Jealous...หึงนะคร๊าบบบ

 

“นี่มันอะไรกัน?!”เมื่อได้ยินเสียงร้องโหวกเหวกของภรรยา ผู้เป็นสามีจึงรีบเดินมาดูทันที

 

“เอะอะโววายอะไรกันคุณ คนอื่นเขาแตกตื่นกันหมด!”

 

“คุณดู! ดูลูกชายตัวดีของคุณมันทำ มันจะฉีกหน้าฉันไปถึงไหน?!”ภรรยาส่งรูปในซองสีน้ำตาลให้คนเป็นสามีดู ก่อนที่เขาจะเงียบไปอีกครั้ง

 

“ไหนเด็กนั่นบอกว่าเลิกกับตาโทโมะแล้วไง? แล้วไอ้คนที่อยู่ในรูปเนี่ยมันเป็นใคร? นี่ถ้ายัยแจนไม่เข้าไปแอบดูลูกชายคุณคงไม่ได้ภาพเด็ดนี่มาหรอก!” ภรรยาเอ่ยด้วยความอารมณ์เสีย เมื่อแจน เลขาคนก่อนของโทโมะแอบเข้าไปสืบเมื่อเห็นว่าเขาพานักศึกษาเข้าบริษัท วันนั้น...วันที่โทโมะได้ยินเสียงตกของบางสิ่งบางอย่าง ใครจะรู้ว่าเป็นแจน!

 

“....”

 

“มีอย่างที่ไหน เข้ามากอดมาจูบทำเรื่องบัดสีกันในที่ทำงานอย่างนั้น บอกไว้ก่อนเลยนะว่าฉันไม่ยอม!”

 

“ก็เขารักกัน คุณจะทำอะไรเขาได้ ฟังนะ...คุณเป็นแม่เขาไม่ใช่เจ้าชีวิต !”

 

“แต่ฉันเป็นคนให้กำเนิดมันนะ! ก็เท่ากับที่ฉันเป็นเจ้าชีวิตมันนั้นแหละ! ฉันหวังดีกับลูกอยากให้ลูกพบเจอกับผู้หญิงดีๆอย่างหนูแคท ที่ฉันทำเพราะใครล่ะ ฉันทำเพื่อลูกทั้งนั้น!”คนเป็นภรรยาเถียงกลับอย่างไม่ลดละจนสามีระอาใจ เรื่องแบบนี้ใครจะไปบังคับกันได้เล่า? ชีวิตใครชีวิตมันสิ!

 

“แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าแฟนเขาเป็นคนไม่ดี คุณ....ลูกเราโตแล้ว มีความคิด! เขาต้องเลือกแล้วว่าคนที่เขารักเป็นคนดีจริงๆ  ไม่ใช่ว่าผมไม่ชอบหนูแคท เขาเป็นเด็กดี เรียบร้อยมันก็ไม่แปลกที่คุณจะเอ็นดู แต่ทำไม...ก่อนที่คุณจะตัดสินใจ ทำไมไม่ถามลูกก่อน บางทีถ้าคุณได้รู้จักแฟนเขา คุณอาจจะเปลี่ยนใจ....”

 

“แต่...”

 

“ไม่ต้องเถียงผม! ขอผมพูดบ้างเถอะ การที่ผมเงียบมาโดยตลอดไม่ได้แปลว่าผมเห็นด้วยกับคุณ! ผมขอบอกคุณเป็นครั้งสุดท้าย...เลิกยุ่งกับชีวิตลูกได้แล้ว!!!”คนเป็นสามีชี้หน้าอย่างเอาเรื่องจนภรรยาไม่กล้าโต้เถียงด้วย เพราะเห็นว่าสามีเอาจริงๆ! ในเมื่อเถียงอะไรไม่ได้ก็จำต้องสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง!

 

 

                                 ให้ท้ายกันเข้าไปเถอะ!

 

 

.

.

.

             สายมากแล้วแต่ดูเหมือนว่าคนที่กำลังหลับใหลจะยังไม่รู้สึกตัว  คนตัวเล็กซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดของร่างสูง มือหนาพาดอยู่ที่เอวบางอย่างแน่นหนา ดูท่าเขาจะกลัวเธอหนีไปเสียจริงๆ!

 

.

.

“ฮัลโหลพี่เขื่อนว่าไง?”มีนเดินเข้ามาในบ้านของเพื่อนรักเมื่อเห็นว่าเพื่อนคงจะยังไม่ตื่น เธอจึงถือวิสาสะเอากุญแจสำรองใต้พรมเช็ดเท้ามาไขเพื่อเปิดประตู  ก่อนที่เขื่อนจะโทรเข้ามาพอดี

 

[มีอยู่ไหนเนี่ย? พี่ตามไปที่บ้านไม่เจอเราเลย]

 

“มีนมาบ้านยัยแก้ว แล้ว...พี่เขื่อนมีธุระอะไรกับมีนเหรอ?”

 

[เอ่อ...ไม่มีอะไรหรอก พี่แค่อยากชวนไปดูหนัง แต่...ถ้ามีนไม่ว่างก็ไม่เป็นไรหรอก เท่านี้นะ]มีนเองก็นึกแปลกใจอยู่ไม่น้อย จู่ๆเขื่อนก็โทรมาชวนไปดูหนังทั้งที่แต่ก่อนไม่เคย  หรือเขาจะชอบเธอ>< ไม่ๆๆๆ! จะว่าไปเขาก็ดูดี แถมยังนิสัยดีอีกเสียด้วย แต่...มีนก็คิดกับเขาแค่พี่ชายตลอดมานี่นา...

 

“ก็ได้ค่ะ..ยัยแก้วยังไม่ตื่นเลย แล้วอีกอย่างมีนก็ไม่อยากอยู่เป็น กขค. เขาด้วย!”เมื่อมีนหันไปเห็นรถของโทโมะเข้า ก็พอจะรู้ว่าเขาคงอยู่ข้างในกับแก้ว เลยเปลี่ยนใจไปดูหนังกับเขื่อนแทน

 

[โอเคเลย...งั้นเดี๋ยวพี่ไปรับนะ]

 

“ค่ะ...เออ...พี่เขื่อน เดี๋ยวมีนไปรอหน้าปากซอยก็ได้ ค่ะ ค่ะ สวัสดีค่ะ”มีนวางโทรศัพท์จากเขื่อนแล้วจึงเดินไปรอหน้าปากซอยตามที่บอกเขาไว้

.

.

.

“อือ”ร่าบางัวเงียตื่น ก่อนจะพบว่าเขาไม่ได้นอนอยู่ข้างกาย เมื่อกวาดตามองไปรอบๆห้องแล้วก็ไม่มีแม้แต่เงา

 

 

                            หายไปไหนกันนะ?

 

 

“พี่โทโมะ”

 

“.....”

 

“พี่โทโมะ!”

 

“.....”

“พะ....อื้อ”เมื่อเรียกหลายทีแล้วเขายังไม่ตอบรับ แก้วจึงเพิ่มดีกรีดเสียงขึ้นอีกก่อนจะรู้สึกอุ่นร้อนไปทั่วแผ่นหลังเมื่อถูกเขาสวมกอด

 

“คิดถึงพี่เหรอ? ฮื้ออ”ร่างสูงกดจมูกโด่งลงบนแก้มเนียนอย่างหลงใหลก่อนจะเอ่ยถาม คำถามที่เรียกรอยแดงบนใบหน้าของแก้วได้อย่างชัดเจน เธอทำได้เพียงพยักหน้ารับอย่างเขินอาย ก็ไม่รู้จะปฏิเสธเรื่องจริงยังไงนี่นา....

 

“แล้ว..พี่ไปไหนมา ใช่สิ! ตายแล้ว มันสายมากแล้วนี่นาพี่ไม่ไปทำงานเหรอ?”แก้วเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง ส่วนอีกฝ่ายแค่ยิ้มน้อยๆแล้วส่ายหัวเป็นเชิงบอกว่า ไม่ นั้นแหละ!

 

“ไม่หรอก...พี่โทรไปลางานแล้ว บอกเขาว่า...จะอยู่กับแฟนห้ามใครรบกวน”น้ำเสียงกระเซ้าปนเจ้าเล่ห์ของเขา ทำให้แก้วปฏิเสธไม่ได้เลยว่ารักเขามากแค่ไหน?  ตลอดหลายปีที่ผ่านมามันทำให้แก้วได้รู้ว่าเขาก็รักเธอมากเช่นเดียวกัน แต่ความรักก็ไม่ได้ราบเรียบอย่างเช่นทุกวันนี้ เธอได้ชื่อว่าเป็นมือที่ 3 เพราะเขามีคู่หมั้นอยู่แล้วนั้นเอง!

 

“แล้ว...คุณแคทเขา....ไม่”

 

“ไม่ต้องค้งต้องแคทไรแล้ว ยัยเหมียว นี่แนะๆๆๆ”เมื่อเห็นว่าแก้วหน้าเศร้าที่ต้องพูดถึงแคท เขาเลยจัดการจี้เอวซะเพื่อแกล้งให้อีกฝ่ายผ่อนคลาย แล้ว...ก็ได้ผล!

 

“ฮะๆ แก้ว...ไม่เล่นนะ ฮ่าๆ อย่า พอแล้ววววว!”

 

“แฮ่กๆ พี่เหนื่อยแล้วล่ะ แก้ว...เรา.....ไปญี่ปุ่นกันไหม?”จู่ๆเขาก็เอ่ยชวนจนแก้วแปลกใจ ญี่ปุ่น??

 

“ทำไมจะพาแก้วไปเที่ยวไกลจัง”

 

“นานแล้วที่พี่ไม่ได้กลับญี่ปุ่น แล้วอีกอย่างพี่ก็อยากพาแก้วไปเที่ยวด้วย ว่าไง?สนใจไหม?”

 

“ถ้าแก้วตอบว่าไม่! พี่ก็ลากแก้วไปอยู่ดีนั้นแหละ!”

 

“ฮ่าๆ เก่งจริงๆ ฮึ่ย!”ร่างสูงโยกหัวแก้วเบาๆอย่างเอ็นดู  หลายเดือนเลยก็ว่าได้ที่เขาไม่เห็นรอยยิ้มของแก้ว เพราะเขา เพราะเขาแท้ๆ!

 

“งั้น...อีก 2 วันเตรียมตัวให้ดีๆนะที่รัก พี่จะพาไปญี่ปุ่น ตอนนี้เราไปหาอะไรกินกันดีกว่า พี่หิวจะแย่ล่ะ><”

 

“โอเคค่ะ โอเค!”ร่างบางพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย แหงล่ะ...นี่มันจะเที่ยงแล้วนี่นา

.

.

.

.

“ทำไมพี่เขื่อนถึงชวนมีนมาดูหนังได้ล่ะ?”

 

“ก็...พี่เหงาๆนะช่วงนี้ สาวๆในสต็อกก็โละหมดล่ะ พี่ว่าพี่กำลังมองหาแฟนซักคนอยู่”

 

“แล้ว...พี่มาบอกมีนทำไมล่ะ”

 

“เอ่อ...ไม่รู้สิ”เขื่อนหลบสายตาสงสัยมีนเล็กน้อย ก่อนจะนั่งดูนั่งต่อไป  ก็นานแล้วเหมือนกันที่เขื่อนรู้จักกับมีน เธอเป็นดีคนนึงเลยก็ว่าได้ ยิ้มง่าย อารมณ์ดี แต่บทจะเหวี่ยงก็เหวี่ยงซะเขาตามไม่ทันเหมือนกัน

 

 

                        ก็...น่ารักดีนะ>///<

 

 

                 หลายวันต่อมาโทโมะกลับไปทำงานที่บริษัทตามปกติ แต่ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้แม่ของเขาตามมากับแคทเสียได้ ต้องมีอะไรแน่ๆ

 

“ตาโทโมะ!”

 

“สวัสดีครับคุณแม่ มีธุระอะไรเหรอครับ?ถึงตามมาถึงบริษัท”ร่างสูงเอ่ยถามคนเป็นแม่ด้วยแววตาสงสัย ในขณะที่อีกฝ่ายทำหน้าตาถมึงถึง โดยมีแคทคอยประคองแขนเอาไว้

 

“แกไปไหนมา? บ้านช่องไม่ยอมกลับ! แม่โทรตามจนมือจะหงิกแกก็ไม่ยอมรับ บอกฉันมานะว่าแกไปอยู่ที่ไหน?!!”คนเป็นแม่ตวาดลั่น ส่วนโทโมะไม่ได้สนใจอะไรมากนัก บางที...เขาคิดว่าการที่จะโต้แย้งบ้างมันก็เป็นสิทธิ์ของเขา แต่นั่นหมายความว่าเขาจะถูกตราหนาว่าเนรคุณเลยก็ว่าได้ สิ่งเดียวที่เขาทำได้ในตอนนี้ก็คือ เงียบ!

 

“ผมไปนอนคอนโด ไม่อยากปล่อยไว้นานๆ”

 

“เหรอ? หนูแคท เดี๋ยวหนูไปรอป้าข้างนอกก่อนนะลูก”

 

“ค่ะคุณป้า แต่ ค่อยๆพูดค่อยๆจากันนะค่ะ อย่าทะเลาะกันเลยค่ะ”แคทเอ่ยขอร้อง แม่ของเขาจำต้องพยักหน้ารับอย่างเสียมิได้ เมื่อแคทออกไปแล้วคนเป็นแม่ก็เริ่มทันที

 

“ว่าไง? ตาโทโมะ ตอบฉันมาตามความเป็นจริง!”

 

“ก็ผมบอกว่าผมกลับไปนอนคอนโดไงครับคุณแม่ ผมไม่อยากทิ้งห้องไว้นานๆ แล้วอีกอย่างมันก็ใกล้บริษัทมากกว่าด้วย”

 

“แกอย่ามาโกหก แกบอกมาดีๆนะว่าแกไปอยู่กับผู้หญิงคนนั้นใช่ไหม? แกอย่านึกว่าฉันไม่รู้นะ ว่าวันนั้นแกพากเด็กนั้นมาทำอะไรที่บริษัท!...โทโมะ!!!! แกจะฉีกหน้าฉันใช่มั๊ย?!!!”คนเป็นแม่ทุบโต๊ะดังปึง แต่เขาไม่มีทีท่าว่าจะตกใจเรื่องที่แม่ตนรู้สักนิด  ให้รู้เสียบ้างก็น่าจะดี!

 

“ใช่ครับ! ผมพาแก้วมาที่นี่ และผมก็กลับไปอยู่กับแก้วแล้วด้วย คุณแม่ฟังผมนะครับ ผมรักแก้ว! ไม่ได้รักคุณแคท!! คุณแม่บังคับให้ผมหมั้นได้ แต่คุณแม่...บังคับให้ผมถอนหมั้นไม่ได้!! ขอโทษนะครับคุณแม่ ผมขอโทษจริงๆที่ทำตามคำสั่งของคุณแม่ๆไม่ได้...ผมรักแก้วเกินกว่าจะยอมตัดใจ!”พูดจบเขาก็เดินปึงปังหนีไป ทิ้งความเจ็บใจไว้ให้กับคนเป็นแม่อย่างมาก!

 

“ตาโทโมะ จะไปไหนกลับมาคุยกับแม่ให้รู้เรื่องนะ ตาโทโมะ!!”

.

.

.

.

“วานคุณแคทช่วยเข้าไปดูคุณแม่ด้วยนะครับ ฝากด้วย”เขาเอ่ยขอเมื่อเดินออกมาหน้าห้อง แคทพยักหน้ารับก่อนจะวิ่งเข้าไปดูแม่ของเขา

 

                                       ขอให้ผม ได้ทำตามหัวใจของตัวเอง...

 

 

            เมื่อเห็นว่างานที่บริษัทเรียบร้อยดีแล้วเขาจึงตัดสินใจเลื่อนไฟท์บินไปญี่ปุ่นเร็วขึ้น พรุ่งนี้แล้วที่เขาจะพาแก้วไป คิดได้ดังนั้นเขาจึงรีบไปหาแก้วทันที

 

“วันนี้ไม่ไปเรียนเหรอครับ?”

 

“ไม่มีเรียนค่ะ แล้วนี่มันพึ่งจะบ่ายๆเองทำไมพี่กลับมาเร็วล่ะ?”อีกฝ่ายส่ายหน้ายิ้มๆก่อนจะหอมแก้มร่างบางฟอดใหญ่ เมื่อถูกเขาฉกฉวยล่วงเกินมือบางจึงฟาดเข้าให้ที่ลำแขนของเขา

 

“นี่แนะ! ตอบมานะว่าทำไมถึงไม่ไปทำงาน!”

 

“โธ่ๆ พี่เคลียงานเสร็จแล้วละค่ะ พี่ก็เลยเลื่อนไฟท์ไปเที่ยวของเรา 2 คน ไง พรุ่งนี้เลยนะค่ะคนสวยยยย!”นึกแล้วก็คลื่นเหียนเสียจริงที่เขาพูดค่ะ ขากับเธอ ซ้ำร้ายเขายังกดจมูกโด่งบดขยี้กับแก้มนวลเสียจนช้ำ ให้ตายเถอะ! คนอะไร?!

 

“รู้แล้ว พี่ไม่ต้องย้ำหรอกน่า!”

 

“ฮ่าๆ ฮู้วว! พี่มีความสุขที่สุดในโลกเลยแก้วใจจ๋า><~”ร่างบางอมยิ้มขำๆกับความดีใจและมีความสุขเกินหตุของเขา ก่อนจะพากันไปเก็บข้าวของสำหรับทริปในครั้งนี้....

 

“ฮัลโหล ยัยมีน ฉันไม่อยู่สัก 4-5วันนะ ช่วงที่วิทยาลัยปิดแกก็หาไรทำไปก่อนละกัน”

 

[รู้แล้วละย่ะ เที่ยวกันให้สนุกนะ อย่าลืมของฝากฉัน...........ของฉันด้วย!!!]แก้วขำเล็กๆเมื่อได้ยินเสียงแบมตะโกนออกมา

 

“โอเค ไม่ลืมหรอกเท่านี้ก่อนนะ เครื่องจะออกแล้ว”

 

“ไปกันยังตัวเล็ก?”

 

“ค่ะ”

.

.

.

.

           เสียงโหวกเหวกจอแจของผู้โดยสารบนเครื่องบินทำให้แก้วสะดุ้งตื่น เมื่อรู้ว่าถึงสนามบินที่ญี่ปุ่นแล้ว ร่างสูงเตรียมใส่เสื้อกันหนาวให้แก้ว เนื่องจากอากาศภายนอกค่อนข้างหนาวพอสมควร

 

“ใส่เสื้อซะนะตัวเล็ก อากาศมันหนาว”

 

“แก้วไม่อยากใส่ แต่...ก็ได้”ในทีแรกแก้วก็กะจะปฏิเสธแต่พอเห็นสายตาดุๆของเขา แก้วจำต้องยอมอย่างเสียมิได้ แต่ก็อย่างที่เขาว่าอากาศภายนอกมันก็หนาวอย่างที่เขาว่าจริงๆ  หลังจากลงจากเครื่องแล้วโทโมะก็จัดการเรียกแท็กซี่เพื่อเข้าไปส่งที่บ้านของเขา

 

“พี่ไม่ได้กลับบ้านมากี่ปีแล้ว?”

 

“ก็ อืม หลายปีอยู่นะ 7-8ปีได้แล้วมั้ง^^”

 

“บ้านพี่สวยจังเลย...ใครอยู่กันบ้างเหรอค่ะ?”เมื่อมาถึงบ้านแก้วก็ถามนู่นถามนี่ไปเรื่อย แต่เขาก็ตอบกลับพร้อมรอยยิ้มเสมอ  บ้าน 2 ชั้น โอ่อ่าสวยงามตามสไตล์ญี่ปุ่นแท้ๆตั้งตระหง่านอยู่กลางสวนดอกไม้สีสด หิมะที่โปรยปรายมันช่างดูสวยงามราวกับอยู่ในสวรรค์ก็ไม่ปาน

 

“ปกติพี่ชายพี่กับพี่สะใภ้และหลานของพี่ก็อยู่ แต่...ตอนนี้เขาไปเที่ยวยุโปกัน ตอนนี้ก็เหลือแค่พี่ แก้ว และก็คนงานในบ้านนะจ๊ะ  ว่าแต่ สวยไหม?ที่นี่”

 

“สวยสิ แก้วเพิ่งเคยมานะเนี่ย><  อยากเล่นหิมะจังเลย”ร่างบางทำท่ากระมิดกระเมี้ยนเพราะเกรงว่าเขาจะดุแต่ผิดคาด นอกจากเขาจะไม่ว่าอะไรแล้ว ยังพาเธอเที่ยวด้วยซ้ำไป

 

“ได้สิ เดี๋ยวพี่พาไป แต่ต้องเป็นพรุ่งนี้นะ วันนี้เดินทางมาเหนื่อยแถมยังค่ำแล้ว พี่จะพาไปทานข้าวนอกบ้าน แต่ตัวสวยๆเลยนะ”เขาเอ่ยกำชับอีกครั้ง แก้วพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปอาบน้ำเปลี่ยนชุด สักพักก็เดินลงมาหาเขาที่รออยู่ก่อนหน้านี้แล้ว!

.

.

.

.

“สวยไหม?”

 

“โธ่ แก้วใส่ชุดไหนก็สวยสำหรับพี่อยู่แล้ว ไปเร็ว พี่จะพาไปกินอาหารญี่ปุ่นที่อร่อยที่สุดในโลกกกก^O^”เขาผายมือเชื้อเชิญ มือบางทาบทับกับมือของเขา ก่อนที่เขาจะพาเธอไปขึ้นรถ

 

         รถคันหรูขับเคลื่อนไปตามถนนที่มีแสงไสสว่างไสวของโตเกียว  เวลาที่นี่ก็ประมาณ ทุ่มเศษๆแล้ว ร่างบางมองลอดผ่านกระจกรถอย่างตื่นตาตื่นใจ  ร้านอาหารถูกตกแต่งอย่างสวยหรูแม้จะเป็นเพียงแค่ร้านข้างทางก็ตาม  แก้วชักอยากจะให้ถึงที่หมายเร็วๆ คงมีอะไรที่หน้าตื่นตากว่านี้!

 

 

                                           แก้วมีความสุขที่สุดเลย^^

 

 

“นั่งนิ่งๆบ้างได้ไหมเรา? พี่ละเวียนหัว”ร่างสูงส่ายหน้าขำๆเมื่อแก้วดูโน่นดูนี่ ขยับตัวยุกยิกไปมาจนเขาเอ่ยทัก คนสวยหน้ามุ่ยนิดๆและก็ยังคงไม่สนใจเขาต่อไป!

 

 

                           ให้ตายสิ! ถ้าจะดื้อขนาดนี้!!

 

 

“ก็แก้วไม่เคยเห็นอ่ะ>O< พี่จะบ่นทำไม?! ไม่พอใจปล่อยแก้วไว้ตรงนี้ก็ได้นะ!”

 

“อ้าว? คือ...พี่ล้อเล่น ดูเล๊ยๆ  ตามสบายจ๊ะ><”ร่างสูงลอบกลืนน้ำลายอย่างเสียวสันหลัง แน่ละ...ขืนทำให้แก้วโกรธอีกที มีหวังคราวนี้เขาต้องตายแน่ๆ!

 

“ก็แค่นั้นแหละ ==”

 

“>[]< ค๊าบบบ”

 

 

                          เถียงกันไปเถียงกันมาอยู่สักพักก็ถึงร้านอาหารที่เขาว่าอร่อยนักหนา  ร่างสูงเดินจูงมือแก้วเข้าไปภายในร้านอาหาร NINJA AKASAKA ซึ่งเป็นร้านขึ้นชื่อของโตเกียวเลยก็ว่าได้  ภายในร้านโดยร้านทั้งร้านจะเต็มไปด้วยสิ่งที่เกี่ยวกับนินจา การตกแต่งของร้านเป็นแบบบ้านของนินจาสมัยเซนโกกุ (สงครามภายในประเทศ)  การตกแต่งอย่างสวยงามทำเอาแก้วเคลิบเคลิ้มไป รู้สึกว่ามันหรูเกินจนกินไม่ลงเสียมากกว่า!

 

“ไง? สวยไหม? พี่ว่าเดี๋ยวเรามาสั่งอาหารกันดีกว่า แก้วจะเอาอะไรเอ่ย?^^”

 

“พี่สั่งสิ! แก้วจะไปรู้จักด้วยไหม?”

 

“โอเคค๊าบ><”

 

“......”

 

“เอ่อ...โคโนะมิเซะนิอะรุ อิจิบังโอยชิโอะนิกุ โอะ โชวไกโมไรยมัสซึกะ?”[ช่วยแนะนำเนื้อที่อร่อยที่สุดในร้านนี้หน่อยได้ไหมครับ?]

 

 “โอ้ว...YakinikU   ชอตโตะ มัตเตะ คุดาไซ^^”[โอ้ว...ยากินิคุละครับ....รอสักครู่นะครับ^^]

 

         บทสนทนาอันยาวยืดจบลง ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาคุยอะไรกัน? แก้วทำได้เพียงนั่งมองเขาสั่งอาหาร  ก่อนที่เขาจะเข้าใจกันและพนักงานคนนั้นก็จดออเดอร์ไป ==

 

“พี่คุยอะไรกันอ่ะ?”

 

“อ๋อ..พี่ให้เขาช่วยแนะนำเนื้อย่างที่อร่อยที่สุดให้นะ  เรานี่ยังไง? มีแฟนเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นแต่พูดไม่เป็น สงสัย?คืนนี้พี่ต้องจับสอนซะละมั้ง???”น้ำเสียงเจ้าเล่ห์กับสายตากรุ้มกริ่มของเขา ทำเอาแก้วเขินหน้าแดงก่อนจะแก้เขินด้วยการ...

 

เพี๊ยะ!

 

“ไอ้บ้า!”

 

………………………………………………………………………...........................................................

ขออภัย ที่ไม่ได้มาอัพ 1...2...3!! วันเต็มๆ ฮี่ๆ^^ 

ไรเตอร์ไม่สบายแม่เลยไม่ให้เล่นคอม=[]=!!!  ถึงแม้จะไม่หายดีแต่ก็ขอ(ประท้วง)แม่มาจนได้^[+++]^

ปล.ภาษาญี่ปุ่นอันนั้นอาจจะไม่ค่อยตรงสักเท่าไหร่ อย่าว่ากันนะ บังเอิญไม่รู้กะเขา อาศัยไปหามามั่วๆ!

สุดท้าย บ๊าย บาย^^~~