Game...ล่ารักฝ่าหัวใจคุณหมอเพลย์บอย

"แก้ว!!!!!"
 
ร้องออกมาเสียงดังก่อนจะลืมตาขึ้นมาพร้อมหยาดเหงี่อที่เกาะพราวเต็มใบหน้าหล่อ พลิกกาย
หันไปมาหาร่างบาง
 
"แก้ว...แก้ว"
 
มองหาแล้วเดินไปรอบห้องก็ไม่เจอ เดินขยี้ตาไปทางห้องครัวเพราะได้กลิ่นอาหารลอดมา
ยังไงคนตัวเล็กก็ต้องอยู่ในครัวแน่ๆ
 
"หอม...ทำอะไรแต่เช้าครับเนี่ย"
 
ถามไปทั้งๆที่ยังเดินไม่ทันถึงห้องครัวดี พอมองไปดีๆมีแต่จานอาหารวางรออยู่แต่คนทำกลับ
ไม่อยู่ หยิบกระดาษโน้ตใบเล็กสีเขียวที่วางอยู่ใต้จานอาหาร
 
 
 
'อาหารไม่รู้อร่อยถูกปากไหม เสื้อผ้าจัดไว้ให้อยู่ในตู้แล้ว แก้วต้องรีบไปทำภารกิจไม่ต้องห่วงนะคับ
                                                                     รีบตื่นมานะคับหมอหื่น
                                                                          KAEW T.                   '
 
 
 
อ่านไปยิ้มไป วางกระดาษลงที่เดิมแล้วเริ่มตักข้าวใส่ปากกิน ไม่รู้ว่าหิวหรืออร่อยอาหารที่
อยู่ตรงหน้าถึงได้เกลี้ยงไม่มีเหลือราวจานยังไม่ได้ผ่านการใช้งานมายังไงยังงั้นเลย ล้างจาน
เสร็จแทนที่จะตรงขว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเข้าห้องน้ำเปล่าเลย โทโมะเดินไปยังโทรศิพท์มือถือที่
วางอยู่บนหัวนอน
 
"หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งคะ หรือฝาก
ข้อความไว้หลังสัญญาณ ตื๊ดดดดดด......."
 
"นี่เด็กหยิ่ง ไปไหนไม่บอก ยังมาปิดเครื่องหนีอีกนี้รู้ไหม............เป็นห่วงไอ้เด็กบ้า"
 
พูดไปแล้วยังขำอยู่กับตัวเองแค่ผู้หญิงตัวเล้กทำให้หนุ่มเจ้าชู้มีงูบนหัวถึงกับยอมพูดกับอะไรก็
ไม่รู้เพื่อหวังว่าพอเปิดเครื่องมาแล้วแก้วจะรีบโทรบอกว่าอยู่ที่ไหน...ก็จะให้ทำไงได้ก็คนมัน
หวงจริงๆนี่นา
 
 
....................................................................................
 
ขาวเรียวยาวก้าวอย่างรวดเร็วเข้าไปในห้องที่อยู่ลึกสุดของตึก อากาศที่ร้อนอบอ้าวเร่งให้
ต่อมเหงี่ยหลั่งเม็ดเหงี่อจำนวนมากไหลเคลียใบหน้าหวาน แต่แก้วก็ไม่ได้สนใจปาดมันทิ้งสัก
นิด เอกสารกองเท่าภูเขาที่อยู่ตรงหน้าเธอต่างหากที่สำคัญกว่า เวลามีไม่มากกับการหา
เอกสารไม่กี่ใบในกองเอกสารเป็นพันๆ
'จำไว้ถ้าอยากได้หลักฐานช่วยมัน ต้องไปที่ห้องนั่นห้องเดียวเท่านั่น'
เสียงทุ้มลึกที่ได้รับฟังผ่านโทรศัพทืเมื่อตอนเช้ามืดยังคงก้องอยู่ในหัวเธอ ไม่ว่านึกถึงเมื่อไหร่
มันช่างแฝงไปด้วยความลึกลับชอบกล แต่ยังไงซะเธอไม่มีทางเลือกหากต้องการจะช่วยโท
โมะใครบอกให้ทำอะไรยังไงก็ต้องยอมเสี่ยง
 
กึก กัก กึก กัก!!!
 
"มีคนมา"
เสียงร้องเท้าส้นสูงกระทบกับพื้นดังเข้ามาใฝกล้ขึ้นเรื่อย รู้ได้ทันทีว่ายังไงคนที่เดินอยู่ต้อง
เข้ามาในห้องนี้แน่ๆ แก้วรีบกวาดกองเอกสารที่รื้อลงมาไว้ใต้โต๊ะใกล้แลวรีบมุดตัวลงไปใต้
โตีะ ปลีน่องเรียวสวยกระโปร่งสีขาว ลักษณะแค่นี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพยาบาลแน่ๆ
 
"สำเนาใบฝากครรภ์...อยู่ชั้นไหนเนี่ย"
 
เสียงพยาบาลสาวบ่นพึมทำให้แก้วกรีดยิ้มกว้างขึ้นมาทันที จากที่มาห้องนี้มาหาอะไรสัก
อย่างที่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร ตอนนี้เริ่มจับทางได้ถูกแล้ว แต่เอกสารที่ต้องการ พยาบาสาวคน
นี้ก็จะเอาไปเหมือนกัน ได้แต่นั้งคดตัสลุ้นอยู่ใต้โต๊ะว่าจะหาเจอไหม สุดทายพยาบาลก็เดิน
ออกไปแก้วรีบ กุลีกูจอ  ออกมาค้นอย่างเอาเป็นเอาตาย
 
"ไม่เห็นมีเลย"
 
ค้นจนเอกสารลงมากองที่พื้นจนหมดก็ยังไม่เจอ หมุนกายไปรอบๆ อย่างหมดหวัง ก้มลง
หยิบกระเป๋าสะพายเตรียมออกจากห้อง
 
"เอ๊ะ..."
 
สายตาคมเหลือบไปเห็นลิ้นชักที่อยู่ติดกับโต๊ะพอดี มือเรียวค่อยๆดึงลิ้นชักให้เปิดออก
 
"กรี๊ดดดดดดดดด!!!!!!"
 
ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ แต่ด้วยสติอันน้อยนิดที่หลงเหลืออยู่ทำให้แก้วรีบส่งมือไป
ชักเอาเอกสารที่อยู่ในนั้นมาได้
 
กึก กัก ตึง ตัง!!!!!
 
เสียงคนจำนวนมากที่กำลังแห่มายังห้องที่เธออยู่ ไม่มีเวลามากพอให้เธอได้ตกใจอีกพลัก
ลิ้นชักปิดลงเพื่อปิกสิ่งที่น่ากลัวไว้เช่นเดิมแล้วลุกขึ้นวิ่งออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว ตอนนี้
เหมือนคนส่วนใหญ่กำลังมุ่งหน้าไปดูห้องที่เธอกรี๊ดเมื่อกี้ทำให้ชั้นล่างแทบไม่มีคนดูแลหลง
เหลืออยู่เลย ได้จังหวะเดินกึ่งวิ่งพักเอกสารที่หามาได้ยัดลงใส่กระเป๋า
 
"คุณทำอะไรหน่ะ!!!"
 
มือหน้าสากจับเข้าที่ข้อมือเรียวแล้วจะจับเอกสารที่กำลังจะใส่กระเป๋า แต่แก้วไม่ยอมง่ายๆ
สะบัดจนหลุดแล้วหันมาเผชิญหน้า
 
"อะไรเนี่ย!!"
 
หันกับมาได้เห็นว่าเป็นผู้ช่วยพยาบาลชายคนหนึ่ง ตำแหน่งไม่ได้ใหญ่เท่าไหร่แค่นี้แก้วโว้ย
 
วายได้สบาย
 
"นี่มีสิทธิอะไรมาทำกับฉันแบบนี้"
 
"คุณเอาเอกสารอะไรออกมา"
 
"เอกสารอะไรนายบ้ารึเปล่า ฉันไม่ใช้โจรนะอยู่จะมาจับผิด"
 
"ผมเห็นคุณวิ่งออกมาจากห้องเก็บเอกสารสำคัญ ถ้าไม่ได้เอาอะไรไปก็ให้ผมตรวจ"
 
"ทำไมฉันต้องให้"
 
ไม่มีการตอบจากอีกฝ่าย แต่เป็นร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาใกล้แล้วกระฉากกระเป๋าอย่างไม่
 
สนใจเธอ
 
 
"นี่นาย!!!"
 
ตอนนี้จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ถ้าเปิดดูต้องรู้แน่ว่าเธอแอบลักขโมยเอกสารออกมา
 
"ทำอะไรหน่ะ!!"
 
คุณพระช่วย เสียงนุ่มคุ้นหูดังมาแต่ไกล ตามมาด้วยร่างสูงที่เดินตรงมาอย่างรวดเร็ว
 
"แค่ตรวจคนหน่ะครับหมอ"
 
"ไม่ต้องตรวจเธอไม่มีอะไรหรอก นี่แก้วภรรยาผมเอง"
 
โทโมะพูดไวๆแล้วขอกระเป่าคืนจากผู้ช่วยพยาบาลชายคนนั้น แก้วได้แต่ลอบถอนหายใจ
ยาวๆแล้วรับกระเป๋าจากโทโมะมา
 
"ภรรยาคุณหมอเหรอครับ ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ"
 
ขอโทษขอโพยเสร็จก็เดินเข้าในโรงพยาบาล โทโมะหันหน้ามาจ้องแก้วอย่างเอาจริงเอาจัง
 
"ไงแม่ตัวแสบมาทำภารกิจอะไรที่นี้ครับ"
 
"กะก็...ปล่าววซักหน่อยแค่จะมาหาพี่ไง"
 
"แน่นะ"
 
จำเป็นต้องโกหกขืนบอกความจริงให้รู้มีหวังโทโมะตกองไม่ยอมให้เธอช่วยเรื่องคดีแน่ๆ
 
 
“แน่ใจที่สุด...”
 
“มาหาพี่งั้นเข้าไปข้างในก่อน”
 
“ไม่เอา...แก้วมีงานต่อแล้วหมดเวลาแล้วคะ”
 
โทโมะเลิกคิ้วสูง
 
“ก็ไหนว่ามาหาพี่ไง”
 
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าโทโมะรู้ว่าแก้วโกหก ไม่มีทางที่เธอจะจนมุมบอกโทโมะแน่ๆ
 
“9.30แล้วแก้วต้องไปทำงานคะ”
 
“งั้นพี่ไปส่ง”
 
คราวนี้ปฏิเสธไม่ได้อีกเช่นเคย โทโมะคว้ามือเรียวให้ก้าวตามไปที่รถ จับร่างบางยัดลงไป
ในรถแล้วรียออกรถ
 
กลางทาง
 
“จอดรถทำไมคะ”
 
“จับผิดคนโกหกไง”
 
“หือ...ใครคะ”
 
 
ใบหน้าหล่อโน้มเอนมาใกล้จนแก้วต้องผละหนี แต่ก็ไม่พนมือหน้าโอบล็อกกายไว้อย่างแน่น
หนาจนดิ้นไม่หลุด ริมฝีปากอุ่นแนบประกบเรียวปากเล็ก สอดลิ้นผ่านไรฟันที่เรียงสวยเกี้ยว
พันลิ้นเล็กจนจนมุมต้องจูบตอบ
 
“อืออ...”
 
 
แก้วครางประท้วงเมื่อมือไมเของโทโมะเริ่มไม่อยู่สุขสอดเข้าไปใต้ชายเสื้อแนบเนื้อของเธอ
เล็บยาวๆข่วนเข้าที่แผ่นหลังผ่านแต่ในเมื่อโทโมะใส่เสื้ออยู่เล็บคมๆก็ไม่ได้ทำให้ร่างกายแข็ง
แรงสะทกสะท้านได้เลย โทโมะไล้ริมฝีปากลงมาที่ซอกคอขาวฝั่งจมูกโดงลงไปแล้วสูดดมกลิ่น
อายความหอมจากเนินอก
 
“อือ...พี่โมะไม่เอานะ”
 
“...”
 
 
เสียงหวานที่ขืนต่ออารมณ์ที่กำลังครุกรุนห้ามอย่างเต็มทีก่อนที่ความอดทนเธอจะหมดลง
เรื่องอย่างนี้ทีไรเธอไม่เคยทนทานความมีเสน่ห์ของโทโมะได้เลย ใบหน้าลอกเคล้าเคลียอยู่ที่
เนินท้องขาว ตอนนี้สติของแก้วแทบไม่เหลือติดตัวได้แต่ยอมให้โทโมะทำตามอำเภอใจ มือ
บางที่จับกระเป๋าอยู่ถูกกระตุกออกโดยง่าย
 
“พี่โมะ!!”
 
“ฟอด...”
 
 
แก้วสงเสียงคำรามลั่นรถ โทโมะแกล้งให้เธอสติแตกแล้วจู่ๆก็มาดึงเอกสารที่อยู่ในกระเป๋าไป
ดู ตอนนี้แก้วไม่สามรถทำอะไรได้อีกเพราะโทโมะกำลังกวาดสายตาอ่านเอกสารอย่างรวด
เร็ว
 
“หืมม...คนขี้โกหกแถมขี้ขโมยด้วย”
 
 
เห็นแก้วทำท่างอนไม่พอใจที่ใช้วิธีแบบนี้เลยแกล้งล็อกคอจับคนตัวเล็กมาอยู่ในอ้อมกอด
 
“ไม่ต้องมายุ้งเลย พี่ใช่วิธีสกปรกอีกแล้ว”
 
พูดไปแล้วคว้าเอกสารคืนมา
 
“ก็ดูซิเด็กดื้อโกหกพี่ทำไม พี่ถามก็ไม่บอก”
 
“...”
 
“ที่นี้บอกมาได้รึยังว่าเอาไปทำอะไรครับ”
 
“ไม่บอก”
 
“แน่นะ...โอเคงั้นเราไปต่อกันบนเตียงแล้วกันเนอะ”
 
แก้วตกใจทำตาโตเท่าไข่หาน
 
“บอกแล้ว แก้วบอกก็ได้”
 
“พี่ไม่อยากรู้แล้วเราไปรู้กันบนเตียงดีกว่าไหม”
 
 
ท่าทีและน้ำเสียงที่ขี้เล่นไม่ได้แปลว่าความคิดจะเล่นด้วยตอนนี้ในสมองของโทโมะกำลังวุ้น
วายไปหมด เขารู้ว่าแก้วคิดจะทำอะไรแต่ยังไม่อยากพูดกลัวว่าเธอจะไม่สบายใจเลยได้แต่
เนียนๆหาความสุขใส่ตัวเองก่อน ยังไงผู้หญิงก็มีจุดให้จับได้เสมอ...
 
“ไม่เอานะ แก้วจะไปทำงาน”
 
ร่างบางรบเร้าตีโพยตีพาย โทโมะก็ยังไม่สนใจ แต่ขับรถมาจอดที่หน้าสำนักงานของแก้ว
แก้วดูเหมือนจะงงๆว่าทำไมมาส่งเธอที่ทำงาน แต่ในเมื่อโทโมะใจดีมาส่งจะให้อยู่ถามไม่ได้
มือเรียวรีบเปิดประตูแต่ก็ช้ากว่าโทโมะอยู่ดี
 
 
“เดี๋ยวครับ...พี่มาส่งเพราะสงสาร คืนนี้เรามีนัดไต่สวนกันนะ”
 
“ไต่สวนอะไร”
 
“คดีความคนโกหก”
 
“แก้วไม่ได้โกหก ไว้เจอกันเย็นๆนะคะไปทำงานก่อน”
 
 
บอกจะไปแต่โทโมะก็ยังดึงไม่ให้ไป แถมกระฉากเข้าใกล้ฝั่งคมเคี้ยงลงที่คอขาวขบเม้มจน
เป็นรอบแดงวงใหญ่
 
 
“พี่นิสัยไม่ดี"
 
“เด็กดื้อทำไมหล่ะหืม ทำงานครับแล้วเดี๋ยวคืนนี้เราเจอกันนะ”
 
“แก้วจะไปนอนบ้านแก้วเชอะ”
 
 
สะบัดหน้าใส่โทโมะก่อนจะวิ่งลงรถไป  โทโมะมองตามร่างบางไปด้วยความรัก รู้ว่าเธอทำ
อะไรแค่รอให้เธอบอกเองก็เท่านั้น ใบหน้าที่ดูเจ้าชู้กรุมกริ่มเปลี่ยนเป็นเรีบยเฉยทันทีเมื่อนึก
ถึงเอกสารที่แก้วเอามา
 
 
 
 
 
.................................................................................................................
 
สัญญามันก็ต้องเป็นสัญญา ... แฮ่ๆมาตามสัญญาแล้วนะคับ  ไม่รู้มันสนุกไหม แต่งสดๆ
ร้อนๆเลยเพื่อรีดเดอร์ที่ร๊ากกกกกกก หายไปนานต้องขอโทษนะคับ หายนานแล้วกลับมาที
เนื้อเรื่องก็สะดุดแปลกๆเนอะๆขนาดแต่งเองยังงงเลยอ่ายิ่งแต่งยิ่งไม่มีอะไร ขอโทษนะคับ *
กราบงาม* อย่าด่ากันน๊ามันไม่มีอะไรเจ่งๆ  แล้วจะมาใหม่นะคับ
 
 
ปล.คิดถึงรีดเดอร์สุดใจเลยน๊า
 
ปล.ไม่ต้องโหวดก็ได้แค้มาเม้นก็พอแล้ว
 
ปล.สุดท้ายท้ายสุดมันเน่าๆไม่หนุก ขอโทษอีกครั้งนะคับ