รักเข้าแล้วไง..คุณชายสุดฮอต

7.5

เขียนโดย Fanggnoifc

วันที่ 5 ธันวาคม พ.ศ. 2555 เวลา 16.54 น.

  29 chapter
  197 วิจารณ์
  48.73K อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

26) จริงใจหรือไม่?

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

          "หาวว.."

 

 

          ตื่นขึ้นมารับกับเช้าสดใส พลางบิดขี้เกียจไปมาอย่างที่ไม่เคยทำ (?) สายตาทอดมองไปรอบๆดวงตาคู่สวยรับกับแสงพระอาทิตย์ขึ้นสีส้มอ่อนอ่อน หญิงสาวหยีตาแล้วหลบหน้ามาอีกทาง ก่อนจะไปสะดุดกับลิ้นชักสีชมพูหวานแหววที่ไม่รู้จะเอามาตั้งทำแกะอะไร ตั้งอยูข้างหน้าตัวเอง ด้วยสัญชาตญาณของคนสวยขี้สงสัย จึงหันซ้ายหันขวาแล้วเดินตรงไปยังลิ้นชักหวานแหววทันที

 

 

          มือข้างขวาควานหาของในลิ้นชักออกมา ก่อนจะอึ้ง ทึ่ง เสียวว กับบางสิ่งบางอย่างตรงหน้า (หรืออาจจะเป็นพลังงานบางอย่างก็เป็นได้..) 

 

 

          'ฟิ้ววว..' นิ่งไปชั่วครู่ก่อนที่มือข้างขวาจะตกไปแตะพื้นอย่างควบคุมไม่ได้ จึงปล่อยให้ภาพลอยไปตามสายลม

 

          "..ป๊อปปี้..เรนโบว์.."

 

          เมื่อตั้งสติได้จึงรีบตีหน้าตัวเองเป็นการใหญ่ก่อนจะพ่นคำสี่พยางค์ออกมาด้วยความอึ้ง ป๊อปปี้กับเรนโบว์ เค้าทั้งสองรักกันงั้นเหรอ? ทำไมพี่น้องคู่นี้ถึงได้แปลกประหวาดกว่าชาวบ้านชาวช่องกัน! สายตาจับจ้องกับลิ้นชักหวานแหววก่อนจะหันไปยังตู้เสื้อผ้าสีชมพู (ห้องนี้จะสีชมพูอะไรนักหนาวะ - - เลี่ยน) 

 

 

          มือทั้งสองสั่นเทา หญิงสาวสบถด่าตัวเองชั่วครู่ก่อนจะส่ายหัวให้กับตัวเองเบาๆ เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะจับจ้องตู้เสื้อผ้า แล้วเปิดออกมาอย่างรวดเร็ว ไม่น่าเชื่อ!ในตประตูด้านซ้ายมีรูปคู่ของทั้งสองคนติดต่อกันทำเป็นรูปหัวใจใหญ่ๆ เสื้อทั้งหมดเป็นของผู้หญิงคนหนึ่ง 'เรนโบว์' ซึ่งจัดเก็บเป็นระเบียบ ขนาดฝุ่นยังไม่มีสักแอะ

 

 

       'เราจะรักกันตลอดไปนะ เรนโบว์ LOVE ป๊อปปี้'

          .

 

          .

 

          .

 

          "...ฮึก..."  น้ำตาใสๆที่กลั้นมานานจับใจได้ไหลรินลงมาประทับกับแก้มนวลใส หญิงสาวยิ้มเบาๆให้กับตัวเอง ก่อนจะปิดตู้เสื้อผ้า 

 

          'เธอนี่โง่จังเลยนะ ขนาดเขาใช้เป็นเครื่องมือแล้วยังไม่เข็ด กระแดะมาทะเลแล้วต้องมาเจออะไรแบบนี้อีก ยัยฟาง!!!'

 

          'แอดด....'

 

          "ตื่นแล้วเหรอ ทำไมไม่อาบน้ำเน่ามาทั้งวันแล้วนะ.." ร่างสูงเปิดประตูเข้ามาอย่างไร้มารยาท ใครสั่งใครสอนเนี่ย! 

 

          "ฉันจะกลับ"

 

          "หืม..เป็นอะไร ทำไมเสียงสั่นอ่ะ แล้วที่จะกลับหมายความว่าไง" ชายหนุ่มไม่รีรอ ดิ่งตัวเข้าไปหาหญิงสาวด้วยความเป็นห่วง

 

          "เอ๊ะ อย่ามายุ่งกบฉันสักเรื่องได้มั้ย ฉันจะกลับ" ว่าแล้วผลักร่างชายหนุ่มให้ออกไปไกลๆตัว เพราะกลัวเห็นว่าตัวเองกำลังเสียน้ำตาให้กับเขาอยู่

 

          "..ฟาง..มีอะไรก็บอกกันตรงๆดิ อย่าทำแบบนี้ได้มั้ย ฉันไม่ชอบ" 

 

          "ไม่ชอบก็ไม่ต้องฝืนสิ ฉันคิดว่านายห่วงแต่เรื่องของตัวเองซะอีก! ฉันไปเองก็ได้ "

 

          "นี่เธอ.." 

 

 

          ชายหนุ่มดึงร่างบางเข้ามาโอบกอดในอ้อมอกแกร่ง ก่อนจะพ่นลมหายใจเฮือกใหญ่ออกมา หญิงสาวนิ่งงันไปสองนาทีก่อนจะสะบัดตัวเชิงปฏิเสธการเกาะกุมของชายหนุ่ม 

 

 

          "ร้องไห้นี่  ใครทำอะไรเธอ"

 

          "เปล่า คิดถึงแก้วเฉยๆ"

 

          "นี่ๆ อย่าเว่อร์หน่อยเลย ไปอาบน้ำได้แล้ว ฉันทำข้าวต้มให้เดี๋ยวเย็นหมด"

 

          "..อือ.."

 

 

          ก้มหน้างุดให้กับชายหนุ่มก่อนจะโกหกไปว่าคิดถึงแก้ว เหอะ ฉันไม่บอกนายง่ายๆหรอก ถึงฉันบอกก็ไม่ได้ทำให้นายมาหลงรักฉันนี่! ฉันไม่น่าใจง่ายเลย แค่มารับมาส่งสองสามวันก็แรดไปชอบคนอย่างเขา! สมน้ำหน้ายัยหน้าด้าน! 

 

          .

 

          .

 

          .

 

          "กินแบบนั้นเมื่อไหร่จะหมด" 

 

          คนร่างสูงกล่าวขึ้นทำลายความเงียบในห้องครัว เมื่อเห็นหญิงสาวเอาช้อนคนข้าวต้มเป็นวงกลมไปมา ท่าทีเหม่อลอยแบบนั้นไม่เหมาะกับใบหน้าเรียวสวยหวานๆอย่างเธอเลย ถ้ามียิ้มแย้มก็ดีนะเหมือนคนรักเก่าของเขาเลย

 

 

          "....."

 

          "ไม่ตอบก็ไม่เป็นไร ฉันไม่จริงจัง"

 

          "เหอะ นายไม่เคยจริงจังสักเรื่องกับฉันหรอก" 

 

          "อื้ม แน่นอน เดาถูกนี่"

 

          "ฉันไม่ได้เดา แค่การแสดงออกของนายฉันก็รู้แล้ว!" ทุบโต๊ะดังก่อนจะสะบัดก้นออกจากเก้าอี้ตัวหรูทันที เดินไปในห้องสีชมพูที่ทำให้เจ็บใจอย่างไม่รีรอ

 

 

         อือ..ทำไมมันเจ็บแบบนี้ เจ็บ เจ็บ! หัวใจฉันบอบช้ำเพราะนายคนเดียวเลยป๊อปปี้ ยิ่งได้มาที่นี่แผลหัวใจก็ยิ่งลึก..ทำไมนายทำกับฉันแบบนี้! ทำไมถึงต้องเป็นฉัน ทำไมฉันต้องมาโง่เป็นเครื่องมือให้นายหลอกใช้ด้วย ฉันเกลียดนาย คนผิดประเพณีรักพี่สาวแท้ๆของตัวเองได้ลง! 

 

          นอนหลับตาบนเตียงนุ่มๆแล้วปลดปล่อยความช้ำใจออกมาให้หมด เธอจะต้องลืมเค้าให้ได้..

 

          "..ฮึก..แก้ว..ฮึก..ฉันคิดถึงเธอเหลือเกิน..มาช่วยปลอบฉันที.."

 

          สะบัดความคิดที่เป็นไปไม่ได้ทิ้งลงบนเตียง ตอนนี้หัวของเธอหนักอึ้งเหมือนมีหินมาถ่วงไว้ยังไงไม่รู้ หรือว่าจะเป็นไข้อีกแล้วล่ะเนี่ย..

 

 หายหน้าไปนานเลย :P คิดถึงไรเตอร์บ้างมั้ยเนี่ย? - - ไม่ได้อัพนานล่ะ เลยมาอัพแล้วอัพเลย #แป๊ก ใครที่ติดตามอยู่นะคะ ขอให้ติดตามๆๆๆตลอดไปน้า ^^

 

 

 

          

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
7.9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7.4 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
7.1 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา