Game...ล่ารักฝ่าหัวใจคุณหมอเพลย์บอย

9.2

เขียนโดย tietang

วันที่ 25 ธันวาคม พ.ศ. 2554 เวลา 15.42 น.

  45 ตอน
  2181 วิจารณ์
  127.93K อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

6)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ตอนที่5

หญิงสาวพอออกจากโรงพยาบาลได้ก็ไปตามที่นัดกับลูกความของเธอไว้

 

 

“สวัสดีคะคุณแก้ว”

 

 

คนตรงหน้าพยักหน้ารับรู้สาวร่าวบางที่อุ่มเด็กหญิงตัวเล็กๆไว้บนตั้ก เธอมีหน้าตาที่สวยคมออกจะเหมือนสาวใต้

 

เกินไปด้วยซ้ำทั้งที่จริงเธอก็เป็นคนภาคกลางธรรมาดานี้หล่ะ หญิงสาวไปเจอเธอเข้าโดยบังเอิญวันนั้นเห็นเธอยืน

 

ร้องห่มร้องไห้อยู่หน้าศาลสอบถามดูก็พบว่าเธอโดนใส่ร้ายหาว่าฆ่าสามีตนเองหมดหนทางสู้คดีเพราะด้วยความที่

 

ฐานะทางบ้านก็ไม่สู่จะดีเท่าไหร่ก็เลยไม่มีปัญญาจ้างทนายความมาสู้ความ แต่หญิงสาวก็ยืนมือมาช่วยเธอเห็นหนู

 

น้อยแล้วก็สงสารเหลือแต่แม่แล้วแม่ยังมาโดนยัดคดีอีก

 

 

 

ครืน~

 

 

“ขอตัวสักครูนะคะ”

 

 

เหลือบมองเบอร์ที่โทรเข้ามาปรากฎว่าเป็นเฟย์ที่เธอพยายามจะโทรหาตั้งหลายครั้งแต่ก็ไม่ติดคงจะรู้ตัวที่หลังเลย

 

โทรกลับมา ทำให้หญิงสาวไม่ทันได้กล่าวคำทักทายอีกฝ่ายจึงได้แต่ขอตัวคุยโทรศัพท์ก่อน

 

 

“โธ่...ฉันนึกว่าแกจะไม่โทรกลับซะอีกฉันโทรหาแกสายแทบไหม้แล้วเนี่ย”

 

(แล้วมีอะไรรึเปล่าถึงโทรมาเป็น10ขนาดนั้น)

 

“ยัยฟางจะไปนอกแล้ว”

 

(ห๊าอะไรนะทำไมฉันไม่รู้!!)

 

“ก็บอกอยู่นี้ไง”

 

(ไปกี่โมงอ่ะแล้วไปที่ไหน แกไปส่งไหม)

 

“ฟางบอกว่าไปเช้าวันพรุ่งนี้ สงสัยจะไปแคนาดาหน่ะ ฉันว่าถ้าคืนนี้คุยกับลูกความไม่ดึกนักก็จะตื่นไปส่งอยู่

 

แหละ”

 

(อืมๆงั้นเดี๋ยวฉันไปด้วยงั้นแกคุยงานไปเถอะฉันไม่กวนแล้ว)

 

ตื้ด ตื้ด~

 

 

 

“ต้องขอโทษนะคะที่เสียมารยาท”

 

“ไม่เป็นไรคะ”

 

“ตอนนี้คุณปาล์มเป็นยังไงบ้างคะโอเคขึ้นรึยัง”

 

 

ที่ถามนั่นก็เพราะว่าเธอพึ่งพาผู้หญิงตรงหน้าไปฝากทำงานที่ร้านขายเพรชของพี่สาวเธอเอง พี่สาวที่ไม่ค่อยจะลง

 

รอยกันเท่าไหร่แต่พี่ก็คือพี่น้องขอก็ย่อมต้องช่วยสิ...

 

 

“คะตอนนี้ได้ทำงานแล้วน้องปรางแกเลยได้กินหน่อยคะ”

 

“ตอนนี้คุณปาล์มไม่ต้องกังวลนะคะทำหน้าที่แม่ให้สบายใจเดี๋ยวเรื่องคดีความแก้วจะจัดการให้เองคะ”

 

“ขอบคุณมากนะคะถ้าวันนั้นไม่เจอคุณแก้ว ป่านนี้เราสองแม่ลูกคงไม่มีที่ซุกหัวนอนแน่ๆ”

 

“ไม่เป็นไรคะ ว่าแต่น้องปรางทานอะไรมารึยังคะเราไปเดินเที่ยวหาของเล่นกันหน่อยไหม”

 

 

เด็กหญิงยิ้มแป้นพยักหน้าแล้วกระโดดลงจากตักแม่แล้วจูงมือหญิงสาวไปหาซื้อของเล่น เธอรักและเอ็นดูเด็กๆ

 

เสมอ ทุกครั้งที่เจอน้องปรางหญิงสาวก็มักพาไปซื้อโน้นซื้อนี่ที่น้องอยากได้ถือซะว่าทำบุญ ยิ่งวันนี้ไปกวาดทั้ง

 

เงินทั้งบัตรเครดิตของชายหนุ่มมาแล้วด้วยเธอช๊อปแหลกเลยก็ว่าได้ซื้อของเล่นของใช้ให้น้องปรางยังไม่พอ พอ

 

ส่งน้องกลับถึงมือแม่แล้วเธอก็เดินช๊อปต่อเลยและไปไหนไม่ได้ก็เดินตรงไปยังร้านขายเพรชของตระกูลซื้อเพรช

 

ไปหลายชุดเลย เรียกว่าเงินชายหนุ่มไม่ได้ไปไหนเลยหมุนเวียนอยู่กับหญิงสาวนี้หล่ะ หลังจากที่รูดจนพอใจเธอก็

 

ตัดนใจโยนมันทิ้งลงถังขยะทั้งหมดทั้งมือถือ และบัตรเครดิต

 

 

“รวยนักเหรอคะคุณหมองั้นก็ไปแจ้งแล้วทำใหม่แล้วกัน”

 

 

พูดแล้วเดินเลยถังขยะไปพร้อมทั้งหอบหิ้วของมากมายกลับบ้าน เธอไม่ได้สนใจใยดีกับข้าวของที่ราไม่น้อยที่โย้น

 

ทิ้งไป ก็เธอจะไปอยากได้อะไรในเมื่อของเธเองก็มี แต่ที่ทำไปก็แค่อยากสังสอนคนที่หยิ่งคิดว่าตัวเองเก่งสัก

 

หน่อยก็เท่านั้น...

 

 

‘หึ ถ้าพี่คิดว่าการที่พี่เป็นหมอแล้วจะชนะไปทุกเรื่องหล่ะก็พี่ผิดแล้ว เพราะยังไงซะแก้วก็ไม่ยอม’

 

 

ให้ตายเถอะก็เรื่องเริ่มจากแค่นิสัยของทั้งคู่ที่หยิ่ไม่แพ้กันก็เท่านั้นแล้วทำไมต้องมาแข่งอะไรบ้าๆกันด้วย มันไร้

 

สาระยิ่งกว่าความคิดเด็กอีกนะเนี่ยที่เห็นอะไรเป็นการเอาชนะไปหมด เขา...หมอ  เธอ...ทนาย ทั้งคู่ก็ต่างทำอาชีพ

 

ที่ต้องใช้เหตุและผลทั้งนั้นแต่ทำไม่อย่างนี้ขาดเหตุผลไปซะงั้นนะ...

 

+

 

+

 

+

 

 

เฟย์หลังจากที่วางสายจากหญิงสาวเพื่อนรักเสร็จก็มองไปที่หน้าของเขื่อนสลับกับป๊อปปี้

 

 

ซึ่งคนที่นอนอยู่บนโซฟาก็เอาแต่เพ้อหาฟางท่าเดียวอีกคนก็ได้แต่นั่งเอามือกุ้มขมับไม่รู้จะทำอย่างไรกันเพื่อนดี

 

 

“พี่ลองถามพี่ป๊อปปี้ดูได้ไหมว่าพี่เค้ามีปัญหาอะไรกับฟาง”

 

“จะถามมันรู้เรื่องไหมเนี่ยเมาขนาดนี้ แล้วให้พี่ถามทำไมหล่ะไอ้ป๊อปกับน้องฟางเกี่ยวอะไรกันด้วยเหรอ”

 

 

เขื่อนเป็นเพื่อนสนิทยังไงไม่รู้ถึงไม่รู้ว่าที่จริงแล้วทั้งป๊อปปี้และฟางไม่เคยเลิกรักกันเลย แต่แค่สถานะเท่านั้นที่

 

อยู่ๆก็เปลี่ยนไป แต่คงไม่แปลกที่จะไม่รู้เพราะทั้งคู่เก็บความรู้สึกเก่งกันจริงๆถ้าวันนี้ป๊อปปี้ไม่ได้ดื่มแอลกอฮอล์

 

เข้าไปเขื่อนก็คงไม่รู้ว่าอาการแผลใจของเพื่อนวิศวะหนุ่มเป็นเอามากขนาดนี้

 

 

“  เฟย์ก็แค่เดาๆเห็นว่าฟางไปทำงานต่างจัวหวัดแล้วเจอกับพี่ป๊อปเข้าก็เลยนึกว่าต้องมีปัญหากัน”

 

 

จากการบอกเล่าที่ฟางโทรมาปรึกษาเมื่อวันแรกที่เธอไปทำงานต่างจังหวัด ที่จริงเฟย์ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมายนัก

 

เธอเลยบอกไปว่า “ไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วจะไปคิดทำไม” คิดๆแล้วก็อยากตีหัวเองนักพูดไปได้ไงไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้

 

แต่แกล้งทำเป็นไม่รู้มากกว่า ที่เธอต้องงหนักก็คือแล้วจู่ๆเธอมานั่งอยู่ในห้องเขื่อนทำไมมันปลอดภัยไหมเนี่ยที่

 

หลวมตัวมาด้วย... เรื่องราวหลายๆอย่างตีกับชุลมุนวุ่นวายอยู่ในหัวของเธอทำให้เธอเงียบไปชั่วขณะ และจากที่นั่ง

 

กุมขมับอยู่ก็ลุกขึ้นเดินมาหาเฟย์

 

 

“เป็นอะไรครับคุณเซฟ”

 

 

พูดล้อๆเพื่อให้คลายความตึงเครียกลง เพราะที่ป๊อปปี้นอนเพ้ออยู่ก็เครียดพอแล้ว

 

 

“ถ้าพี่ไม่เลิกพูดแบบนี้เฟย์สาบานได้เลยว่าไม่นานหัวพี่แบะแน่”

 

“โอเคๆเลิกพูดครับแล้วตกลงต่อเรื่องฟางหน่อยซิที่ค้างไว้อะ”

 

 

เห็นว่าเฟย์อารมณ์ดีขึ้นก็วกกลับเข้าเรื่องเดิม

 

 

“ก็ฟางหน่ะซิบอกว่าจะไปแคนาดา”

 

“ไปแคนาดาเหรอ”

 

 

คนที่กำลังเมาๆอยู่เหมือนสร่างเมาลุกขึ้นมาถามเฟย์ทันที ใบหน้าที่ยังคงแดงก่ำด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์

 

 

“เอ่อรู้สึกตัวก็ดีแล้วไหนลองเล่ามาซิว่าทำไมแกถึงเมาเละเทะอย่างนี้แล้วที่แกเมานี้มันเกี่ยวกับการที่น้องฟางเค้าจะ

 

แคนาดาไหม”

 

 

ป๊อปปี้นั่งสบัดหัวเพื่อขับไล่ความเมาแล้วก็ลุกเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าของเขื่อนจับเสื้อผ้ายัดๆใส่กระเป๋าแล้วกดมือไป

 

ไหนไม่รู้หันกลับมาอีกที่ก็

 

 

“แกไปส่งฉันทีสนามบินที”

 

“ไปทำอะไรว่ะ”

 

“ไปตามหาฟาง”

 

“ไปยังไงตั๋วก็ไม่ได้จอง แล้วไปปุบปับหาอะไร รีบไปก็หาน้องฟางไม่เจอหรอก”

 

“แล้วแกจะให้ฉันนั่งมองเค้าเดินจากฉันไปเฉยๆรึไงว่ะ”

 

 

อารมณ์ขุ่นมั่วเริ่มปรากฎบนใบหน้าหล่อที่แดงก่ำอีกแล้ว ไม่ใช่เพราะเค้าเหรอฟางถึงหนีไปแบบนั้นแล้วนี้เครื่องที่

 

ฟางจะไปออกตอนเช้าตรู่นี่ปาไปจะเที่ยงคืนแล้วไปจองตั๋งจะได้รอบเดี๋ยวกับฟางรึเปล่าก็ไม่รู้ แต่ก็นั้นหล่ะ...ถึงทำ

 

ไปไม่รู้จะหาฟางเจอไหมแต่มันก็ยังดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลยไม่ใช่เหรอ

 

 

“ถ้างั้นก็แล้วแต่ไปส่งก็ไปว่ะแต่แกไหวแน่นะอาการยังไม่สร่างดีเลยนะเนี่ย”

 

 

ไม่มีคำตอบกลับมา และแล้วเขื่อนก็ต้องขับรถไปส่วที่สนามบินจนได้ คนที่ยังไม่สร่างเมาก็คงขึ้นเครื่องไปทั้งๆที่

 

ยังมีอาการมึนอยู่ดี...ต่อจากนี้คงต้องพึ่งโชคชะตาแล้วหล่ะว่าจะทำให้เค้าหาฟางเจอรึเปล่าแต่ถ้า โชคชะตาอยากจะ

 

ลงโทษเค้าการไปครั้งนี่เค้าอาจไม่เจอใครเลยก็ได้ ขอแค่อย่างน้อยเธอคนนั่นได้เห็นความพยายามของเค้าบางก็ยัง

 

ดีต่อให้มีเวลาแค่นาทีเดียวที่จะได้พูดอะไรบางอย่างกับเธอ ขอแค่เพียงนาทีเดียวเท่านั้น

 

+

 

+

 

+

 

 

 “ฟางพรุ่งนี้ฉันไปส่งแกไม่ได้ขอโทษด้วยนะ”

 

(ไม่เป็นไรน้าอย่าคิดมากแกยุ่งจะตายฉันรู้)

 

“โชคดีแล้วรีบกลับมานะ ถ้ามีอะไรไม่สบายใจบอกฉันได้ทุกเรื่องเลยนะ”

 

(อืม บาย)

 

 

ที่ต้องโทรไปลาเพื่อนแบบนั้นก็เพราะว่า ไอ้คุณหมอโรคจิตดันส่งข้อความมาบอกว่าวันพรุ่งนี้เธอจะต้องไป

 

แนะนำตัวกับครอบครัวเค้าบ้างเพราะเค้าก็มาแสดงตัวต่อแม่ของเธอแล้วเหมือนกันแต่ที่ไม่เข้าใจยิ่งกว่าคือเธอพึ่ง

 

เอาของโทรศัพท์เค้ามาแล้วนี่ยังไม่ทันข้าวคืนดีเค้าไปซื้อมาใหม่อีกแล้วเหรอ??คิดแล้วก็เซ็งเสียจูบไปฟรีๆรึเปล่า

 

เนี่ย  เป็นเหตุให้คืนนี้เธอต้องไปเตรียมตัวกับชายหนุ่มก่อน เพราะเท่าที่เคยได้ยินมาแม่ของชายหนุ่มไม่ใช่คน

 

ธรรมดาที่เราจะหลอกง่ายๆการที่เธอเป็นแฟนกันเค้าจำเป็นต้องรู้ทุกเรื่องเพื่อที่เวลาโดนถามจะได้ตอบโดยไม่

 

อึกอัก..แต่แล้วทำไมแค่ศึกษาเรื่องของเค้าต้องไปหาถึงคอนโดเลยเหรอ แต่ไม่เป็นไรเธอไม่ยอมโดนเข้ากินง่ายๆ

 

อยู่แล้ว

 

+

 

+

 

+

 

 

“เชิญครับ”

 

 

เปิดประตูพร้อมกับเชื้อเชิญหญิงสาวเข้าห้องไป ห้องที่สะอาดสะอานสมกับความเป็นหมอของเค้าจริงทุกซอกทุก

 

มุมดูเป็นระเบียบทั้งห้องไม่อะไรนอกจากชั้นหนังสือที่มีอยู่ทุกมุม แต่ที่ขัดหูขัดตาก็คือกล่องใส่ช็อกโกเลตที่เต็ม

 

ไปด้วยถุงยางหมออะไรจะใช้ถุงยางได้เยอะขนาดนี้มีทั้งยังที่ไม่ได้ใช้งาน และใช้งานแล้วส่วนที่ใช้งานก็จะไปกอง

 

รวมกันอยู่ที่พื้นข้างล่างข้างๆถังขยะ เธอเองเห็นแล้วยังตกใจเพราะจำนวนของที่ถูกใช้แล้วมันมีมากจนเกือบสิบ

 

ชิ้นหล่ะมั๋ง ให้ตายเถอะหมอเค้าแถบจะไม่มีเวลานอนแต่นี้มีเวลาว่างขนาดวันๆใช้ถุงยางเป็นสิบๆเลยเหรอ

 

 

“จ้องอยู่นั่นแหละน้องแก้วอยากลองใช้บ้างไหมหล่ะครับ”

 

“เก็บเอาไว้ใช้กับผู้หญิงของพี่เถอะคะแก้วกลัวติดเชื้อ”

 

“พี่ใส่ทุกครั้งที่นอนกับคนอื่นจะติดเชื้อได้ยังไงกัน”

 

 

พูดเรียบๆเลยเลยเดินมากระตุกแขนเรียวให้ล้มไปอยู่บนที่นอน แล้วทาบร่างตนเองตามลงมา

 

 

“มาเรื่องงานไม่ได้มาเรื่องอย่างว่า”

 

 

น้ำเสียงที่มั่นคงไร้อาการสั่นไหวใดๆ ทำให้ชายหนุ่มหมดอารมณ์ไปได้เหมือนกันนี้ถ้าสะดีดสะดิ้งหน่อยป่านนี้คง

 

ไปถึงไหนต่อไหนแล้ว

 

 

“ก็แค่ออกกำลังกายก่อนจะมาทำงานร่วมกันก็เท่านั้น โอ๊ยยยย....”

 

“แต่แก้วแข็งแรงอยู่แล้วไม่จำเป็น”

 

 

ออกแรงกระทุงไปที่หน้าท้องแกร่งจนคนที่อยู่ด้านบนหงายหลังไป

 

 

“อย่าคิดสิว่าเอาทั้งเงินทั้งของพี่ไปได้ฟรีๆ”

 

“แต่แก้วไม่มีอะไรจะแลกหรอกนะ พี่รีบเล่าๆเรื่องของพี่มาเลยแก้วจะรีบกลับไปนอน”

 

“นอนมันที่นี้ก็ได้พรุ่งนี้จะได้ไปพร้อมกัน

 

“ก้วมีบ้านคะคงไม่ต้องลำบากพี่ รีบๆเล่ามาคะแก้วจะได้กลับ”

 

 

ชายหนุ่มยกมือยอมแพ้ก่อนจะเล่าทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเค้าให้ฟังทั้งหมด หญิงสาวตั้งใจฟังอย่างจดจ่อแต่เมื่อเล่าจบ

 

ไม่ทันได้ตั้งตัวก็ถูกชายหนุ่มรุกเข้ามาอย่างรวดเร็วแต่

 

 

“อ๊ะ อะคิดจะเคลมกันเหรอง่ายไปไหมเราไม่ดื่มอะไรกันหน่อยเหรอ”

 

“อย่าเอาอะไรมาหลอกอีกคราวนี้ไม่หลงหรอกนะ”

 

“แน่เหรอที่ว่าไม่หลงหึ”

 

 

หญิงสาวยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยก่อนจะดึงทึ้งเสื้อผ้าชายหนุ่มออกจนหมดแล้วเริ่มรุกเร้าจนอีกฝ่ายเกิอารมณ์อย่างว่า

 

และแล้วชายหนุ่มก็ไร้การควบคุมอีกครั้งขณะที่มือกำลังจะปลดบราตัวน้อยออกหญิงสาวก็กระฉากใบหน้าหล่อ

 

ขึ้นมาจูบเอาจูบเอาแต่ภายในช่องปากมันมีอะไรบ้างอย่างอยู่ด้วยหญิงสาวดันมันผ่านเข้าไปในปากชายหนุ่มอย่าง

 

ง่ายดายขณะที่หญิงสาวกำลังจะเสียท่าชายหนุ่มก็หลับล้มลงไปสะดื้อๆ ยานอนหลับออกฤทธิ์ทันเวลาพอดี

 

 

“เห็นไหมหล่ะว่าพี่แพ้เพราะหลงจูบแก้วเป็นครั้งที่สองแล้วนะ”

 

 

หญิงสาวหยิกไปที่จมูกโด่งของคนที่หลับไปไม่รู้เรื่องอย่างหมั้นไส้ เธอเองก็เกือบไปแล้วถ้ายาออกฤทธ์ช้ากว่านี้

 

เธออาจไม่รอดปากเสืออย่างเค้าก็เป็นได้เธอลืมไปรึเปล่าว่าเธอเองก็อมยานอนหลับไว้เช่นกันถึงแม้ว่าจะได้ดันให้

 

เขาปากชายหนุ่มไปแต่มันก็ต้องหลงเหลือในช่องปากเธออยู่ดี

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

.................................................................................................................................

ขอโทษคะเมื่อวานไม่ได้อัพอะไรเลย(เพื่อนๆเอาโน๊ตบุ๊กมาทำงานแต่ไรเตอร์อัพนิยาย5555)

ถ้าไม่มีอะไรพลาดรอโนเนมกันไหมเอ่ย~(ใครจะรอของแกฟร่ะ)

 

 

เอาหล่ะคะอยากอ่านก็เหมืนอเดิมนะคะ เม้นเยอะก้อัพยาวโหวดเยออะอัพเร็ว

รักลีดเดอร์ที่สุดจ๊วฟฟม๊วฟฟฟฟ

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.2 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.2 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา