Game...ล่ารักฝ่าหัวใจคุณหมอเพลย์บอย

9.2

เขียนโดย tietang

วันที่ 25 ธันวาคม พ.ศ. 2554 เวลา 15.42 น.

  45 ตอน
  2181 วิจารณ์
  127.92K อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

34)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

หนึ่งอาทิตย์ที่ต้องใช้ชีวิตอย่างว่างเปล่าไร้ประโยชน์ หลังจากที่เดินออกมาจากเธอแล้วเมื่อ7วันก่อนโทโมะก็ไม่ได้

เข้าไปทำงานอีกเลยเขียนว่าลาพักร้อนสามเดือน เป็นเรื่องแปลกที่หมอจะลางานที่สามเดือนมันนานเกินไปสำหรับ

คนเป็นหมอ...ห้องสี่เหลี่ยมกว้างสีดูสะอาดตากำลังถูกคนตัวสูงจัดแต่งใหม่อีกรอบ บรรยากาศเดิมๆมันยิ่งทำให้คิด

ถึง แต่ดูเหมือนยิ่งจะตบแต่งห้องนี้ใหม่เท่าไหร่มันยิ่งเห็นแต่ภาพเธอชัดขึ้นเท่านั้นมันคงเป็นเพราะว่า...(?)

 

 

“ว่าไง...ทำอะไรอยู่”

 

 

พี่มากิเดินเข้ามาแล้วมองไปรอบๆห้อง

 

“ถ้าทำอย่างนี้สู้ออกไปหาเธอเลยไม่ดีกว่าเหรอ”

 

“อยู่อย่างนี้ดีแล้ว ผมขออยู่กับ...”

 

 

คำพูดถูกกลืนหายลงไปในลำคอ เค้าไม่อยากแม้แต่จะพูดถึงอะไรทั้งสิ้นอยากใช้เวลาสามเดือนที่ว่างเปล่าให้มัน

ว่างเปล่าจริงๆ

 

 

“แน่ใจเหรอที่ว่าจะลืมเธอได้”

 

 

เค้าไม่แน่ใจเอาซะเลย และเหมือนใจมันจะคอยบอกอยู่เสมอว่าไม่มีทางที่เค้าจะลืมเธอไปจากใจได้ แต่ก็ต้องลืม

เพราะในเมื่อเริ่มจากการไม่มีอะไรมันก็ควรจะจบแบบไม่มีอะไรไม่ใช่เหรอ พี่มากิได้แต่ตบบ่าอย่างเป็นกำลังใจเธอ

เองก็ไม่ค่อยสบายใจเหมือนกันที่น้องชายต้องมาเสียใจนไม่เป็นผู้เป็นคนแบบนี้

+

+

+

 

 

“แก้ววันนี้ว่างใช่ไหม”

 

“ว่าง มีอะไรเหรอ”

 

“ไปดูห้องให้พี่ที พอดีว่าพี่กับกวินซื้อกันไว้แต่ยังไม่ได้เข้าไปดูเลยว่าห้องเป็นยังไงบ้างวานแก้วไปดูความเรียบ

ร้อยแล้วก็ถ้าจะนอนพักอยู่ที่นั่นพี่ก็ไม่ว่านะ”

 

 

 

แก้วพยักหน้ารับรู้แล้วขว้าเป้ใบเดิมและกุญแจรถ

 

 

“ไม่ต้องเอากุญแจไปหรอกเดี๋ยวพี่ให้คนรถขับไปส่ง”

 

“แก้วขับเองได้นะออกจากโรงพยาบาลมาก็เกือบเดือนแล้ว”

 

 

รู้ว่าออกมาจะเกือบเดือยแล้ว สภาพร่างกายนะเป็นปกติแต่สภาพจิตใจนี้สิย้ำแย่กว่าร่างกายที่บอบช้ำเสียอีก แววตา

ที่เคยมีชีวิตชีวาไม่ยอมคนมันกลายเป็นเป็นแววตาที่มีแต่ความเศร้าหมองและดื้อรั้น หวายเดินลงมาส่งน้องที่หน้า

บ้าน แก้วก้าวขึ้นไปนั่งเบาะหลังเงียบแล้วหลับไปในที่สุดเมื่อรถออกตัวไปได้สักพัก

 

 

“พี่หวังว่าแกจะไม่ลืมเอาหัวใจไปด้วยนะ...แก้ว”

+

+

+

 

โทโมะละสายตาจากกรอบรูปสีครีมที่แขวนอยู่ ภาพที่เค้านำมาติดใหม่มันทำให้เค้าลดความเศร้าหมองลงไปได้

บ้าง อย่างน้อยมันก็ลดความฟุ้งซ่านไปได้ระยะหนึ่ง ความคิดที่ลอยไปไกลถูกดึงกลับมาสู้โลกปัจจุบันอีกครั้งเมื่อ

เสียงมีเปิดประตู

 

 

“โทโมะ”

 

“ครับพี่”

 

“วันนี้พี่มีติดประชุม โทโมะไปดูแลลูกค้าแทนพี่หน่อยได้ไหม”

 

“แต่...”

 

“ของในห้องไม่หนีไปไหนหรอก แค่ไม่นานเอง”

 

“ครับ ที่ไหนหล่ะ”

 

 

หลังจากได้ฟังที่จะต้องไปแล้วก็ทำให้ใบหน้าหล่อยิ่งทวีความเศร้าเพิ่มขึ้นไปอีก ทำไมจะต้องเป็นที่นั่นด้วยก็ไม่รู้

แต่ไม่มีใครรู้นอกจากเค้าหรอกว่าที่นั้นมันคือจุดเริ่มต้น...ปรับสีหน้าให้ปกติที่สุดก่อนจะเดินออกไป

 

+

+

+

 

แก้วสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆก่อนจะก้าวเข้าไปในคอนโด เธอเดินไปขอกุญแจที่พนักงานเพื่อขอดูห้องที่พี่สาว

ซื้อไว้ แต่แล้วก็คิดไม่ถึงว่ามันจะเป็นห้องเดียวที่เธอเคยอยู่ มือบางไขประตูแล้วเดินเข้าไป ความทรงจำเก่าหลั่ง

ไหลเข้ามาในสมอง คอนโดโทโมะ!!ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ทั้งที่เธอจำได้ดีว่าเคยบริจาคของทั้งหมดในห้องนี้

ให้มูลนิธิไปแล้วแต่วันนี้มันก็ยังคงอยู่เหมือนเดิม... หวนให้นึกกลับไปถึงวันแรกที่เธอได้มาที่นี้มันเป็นความทรงจำ

ที่เลวร้ายสำหรับเธอแต่ไม่รู้ทำไม เธอถึงจำมันได้ติดตา โทโมะใช้ยากับเธอวันแรกที่ร่างกายเป็นของเค้า แต่ตอนนี้

มันเป็นของเค้าทั้งร่างกายและหัวใจ

 

 

กึก กึก!!

 

เสียงรองเท้าหนังผู้ชายเดินเข้ามาในห้อง แก้วหันไปมอง

 

 

“มาทำอะไรครับ”

 

“พอดีพี่สาวฉันให้มาดูความเรียบร้อยหน่ะค่ะ”

 

 

ผู้ชายร่างสูงผิวสีแทนเดินเข้ามาทักทายอย่างสุภาพ คงจะเป็นพนักงานของที่นี้หล่ะมั๋งใบหน้าคมเข้มยิ้มอย่างเป็น

มิตร ผ่ายมือให้ร่างบางนั่งรอที่โชฟา

 

 

“ครับ ผมเป็นผู้จัดการที่นี้คุณดูได้ตามสบายเลยนะครับถ้ามีอะไรให้แก้ไขก็บอกผมได้เรื่องของที่จะเพิ่มเติ่มก็ด้วย

นะครับ ส่วนเรื่องการเงินคงอีกสักครู่เจ้าของห้องคงจะมาครับ”

 

 

 

แก้วพยักหน้านิ่งมองไปรอบๆ เธอไม่รู้ว่าจะหาขอติจากตรงไหนดีเพราะมันก็โอเคอยู่แล้ว ถ้าเธอเป็นหวายคงไม่

อยากซื้ออะไรมาเพิ่มทั้งนั้นแหละ  ต้องสะดุงเมื่อมีอีกคนเข้ามาอยู่ในห้องแม้เสียบงการเดินจะไม่ได้ดังเหมือนผู้จัก

การที่นังอยู่ด้วยแต่เธอก็ได้ยิน ร่างบางหันหน้าไปหา

 

 

“...”

 

“...”

 

 

ทำไมถึงเป็นเค้าได้ ทั้งสองดูจะอึ้งไปพร้อมๆกัน จำไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายที่ใจเต้นแรงมันเมื่อไหร่กัน วันนี้หัวใจที่

กำลังเต้นอ่อนลงเรื่อยๆกลับมาเต้นแรงอีกครั้งใบหน้าหล่อที่คิดถึงอยู่ทุกวันตอนนี้เค้าอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว อยู่แค่

เอือมมือ โทโมะมองมาที่แก้วและผู้จัดการด้วยความฉงนก่อนจะผ่อนลมหายใจออกหันหลังให้ เค้าไม่เคยมาดูแล

งานแทนพี่สาวไม่รู้หรอกว่าใครเป็นใครผู้ชายที่มาด้วยคงจะเป็นแฟนใหม่เธอหล่ะสิ...น้ำตารวงพลูออกมาอย่างห้าม

ไม่ได้แม้แต่หน้าเธอเค้ายังไม่อยากมอง

 

 

“ทุกอย่างตามนี้นะคะ ไม่มีอะไรเพิ่มเติม”

 

 

กลั้นใจพูดจนจบแล้วเดินออกจากห้องไปส่วนผู้จัดการก็งงว่ายังไม่ได้คุยอะไรกันเลยโอเคแล้วเหรอเลยเดินตาม

แก้วลงไป น้ำเสียงเย็นชาไร้เยื่อใยโทโมะได้แต่มองตามหลังไป

 

 

“มีแค่พี่ที่รักแก้วใช่ไหม”

 

 

คำพูดแผ่วเบาแทบจะไม่ได้ยิน  โทโมะนั่งลงที่เตียงกว้างหัวใจมันเกิดอาการเหนื่อยจนไม่อยากเต้นต่อ เหมือนถูก

บีบอัดด้วยความดันอากาศหายใจไม่ออก ที่เคยได้ยินว่าตรอมใจตายเป็นอย่างไรวันนี้ได้รู้แล้ว เมื่อก่อนยังเคยนึก

ขำพวกคนที่เสียใจจนตรอมใจตายเลยก็ได้แต่บอกว่าแค่คนๆเดียวจะไปสนทำไมหาใหม่ก็จบ มาวันนี้รับรู้ถึงความ

เจ็บปวด ใช่หาใหม่ก็จบแต่จะต้องหาอีกสักกี่ปีหาอีกสักกี่คนที่หัวใจเค้าจะรักคนๆนั้นได้อย่างเธอ สำหรับเค้ามันคง

ไม่มี... เดินออกจากห้องราวร่างไร้วิญญาณ

 

 

 

 

 

 

.....................................................................................................................

 

 

มาอัพแล้วค๊าบตามสัญญาเพราะครบ20เม้นโฮ๊กๆ(พยายามแต่วงมากเลยนะค๊าบเพื่อรีดเดอร์เลยนะ--*ก็มันไปไม่

ถูกอ่า55)ยาวพอไหมหน้อ วันนี้ยังอยู่ต่อนะใครผ่านไปผ่านมาเห็นแล้วเผลออ่านก็มเนๆโหวดๆให้กันบ้างนะค๊าบถ้าเม้นเกิน...จะอัพ

ให้อีกน๊า

 

ปล.รัดรีดเดอร์นะค๊าบจ๊วฟฟม๊วฟฟฟฟ

อ่านเม้นโหวด

 

ทุกคอมเม้นคือกำลังใจของไรเตอร์ค๊าบบ

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.2 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.2 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา