Game...ล่ารักฝ่าหัวใจคุณหมอเพลย์บอย

“อะไรเนี่ย”
อุธานกับตัวเอง หยิบกระดาษโน๊ตสีขาวขึ้นมาอ่านพอจับใจความได้ว่าทั้งหมดเป็นสำนวนที่เธอเคยได้ทำมาแล้วทั้งสิ้นแต่ของเดิมมันไม่มากเท่าของใหม่ คดีความที่เธอไม่ได้เป็นคนรับเรื่องเป็นสิบๆคดีถูกวางแยกไว้ พอเข้ามาทำงานก็เจองานกองโตเลยทีเดียว
“ฮะนี่มันอะไร เนื่องจากการทำงานที่มีประสิทธิภาพ ทางศาลจึงขออณุมัติให้ทำคดีชุดใหม่จากทางราชการ”
เธอได้ทำหน้าเซ็ง ก็ดีใจที่ทางผู้ใหญ่เห็นว่าเธอทำผลงานดี แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องให้เธอรับผิดชอบงานทีเดียวมากมายขนาดนั้น ทนายคนอื่นไม่มีรึไงถึงต้องโยนมาทางเธอลำพังแค่ลูกความที่เธฮรับไว้มันก็มากพออยู่แล้ว คิดแล้วได้แต่ยอมรับภาระอันหนักอึ้ง งานใหม่ที่ได้มาทำให้เธฮต้องเดินไปหาเพื่อนวรวมงานคนอื่นเลยทีเดียว
“ว่าไงตกใจหล่ะซิ”
“ทำไมฉันต้องทำคดีความตั้งมากมาย”
“โหยยก็โดนกันแทบทุกรายแหละ แต่รู้สึกว่าแก้วจะโดนหนักสุดนะ”
“แล้วทำไมอยู่ๆถึงมาเยอะขนาดนี้”
แม้จะโดนกันทุกคนแต่ความเคลือบแคลงก็ยังไม่จบ ก็ถูกทำงานมาก็หลายปีไม่เคยเจอแบบนี้ ใครๆที่เป็นทนายก็รู้ดีว่าแต่ละคดีมันต้องใช้เวลานานแค่ไหน
“กระทรวงมีการเปลี่ยนแปลงหล่ะมั๋ง อ่อแต่รู้อะไรไหมเค้าให้เราจัดการให้เสร็จภายในสามเดือนนะ”
แก้วได้ฟังถึงกับช็อก คดีธรรมดายังนานกว่านี้อีก แล้วนี้เป็นของราชการซึ่งน่าปวดหัวมากยิ่งกว่าเธอคงตายคากองงานแน่ เมื่อหันไปมองบรรดาเพื่อนฝูงรอบกายต่างก็เห็นสีหน้าคร่ำเครียดกันเป็นแถว เธอตัดสินใจเดินกลับไปห้องทำงานตัวเองทันทีเพื่อจะเร่งทำงาน
ตื้ด ตื้ด~
นั่งทำงานมาไม่ได้หยุดมาทั้งวันจดกระทั่งเสียงโทรศัพท์จากมือถือดังขึ้นมา แก้วเลยได้โอกาสละสายตาจากเอกสารตรงหน้า ไม่ต้องมองเบอร์ก็รู้ว่าเป็นใคร เวลาที่เธอติดงานทำงานยุ่งมีคนโทรมากวนอยู่แค่คนเดียว
“อะไรอีก”
(เย็นนี้ว่างไหม)
“ไม่ว่างแก้วยุ่ง”
(แต่ต้องว่างพี่จะคุยเรื่องงานหมั้นที่แม่น้องแก้วถามถึง แล้วพี่จะไปรับแล้วกัน)
ไม่ปล่อยโอกาสให้เธอได้ปฏิเสธอะไรเลย เสียมารยาทที่สุด
แอ็ด~
พอจะก้มลงอ่านเอกสารต่อประตูห้องก็เปิดออกโดยไร้การเคาะ แววตาอาฆาตเริ่มพุ่งทะยานออกมาจากดวงตาสวย เธอไม่ชอบอยู่แล้วที่เข้าห้องโดยไม่เคาะประตู อย่าให้รู้นะว่าเป็นใครจะด่าให้เละเลย เธอเงยหน้าขึ้นมอง
“พร้อมคุยรึยัง”
ให้ตาย วางสายยังไม่ทันได้5นาทีเค้ามาถึงที่ทำงานเธอแล้ว
“ไหนบอกเย็นๆไง แล้วทีหลังเข้ามาเคาะประตูบ้าง”
“นี้5โมงแล้วนะยังไม่เย็นอีกเหรอ ผัวเมียไม่ต้องเคาะหรอกประตูหน่ะ”
เธอทำงานจนลืมเวลาจริงๆ เหลือบมองไปที่หน้าปัดนาฬิกาตนเองก็พบว่ามัน5โมงเย็นแล้วจริงๆ
“หยาบคาย!! มีอะไรก็รีบๆพูดมาแก้วมีงานต้องทำ”
“ไปคุยที่อื่น”
“แก้วมีงานเห็นไหมเนี่ย”
“5โมงเย็นนี้มันเลิกงานแล้ว กลับ”
ไม่พูดเปล่าดึงข้อมือเล็กที่จับเอกสารอยู่แล้วพาเดินออกไป แก้วขืนตัวไว้แต่มันไม่อยู่และแล้วกองงานก็ถูกวางไว้บนโต๊ะโดยที่ยังไม่ได้เก็บเพราะเจ้าของโดนลากออกไปแล้ว
+
+
+
ร้านอาหาร
นั่งลงได้โทโมะก็สั่งๆอาหารมาจนเต็มโต๊ะแล้วบังคับให้แก้วกินจนอิ่ม
“ทีนี้จะคุยได้ยัง”
วางช้อนส้อมอย่างหมดอารมณ์ แต่ไม่ทันได้ใส่อารมณ์มากมายโทโมะก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมาคุยกันใครก็ไม่รู้ทำให้แก้วต้องนั่งรอไปอีก คราวแรกก็ไม่ได้สนใจแต่นี้มันเลยมากว่า10นาทีแล้ว ไม่รู้จะคุยอะไรกันนักหนา
“ครับพี่จะลืมได้ไงหล่ะครับ ลืมไม่ลงหรอก”
.........................
“ไม่เคยโกหกเลยนะ”
.........................
“คิดถึงที่สุดเลยไว้พรุ่งนี้แล้วเราค่อยลำลึกกันต่อดีกว่าไหม”
...........................
ฟังจากน้ำเสียงและดูจากสีหน้าคนตรงหน้าก็พอจะรู้ว่าคุยกับใคร แก้วได้แต่โมโหพาเธอมานั่งฟังเค้าอ้อล้อกับผู้หญิงคนอื่นเนี่ยนะ
ปัง!!
กระแทกจานลงบนโต๊ะเสียงดังจนทำให้โต๊ะรอบข้างหันมามอง โทโมะก็ยังคุยไม่เลิกเธอทนไม่ไว้ลุกออจากเก้าอี้แต่มือหนาก็ขว้าไว้ให้นั่งลงก่อนแต่ไม่ได้แปลว่าจะหยุดคุยเลย ไม่รู้ว่ามันมีความสุขมากนักหรือไงมาคุยเรื่องเพศกันผ่านโทรศัพท์เนี่ย รู้สึกไม่ชอบใจเอาสะเลยเวลาเค้าไปคุยกับใคร
“ทนไม่ไหวแล้วนะ!!”
ขว้าไอโฟนที่แนบหูโทโมะออก
ปัง!!
เขวี้ยงมันลงที่พื้นของร้านอาหาร ไม่สนหรอกว่ามันจะพังหรือไม่จะสนก็แต่เจ้าของนั่นแหละ ผิดกันกับโทโมะที่ยิ้มดีใจอาการอย่างนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าหึงแน่ๆ
“นิสัยไม่ดีเดี๋ยวก็โดนลงโทษหรอก”
โทโมะแสร้งว่า
 
 
 
 
 
..........................................................................................................................................
 
อัพแล้วค๊าบบบแต่มันก็ดูไม่มีอะไรอีกตามเคยงั้นเพิ่มอีกตอน555 อ่าอ่า+_+อ่านแล้วเม้นๆโหวดๆหน่อยนะค๊าบบบ
 
ปล1.ตอนนี้ไม่มีอะไรเลย555
ปล2.รักรีดเดอร์จ๊วฟฟม๊วฟฟฟ