Game...ล่ารักฝ่าหัวใจคุณหมอเพลย์บอย
tietang
39)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
“แก้ว...”
“...”
จะเอาอะไรกับเธออีก เธอก็พูดไปแล้วไงว่ารัก... โทโมะรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ถึงแม้เขาจะโฉกโฉนเรื่องบนเตียงแต่เขาก็ไม่เคยบอกรักผู้หญิงคนไหนมาก่อน มันทำให้พูดยากไปนิด
“พี่...รักแก้ว”
“รางวัลปลอบใจคนแพ้เหรอค่ะ”
แก้วหันหน้ามาขืนยิ้มเหยียดๆทั้งน้ำตา ทำไมเธอถึงคิดแต่เรื่องแพ้เรื่องชนะนักก็ไม่รู้เขาอยากจะตะโกนดังๆว่าลืมมันไปแล้วสิ่งที่สนใจมันคือเธอตั้งนานแล้ว
“เด็กหยิ่ง!! รู้ซะบ้างว่าพี่รักจริงๆ ไม่เชื่อกันหรือไง”
พูดเชิงถามแล้วจูงมือเดินเข้ามาในห้อง เจอจินนี่ที่ยืนตาค้างอยู่ก็รีบคอมหัวขอโทษแล้วเชิญให้ออกนอกห้องก่อนจะปิดประตู พาเดินผ่านแกลลอรี่รูปของแก้วไปจนถึงเตียง
“ทั้งหมดที่คิดว่าพี่จะทำเพราะอยากชนะหรือไง”
“...”
“กรีดหัวใจออกมาดูเลยไหม”
หยิบมีดพกที่อยู่ในลิ้นชักออกมาแล้วยัดใส่มือ ก่อนจะจับมันมาจี้ที่ตรงอกข้างซ้าย เป็นโอกาสดีที่โทโมะไม่ได้เสื้ออยู่ มีดแนบเข้ากับหน้าอกโทโมะจับมือแก้วกดลงไปจนเป็นรอยบุ๋ม แก้วยังคงนิ่งโทโมะเลยบังคับจับมือบางให้กรีดมีดลงที่หน้าอกเป็นแนวยาวเลือดไหลซิมออกมาซิบๆมือบางปล่อยมีดทิ้งลงพื้นอย่างฉับพลัน
“พี่ทำอะไร!!”
วิ่งไปเอาผ้าขนหนูที่จินนี่เตรียมไว้เพื่อเช็ดตัวมาค่อยๆซับเลือดให้ ท่าทางห่วงใยแสดงออกมาโดยที่ตัวเองก็ไม่รู้ โทโมะดึงแก้วเข้ามากอดแน่น
“พอแล้ว ไม่ต้องทำอะไรแล้ว”
“เลือดออก”
“นิดเดียวช่างมัน”
ใบหน้าหวานที่แนบอยู่กับอกมองไปที่แผลถึงมันจะไม่ได้ใหญ่แต่ก็ทำให้เลือดออกอยู่ดี มือบางยังไม่วายยกขึ้นมาซับเลือดให้ แล้วก็ถูกกอดแน่นกว่าเดิมอีก
“เด็กหยิ่งคนนี้ฟังคำที่พี่จะพูดให้ชัดๆ”
“...”
“พี่...รัก...แก้วและพร้อมจะหยุดที่แก้วแค่คนเดียวไม่ใช่เกมที่ต้องการชนะ หัวใจคนๆนี้ต่างหากที่พี่อยากชนะ”
น้ำตาแห่งความดีใจล้นทลักออกมา มือบางยกขึ้นโอบแผ่นหลังกว้าง สุดท้ายก็ยอมที่จะพูดกันซักที โทโมะระบายยิ้มอ่อนๆเมื่อเห็นคนในอ้อมกอดหลับตามพริ้มอิงอยู่กับอกกว้างราวกับยกภูเขาออกจากอก
“ต่อกันบนเตียงได้ไหม”
“ไม่เอา...”
“ดื้อ”
ต่อให้ห้ามสักกี่ครั้งก็อยากจะสำเร็จ ร่างสูงดันคนตัวเล็กมาจนชิดขอบเตียงแล้วโถมร่างลงทับเพื่อให้เอนกายนอนลงบนเตียงจนได้
“ปล่อยก่อน”
“กอดกันอุ่นดีนะ”
ไม่ว่าเปล่ามือซุกซนก็เริ่มปลดเสื้อผ้าออกที่ละชิ้น และเริ่มการสำรวจเรือนร่างงดงามขึ้นอีกครั้ง ร่างบางที่อยู่ใต้อาณัติสั่นเทิ่มไปทั้งตัว
“อือ พี่โทโมะ”
เป็นครั้งแรกรึเปล่าที่เธอเรียกชื่อเขาเต็มยศขนาดนี้ แต่มันก็ช่วยทำให้เขาเงยหน้าขึ้นมาจากทรวงอกได้
“ว่าไงครับ”
“แก้วเหนี่อยแล้วนะ”
“งั้นไม่นานครับ แปปเดียวเดี๋ยวให้นอนต่อ”
พูดแล้วปิดปากด้วยจุมพิตที่อ่อนหวาน ไล้ไปตามซอกคอพร้อมกับๆสอดแกนกายเข้าไปในร่างกายจนสุดความลึก ขยับเข้าออกอย่างถี่รัว
“อะ อ๊า...”
จังหวะรักยังคงขับเคลื่อนต่อไปจนร่างบางกระตุกแรงๆหนึ่งครั้ง โทโมะจึงพลิกกายลงมาแต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่ยอมถอดแกนกายออกมาพลิกให้แก้วนอนตะแคงหันหน้าเข้าหา มือหนาลูบเส้นผมดำขลับที่เปียกเหงี่อทัดหูไว้พลางกดจูบหนักๆลงที่หน้ามามนแล้วหลับตาด้วยความเหนี่อยอ่อน...
ไม่รู้ว่าหลับไปนานเท่าไหร่พอตื่นขึ้นมาอีกทีหันไปมองนาฬิกาใต้โคมไฟเวลามันก็ลวงเลยมาจนสามทุ่มแล้ว ค่อยๆจับมือที่พาดไว้ที่เอวออกก่อนจะกระดืบลงไปจากเตียงแต่ไม่ทันพ้นเตียงดีมือหนาก็จับไว้ได้ก่อน
“ไปไหนครับ”
“แก้วจะเข้าห้องน้ำ อยากอาบน้ำ”
“อาบด้วยคน”
“คุณหมอจะเลิกหื่นไม่ได้เลยเหรอไงห๊ะ”
“หยุดไม่ได้ขาดใจ”
ลุกขึ้นเดินลงจากเตียง เกี่ยวร่างบางมาไว้บนไหล่แล้วพาเดินไปในห้องน้ำ ฝักบัวถูกเปิดออก หยดน้ำเม็ดเล็กๆต้องผิวกายจนเปียกไปทั่วทั้งสองคน มือหนาเริ่มลูบไล้ปัดป่ายไปตามเนื้อตัวขาวเนียน บีบครีมอาบน้ำแล้วชโลมลงไปที่ร่างเล็กถูไปมาทั่วทั้งร่างก่อนจะมาหยุดที่เนินอกอวบถูวนอยู่เป็นนาน จนมือเรียวๆเริ่มแตะปราม
“พอแล้วขืนปล่อยให้อาบมีหวังแก้วตัวเปื่อยกันพอดี”
มือหนาละออกด้วยความเสียดาย ปล่อยให้แก้วได้อายน้ำจนสะอาด
“พี่ยังไม่ได้อาบเลยนะ”
“ก็อาบซิ น้ำก็มี ครีมอาบน้ำก็มี”
“อยากให้เมียอาบให้”
...................................................................................
ไม่มีคนเม้นงั้นนี้เป็นตอนสุดท้ายของวันนี้ละกับค๊าบ--* เสียใจเจ่งๆโฮ๊
กกกกกกกก
รักรีดเดอร์จ๊วฟฟม๊วฟฟฟ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
