Game...ล่ารักฝ่าหัวใจคุณหมอเพลย์บอย

“ใครกันแน่นิสัยไม่ดีนั่งอยู่กับแก้วแล้วคุยเรื่องอย่างว่ากับใครก็ไม่รู้!!”

“แล้วของพังใครจะรับผิดชอบ”

ยกไอโฟนที่หน้าจอแตกร้าวขึ้นมา แก้วได้แต่ทำหน้ามุ้ยเค้าไม่สนใจความรู้สึกไม่พอยังมาสนใจไอ้โทรศัพท์บ้าๆนั่นมากกว่าเธออีก เสียเวลาจริงๆ

“ไม่รับเพราะแก้วไม่ผิด แล้วพี่ก็พูดได้แล้วว่าจะเอายังต่อไปเรื่องของเรา”

“เวลาผู้หญิงหึงนี้ไม่ว่าอะไรก็หยุดไม่อยู่จริงๆ”

โทโมะพูดแล้วยิ้มหน้าระรื่น กวนประสาทกันมากเกินไปแล้วนะ

“ใครหึง!! อย่ามาโมเม”

“ไม่หึงก็ตามใจ ถ้าเบลล์มาที่นี้แล้วหึงตอนไหนก็บอกนะ”

อะไรใครจะมาที่นี้อีก เธอมาคุยธุระนะไม่ใช้มาร่วมวงสังสรรค์กับใครเธอคิดไปไกลโน้น ทั้งทีความจริงเค้าแค่หยั่งเชิงดูเฉยๆ

“ไม่รอใครมาทั้งนั้นรีบๆพูดมาว่าเอาไง”

“พี่ว่าเราน่าจะบอกความจริงกันไปนะ”

ก็เท่านั้นแหละ เมื่อได้ขอสรุปว่าสุดท้ายเธอต้องบอกความจริงว่าระหว่างเธอกับโทโมะมันเป็นแค่การสร้างภาพไม่มีอะไรกัน แก้วลุกขึ้นยืนเตรียมจะกลับในใจก็รู้สึกแปลกๆมันจะต้องจบด้วยคำว่าระหว่างเธอและเค้าไม่มีอะไรกัน รู้สึกว่าหัวใจมันเต้นช้าลงแปลกๆ

ขวับ~

จังหวะที่จะเดินกลับก็ถูกรั้งเอาไว้

“เข้าใจที่พี่พูดใช่ไหม”

“รู้แล้วน่า ไม่ต้องย้ำมากเข้าใจ ต่อจากนี้เราก็หมดภาระหน้าที่ต่อกันแล้ว”

โทโมะทำหน้าฉงนไปนิดๆแต่ทุกอย่างก็ต้องหยุดเมื่อ

เพี้ย!!

แก้วถูกกระฉากจากด้านหลังแล้วโดนตบอย่างแรง ด้วยความที่ไม่ทันได้ตั้งตัวก็เซลงไปกองกับพื้น ร่างบางในชุดเซ็กซี่เดินตามเข้ามาคร่อมไว้

เพี้ย เพี้ย เพี้ย!!

ไม่มีสิทธิ์ได้ตั้งตัวจริงๆเธอไม่เห็นแม้กระทั้งว่าคนที่ตบเธอคือใคร แล้วทำไมจู่ๆถึงมาทำร้ายเธอ เมื่อตบจนเหนี่อยหอบก็ต้องหยุดแบบกระทันหันทำให้แก้วได้จังหวะถีบออกไปลุกขึ้นมาดูหน้าว่าเป็นใคร

“ที่แท้ก็คนคุ้นเคย ไม่ได้ฉีดยามาเหรอไงห๊ะ”

เมื่อเห็นใบหน้าแล้วก็รู้ทันทีส่าเป็นใคร พิม!!

“แกทำให้ฉันไปนอนอยู่กับไอ้พวกบ้ากามมาตั้งเป็นเดือน!!”

คงโกรธที่แก้วเคยไปแจ้งความจับเธอจนต้องเค้าไปนอนในคุกอยู่นาน แก้วเช็ดเลือดที่มุมปากออกแล้วมองหน้าพิมอย่างเอาเรื่อง

“ทำอย่างนี้อยากจะเข้าไปนอนอีกรอบใช่ไหม”

พิมเดินมาอย่างไม่กลัวเงื้อมือจะฟาดอีกแต่โทโมะยั้งไว้ทัน แล้วรีบร้อนวางเงินไว้บนโต๊ะพาแก้วออกมาหน้าร้าน

“ปล่อย!!”

“อายเค้าไหมเนี่ยห๊ะ”

“อายก็อย่ามายุ่ง”

แก้วเดินหนีออกไป แต่ไม่วายที่โทโมะจะเดินตามมาจับไว้

“อย่ามายุ่งนะ หมดหน้าที่แฟนจำเป็นแล้ว”

เก่งแต่ปากเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็ล้ม ก็คงแปลกถ้าโดนตบตีขนาดนั้งแล้วยังยืนอยู่ได้

หมับ~

โทโมะวิ่งเข้ามารับไว้ทันพอดี ผู้หญิงนี้เข้าใจอะไรยากเสมอจริงๆที่เค้าพูดกับที่เธอเข้าใจคงอาจจะเป็นคนละเรื่องกันแล้วหล่ะมั๋ง สุดท้ายก็ต้องพาเธอกลับไปยังบ้านอีกตามเคย นั่งทำแผลให้ไปก็มองหน้าไป

“ดูซิเด็กหยิ่ง ช้ำไปหมดแล้วเนี่ย”

ใบหน้าหวานช้ำแดงเป็นรอยมือ อดไม่ได้จริงๆที่จะสงสารประทับริมฝีปากที่รอยแดงๆที่มุมปากอยู่นาน...

+

+

+

“โอ๊ย”

พอลืมตาขึ้นมาก็รีบลุกขึ้นแต่รู้สึกเจ็บปวดไปทั้งใบหน้า แต่ก็กระดกตัวลุกขึ้นนั่งทันที ตกใจว่ามาอยู่ที่นี้ได้ยังไง ห้องสีนี้เตียงแบบนี้ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าที่นี้มันที่ไหน ห้องโทโมะ!! แต่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ทั้งสิ้น ในตอนที่เธอกำลังจะลงจากเตียง

“ยัยแก้ว!!”

ผู้หญิงที่เปิดประตูเข้ามาคนแรกไม่ใช่ใครที่ไหนแม่ของเธอเองและตามติดมาด้วยพี่สาวของเธอ คำถามมากมายที่วนอยู่ในหัวทำให้เธฮเรียงลำดับไม่ถูกเลยว่าเรื่องราวมันเป็นยังไง แม่มาที่นี้ได้ยังไง แล้วเธอมาอยู่ที่นี้ได้ยังไงก็ไม่รู้ ถ้าโทโมะออกมาตอนนี้ชะตาเธอขาดแน่ๆ แต่โชคก็ไม่เข้าข้างโทโมะที่เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าข่นหนูพันช่วงล่างเพียงผืนเดียว ทำให้แม่ตาโตไปกันใหญ่

“เห็นไหมแม่...ยัยแก้วมันไม่เหลือแล้วแม่ต้องรีบคุยให้รู้เรื่องหน้าตาช้ำยังกับโดนซ้อมด้วย”

“พี่หวายพูดอะไรเงียบไปเลยนะ”

“แก้วหยุดหลักฐานขนาดนี้แล้วหน้าตาไปโดนอะไรมา โทโมะจะเอายังไงก็ว่ามาเอาลูกอามานอนกอดอย่างนี้จะรับผิดชอบรึเปล่า”

ที่แม่มาได้คงต้องเป็นเพราะหวายพี่สาวตัวแสบของเธอแน่ๆเธอได้แต่มองไปที่พี่สาวของเธออย่างโกรธๆ

“เอ่อ...คือว่า”

การอ้ำอึงของโทโมะ

“ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละแม่ แก้วกับพี่โทโมะเราไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย อ่อส่วนพี่หวายก็ไม่ต้องกลัวนะว่าแก้วจะไปแย่งพี่กวิน แม่คะแก้วขอโทษที่กุเรื่องขึ้นมาพี่กวินเค้าไม่ได้อยากแต่งงานกับแก้วแต่คนที่เค้าอยากแต่งงานคือพี่หวายโน้น พี่ก็ด้วยเลิกเล่นตัวได้แล้วถ้าไม่เลิกงานนี้แก้วจะแต่งกันพี่กวินจริงๆด้วย”

เธอพูดมันไปแล้ว ไม่รู้ว่าผลที่ตามมามันจะเป็นอย่างไรแต่ดูจากสถานะการแล้วเป็นแม่ของเธอเองที่คงจะงงไม่น้อย แต่ตอนนี้เธอไม่อยากอยู่ที่นี้แล้วไม่อยากเห็นหน้าคนที่อ้ำๆอึ้งๆ ใครว่าเธออยากได้ความรับผิดชอบจากเค้า ไม่หรอกใครจะไปอยากได้เล่า...ประชดประชันความคิดของเธอเอง ลุกจากเตียงได้ก็ไม่พูดไม่จาวิ่งออกไปเรียกแท็กซี่เพื่อกลับบ้านทันที

+

+

+

“แก้ว...ตกลงเรื่องราวเป็นยังไงลูก”

เมื่อกลับมาถึงบ้านทุกคน พ่อ แม่ และพี่สาวต่างนั่งรายล้อมเธอไปหมดเหมือนเธอเป็นนักโทษ

“ตามที่แก้วพูด แก้วกับโทโมะเราไม่ได้รักกันแค่ไม่พอใจในคู่หมั้นก็เท่านั้น แก้วไม่อยากหมั้นกับพี่กวินเพราะพี่เค้าคบอยู่กับพี่หวาย”

“หวาย”

แม่ทวนชื่อลูกสวาวคนโต

“คะ กวินคบอยู่กับหวาย”

“แล้วทำไมไม่บอกแม่ลูก”

“ก็พี่หวายเค้าคิดว่ายังไงแม่ก็ไม่ยอมให้เค้าแต่งงานกัน แก้วก็เลยต้องช่วยพี่กวินหาทางไม่หมั้น สุดท้ายก็ได้โทโมะมาหลอกตาแม่ แต่ความคิดนี้เป็นของแก้วคนเดียวนะแม่ไม่ต้องโทษใครถ้ามีคนผิดก็แก้วนี้หล่ะ แก้วอยากขอร้องว่าแม่ให้พี่เค้าแต่งงานกันไปเถอะแก้วยังไม่อยากมีใครจริงๆ”

แก้วพูดไปเรื่อยๆในขณะที่พี่สาวได้แต่นั่งเงียบ แม่เห็นก็อดโอบกอดไม่ได้

“ถ้าลูกพูดออกมาก็ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้หรอกนะหวาย แก้ว”

สุดท้ายเป็นที่เข้าใจกันจนได้ แต่คำถามที่ยังไม่จบ

“แล้วแก้วไปอยู่ห้องโทโมะๆได้ยังไง และทำไมน่าตาเป็นแบบนั้น”

พ่อที่นั่งนิ่งมานานเอ่นถามขึ้น แก้วกลืนน้ำลายฝืดๆลงคอไปอย่างลำบากปกติพ่อกันเธอจะนิสัยคลายกันถ้าไม่จำเป็นพ่อจะไม่ถาม สูดลมหายใจลึกๆ

“ไม่มีอะไรหรอกคะแก้วแค่ล้มหัวฟาดพื้นก็เลยนอนพักห้องพี่โทโมะ แก้วกับพี่โทโมะสนิทกันเฉยๆ แก้วรู้ว่ามันไม่ดีเพราะแก้วเป็นผู้หญิงแต่รับรองหลังจากวันนี้จะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นอีก”

ทุกอย่างที่เธอพูดล้วนแต่เป็นความจริง เว้นก็แต่เรื่องที่ว่าเธอกับโทโมะมีอะไรกัน แต่ทำไงได้ล่ะนี่คงเป็นการโกหกครอบครัวครั้งสุดท้ายเพราะมันคงจบตั้งแต่ที่เธอพูดความจริงแล้ว พ่อพยักหน้าเข้าใจเธอจึงขอตัวเดินขึ้นห้อง

“ขอบใจ”

“อืม”

ประตูห้องกำลังจะปิดลงก็ได้ยินเสียงพี่สาวแทรกขึ้นมาก่อน พี่น้องกันตัดไม่ตายขายไม่ขาดหรอก ต่อให้ไม่ถูกกันเท่าไหร่แต่ลึกๆก็ยังเป็นห่วงกันเสมออันนี้เธอไม่เถียงเพราะเธอกับพี่ก็ไม่ค่อยโดนกัน แต่ลึกๆแล้วทั้งคู่ก็รักกันอยู่ดีแต่แค่แสดงออกไม่เก่งเท่านั้นเอง

“แกด้วยอย่าโกหกตัวเอง”

ประโยคนั้นดังขึ้นมาพร้อมกับการแทรกตัวเข้ามาของหวาย

“พี่พูดอะไร”

“แกเป็นยังไงรู้สึกอะไร ก็รู้อยู่แกใจ ยังต้องให้คนอื่นบอกอีกเหรอ รักเค้าก็บอกว่ารัก”

“แก้วไม่ได้รักพี่โทโมะนะ”

สวนขึ้นมาทันควัน ตอบออกมาทั้งๆที่หวายยังไม่ได้บอกด้วยซ้ำว่าเธอคิดว่าน้องสาวรักใคร

“ร้อนตัวนะ”

“ไม่ได้ร้อนตัว แก้วไม่ได้รักจริงๆ”

“แก้ว โกหกใครโกหกได้แต่โกหกตัวเองไม่ได้หรอกนะ”

เงียบเพื่อปล่อยให้แก้วนั่งจมอยู่กับความคิดตัวเองความจริงเธอก็รู้มานานแล้วว่าเผลอใจรักไปแล้ว แต่จะให้ทำอย่างไรได้เมื่อเธอกับเค้ามันแค่การหลอกลวงมันแค่เกมที่ต้องการคนชนะ เธอรู้ว่าเธอแพ้ราบคาบแต่ก็ยังไม่อยากยอมรับความจริง เธอยอมรับว่าหยิ่ง และความหยิ่งมันก็ทำให้เธอไม่เคยมีแฟนจนกระทั้งวันนั้นวันที่ไปขอให้เค้าช่วย จุดชนวนให้เธอได้เริ่มรู้จักความรัก

“เค้าไม่ได้รักแก้วหรอก”

ถึงไม่ได้พูดแต่ตอบแบบนี้หวายก็รู้อยู่แล้วว่าน้องสาวตกหลุมรักคุณหมอรูปหล่อเข้าให้แล้ว

“แล้วแกหล่ะ รักเค้าไหม”

แก้วได้แต่นั่งก้มหน้าเงียบ เรื่องอย่างนี้ผู้หญิงดูกันออกหวายนั่งลงข้างๆแล้วกอดปลอบ

“รักเค้าแล้วทำไมไม่บอกให้เค้ารู้”

“อย่าเลยปล่อยมันไว้แบบนี้แหละ เดี๋ยวแก้วก็ลืม”

หวายมองหน้าน้องสาวด้วยความสงสาร ทำไมเด็กเดี๋ยวนี้มันถึงดื้อกันนักไม่รู้ เมื่อไม่พูดจะเอาคีมมาง้างปากก็ไม่ได้ หวายตบไหล่เป็นกำลังใจเบาๆก่อนจะเดินออกมา

……………………………………………………………………………………

อัพแล้วค๊าบบบ ตอนนี้อาจดูยาวไปหน่อย(กลัวมันไม่มีอะไรไง) แต่มันก็ไม่มีอะไรจริงๆแฮ่ๆ--* รีดเดอร์จะด่ากันไหมเนี่ยที่มันออกมาแบบนี้มันบ่สนุกเลยอ่า(ไรเตอร์ตันจริงๆนะค๊าบ ตันแบบไปไหนไม่ถูกเลยมึนมาก)

ปล.ถึงมันจะไม่สนุกแต่ก็รักรีดเดอร์จ๊วฟฟฟม๊วฟฟฟฟ