รักเข้าแล้วไง..คุณชายสุดฮอต
Fanggnoifc
26) จริงใจหรือไม่?
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
"หาวว.."
ตื่นขึ้นมารับกับเช้าสดใส พลางบิดขี้เกียจไปมาอย่างที่ไม่เคยทำ (?) สายตาทอดมองไปรอบๆดวงตาคู่สวยรับกับแสงพระอาทิตย์ขึ้นสีส้มอ่อนอ่อน หญิงสาวหยีตาแล้วหลบหน้ามาอีกทาง ก่อนจะไปสะดุดกับลิ้นชักสีชมพูหวานแหววที่ไม่รู้จะเอามาตั้งทำแกะอะไร ตั้งอยูข้างหน้าตัวเอง ด้วยสัญชาตญาณของคนสวยขี้สงสัย จึงหันซ้ายหันขวาแล้วเดินตรงไปยังลิ้นชักหวานแหววทันที
มือข้างขวาควานหาของในลิ้นชักออกมา ก่อนจะอึ้ง ทึ่ง เสียวว กับบางสิ่งบางอย่างตรงหน้า (หรืออาจจะเป็นพลังงานบางอย่างก็เป็นได้..)
'ฟิ้ววว..' นิ่งไปชั่วครู่ก่อนที่มือข้างขวาจะตกไปแตะพื้นอย่างควบคุมไม่ได้ จึงปล่อยให้ภาพลอยไปตามสายลม
"..ป๊อปปี้..เรนโบว์.."
เมื่อตั้งสติได้จึงรีบตีหน้าตัวเองเป็นการใหญ่ก่อนจะพ่นคำสี่พยางค์ออกมาด้วยความอึ้ง ป๊อปปี้กับเรนโบว์ เค้าทั้งสองรักกันงั้นเหรอ? ทำไมพี่น้องคู่นี้ถึงได้แปลกประหวาดกว่าชาวบ้านชาวช่องกัน! สายตาจับจ้องกับลิ้นชักหวานแหววก่อนจะหันไปยังตู้เสื้อผ้าสีชมพู (ห้องนี้จะสีชมพูอะไรนักหนาวะ - - เลี่ยน)
มือทั้งสองสั่นเทา หญิงสาวสบถด่าตัวเองชั่วครู่ก่อนจะส่ายหัวให้กับตัวเองเบาๆ เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะจับจ้องตู้เสื้อผ้า แล้วเปิดออกมาอย่างรวดเร็ว ไม่น่าเชื่อ!ในตประตูด้านซ้ายมีรูปคู่ของทั้งสองคนติดต่อกันทำเป็นรูปหัวใจใหญ่ๆ เสื้อทั้งหมดเป็นของผู้หญิงคนหนึ่ง 'เรนโบว์' ซึ่งจัดเก็บเป็นระเบียบ ขนาดฝุ่นยังไม่มีสักแอะ
'เราจะรักกันตลอดไปนะ เรนโบว์ LOVE ป๊อปปี้'
.
.
.
"...ฮึก..." น้ำตาใสๆที่กลั้นมานานจับใจได้ไหลรินลงมาประทับกับแก้มนวลใส หญิงสาวยิ้มเบาๆให้กับตัวเอง ก่อนจะปิดตู้เสื้อผ้า
'เธอนี่โง่จังเลยนะ ขนาดเขาใช้เป็นเครื่องมือแล้วยังไม่เข็ด กระแดะมาทะเลแล้วต้องมาเจออะไรแบบนี้อีก ยัยฟาง!!!'
'แอดด....'
"ตื่นแล้วเหรอ ทำไมไม่อาบน้ำเน่ามาทั้งวันแล้วนะ.." ร่างสูงเปิดประตูเข้ามาอย่างไร้มารยาท ใครสั่งใครสอนเนี่ย!
"ฉันจะกลับ"
"หืม..เป็นอะไร ทำไมเสียงสั่นอ่ะ แล้วที่จะกลับหมายความว่าไง" ชายหนุ่มไม่รีรอ ดิ่งตัวเข้าไปหาหญิงสาวด้วยความเป็นห่วง
"เอ๊ะ อย่ามายุ่งกบฉันสักเรื่องได้มั้ย ฉันจะกลับ" ว่าแล้วผลักร่างชายหนุ่มให้ออกไปไกลๆตัว เพราะกลัวเห็นว่าตัวเองกำลังเสียน้ำตาให้กับเขาอยู่
"..ฟาง..มีอะไรก็บอกกันตรงๆดิ อย่าทำแบบนี้ได้มั้ย ฉันไม่ชอบ"
"ไม่ชอบก็ไม่ต้องฝืนสิ ฉันคิดว่านายห่วงแต่เรื่องของตัวเองซะอีก! ฉันไปเองก็ได้ "
"นี่เธอ.."
ชายหนุ่มดึงร่างบางเข้ามาโอบกอดในอ้อมอกแกร่ง ก่อนจะพ่นลมหายใจเฮือกใหญ่ออกมา หญิงสาวนิ่งงันไปสองนาทีก่อนจะสะบัดตัวเชิงปฏิเสธการเกาะกุมของชายหนุ่ม
"ร้องไห้นี่ ใครทำอะไรเธอ"
"เปล่า คิดถึงแก้วเฉยๆ"
"นี่ๆ อย่าเว่อร์หน่อยเลย ไปอาบน้ำได้แล้ว ฉันทำข้าวต้มให้เดี๋ยวเย็นหมด"
"..อือ.."
ก้มหน้างุดให้กับชายหนุ่มก่อนจะโกหกไปว่าคิดถึงแก้ว เหอะ ฉันไม่บอกนายง่ายๆหรอก ถึงฉันบอกก็ไม่ได้ทำให้นายมาหลงรักฉันนี่! ฉันไม่น่าใจง่ายเลย แค่มารับมาส่งสองสามวันก็แรดไปชอบคนอย่างเขา! สมน้ำหน้ายัยหน้าด้าน!
.
.
.
"กินแบบนั้นเมื่อไหร่จะหมด"
คนร่างสูงกล่าวขึ้นทำลายความเงียบในห้องครัว เมื่อเห็นหญิงสาวเอาช้อนคนข้าวต้มเป็นวงกลมไปมา ท่าทีเหม่อลอยแบบนั้นไม่เหมาะกับใบหน้าเรียวสวยหวานๆอย่างเธอเลย ถ้ามียิ้มแย้มก็ดีนะเหมือนคนรักเก่าของเขาเลย
"....."
"ไม่ตอบก็ไม่เป็นไร ฉันไม่จริงจัง"
"เหอะ นายไม่เคยจริงจังสักเรื่องกับฉันหรอก"
"อื้ม แน่นอน เดาถูกนี่"
"ฉันไม่ได้เดา แค่การแสดงออกของนายฉันก็รู้แล้ว!" ทุบโต๊ะดังก่อนจะสะบัดก้นออกจากเก้าอี้ตัวหรูทันที เดินไปในห้องสีชมพูที่ทำให้เจ็บใจอย่างไม่รีรอ
อือ..ทำไมมันเจ็บแบบนี้ เจ็บ เจ็บ! หัวใจฉันบอบช้ำเพราะนายคนเดียวเลยป๊อปปี้ ยิ่งได้มาที่นี่แผลหัวใจก็ยิ่งลึก..ทำไมนายทำกับฉันแบบนี้! ทำไมถึงต้องเป็นฉัน ทำไมฉันต้องมาโง่เป็นเครื่องมือให้นายหลอกใช้ด้วย ฉันเกลียดนาย คนผิดประเพณีรักพี่สาวแท้ๆของตัวเองได้ลง!
นอนหลับตาบนเตียงนุ่มๆแล้วปลดปล่อยความช้ำใจออกมาให้หมด เธอจะต้องลืมเค้าให้ได้..
"..ฮึก..แก้ว..ฮึก..ฉันคิดถึงเธอเหลือเกิน..มาช่วยปลอบฉันที.."
สะบัดความคิดที่เป็นไปไม่ได้ทิ้งลงบนเตียง ตอนนี้หัวของเธอหนักอึ้งเหมือนมีหินมาถ่วงไว้ยังไงไม่รู้ หรือว่าจะเป็นไข้อีกแล้วล่ะเนี่ย..
หายหน้าไปนานเลย :P คิดถึงไรเตอร์บ้างมั้ยเนี่ย? - - ไม่ได้อัพนานล่ะ เลยมาอัพแล้วอัพเลย #แป๊ก ใครที่ติดตามอยู่นะคะ ขอให้ติดตามๆๆๆตลอดไปน้า ^^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
