รักร้ายๆ...สไตล์นายหน้าหวาน

โทโมะ/แก้ว:พ่อ/ลุงชาติ))โทโมะมือไม้อ่อนปล่อยแก้วลงทันที
พ่อชาติ:หนูแก้วมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง?
แก้ว:ก็นะ....))แก้วกำลังจะพูดแต่โทโมะปิดปากไว้
โทโมะ:แก้วมาเที่ยวนะครับพ่อ
พ่อชาติ:แล้วทำมั้ยไม่โทรไปบอกผู้ใหญ่บ้างห๊ะ!รู้มั้ยว่าเค้าตามหาหนูกันให้วุ่นแล้วนะ))พ่อชาติิตำหนิ
แก้ว:ก็นะ....
โทโมะ:ตอนแรกแก้วว่าจะมาวันเดียวนะครับเลยกะไม่โทรบอกใครแต่อยู่ไปแล้วเพลินนะครับ
พ่อชาติ:งั้นหนูก็ควรจะโทรไปบอกม๊าหน่อยนะ
แก้ว:คือกะ...
โทโมะ:เดี๋ยวโมะจะโทรไปบอกน้ามลเองครับ
พ่อชาติ:นี้แกจะปิดปากน้องทำมั้ยห๊ะ!
โทโมะ:แก้วไม่สบายอยู่ผมกลัวพ่อจะติดนะ
พ่อชาติ:แล้วนี้จะไปไหนกัน?
โทโมะ:ไปบ้านท้ายไร่ครับว่าจะพาแก้วไปสูดอากาศสักหน่อย
พ่อชาติ:อย่ากลับมืดนะมันอันตราย
โทโมะ:ครับ!ว่าแต่พ่อไม่ไปโรงไวน์แล้วหรอ?
พ่อชาติ:ฉันลืมโทรศัพท์นะ
โทโมะ:งั้นผมไปแล้วนะฝากปิดบ้านด้วยนะพ่อ))โทโมะลากแก้วออกไป
โทโมะ:เธออย่าคิดจะบอกพ่อฉันนะไม่งั้นเจอดีแน่!))โทโมะพูดขึ้นเมื่อเดินออกมาไกลจากตัวบ้าน
แก้ว:แล้วนายจะพาฉันไปไหนเนี่ย?
โทโมะ:บ้านท้ายไร่...เธอต้องไปอยู่ที่นั้นจนกว่าพ่อฉันจะกลับ
แก้ว:ไม่!ฉันจะกลับไปกับลุงชาติ))แก้วสะบัดมือออก
โทโมะ:ลองก้าวไปสิเธอโดนจัดหนักแน่
แก้ว:ฉันไม่ได้โง่!!))แก้วรีบวิ่งกลับไปทางบ้าน
แก้ว:อ๊ายยยยยยยยย...ปล่อยนะ!ปล่อยๆๆๆๆ!))แก้วดิ้นและทุบเมื่อโทโมะวิ่งมาอุ้มเธอพาดบ่า
โทโมะ:เงียบ!!
แก้ว:ไม่!ฉันจะกรี๊ดให้ดังลั่นไร่เลย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
โทโมะ:หยุด!!ถ้าเธอไม่หยุดโดนตรงนี้แน่!!
แก้ว:กรี๊ดดดดดดดดดดดด))แก้วไม่ยอมฟัง
โทโมะ:อยากได้ใช่มั้ย!))โทโมะเหวี่งแก้วลงกับพื้นก่อนจะตามมาคร่อมร่างบางไว้ทันที
โทโมะ:เธอต้องการแบบนี้เองนะ))พูดจบร่างหนาก็ซุกหน้าลงกับซอกคอขาวเนียน
แก้ว:ปล่อยนะ!ปล่อยสิ!ปล่อย!))แก้วพยายามหลบและทุบอกแกร่ง
โทโมะ:ฉันเตือนเธอแล้ว
แก้ว:ปล่อยยยยย...ปล่อยฉันสิ!ฮึก  ฮืออออ...ปล่อยนะ ฮึก))แก้วร้องไห้ออกมา
โทโมะ:น้ำตาเธอทำอะไรฉันไม่ได้อีกแล้วแหละ
แก้ว:ฉันขอร้อง ฮึก ยะ...อย่าทำอะไรฉันเลยนะ))แก้วอ้อนวอน
โทโมะ:ฮึ้ย!อย่าทำให้ฉันโมโหอีกนะ!))โทโมะลุกออกไปจากตัวแก้ว
โทโมะ:รีบลุกเร็วๆเข้า))โทโมะสั่ง แก้วค่อยๆลุกขึ้นเพราะเจ็บหลังตอนที่เค้าเหวี่ยงเธอลง
โทโมะ:เร็วๆหน่อยได้มั้ย!!))โทโมะขึ้นเสียง
แก้ว:ก็ฉันเจ็บนี้!))แก้วหน้าบึ้ง
โทโมะ:เป็นอะไร!สำออยอะไรอีกละ))ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ก็เดินมาดู
แก้ว:ไม่ต้องมายุ่ง!))แก้วสะบัดตัวออก
โทโมะ:เธอกำลังทำให้ฉันโมโห))โทโมะพูดเสียงนิ่งๆแก้วรู้ว่าถ้ายังดื้ออีกคราวนี้เธอคงโดนพรากเวอร์จิ้นแน่ โทโมะจับแก้วหันหลังก่อนจะค่อยๆเลิกเสื้อแก้วขึ้น
แก้ว:นายจะทำอะไรอ่ะ!))แก้วรีบจับมือโทโมะไว้
โทโมะ:อยู่นิ่งๆเหอะน่า!ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก))โทโมะค่อยเลิกเสื้อแก้วขึ้น
โทโมะ:เจ็บมากมั้ย?))โทโมะแตะที่แผลเบาๆ
แก้ว:ซี๊ด!นายลองบ้างมั้ยละ!!
โทโมะ:งั้นก็รีบเดินซะจะได้ไปทำแผล))โทโมะดึงเสื้อแก้วลงแล้วเดินนำไป
แก้ว:เดี๋ยว!))แก้วเรียก
โทโมะ:อะไรอีกละ?
แก้ว:อุ้มหน่อยดิ
โทโมะ:โดนเหวี่งจนเพี้ยนหรือไง
แก้ว:ฉันเจ็บเท้าโว้ย!ใครกันละที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้อ่ะ))โทโมะไม่พูดอะไรเพียงเดินมาอุ้มแก้วเท่านั้น
โทโมะ:แล้วอย่าทำซ่าอีกละเพราะบ้านท้ายไร่นะไกลจากบ้านใหญ่มากแถมยังมีน้ำตกอีกด้วย))โทโมะขู่ขึ้น
แก้ว:เจ็บขนาดนี้จะให้ซ่าอะไรอีกละ!))แก้วหน้ามุ่ย โทโมะแอบยิ้มกับท่าทางเหมือนเด็กโดนขัดใจของเธอ
แก้ว:อ่ะ!นั้นคอกม้านี้))แก้วชี้ไปทางคอกม้าใหญ่
โทโมะ:ชอบม้าหรือไง?
แก้ว:ชอบสิ!มันสวยดีออก
โทโมะ:จะไปดูมั้ย?
แก้ว:ไปสิ!ไปๆๆๆ))แก้วดี๊ด๊่าเขย่าแขนโทโมะ
~คอกม้า~
แก้ว:สวยจัง))แก้วพูดขึ้นเบาๆ
โทโมะ:ตัวนี้ชื่อตะวันเป็นตัวผู้ส่วนตัวนั้นชื่อจันทราเป็นตัวเมีย))โทโมะชี้ให้ดู
แก้ว:ตะวัน จันทราชื่อเพราะจัง
โทโมะ:ฉันว่าเรารีบไปกันเหอะเดี๋ยวมันจะมืด
แก้ว:เราขี่ม้าไปได้มั้ยอ่ะ?
โทโมะ:ไม่ได้หรอก?ที่นู้นไม่มีร่มเดี๋ยวมันจะไปสบายเอา
แก้ว:แต่นายจะเมื่อยเอานะ
โทโมะ:ไม่เป็นไรหรอกน่ารีบขึ้นมาเร็ว))โทโมะย่อตัวลงให้แก้วขี้หลัง
แก้ว:ไม่หนักหรือไง?))แก้วถามขึ้นขนาดที่เดินอยู่
โทโมะ:ไม่หรอก
แก้ว:นายเป็นคนยังไงกันแน่...เดี๋ยวก็ดีเดี๋ยวก็ร้าย))แก้วพูดเบาๆ
โทโมะ:เธอก็อย่าทำให้ฉันโมโหสิ))โทโมะพูดขึ้น