Game...ล่ารักฝ่าหัวใจคุณหมอเพลย์บอย

 
“กุญแจไม่อยู่”

พอจะเปิดประตูรถกลับพบว่ามันถูกล็อกอยู่ สงสัยจะอยู่ในเสื้อคลุมตัวที่เธอใส่มา ถ้าจะกลับบ้านก็ต้องขึ้นไปเอาเสื้อคลุมหน่ะซิ แก้วเดินมารถอยู่นอกบ้านเพื่อโบกรถแท็กซี่ แต่รออยู่นานสองนานไม่ยักจะมีรถผ่านมาซักคำ ด้วยความที่อารมณ์ร้อนเลยเดินกลับขึ้นไปบนบ้านโทโมะอีกรอบ
 
“อ้าว...ไหนว่ากลับแล้วไงหล่ะทำไมยังอยู่อีก”

หวายที่กำลังจะกินคุกกี้เป็นต้องหยุดแล้วถามแก้วที่เดินเข้ามาก่อน
 
“กุญแจรถอยู่ข้างบนอะ”

บอกแล้วคอมตัวไปทางด้านหลังมากิแล้วเดินเลียบขึ้นบันไดไป เดินมาหยุดที่หน้าประตูห้องแล้วยืนนิ่งๆใจจริงก็อยากจะฟังว่าคุยอะไรกัน แต่อีกใจก็มารยาท สุดท้ายก็เลือกจะยืนฟังดีกว่า อยากรู้ว่าจะคุยอะไรกันบ้าง
 
 
“แก้มแดงเชี่ยวนะคะ เมาจนป่วยรึเปล่าเนี่ย”
 
“เหรอครับ สงสัยพี่จะเมามากจริงๆ”
 
“งั้นให้จินนี่เช็ดตัวให้ดีกว่านะคะ”
 
“ก็ดีเหมือนกันครับพี่เหนียวตัวพอดี”
 
“งั้นถอดเสื้อผ้าออกซิค่ะจะได้เช็ดถนัดๆหน่อย”


คิดไว้มีผิดเหรอเหมือนกันหมดผู้ชาย!! บอกว่าเหนียวตัวทั้งๆที่พึ่งอาบน้ำเสร็จ ทีอยู่กับเธอไม่เห็นพูดจาสุภาพขนาดนี้เลย ที่กับจินนี่ครับทุกคำ โกรธ โมโห แค้น น้อยใจ เสียความรู้วึก ตอนนี้อารมณ์หลายอย่างมันพาลให้เธอสับสนไปหมด คิดมากจนเรียงลำดับความคิดไม่ถูกเลย เข้มแข็งซิ...คำนี้ยังก้องอยู่ในใจ แต่เหมือนท่องไปมันก็ไร้ค่าอยู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ยมข้อมือเรียวขึ้นมาปาดน้ำตาอย่างล้วกๆ


ปึก!!
มือไม้อ่อนปวกเปียกจนทิ้งมือลงไปโดนขอบประตูเข้าอย่างจัง รีบขว้ามือขึ้นมาล้มหายใจแรงๆเป่ารดผ่ามือราวกับว่าเป่าแล้วจะหาย

แอ็ดด!!
เสียงประตูถูกเปิดออกอย่างรวดเร็วทันทีที่คนข้างในได้ยินเสียงเหมือนมีคนอยู่ข้างนอก
 
“ทำไมยังอยู่ตรงนี้หล่ะ”

พอกันทีกับผู้ชายคนนี้!! แก้วเดินลงบันไดไปอย่างช้าๆโดยไม่ได้หันมาตอบคำถาม
 
“อย่าพึ่งไปซิ ลืมกุญแจรถไม่ใช่เหรอ”

เสียงเรียกดังขึ้นอีกครั้งเลยทำให้หยุดเดินแต่ก็ไม่ได้หันหน้ามาหา คงไม่ดีแน่ถ้าปล่อยให้เขาได้เห็นน้ำตาของเธอ
 
“อ้าวพี่โทโมะมาทำอะไรหน้าห้องค่ะใครมาเหรอ”

เสียงใสๆที่ลอยมาทำให้แก้วนึกอิจฉา เอาซิทำหน้าที่ซะเหมือนเป็นภรรยามันซะเลยไม่ต้องเกรงใจกัน กล้ามเนื้อลูกตาถูกเกร็งอย่างแรงเพื่อบังคับไห้น้ำตาหยุดไหล


หมับ~

ร่างกายที่ท่อนบนไร้อาภรขว้าข้อมือบางเพื่อส่งกุญแจให้
 
“กุญแจรถ”
 
“ไม่ต้องมาไล่กลับอยู่แล้วไม่อยู่ขัดจังหวะหรอก!!”

พูดเหมือนอยากจะให้เธอออกไปไวๆ ดีหนิเธอก็ไม่อยากทนอยู่เห็นภาพบาดตาสักเท่าไหร่หรอก แก้วหันกลับมาแหวใส่อย่างอดไม่ได้ แต่พอนึกขึ้นได้ก็ลืมไปว่าใบหน้าตัวเองเต็มไปด้วยคราบน้ำตา รู้สึกตัวช้าไปก็โดนโทโมะรั้งตัวเข้ามาหา
 
“ร้องไห้ทำไม”
 
“ใครว่าแก้วร้องฝุ่นเข้าตาก็เท่านั้น”

รู้ว่าคำแก้ตัวมันฟังไม่ขึ้น แต่จะให้บอกเขาเหรอว่าเอ่อร้องไห้ ร้องไห้เพราะน้อยใจเขาร้องไห้เพราะหึงเขา
 
“ทนายก็แปลกใครว่าเป็นผู้เที่ยงตรง แต่พี่ว่าไม่หล่ะมั๋งงานนี้”
 
“ปล่อยแก้วจะไปแล้ว เชิญพี่ไปอยู่กับน้องจินนี่ครับของพี่เหอะ”
 
“หึงเหรอไง”

ไม่ยอมปล่อยออกไปง่ายๆ มือหนาทั้งสองข้างจับให้ใบหน้างามอยู่นิ่งดวงตาใสๆที่มีน้ำเอ่อออกมา มันอดไม่ได้ที่จะใช้นิ้วโป้งไล่น้ำตาออก
 
“...”
 
“หึงจริงๆสิเนี่ย”
 
“ใช่!! ทำไมแก้วหึง”

ทำไมเธอพูดก่อนก็ได้ ถ้าจะจบก็ให้มันจบตรงที่เธอเป็นคนแพ้ก็ได้ยังไงเธอก็แพ้อยู่แล้ว เธอใจไม่แข็วพอจะสู้กับเขาหรอก อย่ามาคิดว่าเธอไม่รู้ที่ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมพูดความรู้สึกเหตุผลมันคืออะไร ก็แค่เรื่องที่ท้าทายกันไว้เกมนี้เธอจะแพ้เอง ไม่เห็นเป็นไรเพราะยังไงคงไม่มีเกมครั้งต่อไปหรอก
 
“ทำไมถึงหึง”

แววตาบงบอกถึงความเป็นผู้ชนะเริ่มมาเยือนโทโมะจนได้
 
“แก้วรักพี่พอใจรึยังที่แก้วพูดก่อน แก้วหึงแก้วหวงแก้วน้อยใจ แก้วยอมแพ้แล้วพี่อยากจะชนะก็เอาไป สำหรับพี่ไม่เคยเห็นอะไรสำคัญไปกว่าชัยชนะอยู่แล้ว”
 
“...”
 
“แก้วรักพี่ แก้วรักพี่ แก้วรักพี่ แก้วรักพี่”

พูดไปก็จบ เกมโอเว่อร์ สมัยนี้ไม่จำเป็นหรอกว่าผู้ชายต้องพูดก่อน เพราะชายหญิงมันเท่าเทียมกันไปแล้ว มือบางค่อยปลดมือหนาออกจากร่างเธอ ไม่มีการตอบรับใดๆจากผู้ชายตรงหน้า ร่างบางค่อยก้าวลงบันใดไปเรื่อย ในขณะที่โทโมะกำลังยืนอึงกับสิ่งที่ได้ยิน เธอคิดว่าที่เขาไม่ยอมบอกว่ารักมันมาจากเขาอยากชนะ เธอคิดอะไรของเธอที่ไม่พูดเพราะปากมันไม่พูดเอง เรื่องเกมอะไรพรรคนั้นลืมมันไปจนหมดแล้ว สมองพึ่งสังการว่าให้ก้าวขาตามร่างนั่นไป
 


หมับ~
รีบรวบร่างบางมากอดไว้ ขืนปล่อยให้หลุดไปคราวนี้มีหวังโอกาสได้คืนคงยากเพราะสาวเจ้าเล่นเข้าใจผิดไปไกลเลย
 
“แก้ว...”
 
“...”

จะเอาอะไรกับเธออีก เธอก็พูดไปแล้วไงว่ารัก... โทโมะรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ถึงแม้เขาจะโฉกโฉนเรื่องบนเตียงแต่เขาก็ไม่เคยบอกรักผู้หญิงคนไหนมาก่อน มันทำให้พูดยากไปนิด
 
 
 
 
.......................................................................................
 
จ่ะอ๊ากมาละค๊าบอัพแล้วนะอาจจะดูห่วยไปมากๆต้องขอโทษด้วยนะ
 
ค๊าบไรเตอร์ไม่เอาไหนเลยเจ่งๆ(พึ่งรู้ตัวไงห๊า) ไม่รู้หล่ะใครหลงกับดัก
 
เข้ามาอ่านแล้วได้โปรดเม้นเป็นกำลังังใจกันหน่อยนะค๊าบ^^
 
ไม่รู้แหละอ่านแล้วเม้นหน่อยโหวดนิดขอบคุณมากๆค๊าบบบ
 
ปล.1 รักรีดเดอร์ที่สุดจ๊วฟฟม๊วฟฟฟฟ