Jealous...หึงนะคร๊าบบบ

 
              ทั้ง 2 พูดคุยรออาหารอยู่สักพักก่อนที่พนักงานในร้านจะเข้ามาเสิร์ฟ  ยากินิคุเป็นเนื้อย่างบนเต่าถ่าน เนื้อที่นำมาย่างต้องนุ่มและมีมันติดนิดๆ เพราะเมื่อย่างจนสุกแล้วมันจะได้ไม่กระด้างเกินไป  พนักงานจัดการเตรียมเตาถ่านไฟแรงมาเสิร์ฟบนโต๊ะตามด้วยเมนูเนื้อขึ้นชื่อของร้าน  และอาหารหวานคาวอีกเล็กน้อยตามที่โทโมะได้สั่งเพิ่มเมื่อครู่  แก้วส่ายหน้าเอือมกับเขาจริงๆ...จะกินเข้าไปหมดไหมนั่น? สั่งมาซะ
 
“อาริงาโตะ”[ขอบคุณครับ] โทโมะกล่าวขอบคุณเล็กน้อยที่เขาบริการ อีกฝ่ายฉีกยิ้มให้ก่อนจะตอบกลับ
 
“โคะ ชิ ระ โค โซะ^^”[ด้วยความยินดีครับ^^] พนักงานตอบกลับก่อนจะเดินไปบริการลูกค้ารายอื่นต่อ
 
“ว่าไง? น่ากินใช่ไหมล่ะ?”
 
“ไม่รู้อ่ะ แก้วกินไม่เป็น”
 
“งั้น...นั่งรอเฉยๆเดี๋ยวพี่ทำให้”แก้วพยักหน้ารับก่อนที่เขาจะจัดการคีบเนื้อไปย่างบนเตาถ่าน ให้ ผู้ชายอย่างเขานี่...น่ารักเป็นบ้าเลย! ไม่แปลกหรอกที่เธอจะรักเขา 
 
“แล้ว อาหารที่พี่สั่งมาเนี่ย จะกินหมดเหรอ? แก้วไม่เอาด้วยคนหรอก”
 
“อร่อยน้า....ลองชิมดูสิ แก้วๆ....”
 
“ว่าไง?”
 
“พี่อยากกินซูชิอ่ะ ป้อนหน่อยสิ^^”ได้ทีละเอาใหญ่เลยนะ ! ร่างบางเบ้ปากให้อย่างหมั่นไส้แต่ก็ยอมทำตามใจเขาอยู่ดี  ซูชิหน้าไข่หวานกับปลาไหลของโปรดของเขา แก้วจำได้ดีแต่เธอไม่ได้โปรดไปกับเขาด้วยหรอก จะบอกให้...
 
“อ้าปากสิ  กินๆเข้าไปเลย อยากกินดีนัก”ร่างสูงรับคำอย่างว่าง่าย แก้วส่ายหน้าน้อยๆกับความเป็นเด็กที่ยังมีให้เห็นของเขา  ไม่นานนักเนื้อย่างที่ว่าอร่อยนักอร่อยหนาของเขาก็สุกพอดี
 
“นี่...เสร็จแล้ว”เขาคีบเนื้อจากเตาพลางเป่าฟู่ๆอย่างน่าเอ็นดู มันร้อนไง?เขาเลยเป่าให้ แก้วอมยิ้มนิดๆกับความน่ารักไม่เคยเปลี่ยนแปลงของเขา ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไง เธอก็จะรักแต่เพียงเขาท่านั้น
 
 
                                            แก้วสัญญา...
 
 
“ฟู่ว~ อ่า หายร้อนแล้ว อ้าปากเร็วตัวเล็ก”ร่างบ้าอ้าปากรับตามที่เขาบอก หลายคู่ในร้านแอบอิจฉาทั้งคู่ไม่น้อย แน่ล่ะ เขาทำหวานขโมยซีนไปทั่วเลยนี่ยา><
 
“อื้ม อร่อยดี^^”
 
“พี่ว่าแล้วแก้วต้องชอบ นี่พี่สั่งของหวานไว้ให้แก้วด้วยนะ มีทั้ง ไดฟุกุ โยกะชิ วากาชิ อร่อยๆทั้งนั้นเลยนะ”
 
“แก้วจะกินหมดไหม? - -”
 
              นั่งทานอาหารกันอยู่สักพัก พนักงานคนเดิมก็เข้ามาถามอะไรสักอย่างกับโทโมะแต่แทนที่คนตอบจะเป็นเขา กลับกลายเป็นว่า....
 
“บีรุ วะ อิ คะ งะ เด็ส ก้ะ??” [จะดื่มเบียร์ไหมครับ?]
 
“เอ่อ...”
 
“อิ้เอ๊ะ เค้กโก้ เด็ส!”[ไม่! ไม่ดื่มค่ะ!] ร่างบางสวนกลับทันควัน! แน่ล่ะ เธอไม่ให้เขาดื่มแน่ๆ แต่คนที่แปลกใจมากที่สุดเห็นจะเป็นพนักงาน และโทโมะที่ดูจะงงๆ ก็เจ้าตัวเล็กบอกเองนี่นาว่าพูดไม่เป็น แล้วทำไม?
 
“แก้วจ๋า แต่พี่....”
 
“You!”
 
“Me?” พนักงานชี้หน้าตัวเองเมื่อแก้วเรียกเขา ก่อนจะเอ่ยถามอีกครั้ง “นะนิ งะ โฮะ ชิอิ เด็ส ก้ะ?”[ต้องการอะไรหรือครับ?]
 
“มิรุกุ งะ โฮะ ชิอิ เด็ส! อิ้เอ๊ะ เค้กโก้ บีรุ เด็ส!!!”[ต้องการนมค่ะ! ฉันไม่ดื่มเบียร์!!]
 
“โช โช มัชจิคุดาไซ”[ครับ รอสักครู่ครับ!] พนักงานเดินเกาหัวแกร็กออกไปด้วยความงวยงง ไม่มีหรอกที่ใครเขาจะสั่งนมกัน! เพราะยากินิคุ ส่วนมากแล้วจะกินกันในงานสังสรรค์ที่มีเบียร์และแอลกอฮอลล์แจมอยู่เสมอ แต่แก้วก็หาได้สนใจไม่!
 
“ไหน?แม่ตัวดี ไหนบอกว่าพูดไม่เป็น คล่องปรื๋อเลยนะ”
 
“แล้วแก้วบอกแล้วเหรอว่าพูดไม่เป็น......ทั้งหมด!^^”แน่นอนเธอไม่ได้โง่ขนาดนั้น ภาษาญี่ปุ่นพื้นๆนะก็พอพูดได้อยู่หรอกน่า!
 
 
                                       อึ้ง อึ้งล่ะสิ อิๆ><
 
 
“ยัยตัวแสบ! ห้ามพี่ดื่มแล้วยังจะสั่งนมมาให้พี่อีก ฮึ่ย! หมั่นเขี้ยวจริงๆ”ร่างสูงบีบแก้มแก้วเล็กน้อยด้วยความหมั่นไส้ อีกฝ่ายกอดอกเชิดอย่างไม่แคร์ & สะใจ สักพักนมแก้วใหญ่ 2 แก้วก็มาเสิร์ฟ  ทั้งคู่นั่งทานอาหารกันต่อ จนโทโมะของตัวไปเข้าห้องน้ำ แก้วเลยนั่งอยู่คนเดียว
 
“คอนบังวะ^^”[สวัสดีครับ^^] ชายญี่ปุ่นหน้าตาดีคนนึงเดินเขามาทัก แก้วงงๆเล็กน้อย แหงสิ ไว้ใจได้หรือเปล่าหรอก แต่เธอก็ตอบกลับกันเสียมารยาท
 
“คอนบังวะ”[ค่ะ สวัสดีค่ะ]
 
“ฮะจิเมะมาชิเตะ ไทชิ! ชิสึเรเตสสึง่ะ โอนามาเอะวะ??”[ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมชื่อไทชิ! แล้ว..คุณล่ะชื่ออะไรครับ??]
 
“เอ่อ....ฮะจิเมะมาชิเตะ แก้ว”[เอ่อ...ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันชื่อแก้ว] คุยกันไปคุยกันมาสักพักเขาจึงรู้ว่าแก้วเป็นคนไทย  และในนาทีนั้นเองหนุ่มญี่ปุ่นผู้อาจหาญและหน้าด้าน?? (เอ๊ะ ยังไง?-*-)
 
“อะนาตะวะ ไทจิน เด็ส ก้ะ?”[คุณเป็นคนไทยหรือครับ?]
 
“อืม...ไฮ”[อืม...ใช่ค่ะ]
 
“อะนะตะวะ.โทเดะโม่ะ คาวาอี้เดสก๊ะ”[คุณน่ารักมากๆเลย] อ้าว?อีตานี่จะจีบฉันเร๊อะ?! “โม่.โคะอิบิโตะก๊ะอิมะชิตะก๊ะ?” [แล้ว..มีแฟนหรือยังครับ ?]
 
“เอ่อ....”
 
“คิ มิ วะ โบกุโน ชิน อัย!!! ฮิโต วะ คิเร เด็สสุ?”[ผู้หญิงคนนนี้คือแฟนของผม!!! แล้วคุณล่ะ คือใคร?] ร่างสูงเดินมาอีกทางด้วยความไม่พอใจ  ก่อนจะเดินลงมานั่งข้างๆแก้วพลางโอบเอวเอาไว้(แสดงความเป็นเจ้าของ) หนุ่มญี่ปุ่นคนนั้นเลยรีบขอตัวลาทันที
 
“เอ่อ...ซาโยนาระ   มะตะ อิมาโช^^”[เอ่อ...งั้นลาก่อนนะครับ แล้วพบกันใหม่นะครับ^^]
 
“โด โสะ!!”[เชิญ!!] ร่างสูงกระแทกเสียงใส่ก่อนจะจ่ายเงินแล้วพาแก้วกลับบ้านทันที  ร่างบางนั่งหน้างอทันทีเมื่อเขาไร้สาระอีกแล้ว
 
“อะไรของพี่เนี่ย?เสียมารยาทจริงๆ เขาคนบ้านเดียวกับพี่นะ”
 
“ก็มันจีบแก้วอ่ะ! จะให้พี่เข้าไปกราบขอบคุณมันเหรอไง?”
 
“พี่อ่ะ!”สุดท้ายแก้วก็เลือกที่จะเงียบต่อไป จนเขาพากลับมาถึงบ้านนั้นแหละ เธอเลยหนีเขาไปนอนอีกห้องนึงต่างหาก ทำเอาโทโมะแทบบ้า!
 
                            ดี! สมน้ำหน้า!!
.
.
.
“ว่าไงนะตาเขื่อน? โทโมะไม่ได้อยู่กับเราเหรอ?”คนเป็นแม่เอ่ยถามเสียงเครียดเมื่อโทรไปถามหาโทโมะคิดว่าลูกชายคงอยู่กับเขื่อน แหงล่ะ เขาหายไป 2 วันแล้วนี่! โทรศัพท์ก็ไม่ยอมรับ คอนโดก็ไม่อยู่ บ้านแก้วเขาก็ไม่ได้ไป !
 
“นี่คุณ ลูกมันโตแล้ว มันช่วยเหลือตัวเองได้หรอกน่า”
 
“ฉันเป็นห่วงลูกนี่นา หนูแคทตาโทโมะติดต่อกลับมาบ้างเหรอเปล่า?”
 
“ไม่ค่ะ ครั้งสุดท้ายที่เจอกัน ก็ตั้งแต่คุณป้าไปหาที่บริษัทนั้นล่ะค่ะ”
 
“เหลวไหลจริงๆลูกคนนี้”คนเป็นแม่บ่นกระปอดกระแปด ก่อนที่เสียงโทรศัพท์บ้านจะดังขึ้น
 
“เดี๋ยวป้าไปรับเอง....ฮัลโหลสวัสดีค่ะ.......................................”คุยกับคนในสายได้สักพัก แม่ของโทโมะวางหูโทรศัพท์ลงด้วยความโมโหก่อนจะหันมาประกาศบอกทุกคน
 
“คุณ! หนูแคท!! เตรียมตัวเลยนะคะ พรุ่งนี้เราจะไปญี่ปุ่นกัน!!!!”
 
“อะไรกันคุณ??”
 
“นั้นสิค่ะคุณป้า ธุระด่วนเหรอค่ะ?”
 
“ไม่ต้องถาม!ทำตามที่ฉันบอก!!”เมื่อถูกตวาดลั่นทุกคนก็ได้แต่เงียบกริบ และพยักหน้ารับ
 
วันต่อมา
 
“แก้วๆๆ แก้วจ๋า เปิดประตูให้พี่หน่อย วันนี้พี่จะพาไปเที่ยวไงค่ะ คนดี น้าๆๆๆ”เคาะจนมือจะหงิกก็แล้วแก้วก็ไม่ยอมเปิดเสียที เขาได้แต่ทำหน้าละเหี่ยใจอยู่นอกห้อง
 
 “....”
 
“แก้วไม่เปิดจนกว่าพี่จะสัญญา...ว่าจะไม่ทำตัวงี่เง่าเหมือนเมื่อวานอีก!”คนด้านในตะโกนกลับมา ทำให้เขาใจชื้นพร้อมรีบตกลงอย่างรวดเร็ว
 
“โอเคๆๆ พี่สัญญา สาบานเลยก็ได้ เอ้า! น้าๆๆเปิดประตูให้พี่หน่อย”สักพักแก้วก็ยอมเปิดประตู เขาง้ออยู่สักประเดี๋ยวก่อนจะพากันออกไปเที่ยว  เขาพาเธอเที่ยวทุกทีที่เธออยากไป อีกฝ่ายหัวเราะอย่างมีความสุขเมื่อถูกเขาตามใจไปเสียทุกอย่าง 
 
“ไม่เหนื่อยบ้างเหรอ? เที่ยวเล่นทั้งวันแล้วน้า”เขาใช้ผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อให้ขณะที่แก้วกำลังนั่งกินไอติมอย่างสุขใจ
 
“ฮื่อ ไม่เหนื่อยเลย สนุกดีออก^^”
 
“ป่ะ...กลับบ้านได้แล้ว จะค่ำแล้วไปอาบน้ำพุร้อนกันดีกว่า อากาศชักหนาวขึ้นเรื่อยแล้ว”แก้วพยักหน้ารับก่อนจะพากันกลับบ้านไป
.
.
.
“ฮ้า~อุ่นดีจังเลย><”ร่างบางนั่งพิงกับอกแกร่งของเขาเมื่อทั้งคู่นั่งแช่น้ำพุร้อนขนาดย่อมภายในบ้านอย่างสุขใจ น้ำอุ่นร้อนนี่มันช่วยได้มากกับอากาศหนาวๆแบบนี้เสียจริงๆ!
 
“ฮื่อ ตัวใครไม่รู้ ห๊อม หอมอ่ะ ขอดมหน่อยสิ”ร่างสูงไล้จมูกโด่งไปตามลำคอระหงของแก้วก่อนจะไล่จูบตั้งแต่แก้มใสไปยันขมับของคนในอ้อมกอด อีกฝ่ายหัวเราะคิกคักเบาๆก่อนจะปัดป้องการจู่โจมของเขา
 
“อื้อ คนบ้า ฉวยโอกาส”
 
“ทำไมล่ะ? ก็คนแถวนี้อยากน่ารักเอง เฮ้อ~ ชอบทรมานพี่จริงๆ”มือหนาซุกซวนเริ่มไม่อยู่สุข ลูบไล้ไปตามขาอ่อนของแก้วอย่างนึกสนุก อีกฝ่ายจึงหันมาฟาดเข้าที่ต้นแขนของเขาอย่างจัง
 
“มือเป็นหนวดปลาหมึกหรือยังไงกัน? คนเจ้าเล่ห์เพทุบาย!”
 
“ฮ่าๆ ปลากหมึกหิวอ่ะ ขอกินหน่อยสิ”
 
“ฮื่อ ไม่ให้กิน><”ร่างบางส่ายหน้าน้อยๆ ผมเปียกชื้นจึงถูไถกับใบหน้าหล่อของเขา โทโมะอมยิ้มนิดๆก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดผมให้ เกรงว่าแก้วจะเป็นหวัดไปเสียก่อน
 
“ไม่ให้ก็จะกิน”ยัง ยังไม่วายที่เขาจะคิดทะลึ่งกับเธอได้อีกนะ คนอะไร!
 
“แบร่ ; P ไม่ให้หรอก แบร่ๆๆๆ”มือบางควานหาผ้าเช็ดตัวอย่างรวดเร็วก่อนจะพันกายแล้วรีบลุกขึ้นวิ่งหนีเขา  อีกฝ่ายเห็นดังนั้นจึงใส่เสื้อคลุมแล้วรีบวิ่งตามมาโดยทันที
 
“จะหนีไปไหน? มาให้พี่กินซะดีๆ”เธอหนีเขาไม่ทันอีกแล้ว  มือหนาจัดการตวัดคนตัวเล็กเข้าสู่อ้อมกอดทันที ทำไมนะ?เธอถึงไม่เคยชนะเขาได้สักหน ไม่เคยเลยจริงๆ!
 
 
                     อ๊ากกกกก โรคจิตอ่ะ><
 
 
“ง่า ปล่อยแก้วน้า!” อ้อนวอนก็แล้ว
 
“ไม่ปล่อย” และเขาก็ยังหน้าด้านไม่ปล่อยเธอ
 
“ไม่เอานะ” เริ่มกลัวละนะTToTT
 
“จะเอา” น่าเกลียด ดูเขาพูดT^T
 
“ฮื่อ  นี่แนะ เป็นไง??”ร่างบางเบี่ยงหน้าหลบพัลวันเมื่อเขาจู่โจมหอมแก้มซ้ายขวา ไม่ยอมเลิกรา
 
“ตาโทโมะ!!!!!!!”เสียงหนึ่งตะตอกกลับมาพร้อมๆกับทุกการกระทำหยุดชะงัก โทโมะกับแก้วมองมายังผู้มาเยือนคนใหม่!
 
“คุณแม่!!!”
 
“นี่แกพาเด็กนี่มากกถึงญี่ปุ่นจริงๆด้วย ทำไมแกทำแบบนี้ แบบนี้ๆๆๆ”คนเป็นแม่ปรี่เข้ามาฟาดแขนลูกชายนับครั้งไม่ถ้วน จนเขาต้องปกป้องตัวเอง
 
“โอ๊ย! ผมเจ็บ แล้ว...ใครบอกคุณแม่ครับ?”
 
“คุณมิซาเอะเพื่อนแม่โทรมาถามว่าแม่มาที่นี่หรือเปล่า? เพราะเขาเห็นแก!”คนเป็นแม่ตะคอกใส่หน้าด้วยความโกรธจัด แก้วได้แต่ยืนนิ่งพูดอะไรไม่ออก บางที...เวลาของตัวสำรองอย่างเธออาจหมดลงแล้วก็ได้!
 
“นี่...มันอะไรกันค่ะ? คุณ เพื่อนของโทโมะ แต่ทำไม??”แคทยืนนิ่งอยู่นานและพอจะเข้าใจสถานะของคนทั้งคู่ดี เมื่อเห็นว่าเขากุมมือแก้วไว้แน่น  ไม่ได้อยากจะร้องไห้ แต่...มันก็อดไม่ได้จริงๆ แคทน้ำตาคลอย่างรู้สึกเสียใจ เสียใจที่เธอไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย...
 
“หนูแคท...”
 
“คุณอธิบายได้ไหมค่ะ? ฮึก..โทโมะ เกิดอะไรขึ้น...ที่แคทยังไม่รู้??”โทโมะอึกอักพูดไม่ออก ก้มหน้าอย่างรู้สึกผิดกับแคท ก่อนที่เขาจะให้แก้วเข้าไปแต่งตัวแล้วออกมาคุยกันใหม่
.
.
.
.
“เอาล่ะ! ในเมื่อ...อยู่กันครบทุกคนแล้ว ผมคงต้องเคลียทุกอย่างให้จบเสียที”ร่างสูงนั่งเคร่งเครียดไปไม่ต่างจากแก้ว เธอกุมมือเขาไว้ด้วยความกลัว เขาจึงบีบมือเบาๆเป็นเชิงให้กำลังใจ
 
“แคทรอฟังคุณอยู่”
 
“ผม.....”
 
“หนูแคทอย่าไปฟังตาโทโมะเลย เชื่อป้า.....”
 
“คุณ! เรื่องของเด็กๆเขา คุณควรอยู่เฉยๆ!”คนเป็นสามีอิงตำหนิภรรยาเมื่อเห็นว่าชักจะยุ่งวุ่นวายกับชีวิตของลูกมากเกินไปแล้ว
 
“เหอะ!”
 
“ว่าไงค่ะ? โทโมะ คุณกับคุณแก้ว....”
 
“ครับ...ผมกับแก้วเราเป็นคนรักกัน”
 
“ตาโทโมะ!”คนเป็นแม่รีบแย้งทันควัน แต่ถูกเขาดักคอเอาไว้เสียก่อน ยังไงซะวันนี้แคทก็ต้องรู้เรื่องทุกอย่างจากปากเขาให้ได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม เขาจะไม่หนีความจริงอีกต่อไปแล้ว!
 
“คุณแม่ครับ! ผมจะพูดความจริง!!....คุณแคท ผมขอโทษที่ไม่เคยบอกเรื่องนี้กับคุณมาก่อน ผมกับแก้วเรารักกันมาตั้งนานแล้ว จนวันที่คุณแม่บังคับให้ผมหมั้นกับคุณ ผมไม่ได้รังเกียจอะไรคุณเลยนะครับ เพียงแต่ว่า..ผมไม่ได้รักคุณจริงๆ เข้าใจผมนะ”เขาพยายามอธิบายให้แคทฟัง แต่เจ้าตัวไม่รับรู้ก่อนจะปาดน้ำตาวิ่งหนีไป
 
“พี่ตามเขาไปสิ  ตามเขาไป”ร่างบางเขย่าแขนเขาจนอีกฝ่ายจำต้องทำตาม โทโมะวิ่งตามไปคว้าแขนแคทเอาไว้ ก่อนจะอธิบายอีกครั้ง
 
“คุณแคท ผม...”
 
“ฮึก...ไม่ต้องแล้วค่ะ  แค่นี่...แคทก็รู้สึกเกลียดตัวเองจะแย่ ฮึก  เกลียดที่ทำให้คุณ 2 คนต้องแยกกัน เกลียดที่ตัวเองไม่แข็งแรงพอจะดูแลตัวเองได้ ฮึก...เลยทำให้คุณต้องมารับกรรมกับสัญญาบ้าบอของคุณแม่ฉันกับคุณ”
 
“มันไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับ มันไม่ใช่ความผิดของคุณเลย ผมผิดเองที่ไม่ได้บอกคุณแต่แรก ผมขอโทษ ยกโทษให้ผมด้วย”โทโมะคุกเข่าลงต่อหน้าแคทพร้อมรับโทษจากเธอ อีกฝ่ายเอาแต่ส่ายหน้าร้องไห้ เธอละเกลียดตัวเองจริงๆ อ่อนแอจนแม่ของเธอต้องหาคนอื่นมาดูแลแทน  เธอไม่เคยตัดสินใจอะไรเองได้เลยสักครั้งในชีวิต คนป่วยใกล้ตายอย่างเธอ!!!!
 
“มะ..ไม่ ฮึกๆ หรอกค่ะ ฝะ..ฝากขอโทษคุณแก้วด้วย....”สิ้นคำพูดสุดท้ายแคทก็ล้มพับไปท่ามกลางความตกใจของโทโมะทันที!
 
“คุณแคท!”
.
.
.
         ส่วนแก้วที่ยังคงนั่งเงียบอยู่กับพ่อและแม่ของโทโมะท่ามกลางบรรยากาศที่น่าอึดอัด  เธอไม่รู้จะทำอย่างไรดี ได้แต่ภาวนาในใจให้ชายคนรักกลับมาไวๆเสียที เธออกจะแตกตายอยู่แล้ว!
 
“รู้ตัวหรือเปล่าว่าเธอทำอะไรลงไป?”แม่ของเขาเอ่ยถามเสียงเหี้ยมจนแก้วสะดุ้งเล็กน้อย ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าสบตา
 
“....”
 
“ ไหนเธอบอกว่าเลิกกับลูกชายฉันแล้วยังไง? ทำไมถึงเป็นแบบนี้! ฉันถามนะได้ยินไหม? ตอบมา!!!!”ใบหน้าสวยสั่นน้อยๆ ขอบตารู้สึกร้อนผ่าวเมื่อน้ำตาจะไหลเมื่อถูกตะคอก เธอไม่กล้าหรอก ไม่กล้าจะพูดกับแม่ของเขาได้เลย
 
“แก้ว...ขอโทษค่ะ”
 
“เฮอะ! ขอโทษเหรอ? แล้วอะไรๆมันจะเหมือนเดิมไหม? คอยดูนะถ้าเรื่องระหว่างหนูแคทกับตาโทโมะต้องจบลง เธอต้องรับผิดชอบ!”คนเป็นแม่ประกาศกร้าวก่อนจะหุนหันเดินออกไป
 
“ฮึกๆ...”น้ำตาที่รวงพราวทำเอาพ่อของเขาสงสารคนรักของลูกชายจับใจ ก่อนจะเอ่ยปลอบเมื่อเขาเงียบมานาน คนอย่างแม่โทโมะ ไม่ได้เกลียดใครง่ายๆหรอก เขาคงกำลังโกรธก็เท่านั้น!
 
“ไม่เป็นไรนะหนูแก้ว แม่เขาก็เป็นแบบเนี้ยแหละ โผงผางเสียงดัง ไม่ต้องกลัวไปหรอกนะ”
 
“แต่แก้วผิด  ฮึก...แก้วกราบขอโทษค่ะ”แก้วเตรียมจะก้มกราบแต่คนเป็นพ่อห้ามไว้เสียก่อน
 
“ไม่ต้องลูก ไม่ต้อง...คนเราถ้ารักกันคนอื่นก็ไม่มีสิทธิ์ไปห้ามหรอก”
 
“แต่เขาเป็นแม่ของพี่โทโมะนี่ค่ะ แก้วบอกกับท่านว่าแก้วเลิกกับพี่ขาไปแล้ว”
 
“ฮะๆ พ่อรู้ดี ถึงหนูจะบอกเลิกกับเจ้าโทโมะ มันก็ไปตามง้อหนูอยู่ดีนั้นล่ะ? พ่อรู้ดีทุกอย่างเพราะลูกชายพ่อมันมาปรึกษากับพ่อเรื่องของหนู กับเขาทุกวันนั้นแหละ”คนเป็นพ่อหัวเราะอย่างอารมณ์ดี นั่นทำให้แก้วใจชื้นขึ้นมาบ้าง อย่างน้อยพ่อของเขาก็ไม่ได้เกลียดเธอ  ก่อนที่บทสนทนาจะจบลงเพราะโทโมะอุ้มแคทเข้ามาในสภาพที่ ไร้สติ!
 
“โทโมะเกิดอะไรขึ้นหนูแคทเป็นอะไร?? บอกแม่มานะ”
 
“เอารถออกไปโรงพยาบาลเถอะครับ เร็วๆครับ!”ทุกคนต่างกุลีกุจอไปดูอาการแคทกันที่โรงพยาบาล  เมื่อแคทถึงมือหมอทุกคนต่างมานั่งรอหน้าห้องตามด้วยแม่ของแคทที่เพิ่งจะตามมาติดๆ
 
“ลูกแคทๆ”
 
“ใจเย็นๆก่อนนะพิม ลูกของเธอต้องปลอดภัย เชื่อฉันนะ”แม่ของโทโมะเอ่ยปลอบเพื่อนรัก ที่อีกฝ่ายเอาแต่ร่ำไห้ ท่ามกลางบรรยากาศที่ตรึงเครียด แก้วเลือกที่จะเดินออกมาจากตรงนั้น ที่ตรงนั้นไม่มีที่ว่างสำหรับเธอเลยแม้แต่น้อย...
 
หมับ!
 
          เมื่อรู้สึกว่าตัวเองถูกคว้าข้อมือไว้ แก้วจึงรีบหันมาดูทันที และก็มีอยู่คนเดียว โทโมะ! แก้วโผเข้ากอดเขาพร้อมกับหยาดน้ำตาที่ไหลเป็นสาย ถ้าแคทเป็นอะไรไป ต้นเหตุทั้งหมดคือเธอ! เธอได้แต่พร่ำโทษตัวเองอยู่ในใจ
 
“ฮึก..เพราะแก้วๆ ๆแท้ๆ ทุกอย่างเลยเป็นแบบนี้”
 
“ไม่เอา...อย่าโทษตัวเองสิแก้ว พี่ผิดเอง พี่ผิดทุกอย่างเลย แก้วไม่ผิด ไม่ผิดแม้แต่นิดเดียว อย่าร้องนะ คุณแคทต้องปลอดภัย”ร่างสูงลูบหัวพลางปลอบใจแก้วที่เอาแต่สะอึกสะอื้น
 
“แกใช่ไหม? ที่เป็นชู้ของคู่หมั้นลูกสาวฉัน แก!!”
 
เพี๊ยะๆๆๆ!
 
           หญิงสาววัยกลางคนปราดเข้ามาแยกแก้วออกจาโทโมะ ฟาดฝ่ามือหนักๆเข้าที่ใบหน้าแก้วซ้ำจนเกิดรอยแดงปื้นใหญ่
 
“คุณน้า! อย่าครับผมขอร้อง อย่าทำอะไรแก้ว”
 
“ฮึก...แก้วขอโทษค่ะ แก้วไม่ได้.....”
 
“ปล่อยฉัน โทโมะ!ปล่อยน้านะ! ส่วนเธอไม่ต้องพูดมาก ถ้าลูกสาวฉันเป็นอะไรไป ฉันไม่เอาเธอไว้แน่”แม่ของแคทเอ่ยด้วยความโกรธสุดขีด น้ำตาร่วงไม่ขาดสายเมื่อนึกสภาพลูกสาวของตัวเองที่ยังอยู่ในห้องไอซียู
 
“คุณน้าครับ! ผมกราบขอโทษ แก้วเป็นคนรักของผม รักมานานแล้ว ที่ผมต้องหมั้นกับลูกสาวคุณน้าเพราะคุณแม่ขอร้อง ผมเห็นคุณแคทเป็นแค่เพื่อน”
 
เพี๊ยะ!
 
“พูดออกมาได้ยังไง? โทโมะ!น้าผิดหวังในตัวเธอจริงๆ”แม่ของแคทตบใบหน้าของโทโมะฉาดใหญ่ โดยที่เขาได้แต่ก้มหน้ายอมรับ บางที...นี่อาจจะน้อยไปด้วยซ้ำสำหรับสิ่งที่เขาทำไว้กับแคท!
 
             และนาทีนั้นคุณหมอเจ้าของไข้ก็ออกมาถมหาญาติผู้ป่วยทันที ทั้งหมดจึงกรูกันเข้าไปดูอาการของแคท ทิ้งความบาดหมางไว้หน้าห้อง!
 
“แคทๆ ลูกแม่”แม่ของแคทปรี่เข้าไปเขย่าแขนลูกสาวเบาๆ แคทปรือเปลือกตาอันหนักอึ้งออกช้าๆ พร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
 
“แม่ค่ะ....แคทรักแม่ค่ะ”
 
“แม่ก็รักลูก รีบๆหายนะลูกเราจะกลับไปอยู่บ้านอของเรา!”
 
“ค่ะแม่....คุณ กะ..แก้วค่ะ”แก้วเดินเข้าไปหาแคทตามเสียงร้องเรียกอันแผ่วเบาแต่ถูกแม่ของแคทห้ามไว้ไม่ให้เข้าใกล้ลูกสาว!
 
“ขอแคทคุยกับคุณแก้ว.....”เมื่อเห็นว่าลูกสาวร้องขอพิมจำต้องยอมอย่างเสียมิได้
 
“แคทขอโทษ...สำหรับทะ ทุกสิ่ง....ทุกอย่าง...”
 
“ไม่ค่ะ ฮึก..แก้วต่างหากต้องขอโทษ คุณแคทรีบๆหายนะค่ะ รีบหายมาแต่งงานกับพี่โทโมะ!”รู้ทั้งรู้ว่าตังเองกำลังฝืนใจพูดประโยคนั้น แต่แก้วก็ต้องทำ! แคทฝ่ายหน้าน้อยๆพร้อมกับลมภายใจที่รวยระริน  บังคับหลอดลมให้กลั่นเสียงออกมาอีกครั้ง
 
“โทโมะ”เธอเอ่ยเรียกเขา โทโมะทำตามอย่างว่าง่ายเขาขึ้นมายืนขนาบข้างกับแก้ว ก่อนที่แคทจะถอดแหวนหมั้นส่งคืนให้
 
“ของคุณ....แคทคืนให้ค่ะ..มะ..มันสมควรจะอยู่กับคุณ.กะ..แก้ว”
 
“คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้นะคุณแคท แหวนวงนี้ผมของให้คุณ เป็นตัวแทนมิตรภาพของเรา”
 
“มะ..ไม่ได้ค่ะ  แคทต้องคืน ขอโทษอีกครั้งนะค่ะคุณแก้ว แคท ขอ....ฮึก”
 
“แคท แคทลูกแม่!”แคทหอบหายใจหนักก่อนที่ร่างของเธอจะกระตุกถี่ขึ้น ท่ามกลางความตกใจของทุกคน
 
“เรียกหมอเร็วๆ คุณแคทอย่าเป็น.....”ยังไม่ทันที่โทโมะจะพูดจบเธอก็เอื้อมมือมารั้งเขาไว้ เป็นเชิงว่าไม่ต้องตามหมอ
 
“อย่า....แคทรู้ตัว ฮึก ว่าอยู่ได้อีกไม่นาน ขอหะ..ให้คะ.....คุณมีความสุข...มากๆ ฮึก......แม่จ๋า”เมื่อกล่าวอวยพรโทโมะและแก้วเรียบร้อย แคทก็ร้องเรียกหาคนเป็นแม่ทันที
 
“แม่..อย่าโกรธคุณแก้ว กับทะ..โทโมะเลยนะคะ สะ..สัญญา ฮึก”
 
“แม่สัญญา ฮึก แคท หนูพักผ่อนนะ คะ..แคท  แคท!!!!!!!!!”
 
“คะ..แคท รักแม่.................”สิ้นสียงของแคท เธอก็สิ้นลมในอ้อมอกของคนเป็นแม่ทันที  แม่ของแคทกรี๊ดร้องราวกับคนเสียสติ ไม่ต่างจากทุกคน
 
“คุณแคท แก้ว ฮึก ขอโทษ”แก้วรุดตัวลงนั่งร้องข้างๆโทโมะที่ยังยืนนิ่งพูดไม่ออกกับการจากไปอย่างไม่มีวันกลับของแคท เขาผิด! เขาเป็นคนผิดทั้งหมด!!!
 
“แคท...ผมขอโทษ”เขาเดินเขาไปบอกลาแคทเป็นครั้งสุดท้าย  ก่อนจะแจ้งให้หมอและพยาบาลทราบ แม่ของแคทเสียใจจนเป็นลมล้มพับไปเสียแล้ว
 
                บางที...ถ้าแก้วไม่มีตัวตน คงไม่มีใครต้องเจ็บไปมากกว่านี้ ! เธอไม่คู่ควรพอที่จะยืนอยู่ข้างๆเขา  เธอเป็นสาเหตุที่ทำให้คนดีๆอย่างแคทต้องจากไป เพราะเธอ เธอคนเดียว...แก้ว!!!
 
...................................................................................................................................
     เอิ่ม...ตอนนี้ภาษาญี่ปุ่นมันอาจจะไม่ถูกต้อง(เยอะ-*-)ขอโทษด้วย-/\-พยายามล่ะ??
อาจยาวไปหน่อย เพราะกะจะเอาให้จบภายใน 40 ตอน?? (และดูเยอะเกินไป--*)
ช่วงนี้ไม่ค่อยได้อัพ เพราะงานเยอะ โต้ดตี><
เมื่อยนิ้วล่ะ ไปละ บายๆๆทุกคน^^~