Game...ล่ารักฝ่าหัวใจคุณหมอเพลย์บอย

“หายไปไหน”
 
“หาอะไรอยู่เหรอครับ...เจ้านี้รึเปล่า”
 
 
โทโมะที่เดินตามออกมาที่หลังควงกุญแจรถของแก้วไปมาอยู่บนอากาศ เดินเข้าไปขจะขว้าเอาให้ได้แต่ถ้าขว้ามา
 
ได้ง่ายๆคงไม่ใช่โทโมะหน่ะซิ ยือแย้งไปมาอยู่หลายนาทีแก้วก็ตัดใจปล่อยกุญแจให้เค้าไปส่วยเธอเดินฉับๆไป
 
ตามท้องถนนให้ตายซิท้องฟ้าก็มือรวดเร็วจริงเชี่ยว แท็กซี่ก็ไม่มีเลยสักคันเดินออกมาจนเมื่อย
 
 
ซู่ ซู่~
 
 
ฝนตกลงมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยมันคือคราวซวยขนานแท้จริงเชี่ยว และดูท่าว่าจะไม่หยุดตกง่ายเธอเดินแตะน้ำไป
 
อย่างอารมณ์เสียโทรศัพท์ก็เปียกจนใช้การไม่ได้ ระยะทางกว่าจะถึงบ้านถ้าต้องเดินด้วยเท้าเปล่าคงจะอีกหลาย
 
กิโลนัก ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น ใบหน้าหวานซีดเซี่ยวลงเพราะอากาสที่หนาวเย็นเริ่มปกคลุมแม้ว่าฝนจะซาเม็ดลงแล้ว แต่
 
หลังการเปียกปอนไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเธฮสั่นเป็นเจ้าเข้า ทนเดินต่ออีกฮึดนึ่งแต่ก็ไม่ไหวต้องหยุดนั่งลงที่ข้างทาง
 
 
 
“เป็นเพราะพี่แหละ!!”
 
 
 
ทำอะไรไม่ได้ก็ได้แต่บ่นถึงคนตัวดีที่ทำให้เธอต้องมานั่งอยู่ตรงนี้เปียกก็เปียกหนาวก็หนาวมือเรียวเริ่มกอดเข้าหา
 
ตัวเองเพื่อสร้างความอบอุ่นให้กับร่างกาย
 
 
 
ฟลึ่บ!!
 
 
“แก้ว!!”
 
 
ร่างบางที่นั่งลงอยู่ทรุดไปกับพื้น น้ำเสียงตกใจจากคนที่เฝ้าคอยมองดูอยู่ร้องออกมาอย่างรีบร้อน ก่อนจะเดินเข้ามา
 
หาอย่างรวดเร็ว
 
 
“ถ้าขอร้องกันซักนิดก็ไม่ต้องมาเปียกหรอก รู้ไหมยัยเด็กหยิ่ง”
 
 
ที่ไม่ยอมออกมาก็เพราะว่ารอให้เธอขอร้องก่อนแต่ก็คิดไม่ถึงว่าเธอจะอึด
 
เดินผ่าฝนมาเรื่อยๆโดยไม่ขอร้องสักคำ ก็ไม่รู้ว่าเธอโง่หรือบ้ากันแน่
 
+
 
+
 
+
 
 
 
ร่างเปียกปอนถูกว่างลงบนเตียงอย่างเบามือ เสื้อผ้าที่เปียกถูกถอดออกอย่างรวดเร็วร่างกายที่เปลือยเปล่ารีบพลิก
 
ตัวเข้าหาผ้าห่มอย่างรวดเร็วแล้วซุกตัวอยู่ในนั้นเหมือนเด็ก โทโมะไม่ได้สนใจเดินไปอาบน้ำแล้วลงมานอนข้างๆ
 
เอื้อมแขนไปกอดรั้งเอวบางไว้แต่ก็ต้องสะดุงเมื่อคนที่หลับร่างกายร้อนดั่งไฟ ลุกขึ้นมาแตะมือไปทีหน้าผาก
 
 
 
“ไข้ขึ้น...แก้วตื่นซิ”
 
 
ปลุกให้ตื่นขึ้นมา ร่างบางได้แต่ปรือตามองแต่เปลือกตามัยยังคงหนักอึงทำให้เธอลืมตาไม่เต็มทีแล้วก็หลุบหลับลง
 
ไปอีกรอบ
 
 
“แก้ว กินยาก่อน”
 
 
ตีเบาๆที่แก้มนวลเพื่อเรียกให้เธอลุกมากินยา แต่ก็นิ่งโทโมะแกะยาใส่ปากแล้วอมน้ำไว้ด้วยช้อนร่างบางขึ้นมาในวง
 
แขนประกบจูบลงไป มือหนาบีบที่ปากเบาๆเพื่อให้เธอยอมอ้าปาก ลิ้นอุ่นส่งเม็ดยาผ่านไปให้เธอแล้วดันให้เธอ
 
กลืนมันลงไปแก้วยังคงไม่ได้สติ โทโมะต้องหลับๆตื่นคอยลุกขึ้นมาเช็ดตัวให้แต่ก็ไม่วายหยิบอุปกรณ์บางอย่าง
 
ออกมา นี้เค้าไม่ได้พึ่งทำแบบนี้ครั้งแรกหรอกนะเค้าทำมันมานานแล้วนานเท่ากันทุกครั้งที่เธอเผลอเมื่อใช้เสร็จก็
 
เอาไปเก็บไว้ตามเดิม
 
 
 
.........................................................................................................
 
วันนี้อัพไปหลายตอนมากๆๆๆๆหวังว่าลีดเดอร์ที่เข้ามาอ่านจะเม้นเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์เยอะๆนะค๊าพลีสสสสส
 
เพราะไม่งั้นน้อยใจแล้ว(ใครสนเนี่ย555)
 
รู้ว่าตอนนี้มันไม่ค่อยสนุกขอโทษค๊าบบบใครที่รอเอ็นซีเต็มๆและดร่าม่า(รึเปล่า)ก็อีกนึนะค๊าบบบขอแต่งก่อน555
 
 
ปล.รักลีดเดอร์นะค๊าบม๊วฟ เม้นๆโหวดๆแล้วจะมาอัพค๊าบบบบบ๊ายบาย บ๊วฟ:))