Game...ล่ารักฝ่าหัวใจคุณหมอเพลย์บอย

9.2

เขียนโดย tietang

วันที่ 25 ธันวาคม พ.ศ. 2554 เวลา 15.42 น.

  45 ตอน
  2181 วิจารณ์
  127.94K อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

44)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

"แก้ว!!!!!"

 

ร้องออกมาเสียงดังก่อนจะลืมตาขึ้นมาพร้อมหยาดเหงี่อที่เกาะพราวเต็มใบหน้าหล่อ พลิกกาย

หันไปมาหาร่างบาง

 

"แก้ว...แก้ว"

 

มองหาแล้วเดินไปรอบห้องก็ไม่เจอ เดินขยี้ตาไปทางห้องครัวเพราะได้กลิ่นอาหารลอดมา

ยังไงคนตัวเล็กก็ต้องอยู่ในครัวแน่ๆ

 

"หอม...ทำอะไรแต่เช้าครับเนี่ย"

 

ถามไปทั้งๆที่ยังเดินไม่ทันถึงห้องครัวดี พอมองไปดีๆมีแต่จานอาหารวางรออยู่แต่คนทำกลับ

ไม่อยู่ หยิบกระดาษโน้ตใบเล็กสีเขียวที่วางอยู่ใต้จานอาหาร

 

 

 

'อาหารไม่รู้อร่อยถูกปากไหม เสื้อผ้าจัดไว้ให้อยู่ในตู้แล้ว แก้วต้องรีบไปทำภารกิจไม่ต้องห่วงนะคับ

                                                                     รีบตื่นมานะคับหมอหื่น

                                                                          KAEW T.                   '

 

 

 

อ่านไปยิ้มไป วางกระดาษลงที่เดิมแล้วเริ่มตักข้าวใส่ปากกิน ไม่รู้ว่าหิวหรืออร่อยอาหารที่

อยู่ตรงหน้าถึงได้เกลี้ยงไม่มีเหลือราวจานยังไม่ได้ผ่านการใช้งานมายังไงยังงั้นเลย ล้างจาน

เสร็จแทนที่จะตรงขว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเข้าห้องน้ำเปล่าเลย โทโมะเดินไปยังโทรศิพท์มือถือที่

วางอยู่บนหัวนอน

 

"หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งคะ หรือฝาก

ข้อความไว้หลังสัญญาณ ตื๊ดดดดดด......."

 

"นี่เด็กหยิ่ง ไปไหนไม่บอก ยังมาปิดเครื่องหนีอีกนี้รู้ไหม............เป็นห่วงไอ้เด็กบ้า"

 

พูดไปแล้วยังขำอยู่กับตัวเองแค่ผู้หญิงตัวเล้กทำให้หนุ่มเจ้าชู้มีงูบนหัวถึงกับยอมพูดกับอะไรก็

ไม่รู้เพื่อหวังว่าพอเปิดเครื่องมาแล้วแก้วจะรีบโทรบอกว่าอยู่ที่ไหน...ก็จะให้ทำไงได้ก็คนมัน

หวงจริงๆนี่นา

 

 

....................................................................................

 

ขาวเรียวยาวก้าวอย่างรวดเร็วเข้าไปในห้องที่อยู่ลึกสุดของตึก อากาศที่ร้อนอบอ้าวเร่งให้

ต่อมเหงี่ยหลั่งเม็ดเหงี่อจำนวนมากไหลเคลียใบหน้าหวาน แต่แก้วก็ไม่ได้สนใจปาดมันทิ้งสัก

นิด เอกสารกองเท่าภูเขาที่อยู่ตรงหน้าเธอต่างหากที่สำคัญกว่า เวลามีไม่มากกับการหา

เอกสารไม่กี่ใบในกองเอกสารเป็นพันๆ

'จำไว้ถ้าอยากได้หลักฐานช่วยมัน ต้องไปที่ห้องนั่นห้องเดียวเท่านั่น'

เสียงทุ้มลึกที่ได้รับฟังผ่านโทรศัพทืเมื่อตอนเช้ามืดยังคงก้องอยู่ในหัวเธอ ไม่ว่านึกถึงเมื่อไหร่

มันช่างแฝงไปด้วยความลึกลับชอบกล แต่ยังไงซะเธอไม่มีทางเลือกหากต้องการจะช่วยโท

โมะใครบอกให้ทำอะไรยังไงก็ต้องยอมเสี่ยง

 

กึก กัก กึก กัก!!!

 

"มีคนมา"

เสียงร้องเท้าส้นสูงกระทบกับพื้นดังเข้ามาใฝกล้ขึ้นเรื่อย รู้ได้ทันทีว่ายังไงคนที่เดินอยู่ต้อง

เข้ามาในห้องนี้แน่ๆ แก้วรีบกวาดกองเอกสารที่รื้อลงมาไว้ใต้โต๊ะใกล้แลวรีบมุดตัวลงไปใต้

โตีะ ปลีน่องเรียวสวยกระโปร่งสีขาว ลักษณะแค่นี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพยาบาลแน่ๆ

 

"สำเนาใบฝากครรภ์...อยู่ชั้นไหนเนี่ย"

 

เสียงพยาบาลสาวบ่นพึมทำให้แก้วกรีดยิ้มกว้างขึ้นมาทันที จากที่มาห้องนี้มาหาอะไรสัก

อย่างที่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร ตอนนี้เริ่มจับทางได้ถูกแล้ว แต่เอกสารที่ต้องการ พยาบาสาวคน

นี้ก็จะเอาไปเหมือนกัน ได้แต่นั้งคดตัสลุ้นอยู่ใต้โต๊ะว่าจะหาเจอไหม สุดทายพยาบาลก็เดิน

ออกไปแก้วรีบ กุลีกูจอ  ออกมาค้นอย่างเอาเป็นเอาตาย

 

"ไม่เห็นมีเลย"

 

ค้นจนเอกสารลงมากองที่พื้นจนหมดก็ยังไม่เจอ หมุนกายไปรอบๆ อย่างหมดหวัง ก้มลง

หยิบกระเป๋าสะพายเตรียมออกจากห้อง

 

"เอ๊ะ..."

 

สายตาคมเหลือบไปเห็นลิ้นชักที่อยู่ติดกับโต๊ะพอดี มือเรียวค่อยๆดึงลิ้นชักให้เปิดออก

 

"กรี๊ดดดดดดดดด!!!!!!"

 

ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ แต่ด้วยสติอันน้อยนิดที่หลงเหลืออยู่ทำให้แก้วรีบส่งมือไป

ชักเอาเอกสารที่อยู่ในนั้นมาได้

 

กึก กัก ตึง ตัง!!!!!

 

เสียงคนจำนวนมากที่กำลังแห่มายังห้องที่เธออยู่ ไม่มีเวลามากพอให้เธอได้ตกใจอีกพลัก

ลิ้นชักปิดลงเพื่อปิกสิ่งที่น่ากลัวไว้เช่นเดิมแล้วลุกขึ้นวิ่งออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว ตอนนี้

เหมือนคนส่วนใหญ่กำลังมุ่งหน้าไปดูห้องที่เธอกรี๊ดเมื่อกี้ทำให้ชั้นล่างแทบไม่มีคนดูแลหลง

เหลืออยู่เลย ได้จังหวะเดินกึ่งวิ่งพักเอกสารที่หามาได้ยัดลงใส่กระเป๋า

 

"คุณทำอะไรหน่ะ!!!"

 

มือหน้าสากจับเข้าที่ข้อมือเรียวแล้วจะจับเอกสารที่กำลังจะใส่กระเป๋า แต่แก้วไม่ยอมง่ายๆ

สะบัดจนหลุดแล้วหันมาเผชิญหน้า

 

"อะไรเนี่ย!!"

 

หันกับมาได้เห็นว่าเป็นผู้ช่วยพยาบาลชายคนหนึ่ง ตำแหน่งไม่ได้ใหญ่เท่าไหร่แค่นี้แก้วโว้ย

 

วายได้สบาย

 

"นี่มีสิทธิอะไรมาทำกับฉันแบบนี้"

 

"คุณเอาเอกสารอะไรออกมา"

 

"เอกสารอะไรนายบ้ารึเปล่า ฉันไม่ใช้โจรนะอยู่จะมาจับผิด"

 

"ผมเห็นคุณวิ่งออกมาจากห้องเก็บเอกสารสำคัญ ถ้าไม่ได้เอาอะไรไปก็ให้ผมตรวจ"

 

"ทำไมฉันต้องให้"

 

ไม่มีการตอบจากอีกฝ่าย แต่เป็นร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาใกล้แล้วกระฉากกระเป๋าอย่างไม่

 

สนใจเธอ

 

 

"นี่นาย!!!"

 

ตอนนี้จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ถ้าเปิดดูต้องรู้แน่ว่าเธอแอบลักขโมยเอกสารออกมา

 

"ทำอะไรหน่ะ!!"

 

คุณพระช่วย เสียงนุ่มคุ้นหูดังมาแต่ไกล ตามมาด้วยร่างสูงที่เดินตรงมาอย่างรวดเร็ว

 

"แค่ตรวจคนหน่ะครับหมอ"

 

"ไม่ต้องตรวจเธอไม่มีอะไรหรอก นี่แก้วภรรยาผมเอง"

 

โทโมะพูดไวๆแล้วขอกระเป่าคืนจากผู้ช่วยพยาบาลชายคนนั้น แก้วได้แต่ลอบถอนหายใจ

ยาวๆแล้วรับกระเป๋าจากโทโมะมา

 

"ภรรยาคุณหมอเหรอครับ ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ"

 

ขอโทษขอโพยเสร็จก็เดินเข้าในโรงพยาบาล โทโมะหันหน้ามาจ้องแก้วอย่างเอาจริงเอาจัง

 

"ไงแม่ตัวแสบมาทำภารกิจอะไรที่นี้ครับ"

 

"กะก็...ปล่าววซักหน่อยแค่จะมาหาพี่ไง"

 

"แน่นะ"

 

จำเป็นต้องโกหกขืนบอกความจริงให้รู้มีหวังโทโมะตกองไม่ยอมให้เธอช่วยเรื่องคดีแน่ๆ

 

 

“แน่ใจที่สุด...”

 

“มาหาพี่งั้นเข้าไปข้างในก่อน”

 

“ไม่เอา...แก้วมีงานต่อแล้วหมดเวลาแล้วคะ”

 

โทโมะเลิกคิ้วสูง

 

“ก็ไหนว่ามาหาพี่ไง”

 

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าโทโมะรู้ว่าแก้วโกหก ไม่มีทางที่เธอจะจนมุมบอกโทโมะแน่ๆ

 

“9.30แล้วแก้วต้องไปทำงานคะ”

 

“งั้นพี่ไปส่ง”

 

คราวนี้ปฏิเสธไม่ได้อีกเช่นเคย โทโมะคว้ามือเรียวให้ก้าวตามไปที่รถ จับร่างบางยัดลงไป

ในรถแล้วรียออกรถ

 

กลางทาง

 

“จอดรถทำไมคะ”

 

“จับผิดคนโกหกไง”

 

“หือ...ใครคะ”

 

 

ใบหน้าหล่อโน้มเอนมาใกล้จนแก้วต้องผละหนี แต่ก็ไม่พนมือหน้าโอบล็อกกายไว้อย่างแน่น

หนาจนดิ้นไม่หลุด ริมฝีปากอุ่นแนบประกบเรียวปากเล็ก สอดลิ้นผ่านไรฟันที่เรียงสวยเกี้ยว

พันลิ้นเล็กจนจนมุมต้องจูบตอบ

 

“อืออ...”

 

 

แก้วครางประท้วงเมื่อมือไมเของโทโมะเริ่มไม่อยู่สุขสอดเข้าไปใต้ชายเสื้อแนบเนื้อของเธอ

เล็บยาวๆข่วนเข้าที่แผ่นหลังผ่านแต่ในเมื่อโทโมะใส่เสื้ออยู่เล็บคมๆก็ไม่ได้ทำให้ร่างกายแข็ง

แรงสะทกสะท้านได้เลย โทโมะไล้ริมฝีปากลงมาที่ซอกคอขาวฝั่งจมูกโดงลงไปแล้วสูดดมกลิ่น

อายความหอมจากเนินอก

 

“อือ...พี่โมะไม่เอานะ”

 

“...”

 

 

เสียงหวานที่ขืนต่ออารมณ์ที่กำลังครุกรุนห้ามอย่างเต็มทีก่อนที่ความอดทนเธอจะหมดลง

เรื่องอย่างนี้ทีไรเธอไม่เคยทนทานความมีเสน่ห์ของโทโมะได้เลย ใบหน้าลอกเคล้าเคลียอยู่ที่

เนินท้องขาว ตอนนี้สติของแก้วแทบไม่เหลือติดตัวได้แต่ยอมให้โทโมะทำตามอำเภอใจ มือ

บางที่จับกระเป๋าอยู่ถูกกระตุกออกโดยง่าย

 

“พี่โมะ!!”

 

“ฟอด...”

 

 

แก้วสงเสียงคำรามลั่นรถ โทโมะแกล้งให้เธอสติแตกแล้วจู่ๆก็มาดึงเอกสารที่อยู่ในกระเป๋าไป

ดู ตอนนี้แก้วไม่สามรถทำอะไรได้อีกเพราะโทโมะกำลังกวาดสายตาอ่านเอกสารอย่างรวด

เร็ว

 

“หืมม...คนขี้โกหกแถมขี้ขโมยด้วย”

 

 

เห็นแก้วทำท่างอนไม่พอใจที่ใช้วิธีแบบนี้เลยแกล้งล็อกคอจับคนตัวเล็กมาอยู่ในอ้อมกอด

 

“ไม่ต้องมายุ้งเลย พี่ใช่วิธีสกปรกอีกแล้ว”

 

พูดไปแล้วคว้าเอกสารคืนมา

 

“ก็ดูซิเด็กดื้อโกหกพี่ทำไม พี่ถามก็ไม่บอก”

 

“...”

 

“ที่นี้บอกมาได้รึยังว่าเอาไปทำอะไรครับ”

 

“ไม่บอก”

 

“แน่นะ...โอเคงั้นเราไปต่อกันบนเตียงแล้วกันเนอะ”

 

แก้วตกใจทำตาโตเท่าไข่หาน

 

“บอกแล้ว แก้วบอกก็ได้”

 

“พี่ไม่อยากรู้แล้วเราไปรู้กันบนเตียงดีกว่าไหม”

 

 

ท่าทีและน้ำเสียงที่ขี้เล่นไม่ได้แปลว่าความคิดจะเล่นด้วยตอนนี้ในสมองของโทโมะกำลังวุ้น

วายไปหมด เขารู้ว่าแก้วคิดจะทำอะไรแต่ยังไม่อยากพูดกลัวว่าเธอจะไม่สบายใจเลยได้แต่

เนียนๆหาความสุขใส่ตัวเองก่อน ยังไงผู้หญิงก็มีจุดให้จับได้เสมอ...

 

“ไม่เอานะ แก้วจะไปทำงาน”

 

ร่างบางรบเร้าตีโพยตีพาย โทโมะก็ยังไม่สนใจ แต่ขับรถมาจอดที่หน้าสำนักงานของแก้ว

แก้วดูเหมือนจะงงๆว่าทำไมมาส่งเธอที่ทำงาน แต่ในเมื่อโทโมะใจดีมาส่งจะให้อยู่ถามไม่ได้

มือเรียวรีบเปิดประตูแต่ก็ช้ากว่าโทโมะอยู่ดี

 

 

“เดี๋ยวครับ...พี่มาส่งเพราะสงสาร คืนนี้เรามีนัดไต่สวนกันนะ”

 

“ไต่สวนอะไร”

 

“คดีความคนโกหก”

 

“แก้วไม่ได้โกหก ไว้เจอกันเย็นๆนะคะไปทำงานก่อน”

 

 

บอกจะไปแต่โทโมะก็ยังดึงไม่ให้ไป แถมกระฉากเข้าใกล้ฝั่งคมเคี้ยงลงที่คอขาวขบเม้มจน

เป็นรอบแดงวงใหญ่

 

 

“พี่นิสัยไม่ดี"

 

“เด็กดื้อทำไมหล่ะหืม ทำงานครับแล้วเดี๋ยวคืนนี้เราเจอกันนะ”

 

“แก้วจะไปนอนบ้านแก้วเชอะ”

 

 

สะบัดหน้าใส่โทโมะก่อนจะวิ่งลงรถไป  โทโมะมองตามร่างบางไปด้วยความรัก รู้ว่าเธอทำ

อะไรแค่รอให้เธอบอกเองก็เท่านั้น ใบหน้าที่ดูเจ้าชู้กรุมกริ่มเปลี่ยนเป็นเรีบยเฉยทันทีเมื่อนึก

ถึงเอกสารที่แก้วเอามา

 

 

 

 

 

.................................................................................................................

 

สัญญามันก็ต้องเป็นสัญญา ... แฮ่ๆมาตามสัญญาแล้วนะคับ  ไม่รู้มันสนุกไหม แต่งสดๆ

ร้อนๆเลยเพื่อรีดเดอร์ที่ร๊ากกกกกกก หายไปนานต้องขอโทษนะคับ หายนานแล้วกลับมาที

เนื้อเรื่องก็สะดุดแปลกๆเนอะๆขนาดแต่งเองยังงงเลยอ่ายิ่งแต่งยิ่งไม่มีอะไร ขอโทษนะคับ *

กราบงาม* อย่าด่ากันน๊ามันไม่มีอะไรเจ่งๆ  แล้วจะมาใหม่นะคับ

 

 

ปล.คิดถึงรีดเดอร์สุดใจเลยน๊า

 

ปล.ไม่ต้องโหวดก็ได้แค้มาเม้นก็พอแล้ว

 

ปล.สุดท้ายท้ายสุดมันเน่าๆไม่หนุก ขอโทษอีกครั้งนะคับ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.2 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.2 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา