Game...ล่ารักฝ่าหัวใจคุณหมอเพลย์บอย

3เดือนถัดมา
งานแต่งงานระหว่างหวายและกวินถูกจัดขึ้นอย่างใหญ่โตแขกเครือแห่มาร่วมงานกันอย่างขับคัง หนึ่งคนในจำนวนนี้คงมีโทโมะรวมอยู่ด้วยแน่นอนเป็นเวลากว่าสามเดือนแล้วที่เธอและเค้าไม่ได้เจอหน้ากัน แก้วหมกตัวอยู่แต่กับงานทั้งวันทั้งคืน
“แก้ว...เป็นไงบ้างชุดโอเคไหม”
ฟางเดินเข้ามาหา หลังจาเรื่องราววันนั้นได้ไม่นานฟางก็เดินทางกลับมาไทยพร้อกับป๊อปปี้ ถามไปก็ได้ความว่าทั้งคู่เคลียร์กันรู้เรื่องแล้วและทำทาเหมือนจะมีข่าวดีในอีกไม่ช้านี้ เฟย์ก็ด้วยสุดท้ายเธอก็ต้องไปง้อเขื่อนจนได้ มั่วแต่ยืนคิดถึงเรื่องเพื่อนๆจนทำให้ไม่ได้ยินที่ฟางเรียก
“แก้วๆๆๆ”
เขย่าร่างจนเธอได้สติ
“มีอะไรเรียกซะเสียงดังเชี่ยว”
“ฟางถามว่าชุดโอเคไหม เห็นคุณน้าบอกว่าแก้วอ้วนขึ้นกลัวจะใส่ไม่ได้เลยเดินมาดู”
“ก็คับนิดหน่อยแต่ใส่ได้ แล้วยัยเฟย์หล่ะ”
“รายนั้นควงนายแบบสุดหล่อคุณเขื่อนอยู่หน้างานโน้น อ่อเกือบลืมวันนี้คู่รักจำเป็นแก้วก็มานะ”
คู่รักจำเป็นเหรอ...หลังจากวันนั้นที่เธอก้าวเดินออกจากห้องเค้ามาทุกคนก็ไม่มีใครกล้าแม้แต่เอ่ยถึงเรื่องนั้นอีกเพราะเธอพูดไปแล้วว่ามันไม่มีอะไร ทุกคนต่างก็รู้ดีว่าลองถ้าเธอพูดแล้วว่าไม่มีก็คือไม่มีถ้ายิ่งเซ้าซี้จะยิ่งไปกันใหญ่ 3เดือนที่ผ่านมาพอจะเป็นเครื่องทดสอบอะไรบ้างสำหรับเธอ ได้ซิมันได้เยอะเลยด้วยซ้ำไปแต่สิ่งหนึ่งที่เธอไม่เคยปฎิเสธได้ก็คือ เธอคิดถึงเค้าคิดถึงทุกคืน แต่เธอก็เลือกที่จะอดทนเพราะเค้ากับเธอไม่ได้เป็นอะไรกัน...
“เหมออีกแล้วนะแก้ว”
“ขอโทษพอดีมีเรื่องลูกความคนใหม่ให้คิดหน่ะ”
“ปะลงไปข้างล่างกัน”
“ฟางลงไปก่อนเลยแก้วอีกสักพัก รอให้งานเริ่มก่อนเดี๋ยวตามลงไป”
ฟางก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรมายอมเดินลงไปแต่โดยดี แก้วต้องนั่งรวบรวมสมาธิก่อนจะเดินลงไปเผชิญหน้า เมื่อลงมางานเริ่มแล้วคู่บ่าวสาวกำลังกล่าวขอบคุณแขกที่มาร่วมงานกันอยู่และเปิดฟลอเต้นรำ เธอกะว่าจะหันหลังกลับไปแต่สายตาดันไปสะดุดกับใครบางคนเข้า ใบหน้าหล่อเกลี้ยงเกล้ากำลังเต้นรำอย่างอ้อยอิ่งกับสาวสวยคนหนึ่ง หึก็บอกแล้วว่าเพลย์บอยยังไงก็เป็นเพลย์บอยอยู่วันยังค่ำ
“ยัยแก้วไปไหน”
เสียงจากเจ้าสาวดังขึ้นเพื่อเรียกเธอที่กำลังจะเดินออกไปจากงานนี้ ร่างบางหันกลับไป
“แก้วลืมของไว้ที่รถ”
ตอบเสร็จก็เดินกึ่งวิ่งออกมาเลย รู้สึกว่าภาพมันบาดตาบาดใจยังไงชอบกล
“ไปไหน”
เธอกำลังจะก้าวขึ้นประตูรถ แต่เสียงหนึ่งก็ถามขึ้นก่อน เค้าตามเธอออกมา
“มันเรื่องของแก้ว”
“ไม่เจอกันนานปากก็ยังเหมือนเดิม ขอชิมหน่อยซิ”
ก้าวยาวๆเพียงไม่กี่ก้าวก็ประชิดร่างบางแล้ว ริมฝีปากถือวิสาสะจะจูบเธอให้ได้แต่ว่าเธอเบี่ยงหลบได้ทัน
“ไปหาคนของพี่ เราไม่มีอะไรกันแล้ว”
“แน่ใจ พี่ยังไม่ได้บอกอะไรเลยเด็กหยิ่งก็พูดเองไปหมดแล้ว”
“ครอบครัวของแก้วทุกคนเข้าใจหมดแล้วว่าอะไรเป็นอะไรเพราะฉะนั้นเราก็ไม่จำเป็นต้องร่วมงานกันอีก”
“อ้าวแต่ครอบครัวพี่ไม่รู้ด้วยนิน่า”
“พี่ก็เอาสาวคนใหม่ไปบอกทางบ้านเลยไงง่ายดี”
“แล้วข้อตกลงหล่ะ”
“ก็จบไง ไม่มีใครรักใคร เป็นโมฆะ”
ถ้าเรื่องนี้ไม่มีใครรักใครคงแต่ แต่ความจริงมันไม่ใช่...
“ไม่มีทาง!!ก็เด็กหยิ่งๆเล่นหนีไม่เจอหน้ากันเลยแล้วจะจบได้ไงง่ายไปหน่อยไหม”
ร่างบางดึงดันจะขึ้นรถไปให้ได้ แต่ติดตรงที่ข้อมือยังถูกยึดไว้อยู่
“จะจริงจังมากเกินไปแล้ว หลบแก้วจะไปเอาของ”
แก้วพยายามตัดบท ไม่อยากพูดด้วยไปมากกว่านี้เพราะเธอรู้ดีว่าเกมนี้มันมีคนแพ้แล้ว ร่างบางอาศัยจังหวะที่โทโมะมองไปยังหน้างานที่ผู้หญิงคนที่เค้าควงมากำลังเดินมาทางนี้ เธอลอดตัวลงไปใมนรถแล้วรีบปิดประตู
“ว่าไงไอ้เสือน้อย”
“ไม่ครับ เด็กนั่นดื้อจะตายงอแงคุยกันไม่รู้เรื่องหรอกดูซินี้หนีไปอยู่บนรถแล้ว”
แก้วสตาร์ทรถและกำลังจะออกตัว
“จะปล่อยไปง่ายๆเหรอไอ้น้องชาย”
ไม่มีทางซะหล่ะที่จะปล่อยเธอไป ชายหนุ่มยืนขว้างหน้ารถเพื่อกันไม่ให้เธอไป ยังเธอก็ไม่ใจเด็ดขนาดขับรถเหยียบคนตายหรอก แต่เค้าคิดผิดแก้วตบเกียร์แรงๆแล้วเหยียบคันเร่งเต็มที่โทโมะก็ยังยืนนิ่ง ผลสุดท้าย
โคร่มม!!!
แก้วหักพวกมาลัยในเสียวนาทีสุดท้ายก่อนที่รถจะชนเข้ากับร่างของโทโมะ เธอหักหลบจนรถพุ่งเข้าอัดก๊อปปี้กับกำแพงโทโมะรีบวิ่งเข้าไปดูทันที ร่างบางถูกอาบไปด้วยเลือดภาพนั่นมันทำให้คนชินเลือดอย่างโทโมะถึงกับกลัว ความเป็นห่วงถาโถมเข้ามาอย่างจังรีบนำร่างบางออกมาจากซากรถนั่น ตอนนี้คนในงานต่างออกมามุ่งดู
 
 
 
 
 
 
...........................................................................................................................................
 
อัพแล้วนะค๊าบบบโอ๊ยยวันนี้อัพไปเยอะเลยนะเนี่ย5555อ่านแล้วเม้นๆๆๆโหวดให้ด้วยค๊าบบบ
 
ปล.รักรีดเดอร์จ๊วฟฟม๊วฟฟ