Game...ล่ารักฝ่าหัวใจคุณหมอเพลย์บอย

ตอนที่5
หญิงสาวพอออกจากโรงพยาบาลได้ก็ไปตามที่นัดกับลูกความของเธอไว้
 
 
“สวัสดีคะคุณแก้ว”
 
 
คนตรงหน้าพยักหน้ารับรู้สาวร่าวบางที่อุ่มเด็กหญิงตัวเล็กๆไว้บนตั้ก เธอมีหน้าตาที่สวยคมออกจะเหมือนสาวใต้
 
เกินไปด้วยซ้ำทั้งที่จริงเธอก็เป็นคนภาคกลางธรรมาดานี้หล่ะ หญิงสาวไปเจอเธอเข้าโดยบังเอิญวันนั้นเห็นเธอยืน
 
ร้องห่มร้องไห้อยู่หน้าศาลสอบถามดูก็พบว่าเธอโดนใส่ร้ายหาว่าฆ่าสามีตนเองหมดหนทางสู้คดีเพราะด้วยความที่
 
ฐานะทางบ้านก็ไม่สู่จะดีเท่าไหร่ก็เลยไม่มีปัญญาจ้างทนายความมาสู้ความ แต่หญิงสาวก็ยืนมือมาช่วยเธอเห็นหนู
 
น้อยแล้วก็สงสารเหลือแต่แม่แล้วแม่ยังมาโดนยัดคดีอีก
 
 
 
ครืน~
 
 
“ขอตัวสักครูนะคะ”
 
 
เหลือบมองเบอร์ที่โทรเข้ามาปรากฎว่าเป็นเฟย์ที่เธอพยายามจะโทรหาตั้งหลายครั้งแต่ก็ไม่ติดคงจะรู้ตัวที่หลังเลย
 
โทรกลับมา ทำให้หญิงสาวไม่ทันได้กล่าวคำทักทายอีกฝ่ายจึงได้แต่ขอตัวคุยโทรศัพท์ก่อน
 
 
“โธ่...ฉันนึกว่าแกจะไม่โทรกลับซะอีกฉันโทรหาแกสายแทบไหม้แล้วเนี่ย”
 
(แล้วมีอะไรรึเปล่าถึงโทรมาเป็น10ขนาดนั้น)
 
“ยัยฟางจะไปนอกแล้ว”
 
(ห๊าอะไรนะทำไมฉันไม่รู้!!)
 
“ก็บอกอยู่นี้ไง”
 
(ไปกี่โมงอ่ะแล้วไปที่ไหน แกไปส่งไหม)
 
“ฟางบอกว่าไปเช้าวันพรุ่งนี้ สงสัยจะไปแคนาดาหน่ะ ฉันว่าถ้าคืนนี้คุยกับลูกความไม่ดึกนักก็จะตื่นไปส่งอยู่
 
แหละ”
 
(อืมๆงั้นเดี๋ยวฉันไปด้วยงั้นแกคุยงานไปเถอะฉันไม่กวนแล้ว)
 
ตื้ด ตื้ด~
 
 
 
“ต้องขอโทษนะคะที่เสียมารยาท”
 
“ไม่เป็นไรคะ”
 
“ตอนนี้คุณปาล์มเป็นยังไงบ้างคะโอเคขึ้นรึยัง”
 
 
ที่ถามนั่นก็เพราะว่าเธอพึ่งพาผู้หญิงตรงหน้าไปฝากทำงานที่ร้านขายเพรชของพี่สาวเธอเอง พี่สาวที่ไม่ค่อยจะลง
 
รอยกันเท่าไหร่แต่พี่ก็คือพี่น้องขอก็ย่อมต้องช่วยสิ...
 
 
“คะตอนนี้ได้ทำงานแล้วน้องปรางแกเลยได้กินหน่อยคะ”
 
“ตอนนี้คุณปาล์มไม่ต้องกังวลนะคะทำหน้าที่แม่ให้สบายใจเดี๋ยวเรื่องคดีความแก้วจะจัดการให้เองคะ”
 
“ขอบคุณมากนะคะถ้าวันนั้นไม่เจอคุณแก้ว ป่านนี้เราสองแม่ลูกคงไม่มีที่ซุกหัวนอนแน่ๆ”
 
“ไม่เป็นไรคะ ว่าแต่น้องปรางทานอะไรมารึยังคะเราไปเดินเที่ยวหาของเล่นกันหน่อยไหม”
 
 
เด็กหญิงยิ้มแป้นพยักหน้าแล้วกระโดดลงจากตักแม่แล้วจูงมือหญิงสาวไปหาซื้อของเล่น เธอรักและเอ็นดูเด็กๆ
 
เสมอ ทุกครั้งที่เจอน้องปรางหญิงสาวก็มักพาไปซื้อโน้นซื้อนี่ที่น้องอยากได้ถือซะว่าทำบุญ ยิ่งวันนี้ไปกวาดทั้ง
 
เงินทั้งบัตรเครดิตของชายหนุ่มมาแล้วด้วยเธอช๊อปแหลกเลยก็ว่าได้ซื้อของเล่นของใช้ให้น้องปรางยังไม่พอ พอ
 
ส่งน้องกลับถึงมือแม่แล้วเธอก็เดินช๊อปต่อเลยและไปไหนไม่ได้ก็เดินตรงไปยังร้านขายเพรชของตระกูลซื้อเพรช
 
ไปหลายชุดเลย เรียกว่าเงินชายหนุ่มไม่ได้ไปไหนเลยหมุนเวียนอยู่กับหญิงสาวนี้หล่ะ หลังจากที่รูดจนพอใจเธอก็
 
ตัดนใจโยนมันทิ้งลงถังขยะทั้งหมดทั้งมือถือ และบัตรเครดิต
 
 
“รวยนักเหรอคะคุณหมองั้นก็ไปแจ้งแล้วทำใหม่แล้วกัน”
 
 
พูดแล้วเดินเลยถังขยะไปพร้อมทั้งหอบหิ้วของมากมายกลับบ้าน เธอไม่ได้สนใจใยดีกับข้าวของที่ราไม่น้อยที่โย้น
 
ทิ้งไป ก็เธอจะไปอยากได้อะไรในเมื่อของเธเองก็มี แต่ที่ทำไปก็แค่อยากสังสอนคนที่หยิ่งคิดว่าตัวเองเก่งสัก
 
หน่อยก็เท่านั้น...
 
 
‘หึ ถ้าพี่คิดว่าการที่พี่เป็นหมอแล้วจะชนะไปทุกเรื่องหล่ะก็พี่ผิดแล้ว เพราะยังไงซะแก้วก็ไม่ยอม’
 
 
ให้ตายเถอะก็เรื่องเริ่มจากแค่นิสัยของทั้งคู่ที่หยิ่ไม่แพ้กันก็เท่านั้นแล้วทำไมต้องมาแข่งอะไรบ้าๆกันด้วย มันไร้
 
สาระยิ่งกว่าความคิดเด็กอีกนะเนี่ยที่เห็นอะไรเป็นการเอาชนะไปหมด เขา...หมอ  เธอ...ทนาย ทั้งคู่ก็ต่างทำอาชีพ
 
ที่ต้องใช้เหตุและผลทั้งนั้นแต่ทำไม่อย่างนี้ขาดเหตุผลไปซะงั้นนะ...
 
+
 
+
 
+
 
 
เฟย์หลังจากที่วางสายจากหญิงสาวเพื่อนรักเสร็จก็มองไปที่หน้าของเขื่อนสลับกับป๊อปปี้
 
 
ซึ่งคนที่นอนอยู่บนโซฟาก็เอาแต่เพ้อหาฟางท่าเดียวอีกคนก็ได้แต่นั่งเอามือกุ้มขมับไม่รู้จะทำอย่างไรกันเพื่อนดี
 
 
“พี่ลองถามพี่ป๊อปปี้ดูได้ไหมว่าพี่เค้ามีปัญหาอะไรกับฟาง”
 
“จะถามมันรู้เรื่องไหมเนี่ยเมาขนาดนี้ แล้วให้พี่ถามทำไมหล่ะไอ้ป๊อปกับน้องฟางเกี่ยวอะไรกันด้วยเหรอ”
 
 
เขื่อนเป็นเพื่อนสนิทยังไงไม่รู้ถึงไม่รู้ว่าที่จริงแล้วทั้งป๊อปปี้และฟางไม่เคยเลิกรักกันเลย แต่แค่สถานะเท่านั้นที่
 
อยู่ๆก็เปลี่ยนไป แต่คงไม่แปลกที่จะไม่รู้เพราะทั้งคู่เก็บความรู้สึกเก่งกันจริงๆถ้าวันนี้ป๊อปปี้ไม่ได้ดื่มแอลกอฮอล์
 
เข้าไปเขื่อนก็คงไม่รู้ว่าอาการแผลใจของเพื่อนวิศวะหนุ่มเป็นเอามากขนาดนี้
 
 
“  เฟย์ก็แค่เดาๆเห็นว่าฟางไปทำงานต่างจัวหวัดแล้วเจอกับพี่ป๊อปเข้าก็เลยนึกว่าต้องมีปัญหากัน”
 
 
จากการบอกเล่าที่ฟางโทรมาปรึกษาเมื่อวันแรกที่เธอไปทำงานต่างจังหวัด ที่จริงเฟย์ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมายนัก
 
เธอเลยบอกไปว่า “ไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วจะไปคิดทำไม” คิดๆแล้วก็อยากตีหัวเองนักพูดไปได้ไงไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้
 
แต่แกล้งทำเป็นไม่รู้มากกว่า ที่เธอต้องงหนักก็คือแล้วจู่ๆเธอมานั่งอยู่ในห้องเขื่อนทำไมมันปลอดภัยไหมเนี่ยที่
 
หลวมตัวมาด้วย... เรื่องราวหลายๆอย่างตีกับชุลมุนวุ่นวายอยู่ในหัวของเธอทำให้เธอเงียบไปชั่วขณะ และจากที่นั่ง
 
กุมขมับอยู่ก็ลุกขึ้นเดินมาหาเฟย์
 
 
“เป็นอะไรครับคุณเซฟ”
 
 
พูดล้อๆเพื่อให้คลายความตึงเครียกลง เพราะที่ป๊อปปี้นอนเพ้ออยู่ก็เครียดพอแล้ว
 
 
“ถ้าพี่ไม่เลิกพูดแบบนี้เฟย์สาบานได้เลยว่าไม่นานหัวพี่แบะแน่”
 
“โอเคๆเลิกพูดครับแล้วตกลงต่อเรื่องฟางหน่อยซิที่ค้างไว้อะ”
 
 
เห็นว่าเฟย์อารมณ์ดีขึ้นก็วกกลับเข้าเรื่องเดิม
 
 
“ก็ฟางหน่ะซิบอกว่าจะไปแคนาดา”
 
“ไปแคนาดาเหรอ”
 
 
คนที่กำลังเมาๆอยู่เหมือนสร่างเมาลุกขึ้นมาถามเฟย์ทันที ใบหน้าที่ยังคงแดงก่ำด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์
 
 
“เอ่อรู้สึกตัวก็ดีแล้วไหนลองเล่ามาซิว่าทำไมแกถึงเมาเละเทะอย่างนี้แล้วที่แกเมานี้มันเกี่ยวกับการที่น้องฟางเค้าจะ
 
แคนาดาไหม”
 
 
ป๊อปปี้นั่งสบัดหัวเพื่อขับไล่ความเมาแล้วก็ลุกเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าของเขื่อนจับเสื้อผ้ายัดๆใส่กระเป๋าแล้วกดมือไป
 
ไหนไม่รู้หันกลับมาอีกที่ก็
 
 
“แกไปส่งฉันทีสนามบินที”
 
“ไปทำอะไรว่ะ”
 
“ไปตามหาฟาง”
 
“ไปยังไงตั๋วก็ไม่ได้จอง แล้วไปปุบปับหาอะไร รีบไปก็หาน้องฟางไม่เจอหรอก”
 
“แล้วแกจะให้ฉันนั่งมองเค้าเดินจากฉันไปเฉยๆรึไงว่ะ”
 
 
อารมณ์ขุ่นมั่วเริ่มปรากฎบนใบหน้าหล่อที่แดงก่ำอีกแล้ว ไม่ใช่เพราะเค้าเหรอฟางถึงหนีไปแบบนั้นแล้วนี้เครื่องที่
 
ฟางจะไปออกตอนเช้าตรู่นี่ปาไปจะเที่ยงคืนแล้วไปจองตั๋งจะได้รอบเดี๋ยวกับฟางรึเปล่าก็ไม่รู้ แต่ก็นั้นหล่ะ...ถึงทำ
 
ไปไม่รู้จะหาฟางเจอไหมแต่มันก็ยังดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลยไม่ใช่เหรอ
 
 
“ถ้างั้นก็แล้วแต่ไปส่งก็ไปว่ะแต่แกไหวแน่นะอาการยังไม่สร่างดีเลยนะเนี่ย”
 
 
ไม่มีคำตอบกลับมา และแล้วเขื่อนก็ต้องขับรถไปส่วที่สนามบินจนได้ คนที่ยังไม่สร่างเมาก็คงขึ้นเครื่องไปทั้งๆที่
 
ยังมีอาการมึนอยู่ดี...ต่อจากนี้คงต้องพึ่งโชคชะตาแล้วหล่ะว่าจะทำให้เค้าหาฟางเจอรึเปล่าแต่ถ้า โชคชะตาอยากจะ
 
ลงโทษเค้าการไปครั้งนี่เค้าอาจไม่เจอใครเลยก็ได้ ขอแค่อย่างน้อยเธอคนนั่นได้เห็นความพยายามของเค้าบางก็ยัง
 
ดีต่อให้มีเวลาแค่นาทีเดียวที่จะได้พูดอะไรบางอย่างกับเธอ ขอแค่เพียงนาทีเดียวเท่านั้น
 
+
 
+
 
+
 
 
 “ฟางพรุ่งนี้ฉันไปส่งแกไม่ได้ขอโทษด้วยนะ”
 
(ไม่เป็นไรน้าอย่าคิดมากแกยุ่งจะตายฉันรู้)
 
“โชคดีแล้วรีบกลับมานะ ถ้ามีอะไรไม่สบายใจบอกฉันได้ทุกเรื่องเลยนะ”
 
(อืม บาย)
 
 
ที่ต้องโทรไปลาเพื่อนแบบนั้นก็เพราะว่า ไอ้คุณหมอโรคจิตดันส่งข้อความมาบอกว่าวันพรุ่งนี้เธอจะต้องไป
 
แนะนำตัวกับครอบครัวเค้าบ้างเพราะเค้าก็มาแสดงตัวต่อแม่ของเธอแล้วเหมือนกันแต่ที่ไม่เข้าใจยิ่งกว่าคือเธอพึ่ง
 
เอาของโทรศัพท์เค้ามาแล้วนี่ยังไม่ทันข้าวคืนดีเค้าไปซื้อมาใหม่อีกแล้วเหรอ??คิดแล้วก็เซ็งเสียจูบไปฟรีๆรึเปล่า
 
เนี่ย  เป็นเหตุให้คืนนี้เธอต้องไปเตรียมตัวกับชายหนุ่มก่อน เพราะเท่าที่เคยได้ยินมาแม่ของชายหนุ่มไม่ใช่คน
 
ธรรมดาที่เราจะหลอกง่ายๆการที่เธอเป็นแฟนกันเค้าจำเป็นต้องรู้ทุกเรื่องเพื่อที่เวลาโดนถามจะได้ตอบโดยไม่
 
อึกอัก..แต่แล้วทำไมแค่ศึกษาเรื่องของเค้าต้องไปหาถึงคอนโดเลยเหรอ แต่ไม่เป็นไรเธอไม่ยอมโดนเข้ากินง่ายๆ
 
อยู่แล้ว
 
+
 
+
 
+
 
 
“เชิญครับ”
 
 
เปิดประตูพร้อมกับเชื้อเชิญหญิงสาวเข้าห้องไป ห้องที่สะอาดสะอานสมกับความเป็นหมอของเค้าจริงทุกซอกทุก
 
มุมดูเป็นระเบียบทั้งห้องไม่อะไรนอกจากชั้นหนังสือที่มีอยู่ทุกมุม แต่ที่ขัดหูขัดตาก็คือกล่องใส่ช็อกโกเลตที่เต็ม
 
ไปด้วยถุงยางหมออะไรจะใช้ถุงยางได้เยอะขนาดนี้มีทั้งยังที่ไม่ได้ใช้งาน และใช้งานแล้วส่วนที่ใช้งานก็จะไปกอง
 
รวมกันอยู่ที่พื้นข้างล่างข้างๆถังขยะ เธอเองเห็นแล้วยังตกใจเพราะจำนวนของที่ถูกใช้แล้วมันมีมากจนเกือบสิบ
 
ชิ้นหล่ะมั๋ง ให้ตายเถอะหมอเค้าแถบจะไม่มีเวลานอนแต่นี้มีเวลาว่างขนาดวันๆใช้ถุงยางเป็นสิบๆเลยเหรอ
 
 
“จ้องอยู่นั่นแหละน้องแก้วอยากลองใช้บ้างไหมหล่ะครับ”
 
“เก็บเอาไว้ใช้กับผู้หญิงของพี่เถอะคะแก้วกลัวติดเชื้อ”
 
“พี่ใส่ทุกครั้งที่นอนกับคนอื่นจะติดเชื้อได้ยังไงกัน”
 
 
พูดเรียบๆเลยเลยเดินมากระตุกแขนเรียวให้ล้มไปอยู่บนที่นอน แล้วทาบร่างตนเองตามลงมา
 
 
“มาเรื่องงานไม่ได้มาเรื่องอย่างว่า”
 
 
น้ำเสียงที่มั่นคงไร้อาการสั่นไหวใดๆ ทำให้ชายหนุ่มหมดอารมณ์ไปได้เหมือนกันนี้ถ้าสะดีดสะดิ้งหน่อยป่านนี้คง
 
ไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
 
 
“ก็แค่ออกกำลังกายก่อนจะมาทำงานร่วมกันก็เท่านั้น โอ๊ยยยย....”
 
“แต่แก้วแข็งแรงอยู่แล้วไม่จำเป็น”
 
 
ออกแรงกระทุงไปที่หน้าท้องแกร่งจนคนที่อยู่ด้านบนหงายหลังไป
 
 
“อย่าคิดสิว่าเอาทั้งเงินทั้งของพี่ไปได้ฟรีๆ”
 
“แต่แก้วไม่มีอะไรจะแลกหรอกนะ พี่รีบเล่าๆเรื่องของพี่มาเลยแก้วจะรีบกลับไปนอน”
 
“นอนมันที่นี้ก็ได้พรุ่งนี้จะได้ไปพร้อมกัน
 
“ก้วมีบ้านคะคงไม่ต้องลำบากพี่ รีบๆเล่ามาคะแก้วจะได้กลับ”
 
 
ชายหนุ่มยกมือยอมแพ้ก่อนจะเล่าทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเค้าให้ฟังทั้งหมด หญิงสาวตั้งใจฟังอย่างจดจ่อแต่เมื่อเล่าจบ
 
ไม่ทันได้ตั้งตัวก็ถูกชายหนุ่มรุกเข้ามาอย่างรวดเร็วแต่
 
 
“อ๊ะ อะคิดจะเคลมกันเหรอง่ายไปไหมเราไม่ดื่มอะไรกันหน่อยเหรอ”
 
“อย่าเอาอะไรมาหลอกอีกคราวนี้ไม่หลงหรอกนะ”
 
“แน่เหรอที่ว่าไม่หลงหึ”
 
 
หญิงสาวยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยก่อนจะดึงทึ้งเสื้อผ้าชายหนุ่มออกจนหมดแล้วเริ่มรุกเร้าจนอีกฝ่ายเกิอารมณ์อย่างว่า
 
และแล้วชายหนุ่มก็ไร้การควบคุมอีกครั้งขณะที่มือกำลังจะปลดบราตัวน้อยออกหญิงสาวก็กระฉากใบหน้าหล่อ
 
ขึ้นมาจูบเอาจูบเอาแต่ภายในช่องปากมันมีอะไรบ้างอย่างอยู่ด้วยหญิงสาวดันมันผ่านเข้าไปในปากชายหนุ่มอย่าง
 
ง่ายดายขณะที่หญิงสาวกำลังจะเสียท่าชายหนุ่มก็หลับล้มลงไปสะดื้อๆ ยานอนหลับออกฤทธิ์ทันเวลาพอดี
 
 
“เห็นไหมหล่ะว่าพี่แพ้เพราะหลงจูบแก้วเป็นครั้งที่สองแล้วนะ”
 
 
หญิงสาวหยิกไปที่จมูกโด่งของคนที่หลับไปไม่รู้เรื่องอย่างหมั้นไส้ เธอเองก็เกือบไปแล้วถ้ายาออกฤทธ์ช้ากว่านี้
 
เธออาจไม่รอดปากเสืออย่างเค้าก็เป็นได้เธอลืมไปรึเปล่าว่าเธอเองก็อมยานอนหลับไว้เช่นกันถึงแม้ว่าจะได้ดันให้
 
เขาปากชายหนุ่มไปแต่มันก็ต้องหลงเหลือในช่องปากเธออยู่ดี
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
.................................................................................................................................
ขอโทษคะเมื่อวานไม่ได้อัพอะไรเลย(เพื่อนๆเอาโน๊ตบุ๊กมาทำงานแต่ไรเตอร์อัพนิยาย5555)
ถ้าไม่มีอะไรพลาดรอโนเนมกันไหมเอ่ย~(ใครจะรอของแกฟร่ะ)
 
 
เอาหล่ะคะอยากอ่านก็เหมืนอเดิมนะคะ เม้นเยอะก้อัพยาวโหวดเยออะอัพเร็ว
รักลีดเดอร์ที่สุดจ๊วฟฟม๊วฟฟฟฟ