Game...ล่ารักฝ่าหัวใจคุณหมอเพลย์บอย
9.2
tietang
แชร์นิยายฟิคชั่น
35)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความปัง!!
ขวดเหล้ากระแทกลงที่โต๊ะภายในห้อง ถือว่าโชคดีแค่ไหนแล้วที่สามารถขับรถกลับมาถึงบ้านอย่างปลอดภัยได้
พอถึงบ้านได้ก็ขว้าลังเหล้าจากหลังรถเข้ามาในห้องแล้วดื่มอย่างเอาเป็นเอาตาย
กลางดึก
ปัง ปัง ปัง!!
คราวนี้เป็นเสียงเคาะประตูจากข้างนอก คนข้างในที่ยังคงเมาไร้สติก็ได้แต่กระดกเหล้าต่อไป พี่มากิที่อยู่ข้าง
นอกใจร้อนเป็นไฟทันทีที่กลับมาถึงแล้วเด็กรับใช้บอกว่าน้องชายดื่มเหล้าอย่างหนัก แถมล็อกห้องไม่ให้ใคร
เข้าไป เธออุตสาห์ให้ไปเจอแก้วนึกว่าอะไรๆจะดีขึ้นแต่ไม่เลยมันร้ายแรงกว่าเก่าซะอีก เธออยู่กันน้องมาไม่เคย
เลยที่โทโมะจะกินเหล้าคงเพราะเป็นหมอ แต่วันนี้กินเหล้าได้เป็นลังๆไม่ปลอดภัยแน่
ปัง ปัง!!
“โทโมะเปิดประตูให้พี่!!”
แกร่ก!
สุดท้ายต้องเอากุญแจสำรองมาไข ตะลึงกับภาพที่เห็น
“โทโมะ โทโมะ เป็นอะไรทำไมเป็นแบบนี้”
“แก้ววว ว แก้ววว ว”
“โทโมะตั้งสติก่อน นี่พี่นะ”
เขย่าตัวน้องชายที่ยังดื่มไม่เลิก ถามอะไรก็ไม่ยอมตอบเอาแต่เรียกชื่อแก้วอย่างเดียว คืนนี้คงต้องปล่อยให้เมา
หลับไปก่อนพรุ่งนี้คงจะคิดได้เองแหละ เมื่อเห็นว่าไม่มีประโยชน์ที่จะห้ามก็ต้องปล่อยให้กินต่อไป เดินออกไปจาก
ห้องแล้วปิดประตูให้
+
+
+
“คุณมากิค่ะ คุณมากิ”
เย็นของอีกวันที่เดินเข้ามาในบ้านก็แทบช็อกเมื่อเด็กรับใช้วิ่งมาหาอย่างร้อนรน
“มีอะไร”
“คุณโทโมะยังไม่เลิกดื่มเลยคะตอนนี้บอกให้น้าไปซื้อเหล้าให้อีกแล้ว”
หน้าเสียทันที นึกว่าพอสร่างแล้วจะคิดได้กลับไม่ใช่เล่นกินไม่หยุดเลย ไม่คิดเลยว่าน้องชาจะเป็นได้ถึงขนาดนี้ วัน
นี้แทนที่จะวิ่งขึ้นไปดูกลับออกไปที่รถแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว
+
+
+
“อ้าววพี่มากิ มาพาถึงบ้านเลยเหรอคะเนี่ย”
หวายยิ้มทักทายขณะเห็นมากิเดินเข้ามา แต่พอเห็นหน้าตาที่ไม่สู้จะดีเท่าไหร่ก็หุบยิ้มทันที
“น้องแก้วอยู่ไหมหวาย”
“ทำไมค่ะที่นัดให้ไปเจอกันยังไม่เคลียร์อีกเหรอ”
หวายงงเพราะตั้งแต่กลับมาเธอก็นึกว่าทุกอย่างดีขึ้นแล้ว คงเป็นเพราะเธอต้องทำงานเลยไม่ได้มีเวลาไปคุยกับ
แก้วเท่าไหร่นัก
“โทโมะเมาหัวราน้ำเลย เรียกแต่ชื่อแก้ว”
“โทโมะเนี่ยนะค่ะเมา”
“ใช่ ตอนนี้แก้วอยู่บ้านไหมพี่ขอคุยด้วยหน่อย”
“แก้วอยู่นี้คะ พี่มากิมีอะไรเหรอค่ะ”
ได้ยินเสียงดังเลยลงมาดู เธอเองนึกว่าเป็นเรื่องห้องที่ไปดูมาวันนั้นแต่พอนั่งเก้าอี้ลง
“แก้วไปดูโทโมะหน่อยได้ไหม”
“อะ...เอ่อ จะให้แก้วไปทำไมค่ะ”
“พี่ขอนะ ไปดูมันหน่อยครั้งสุดท้ายก็ยังดี”
ไม่ยอมบอกว่าโทโมะเป็นอะไรแต่จะรังจะให้ไปให้ได้ แก้วตัดสินใจอยู่นานก่อนจะเดินตามไปขึ้นรถของมากิ
+
+
+
ถึงบ้านก็ปล่อยให้แก้วเดินขึ้นไป ห้องไหนเป็นห้องของเค้าเธอจำได้ดีทันทีที่เปิดประตูเข้าไปสิ่งแรกที่ทำให้หน้า
หวานแหย่เกก็คือกลิ่งเหล้าที่คละคลุงห้องไปหมด
“แค่ก แค่ก~”
พอคุ้นๆแลวก็ยกมือขึ้นปิดจมูก แต่สิ่งที่ทำให้ร่างบางแทบหยุดหายใจก็คือ ห้องนี้เปลี่ยนไปหนังที่เคยเรียบตอนนี้
เต็มไปด้วยกรอบรูป น้ำตาที่แห้งกลับไหลลงมาอีกครั้งรูปพวกนั้นมันดูคุ้นตา รูปหน้าหวานริมฝีปากอิ่มชวนมอง แก้ม
แดงเห็นเลือดฝาดจนกลายเป็นสีชมพูระเรื่อ ไม่ว่ามองกี่ภาพแต่ทุกภาพมันก็คือเธอ ล้วนแล้วแต่เป็นภาพขณะหลับ
เท่านั้นเค้าแอบถ่ายเธอ แสงสีขาวที่เห็นวันนั้นคือแสงแฟลต... เดินเข้ามาเรื่อยๆจนถึงกลางห้องรูปที่ตั้งอยู่ข้างโค้ม
ไปคงเป็นรูปล่าสุดเพราะชุดที่เธอใส่เป็นชุดของโรงพยาบาล คนใจร้ายอย่างเค้ามาถ่ายรูปเธอเก็บไว้ทำไม มองไป
รอบห้องเจอแต่ตัวเองแล้วไหนหล่ะเจ้าของห้อง...
คลุกคลัก~
เสียงดังมาจากโซฟาที่อยู่เยืองจากเตียงนอน
“พี่โทโมะ!!”
อุธานขึ้น ใบหน้าหล่อเหล่าแดงก่ำไปด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ เสื้อผ้ายังคงชุดเดิมจากเมื่อครั้งที่เจอกัน ผมดูไม่เป็น
ทรง นั่งลงข้างๆเขย่าร่างสูงที่ไม่รู้เรื่อง
“แก้ววว ว แก้ววว ว อย่ามีโคนอื่น แก้ววว ว”
เมื่อมีคนเรียกโทโมะก็เริ่มเพ้อ แก้วได้แต่นั่งนิ่งทำอะไรไม่ถูก
“แก้ววว ว แก้ววว ว”
“แก้ววว แก้วว ว”
เห็นเค้าเพ้อเธอยิ่งทนไม่ได้
“ฮึก ... แก้วไม่เคยมีใคร”
ตอบไปแม้คนที่นอนอยู่จะฟังไม่รู้เรื่อง ความเข้มแข็งมันได้ตายจากเธอไปนานแล้วเพราะโทโมะ เธอไม่เคยเข้ม
แข็งได้สักครั้ง ค่อยพยุงให้นอนลงในท่าสบายๆบนโซฟาแต่อีกคนกลับไม่ยอมขว้าขวดเหล้ามากินต่อ แต่ยังดีที่ยั้ง
ไว้ได้ทัน
“พี่จะทำร้ายตัวเองทำไม”
“แก้วว ว มาหาพี่หรอออ~”
มือหนาลูปปายไปตามใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตา
“อย่ามีโคนนอื่น ขอร้องง~”
“แก้วว ว จาทิ้งพี่หรอออ แก้ววว ว”
“ฮึก ฮึก... แก้วบอกแล้วแก้วไม่เคยมีใคร”
“มีแค่พี่~พี่ร๊ากกกแก้วโคนเดียวว แก้ววลืมมพี่ปายยยแล้วว~”
แก้วสะดุงเฮือกที่ได้ยินเค้าบอกว่ารักเธอ ใครบอกว่าเธอลืม ถ้าลืมเค้าง่ายๆเธอลืมไปแล้วไม่นอนร้องไห้เพราะ
คิดถึงทุกคืนหรอก เค้ารู้บ้างไหมมันทรมานไม่แพ้กัน แก้วโผ่เข้ากอดโทโมะทั้งที่โทโมะไร้สติ ความโหยหาเรียก
ร้องให้เธอกอด กอดเค้าไว้แน่นๆ
..............................................................................................
อัพแล้วนะค่ะ3ตอนแล้ว ก็ฝากๆด้วยนะคะถ้าอยากอ่านก็เม้นๆโหวดๆกันบ้านนะค๊าบบ
ปล1.รักลีดเดอร์จ๊วฟฟม๊วฟฟ
ปล2. ใครมีอะไรก็มาแปะได้นะค๊าบเดี๋ยวจะไปตามนะ:))
ปล3. ไม่รู้ว่าจะอัพได้บ่อยแต่ไหนแต่จะพยายามอัพให้ได้มากที่สุดนะค๊าบบ
ปล4.ถ้าคิดถึงตามไปได้ที่ @TANGMA_ST (ประกาศๆ555)
ปล5.ยาวจังว้อย555อ่านแล้วเม้นให้กันหน่อยนึ่งน๊า(ย้ำอีกล่ะโฮ๊ะๆ)
ขวดเหล้ากระแทกลงที่โต๊ะภายในห้อง ถือว่าโชคดีแค่ไหนแล้วที่สามารถขับรถกลับมาถึงบ้านอย่างปลอดภัยได้
พอถึงบ้านได้ก็ขว้าลังเหล้าจากหลังรถเข้ามาในห้องแล้วดื่มอย่างเอาเป็นเอาตาย
กลางดึก
ปัง ปัง ปัง!!
คราวนี้เป็นเสียงเคาะประตูจากข้างนอก คนข้างในที่ยังคงเมาไร้สติก็ได้แต่กระดกเหล้าต่อไป พี่มากิที่อยู่ข้าง
นอกใจร้อนเป็นไฟทันทีที่กลับมาถึงแล้วเด็กรับใช้บอกว่าน้องชายดื่มเหล้าอย่างหนัก แถมล็อกห้องไม่ให้ใคร
เข้าไป เธออุตสาห์ให้ไปเจอแก้วนึกว่าอะไรๆจะดีขึ้นแต่ไม่เลยมันร้ายแรงกว่าเก่าซะอีก เธออยู่กันน้องมาไม่เคย
เลยที่โทโมะจะกินเหล้าคงเพราะเป็นหมอ แต่วันนี้กินเหล้าได้เป็นลังๆไม่ปลอดภัยแน่
ปัง ปัง!!
“โทโมะเปิดประตูให้พี่!!”
แกร่ก!
สุดท้ายต้องเอากุญแจสำรองมาไข ตะลึงกับภาพที่เห็น
“โทโมะ โทโมะ เป็นอะไรทำไมเป็นแบบนี้”
“แก้ววว ว แก้ววว ว”
“โทโมะตั้งสติก่อน นี่พี่นะ”
เขย่าตัวน้องชายที่ยังดื่มไม่เลิก ถามอะไรก็ไม่ยอมตอบเอาแต่เรียกชื่อแก้วอย่างเดียว คืนนี้คงต้องปล่อยให้เมา
หลับไปก่อนพรุ่งนี้คงจะคิดได้เองแหละ เมื่อเห็นว่าไม่มีประโยชน์ที่จะห้ามก็ต้องปล่อยให้กินต่อไป เดินออกไปจาก
ห้องแล้วปิดประตูให้
+
+
+
“คุณมากิค่ะ คุณมากิ”
เย็นของอีกวันที่เดินเข้ามาในบ้านก็แทบช็อกเมื่อเด็กรับใช้วิ่งมาหาอย่างร้อนรน
“มีอะไร”
“คุณโทโมะยังไม่เลิกดื่มเลยคะตอนนี้บอกให้น้าไปซื้อเหล้าให้อีกแล้ว”
หน้าเสียทันที นึกว่าพอสร่างแล้วจะคิดได้กลับไม่ใช่เล่นกินไม่หยุดเลย ไม่คิดเลยว่าน้องชาจะเป็นได้ถึงขนาดนี้ วัน
นี้แทนที่จะวิ่งขึ้นไปดูกลับออกไปที่รถแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว
+
+
+
“อ้าววพี่มากิ มาพาถึงบ้านเลยเหรอคะเนี่ย”
หวายยิ้มทักทายขณะเห็นมากิเดินเข้ามา แต่พอเห็นหน้าตาที่ไม่สู้จะดีเท่าไหร่ก็หุบยิ้มทันที
“น้องแก้วอยู่ไหมหวาย”
“ทำไมค่ะที่นัดให้ไปเจอกันยังไม่เคลียร์อีกเหรอ”
หวายงงเพราะตั้งแต่กลับมาเธอก็นึกว่าทุกอย่างดีขึ้นแล้ว คงเป็นเพราะเธอต้องทำงานเลยไม่ได้มีเวลาไปคุยกับ
แก้วเท่าไหร่นัก
“โทโมะเมาหัวราน้ำเลย เรียกแต่ชื่อแก้ว”
“โทโมะเนี่ยนะค่ะเมา”
“ใช่ ตอนนี้แก้วอยู่บ้านไหมพี่ขอคุยด้วยหน่อย”
“แก้วอยู่นี้คะ พี่มากิมีอะไรเหรอค่ะ”
ได้ยินเสียงดังเลยลงมาดู เธอเองนึกว่าเป็นเรื่องห้องที่ไปดูมาวันนั้นแต่พอนั่งเก้าอี้ลง
“แก้วไปดูโทโมะหน่อยได้ไหม”
“อะ...เอ่อ จะให้แก้วไปทำไมค่ะ”
“พี่ขอนะ ไปดูมันหน่อยครั้งสุดท้ายก็ยังดี”
ไม่ยอมบอกว่าโทโมะเป็นอะไรแต่จะรังจะให้ไปให้ได้ แก้วตัดสินใจอยู่นานก่อนจะเดินตามไปขึ้นรถของมากิ
+
+
+
ถึงบ้านก็ปล่อยให้แก้วเดินขึ้นไป ห้องไหนเป็นห้องของเค้าเธอจำได้ดีทันทีที่เปิดประตูเข้าไปสิ่งแรกที่ทำให้หน้า
หวานแหย่เกก็คือกลิ่งเหล้าที่คละคลุงห้องไปหมด
“แค่ก แค่ก~”
พอคุ้นๆแลวก็ยกมือขึ้นปิดจมูก แต่สิ่งที่ทำให้ร่างบางแทบหยุดหายใจก็คือ ห้องนี้เปลี่ยนไปหนังที่เคยเรียบตอนนี้
เต็มไปด้วยกรอบรูป น้ำตาที่แห้งกลับไหลลงมาอีกครั้งรูปพวกนั้นมันดูคุ้นตา รูปหน้าหวานริมฝีปากอิ่มชวนมอง แก้ม
แดงเห็นเลือดฝาดจนกลายเป็นสีชมพูระเรื่อ ไม่ว่ามองกี่ภาพแต่ทุกภาพมันก็คือเธอ ล้วนแล้วแต่เป็นภาพขณะหลับ
เท่านั้นเค้าแอบถ่ายเธอ แสงสีขาวที่เห็นวันนั้นคือแสงแฟลต... เดินเข้ามาเรื่อยๆจนถึงกลางห้องรูปที่ตั้งอยู่ข้างโค้ม
ไปคงเป็นรูปล่าสุดเพราะชุดที่เธอใส่เป็นชุดของโรงพยาบาล คนใจร้ายอย่างเค้ามาถ่ายรูปเธอเก็บไว้ทำไม มองไป
รอบห้องเจอแต่ตัวเองแล้วไหนหล่ะเจ้าของห้อง...
คลุกคลัก~
เสียงดังมาจากโซฟาที่อยู่เยืองจากเตียงนอน
“พี่โทโมะ!!”
อุธานขึ้น ใบหน้าหล่อเหล่าแดงก่ำไปด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ เสื้อผ้ายังคงชุดเดิมจากเมื่อครั้งที่เจอกัน ผมดูไม่เป็น
ทรง นั่งลงข้างๆเขย่าร่างสูงที่ไม่รู้เรื่อง
“แก้ววว ว แก้ววว ว อย่ามีโคนอื่น แก้ววว ว”
เมื่อมีคนเรียกโทโมะก็เริ่มเพ้อ แก้วได้แต่นั่งนิ่งทำอะไรไม่ถูก
“แก้ววว ว แก้ววว ว”
“แก้ววว แก้วว ว”
เห็นเค้าเพ้อเธอยิ่งทนไม่ได้
“ฮึก ... แก้วไม่เคยมีใคร”
ตอบไปแม้คนที่นอนอยู่จะฟังไม่รู้เรื่อง ความเข้มแข็งมันได้ตายจากเธอไปนานแล้วเพราะโทโมะ เธอไม่เคยเข้ม
แข็งได้สักครั้ง ค่อยพยุงให้นอนลงในท่าสบายๆบนโซฟาแต่อีกคนกลับไม่ยอมขว้าขวดเหล้ามากินต่อ แต่ยังดีที่ยั้ง
ไว้ได้ทัน
“พี่จะทำร้ายตัวเองทำไม”
“แก้วว ว มาหาพี่หรอออ~”
มือหนาลูปปายไปตามใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตา
“อย่ามีโคนนอื่น ขอร้องง~”
“แก้วว ว จาทิ้งพี่หรอออ แก้ววว ว”
“ฮึก ฮึก... แก้วบอกแล้วแก้วไม่เคยมีใคร”
“มีแค่พี่~พี่ร๊ากกกแก้วโคนเดียวว แก้ววลืมมพี่ปายยยแล้วว~”
แก้วสะดุงเฮือกที่ได้ยินเค้าบอกว่ารักเธอ ใครบอกว่าเธอลืม ถ้าลืมเค้าง่ายๆเธอลืมไปแล้วไม่นอนร้องไห้เพราะ
คิดถึงทุกคืนหรอก เค้ารู้บ้างไหมมันทรมานไม่แพ้กัน แก้วโผ่เข้ากอดโทโมะทั้งที่โทโมะไร้สติ ความโหยหาเรียก
ร้องให้เธอกอด กอดเค้าไว้แน่นๆ
..............................................................................................
อัพแล้วนะค่ะ3ตอนแล้ว ก็ฝากๆด้วยนะคะถ้าอยากอ่านก็เม้นๆโหวดๆกันบ้านนะค๊าบบ
ปล1.รักลีดเดอร์จ๊วฟฟม๊วฟฟ
ปล2. ใครมีอะไรก็มาแปะได้นะค๊าบเดี๋ยวจะไปตามนะ:))
ปล3. ไม่รู้ว่าจะอัพได้บ่อยแต่ไหนแต่จะพยายามอัพให้ได้มากที่สุดนะค๊าบบ
ปล4.ถ้าคิดถึงตามไปได้ที่ @TANGMA_ST (ประกาศๆ555)
ปล5.ยาวจังว้อย555อ่านแล้วเม้นให้กันหน่อยนึ่งน๊า(ย้ำอีกล่ะโฮ๊ะๆ)
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.2 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.2 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
