Game...ล่ารักฝ่าหัวใจคุณหมอเพลย์บอย
9.2
tietang
แชร์นิยายฟิคชั่น
19)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“โอ๋...งั้นไม่เป็นไรนะเดี๋ยวพี่ทำต่อเองน้องแก้วนอนนิ่งๆแล้วกันนะคนดี”
ไม่รู้ว่าเป็นไปเพราะฤทธิ์ของอารมณ์รึเปล่าทำให้หญิงสาวคิดว่ารอยยิ้ม
ที่ส่งมาให้เมื่อครู่ช่างแปลกตาจริงๆ ปกติเธอเคยเห็นรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์
เพย์ทุบายจ้องแต่จะเอาชนะ แต่วันนี้มันคล้ายกับว่ารอยยิ้มนั่นเต็มไป
ด้วยความอบอุ่นและเสน่หา แต่ยังไงไม่รู้หญิงสาวเหนื่อยจนแทยไม่
อยากลืมตาปล่อยให้คนที่อยู่ด้านบนทำอะไรต่อมิอะไรต่อไปตาม
อำเภอใจ
+
+
+
ร่างบางเปลือยเปล่าถูกโอบรอมไว้ด้วยอ้อมกอดอันอบอุ่น แพขนตา
หนาเริ่มกระพริบเป็นสัญญาณว่าเธอตื่นจากการหลับแล้ว ความเจ็บ
แปลบแล่นไปทุกอนูผิวกาย ยิ่งขยับร่างกายเธอก็ยิ่งเจ็บปวดคงเป็น
เพราะการใช้งานอย่างหนักหน่วงจนทำให้ลุกไปไหนไม่ได้ ได้แต่นอน
เฉยๆปล่อยให้อีกคนกอดอย่าเอาแต่ใจ
“ตื่นได้แล้วนะ”
นอนรอจนเบื่อเมื่อเห็นว่าอีกคนไม่มีท่าทีว่าจะตื่นง่ายๆเธอเลยปลุก
“อืออ...ต่ออีกหน่อยไม่ได้เหรอครับพี่ยังง่วงอยู่เลยนะ”
“ง่วงบ้าอะไรแก้วจะกลับบ้าน”
“ไม่ให้กลับ”
“อย่ามาวางอำนาจ แล้วก็อยามามองแก้ว”
ห้ามปรามเมื่อสายตาชายหนุ่มจ้องมองมาที่เรือนกาย ผิวที่ขาวนวลเต็ม
ไปด้วยรอยรักสีแดงเต็มร่างกาย ก้มลงดูดซ้ำรอยที่ร่องอกเพื่อย้ำให้มัน
ชัดมากขึ้นหญิงสาวพลักออกเต็มแรง
“โอ้ยยย”
การขยับร่างกายครั้งนี้เพิ่มความเจ็บบริเวณตรงนั้นไปอีก ชายหนุ่มสะดุ
งสุดตัวรีบผวาเข้ามาใกล้
“เป็นอะไร”
“เจ็บ!!”
มองไปที่บริเวณเจ็บหนักก่อนจะยิ้มอย่างเจ้าเลห์ออกมา
“ก็น้องแก้วเป็นคนทำให้พี่อารมณ์ขึ้นเอง อันนี้โทษพี่ไม่ได้นะครับ”
“ลามก รีบไปอาบน้ำแล้วไปส่งแก้วที่บ้าน”
ตวัดผ้าที่คลุมร่างแล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำแต่น่าแปลกที่เข้าไปตั้ง
นานยังไม่ได้ยินเสียงน้ำสักหยด เค้าไม่ได้อาบน้ำจริงๆแต่ออกมาพร้อม
ผ้าขนหนูผืนเล็กชุบน้ำ เดินตรงมาที่เตียงตวัดผ้าที่หญิงสาวใช้คลุม
กายออกจนเหลือแต่ร่างเปล่าๆจับเรียวขาเล็กให้แยกออกจากกัน ร่าง
บางรีบกระถดหนีแล้วขืนหุบขา
“โฮ๊ยย”
“อยู่เฉยๆเดี๋ยวก็เจ็บไปมากว่านี้”
จำเป็นต้องหยุดการดิ้นรนถ้ายิ่งดิ้นมันก็ยิ่งเจ็บ เมื่ออยู่นิ่งแล้วเนื้อผ้าที
เปียกชื่นแตะสัมผัสเข้าที่ร่างกายที่เจ็บหนัก น้ำหนักจากมือแผ่วเบา
เหมือนปุยนุ่นบวกกับผ้าชื้นๆช่วยบรรเทาความเจ็บลงไปได้เยอะเค้าเฝ้า
วนเวียนเช็ดให้จนหญิงสาวเพลินหลับไป คราวนี้เปลี่ยนผ้าผื่นใหม่เช็ด
ไปตามร่างกายจนทั่วต่อทาแป้งให้จนหอมกรุน แล้วใส่เสื้อผ้าให้ขน
เรียบร้อย
“ไงเด็กหยิ่ง สินฤทธ์ไปเลยนะ”
“มาทำให้ทำไมเป็นห่วงรึไง”
ไม่คิดว่าคนที่นอนหลับไปด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อนจะตื่นง่ายเช่นนี้ร่าง
สูงรีบผละตัวออกมาเพื่อเว้นระยะห่าง
“ไม่ได้ห่วงแต่กลับจะตายไปซะก่อน”
“เหรอ”
“ก็พี่เป็นหมอเห็นคนเจ็บร้องโอดโอยทรมานก็เลยช่วยไป”
“งั้นที่หลังไม่ต้องนะ แก้วอยากตายซะมากกว่า”
“พูดอย่างนี้จะเอาอีกรอบใช้ไหม”
ดึงให้หญิงสาวเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดแล้วกอดแรงๆ กดจูบลงไปประทับ
ที่ริมฝีปากลิ้นหนาควานหาความหวานไปทั่วโพร่งปากอย่างไม่รู้จักอิ่ม
มือเริ่มไม่อยู่สุขเล้าโลมไปที่อกหยุน
“อือออ”
ทุบอกแกร่งเพื่อประทวง ที่เค้าพูดท่าจะจริงหญิงสาวปัดป้องเต็มที
“ขอโทษพี่ก่อนไม่งันพี่จะไม่หยุดนะ”
“ไม่ ทำไมแก้วต้องขอโทษ”
“พูดจาก้าวร้าว”
“ก็พี่เริ่มมันก่อน”
“เถียงคำไม่ตกฝาก”
“ถ้าพี่ไม่ลามกแก้วจะเถียงต่อพี่เหรอไง”
“ฮึ้ย ทำไมต้องมานั่งเถียงกันก็แค่ขอโทษพี่มาก็จบ”
“งั้นพี่ขอโทษแก้วก่อนไม่หล่ะ”
ชายหนุ่มก็เงียบไปต่างฝ่ายต่างไม่พูด ก็แค่คำว่ขอโทษคำเดียวคน
ปากหนักทั้งคู่ก็ไม่ยอมให้มันหลุดปากออกมา หญิงสาวเสือกตัวลงมา
จนถึงปลายเตียงแต่พอจะลุกร่างกายที่ยังเจ็บอยู่บ้างก็จี๊ดขึ้นมาทำให้
ล้มลงไปอย่างไม่เป็นท่า
ฟลุบ~
ดีที่พื้นปูไว้ด้วยพรมหนาไม่งั้นคงได้หัวแตกเป็นแน่ แทนที่ชายหนุ่มจะ
รีบวิ่งลงมารับร่างบางเปล่าเลยเค้านั่งยิ้มอยู่บนเตียงจนหญิงสาวหัน
มามองค้อนใส่นึกหมั้นไส้หนัก ค่อยพยุงร่างกายขึ้นมาอย่างยาก
ลำบากมันเจ็บจนทำให้แรงขาไม่มีลุกขึ้นมาก็ล้มลงไปอยู่เรื่องพยายาม
อยู่หลายรอบจนน้ำตาไหล ไม่ได้ตั้งใจจะร้องไห้แต่ความเจ็บมันทำให้
น้ำตาไหลออกมาเองรีบปาดเช็ดอย่างลวกๆไม่อยากให้อีกคนเห็นเดี๋ยว
จะหาว่าเธอทำเป็นอ่อนแอ
ขวับ~
ร่างบางที่พยายามลุกอยบู่ไม่ทันได้มองว่าคนที่นั่งอยู่ข้างบนจ้องอยู่
ตลอดเวลา ก็มองจนทนไม่ได้ต้องลุกมาช้อนร่างบางให้ไปนอนอยู่บน
เตียงหญิงสาวรีบหลับตาลงเพื่อปิดกลัยน้ำใสๆที่กำลังจะออกมา คิด
แล้วก็เสียดายไม่น่าพลาดท่ามีวันนี้กับเค้าเลยมันเจ็บทั้งกายเจ็บทั้งใจ
แต่หลับตาใช่ว่าจะปิดกันทุกอย่างได้หยาดน้ำตายังคงไหลออกมาจน
ได้ชายหนุ่มแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้จนหญิงสาวเผลอหลับไป นิ้วมือค่อย
เกลี้ยไล่หยาดน้ำตาให้อย่างแผ่วเบา
“ที่ทำเพราะสงสารหรอกนะ”
ปากแข็งพูดไปทั้งที่ห้องนี้มีเพียงเค้าคนเดียวที่ตื่นอยู่ โกหกแม้กระทั้ง
ตัวเอง ห่มผ้าให้ก่อนจะเดินหายออกไปข้างนอก
+
+
+
กว่าจะกลับมาก็เย็นหญิงสาวที่ได้พักจนเต็มตื่นก็รู้สึกดีขึ้นมากความ
เจ็บแทบจะไม่มีหลงเหลืออีกเลยเธออาบน้ำรอบใหม่โดยมีชุดทีแม่บ้าน
นำมาวางไว้ให้ โผล่ออกมาจากห้องแต่งตัวก็เจอชายหนุ่มนั่งรออยู่แล้ว
“ไปส่งบ้านที”
“อยากกลับจังนะบ้านกลัวมันจะหายเหรอ”
“ใช่กลัวบ้านหายรู้อย่างนี้ก็ไปส่งด้วย”
ใบหน้าหล่อที่ไม่แสดงความรู้สึกทุกข์ร้อนอะไรทำให้หญิงสาวโมโห
เธออยากกลับบ้านแต่อีกคนยังนิ่งเฉยเห็นแล้วรำคาณจะเป็นบ้า
“อยากลับก็กลับเองซิ”
“แก้วกลับเองก็ได้”
หญิงสาวค่อยเดินออกจากห้องแต่มือบางก็ถูกรั้งไว้ ร่างบางเซ่เข้ามา
ในอกกว้าง
“ไปงานเป็ฯเพื่อนพี่ก่อนแล้วเดี๋ยวจะปล่อยกับบ้าน”
เค้ามช่คำว่าปล่อยกับเธอเหรอ เธอเป็ฯคนนะไม่ใช่สัตว์ หยิกไปที่อก
กว้างจนชายหนุ่มร้องโอ๊ยยย
“ทำอะไร อยากโดนอีกรอบใช่ไหม”
ริมฝีปากจะฉกลงมาที่คอขาวแต่หญิงสาวพลิกตัวหลบไปยืนอิงกับ
ประตูเอาไว้เธอไม่ยอมเค้าง่ายๆหรอกอย่าให้รอดไปได้นะจะเอาคืนให้
สาสมเลย ชายหนุ่มกระตุกยิ้มอย่าผู้ชนะเมื่อเห็นท่าทางหวาดๆของ
หญิงสาว เปลี่ยนจากกอดเป็นจูงมือไปแทน พาเธอมายังงานเลี้ยงรุ่น
เค้าเป็นคนดังจริงๆเดินไปทางไหนก็มีแต่คนรู้ยิ่งสาวๆนั่ห่าเดินตามเค้า
เป็นแถว
“โทโมะลางานมาหลายวันใช่ไหมเห็นเขื่อนบอก”
หนึ่งในผู้หญิงมากมายที่รุ่มอยู่พยายามหาเรื่องมาคุยไม่หยุด
“อืมลามาอาทิตย์หนึ่ง”
“ไปเที่ยวเชียงใหม่กับพวกเราไหม”
แหม…ไม่อ่อยเท่าไหร่เลยนะก้มลงมาซะจนจะเห็นหน้าอกอวบนั้นจน
หมดแล้ว ชายหนุ่มลากหญิงสาวมานั่งด้วยก็เหมือนเธอไร้ตัวตนแทบ
นจะไม่มีใครทักไม่ใครสนใจแม่ผู้หญิงพวกนี้ตั้งใจจะรุมเอาโทโมะขึ้น
เตียงซะให้ได้ คุณหมอหนุ่มเจ้าเสน่ห์ก็เป็นไปกับเค้าด้วยถามอะไรเออ
ออห่อหมกไปด้วยหมด ยอมแม้กระทั้งให้สาวผิวขาวคนหนึ่งมานั่นตัก
ทั้งๆที่มือยังจับอยู่กับหญิงสาว
“คืนนี้นอนห้องโทโมะบ้างได้ไหมคิดถึง”
คนบนตักพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงยั่วยวน แล้วโทโมะก็ตอบไปด้วยการซุก
หน้าลงบนอกอวบ เห็นแล้วมันอยากจะฆ่าให้ตายไปทั้งคู่นักเค้ายังเห็น
เธอนั่งอยู่ตรงนี้ไหม เธอไม่ใช่อากาศนะ หญฺงสาวสบัดมือที่ถูกจับอยู่
จนมันหลุดออกอย่าง่ายดาย หึไม่สนใจเธอเลยนะพอเจอสาวๆพวกนี้
กำลังจะลุกจากโต๊ะก็เจอผู้ชายกลุ่มฝหญ่ที่จะเดินมานั่งพอดีหนึ่งในนั้น
มีคนหนึ่งที่เธอคุนหน้าเป็นอย่างดี
“น้องแก้วมาด้วยเหรอครับ”
“คะ พี่เขื่อนหายหน้าไปเลยนะคะ”
หญิงสาวลุกขึ้นมาคุยกับเขื่อนที่ถามเพราะไม่เห็นเฟย์โทรมาบ่น
เหมือนเคยว่าเขือนไปวุ่นวายที่ร้าน
“เค้าไม่อยากให้พี่ไป พี่คงถอดใจ”
เห็นแล้วอยากขำออกมาดังๆนายแบบสุดหล่อทำหน้าหง่อยเหงาเพราะ
เพื่อนสาวเธอไม่ยอมใจอ่อนสักทีนี่คงไม่ได้ไปหาหลายวันยัยเฟย์ไม่มา
ง้อเลยยิ่งหงอยไปกันใหญ่
“พี่ไม่ไปหายัยเฟย์บ้างเหรอคะ”
“พี่จะไม่ไปแล้ว ไปแล้วเค้าก็ไม่สนใจ”
“ท้อ??”
“ครับ กับคนอื่นไม่เห็นจะยากอย่างนี้เลย”
เอ้าก็คนอื่นมันหวังชื่อเสียงจากพี่หนิน่าเค้าก็ง่ายซิ แต่เพื่อนของหญิง
สาวคนนี้ไม่ใช่ มันสนใจชื่อเสียงของเค้าที่ไหนหล่ะแล้วอีกอย่างสิ่งที่
ป๊อปปี้ทำไว้กับเพื่อนรักของเธอก็ทำให้ฟางเจ็บมากเห็นเฟย์คงขยาด
ไปด้วย
“พี่รักเฟย์จริงไหม”
“รักซิครับ”
“ก็อย่าท้อซิคะ ยัยเฟย์หน่ะคงกลับจะเป็นเหมือนฟาง”
“แต่พี่ไม่ใช่ไอ้ป๊อปนะ”
การพูดคุยเป็นไปอย่างต่อเนื่องทำให้หญิงสาวลืมผู้ชายที่ตัวเองพึ่ง
โมโหไปอย่างสนิทตอนนี้กลายเป็นชายหนุ่มมองหญิงสาวที่คุยจ่อกับ
เขื่อนอย่างไม่สบอารมณ์พลอยพาลไล่ผู้หญิงที่นั่งอยู่ให้ออกไปก่อน
“อ้าวไปกัยหมดแล้วพี่เขื่อนนังคุยกับแก้วดีกว่าคะ”
เรียกเขื่อนก็เหมือนเรียกกลุ่มเพื่อนนั่งลงด้วยหญิงสาวทั้งสวยทั้งน่ารัก
และก็ขาวเหมือนหยวกกล้วยเนินหน้าอกที่โผล่ออกมาโชว์ทำให้เพื่อน
ของเขื่อนที่นั่งอยู่ด้วยอดน้ำลายไหลไม่ได้ แต่เพื่อนเขื่อนก็เพื่อนชาย
หนุ่มอีกเหมือนกันวันนี้เค้ารู้สึกอยากจะฆ่าเพื่อนตัวซะแล้วซิ
“เฮ้ยไอ้หยุดพูดเรื่องตัวเองก่อยดิว่ะแนะนำน้องเค้าให้รู้จักกันบ้าง”
“น้องเค้าชื่อแก้ว”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับพี่ชื่อจงเบ”
“ขอโทษคะแก้วไม่อยากรู้จักพี่”
ทุกคนที่อยู่ทำหน้าจ๋อยไปทันที นั่นหล่ะนิสัยที่ทุกคนบอกว่าเธอหยิ่ง
ผู้ชายในโต๊ะทักทายเธอ และก็ได้คำตอบไปเหมือนกันทุกคน มันผิด
ด้วยเหรอที่เธอไม่อยาจะรู้จักกับคนพวกนั้นสายตาที่หวังจะได้แต่ร่าง
กายเธอไม่อยารู้จักจดจำชื่อให้มันรกสมองหรอก ชายหนุ่มเห็นท่าทาง
หยิ่งจองหองก็อดไม่ได้ที่จะพูดแหนบ
“หยิ่งเหลือเกินนะคนสวย”
“แก้วไม่ได้หยิ่ง”
“ไม่ได้หยิ่งทำไมทำกับเพื่อนพี่อย่างงั้น”
“แล้วจะให้แก้วทำยังไง”
ไม่อยู่ฟังคำตอบของชายหนุ่มเธอลุกคนแล้วดึงมือคนที่แนะนำตัวกับ
เธอว่าชื่อจงเบออกไปกลางฟอร์ พองานเริ่มดึกก็มีการเปิดเพลงเต้นกัน
ตามประสาแก้วลากจงเบออกไปท่ากลางความเสียดายของใครหลาย
คน
“คราวนี้ยินดีที่ได้รู้จักคะพี่จงเบ”
“จำชื่อพี่ได้...ขอบคุณครับ”
หญิงเริ่มวาดลวดลายสะโพกงามยักย้ายไปตามจังหวะเพลงเอวบาง
ส่ายวนเวียนอย่ข้างๆเอวหนาอย่างจงใจยั่ว มือเรียวโอบคอจงเบไว้โน้ม
ให้ลงมาใกล้ๆหัวใจเธอเต้นเป็นปกติแต่หัวใจคนที่นั่งมองอยู่กลับเต้น
แรงขึ้นจนมันจะทะลุออกมาอยู่แล้ว
.........................................................................
มาอัพแล้วนะคะอ่านแล้วเป็นยังไงก็คอมเม้นบอกกันได้นะคะ
เม้นมากก็มาอัพเร็วคะ~เม้นๆโหวดๆให้ด้วยนะคะ:))
รักลีดเดอร์จ๊วฟฟม๊วฟฟฟ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.2 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.2 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
