขอโทษที่ฉันต้องทำแบบนี้ ฉัน…ฮึกกกๆ…ขอโทษ!”
-แล้วทำไมล่ะครับแม่ ผมจะรักใครชอบใครมันก็เรื่องของผม-
-Danai-
----------------------------------------------------------------------------------
ยุ่งมากจริงๆ จะขึ้นม.4แล้ว อีกอย่างเป็นที่คอมด้วย จะมาอัพเป็นระยะนะค่ะ
หวังว่าจะยังรออยู่นะ ♥ ขอโทษจากใจเลยน๊า
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
