Game...ล่ารักฝ่าหัวใจคุณหมอเพลย์บอย
9.2
tietang
แชร์นิยายฟิคชั่น
43)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“โอ๊ยๆๆ!!...”
เสียงโทโมะโวยวายดังลั่นห้องตอนเที่ยงคืนกว่าๆ...จะอะไรได้ซะอีกหล่ะถ้าเจ้าตัวไม่มือไวซุกซนไม่ยอมหยุด ถ้า
ไม่จับนั่นก็แตะโน้นไปเรื่อย จนแก้วเริ่มโวยวาย
“นี่!! มากไปแล้วนะคนจะนอน”
ถึงจะมีเพียงแค่แสงสีส้มอ่อนจากโคมไฟบนหัวเตียงก็ทำให้โทโมะรู้ว่าอีกฝ่ายเริ่มจะเดือดแล้ว ไม่ต้องเห็นหรอกแค่
น้ำเสียงก็มากเกินพอแล้ว จากคุณหมอเจ้าชู้ไม่เคยกลัวใครชอบเอาชนะเป็นที่สุด กลับรีบหดมือกลับโดยฉับพลัน ก็
แหงหล่ะก็ลองไม่หยุดซิเกิดเรื่องเน่
“พี่ก็แค่จะกอดไม่ได้เหรอไง?”
“กอดหน่ะได้ แต่พี่เล่นจับไปทั่วแก้วไม่ได้นอนเลยนะ”
น้ำเสียงกระเง้ากระงอนที่ไม่รู้มาจากไหน และคาดว่าคงไม่มีใครเคยเห็น ใครจะคิกว่าความรักเปลี่ยนคนได้ขนาดนี้
“งั้นกอดเฉยๆได้ใช่ไหม”
ยังไม่กล้าโอบวงแขนมาที่เอวบาง มือเรียวก็จับไปที่แข็งแข็งแรงนั่นก่อนแล้วจับมาวางพาดที่เอวของตนเสียงเอง
พลิกกายหันหน้ากลับไปหา
“นอนได้แล้วไอ่คุณหมอหื่น”
มือเรียวบีบไปที่จมูกโด่งเรียว
“เฮ้ออ...”
โทโมะเห็นแล้วก็ถอนหายใจยาวๆออกมา ทำให้แก้วขมวดคิ้วจนเป็นปม
“พี่ถอนหายใจทำไม?”
“ไม่อยากให้ถึงพรุ่งนี้ พี่กลัวจะพาแก้วมาลำบาก”
พึ่งมีความสุขไปหยกๆพออารมณ์นิ่งๆโทโมะก็กลับเข้าสู้โหมดเครียดอีกแล้ว ถึงแม้ว่าแก้วจะไม่ได้แสดงออก
มากมายนักว่าห่วง แต่ที่ไม่แสดงออกเพราะไม่อยากให้โทโมะรู้ว่าเขามีอิทธิพลต่อเธอมากแค่ไหน ใบหน้าสวย
เลื่อนเข้าไปใกล้หน้าผากชิดหน้าผาก จมูกจรดจมูก มือเรียวจับแขนที่วางพาดแน่น
“พี่อย่าคิดมากนะ คิดซะว่าพี่จ้างแก้วเป็นทนายให้พี่ก็ได้โอเคไหม?”
“และถ้าบางที่พี่ต้องรับผิดจริงๆ แก้วจะทำยังไง”
“ก็ในเมื่อพี่ไม่ผิดแล้วพี่จะต้องไปรับทำไม? นอนกันดีกว่านะพรุ่งนี้จะได้หาข้อมูล”
แก้วรีบตัดบทไม่อยากให้โทโมะต้องคิดมากไปมากกว่านี้แล้ว ใบหน้าหวานแนบลงที่อกแกร่งโทโมะกระชับอ้อม
กอดแน่น
“บอกไปรึยังว่า รักไอ้เด็กหยิ่งคนนี้มากขึ้นทุกวัน”
“รักให้มันจริงเถอะนะคุณหมอจอมหื่น เลิกคิดมากแล้วนอนได้แล้วนะ”
เหมือนว่าเวลานี้แก้วจะต้องเป็นคนปลอบโยนซะมากกว่า มือเล็กไล้ไปตามใบหน้าหล่อเหลาลูบไปที่คิ้วที่ขมวดไม่
เลิกรา แต่ไม่ทันไรโทโมะก็รั้งใบหน้าหวานเข้ามากดจูบหนักๆที่หน้าผากด้วยความรัก
“ขอบคุณ”
“ไม่เป็นไรคะ แค่อย่าทิ้งแก้วก็พอ”
แก้วจ้องหน้าโทโมะจนอีกฝ่ายยอมหลับก่อนจึงค่อยหลุบเปลือกตาหลับตามไปแต่ไม่รู้หรอกว่า คนที่หลับไปก่อน
หน้านี้ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง
“ใครจะอยากทิ้งเราหืมม...อยากอยู่ด้วยกันไปนานๆจะตาย แต่ถ้ามันไม่ได้หล่ะ?”
ที่ทำได้ตอนนี้คือหลับตาลงเพราะถ้าผู้หญิงตัวเล็กตรงหน้าตื่นมาเห็นเขาเธออาจจะคิดมาก โทโมะยกมือพาดไปที่
หน้าแล้วขมตาลง ใครจะไปหยุดคิดได้เรื่องคดีความไม่ใช่สิ่งที่เขากลัวเลยสักนิดเรื่องที่กลัวสำหรับผู้ชายอย่างเขามี
เพียงเรื่องเดียว...กลัวว่าคนที่รักจะต้องเป็นอะไรไป...เพราะตัวเอง
........................................................................................................
ไม่สนุกขอประธานอภัยเลยนะคับ...สัญญาว่าจะมาบ่อยเอิ่มมม นี่ไงมาแล้ว...ถ้าอยากให้มาบ่อยๆได้โปรดไปสอบ
ตรงแทนไรเตอร์ที ขอบคุณนะรีดเดอรืที่ยังตามกันอยู่บ้าง--*...คิดถึงทมุกคนน๊า:)
ปล.1 ไม่ต้องโหวดก็ได้แค่เม้นให้บ้างก็พอ
เสียงโทโมะโวยวายดังลั่นห้องตอนเที่ยงคืนกว่าๆ...จะอะไรได้ซะอีกหล่ะถ้าเจ้าตัวไม่มือไวซุกซนไม่ยอมหยุด ถ้า
ไม่จับนั่นก็แตะโน้นไปเรื่อย จนแก้วเริ่มโวยวาย
“นี่!! มากไปแล้วนะคนจะนอน”
ถึงจะมีเพียงแค่แสงสีส้มอ่อนจากโคมไฟบนหัวเตียงก็ทำให้โทโมะรู้ว่าอีกฝ่ายเริ่มจะเดือดแล้ว ไม่ต้องเห็นหรอกแค่
น้ำเสียงก็มากเกินพอแล้ว จากคุณหมอเจ้าชู้ไม่เคยกลัวใครชอบเอาชนะเป็นที่สุด กลับรีบหดมือกลับโดยฉับพลัน ก็
แหงหล่ะก็ลองไม่หยุดซิเกิดเรื่องเน่
“พี่ก็แค่จะกอดไม่ได้เหรอไง?”
“กอดหน่ะได้ แต่พี่เล่นจับไปทั่วแก้วไม่ได้นอนเลยนะ”
น้ำเสียงกระเง้ากระงอนที่ไม่รู้มาจากไหน และคาดว่าคงไม่มีใครเคยเห็น ใครจะคิกว่าความรักเปลี่ยนคนได้ขนาดนี้
“งั้นกอดเฉยๆได้ใช่ไหม”
ยังไม่กล้าโอบวงแขนมาที่เอวบาง มือเรียวก็จับไปที่แข็งแข็งแรงนั่นก่อนแล้วจับมาวางพาดที่เอวของตนเสียงเอง
พลิกกายหันหน้ากลับไปหา
“นอนได้แล้วไอ่คุณหมอหื่น”
มือเรียวบีบไปที่จมูกโด่งเรียว
“เฮ้ออ...”
โทโมะเห็นแล้วก็ถอนหายใจยาวๆออกมา ทำให้แก้วขมวดคิ้วจนเป็นปม
“พี่ถอนหายใจทำไม?”
“ไม่อยากให้ถึงพรุ่งนี้ พี่กลัวจะพาแก้วมาลำบาก”
พึ่งมีความสุขไปหยกๆพออารมณ์นิ่งๆโทโมะก็กลับเข้าสู้โหมดเครียดอีกแล้ว ถึงแม้ว่าแก้วจะไม่ได้แสดงออก
มากมายนักว่าห่วง แต่ที่ไม่แสดงออกเพราะไม่อยากให้โทโมะรู้ว่าเขามีอิทธิพลต่อเธอมากแค่ไหน ใบหน้าสวย
เลื่อนเข้าไปใกล้หน้าผากชิดหน้าผาก จมูกจรดจมูก มือเรียวจับแขนที่วางพาดแน่น
“พี่อย่าคิดมากนะ คิดซะว่าพี่จ้างแก้วเป็นทนายให้พี่ก็ได้โอเคไหม?”
“และถ้าบางที่พี่ต้องรับผิดจริงๆ แก้วจะทำยังไง”
“ก็ในเมื่อพี่ไม่ผิดแล้วพี่จะต้องไปรับทำไม? นอนกันดีกว่านะพรุ่งนี้จะได้หาข้อมูล”
แก้วรีบตัดบทไม่อยากให้โทโมะต้องคิดมากไปมากกว่านี้แล้ว ใบหน้าหวานแนบลงที่อกแกร่งโทโมะกระชับอ้อม
กอดแน่น
“บอกไปรึยังว่า รักไอ้เด็กหยิ่งคนนี้มากขึ้นทุกวัน”
“รักให้มันจริงเถอะนะคุณหมอจอมหื่น เลิกคิดมากแล้วนอนได้แล้วนะ”
เหมือนว่าเวลานี้แก้วจะต้องเป็นคนปลอบโยนซะมากกว่า มือเล็กไล้ไปตามใบหน้าหล่อเหลาลูบไปที่คิ้วที่ขมวดไม่
เลิกรา แต่ไม่ทันไรโทโมะก็รั้งใบหน้าหวานเข้ามากดจูบหนักๆที่หน้าผากด้วยความรัก
“ขอบคุณ”
“ไม่เป็นไรคะ แค่อย่าทิ้งแก้วก็พอ”
แก้วจ้องหน้าโทโมะจนอีกฝ่ายยอมหลับก่อนจึงค่อยหลุบเปลือกตาหลับตามไปแต่ไม่รู้หรอกว่า คนที่หลับไปก่อน
หน้านี้ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง
“ใครจะอยากทิ้งเราหืมม...อยากอยู่ด้วยกันไปนานๆจะตาย แต่ถ้ามันไม่ได้หล่ะ?”
ที่ทำได้ตอนนี้คือหลับตาลงเพราะถ้าผู้หญิงตัวเล็กตรงหน้าตื่นมาเห็นเขาเธออาจจะคิดมาก โทโมะยกมือพาดไปที่
หน้าแล้วขมตาลง ใครจะไปหยุดคิดได้เรื่องคดีความไม่ใช่สิ่งที่เขากลัวเลยสักนิดเรื่องที่กลัวสำหรับผู้ชายอย่างเขามี
เพียงเรื่องเดียว...กลัวว่าคนที่รักจะต้องเป็นอะไรไป...เพราะตัวเอง
........................................................................................................
ไม่สนุกขอประธานอภัยเลยนะคับ...สัญญาว่าจะมาบ่อยเอิ่มมม นี่ไงมาแล้ว...ถ้าอยากให้มาบ่อยๆได้โปรดไปสอบ
ตรงแทนไรเตอร์ที ขอบคุณนะรีดเดอรืที่ยังตามกันอยู่บ้าง--*...คิดถึงทมุกคนน๊า:)
ปล.1 ไม่ต้องโหวดก็ได้แค่เม้นให้บ้างก็พอ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.2 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.2 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
