Jealous...หึงนะคร๊าบบบ
เขียนโดย 
StrawberryTKCuTe
วันที่ 12 สิงหาคม พ.ศ. 2554 เวลา 19.21 น.
26) โกรธ?
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
“ไฮ!~ โทโมะเพื่อนยาก หวานเหลือเกินนะ^^”เขื่อนเดินเข้ามาแซว เมื่อเห็นว่าพลอยหลับไปแล้วเช่นเดียวกันกับแก้วที่หลับ คาอกเพื่อนรักไปด้วยเช่นกัน!
“เดินมาแค่นี้ใช่ป่ะ?”
“แหมๆๆๆ ชมความสวยของน้องแก้วจนเพลินพอแล้วแกนะ ลืมเพื่อนลืมฝูงเลยนะ ติดแฟนว่ะ-*-“เขื่อนแอบบ่นๆเบา โทโมะขำเล็กๆก่อนจะยอมรับอย่างเสียไม่ได้
“ทำไม?อิจฉาเหรอ? เออ!ยอมรับว่าติด มีปัญหาอะไรไหม?”
“ฮะๆ ไอ้เสืออออ! สิ้นลายเลยนะ! แล้วใครกันหว้า...? จะเป็นจะตายตอนน้องเขาไม่เอาฮ่าๆ”เขื่อนหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ปนหมั่นไส้ในตัวเพื่อนรักอย่างโทโมะ!
“-*- ไอ้เขื่อน! แกจะขุดเรื่องเก่าๆขึ้นมาหาอะไรว่ะ? ไปไหนก็ไปเลยไป เดี๋ยวแก้วรำคาญ!”ร่างสูงเอ่ยปากไล่ ในขณะที่เขื่อนหน้ายู่นิดๆ!
ไล่ตูเฉย.....เฮ้อ อิจฉาคนมีแควน!!
หลังจากที่เขื่อนละออกไปได้สักพัก จองเบก็ตะโกนบอกเพื่อนๆในรถว่าใกล้ถึงที่หมายแล้ว...โทโมะรีบปลุกแก้วทันที เพื่อจะให้ได้เสพความสวยงามของธรรมชาติข้างทาง
“อือ....ถึงแล้วเหรอ?”แก้วขยี้ตาอย่างงัวเงียพลางเอ่ยถามเขา ก่อนจะตาโตกับธรรมชาติเขียวขจีตามข้างทาง ลมแรงพัดปะทะกับใบหน้าของแก้ว...
“ที่นี่สวยจังเลย^^”ร่างบางลิงโลดอย่างลืมตัว โทโมะส่ายหัวน้อยๆกับความเป็นเด็กไม่รู้จักโตของแก้ว เพราะเป็นแบบนี้ไง...เขาถึงได้รักจนโงหัวไม่ขึ้น!
ยัยเบบี๋น้อยผู้น่ารักเอ๊ยยยย>////<
“นี่! นั่งดูเฉยๆก็ได้เรา-*- ไม่ต้องยื่นแขนออกไปหรอก ถ้ามีรถสวนมาจะเจ็บตัวเอา!”ร่างสูงเอ็ดเบาๆด้วยความเป็นห่วง เมื่อแก้วดื่มดำกับธรรมชาติมากจนล้น อีกฝ่ายยู่หน้านิดๆ
“-o- ไมชอบขัดอ่ะ?”แก้มใสพองออกนิดๆเมื่อถูกขัด จนเขาอยากเหลือเกินที่จะดึงมาจูบถ้าไม่ติดที่ว่าคนอยู่เยอะแยะ!....เขาจึงทำได้เพียงบีบจมูกรั้นๆของคนบนตักอย่างหมั่นเขี้ยว!
“เซี้ยว!”
“อ้ะ...ถึงแล้ว*O* ไปกัน...เอ๋ โทโมะ ทำไมพี่เขายังไม่ตื่นล่ะ?”แก้วงุนงงเล็กน้อยเมื่อยังเห็นพลอยหลับสนิท มือบางแตะเข้าที่ต้นแขนขอพลอย ก่อนจะต้องชักมือกลับอย่างรวดเร็วเพราะไอร้อนจากตัวของพลอย
“พี่พลอยไข้ขึ้น!!”ร่างบางตะโกนขึ้นอยากตกใจ ทำให้คนทั้งรถพลอยแตกตื่นไปด้วย
“ไหน?! โห!!!! ตัวร้อนจี๋เลย เอาไงดีจองเบ!”โทโมะตะโกนถามจองเบ ก่อนที่เขาจะพยักหน้ารับรู้
“ถ้านายจะช่วยอุ้มเขาไป...จะได้ไหม? เดี๋ยวชั้นต้องไปเตรียมวัสดุ-อุปกรณ์ก่อสร้าง...ว่าไง?ได้หรือเปล่า?”จองเบถามย้ำอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าโทโมะลังเล แก้วพอจะเข้าใจ เธอไม่ใจร้ายพอกับคนป่วยอย่างพลอยหรอก ถึงแม้ว่าตอนดีๆเธอจะร้ายใส่แก้วแค่ไหนก็ตาม!
แก้วไม่ได้อยากทะเลาะกับพี่มากนักหรอกนะ...พี่พลอย!
โทโมะจัดแจงอุ้มพลอยลงจากรถด้วยความทุลักทะเล ไม่ใช่เพราะพลอยตัวหนักแต่อย่างใด แต่ทางเดินมันเป็นทางชันก็เลยต้องลำบากกันหน่อย เมื่อขึ้นไปถึง ผู้ใหญ่บ้านของชุมชนเล็กๆแห่งนั้นก็เข้ามาต้อนรับด้วยไมตรีปลื้มปีติ แก้วมองไปรอบๆพบเพียงอาคารเรียนเก่าผุๆพังๆอยู่เพียงหลังเดียว นึกแล้วสะท้อนใจไม่น้อย.....
“สวัสดีครับ! ผมเป็นผู้ใหญ่บ้านที่นี่เองครับ! เอ่อ...ดูพวกคุณๆก็รุ่มราวคราวเดียวกับหลานของผม ผมขอแทนตัวเองว่าลุงได้ไหม?”ลุงผู้ใหญ่เอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม ส่วนพวกนักศึกษาก็พยักหน้ารับเห็นด้วย เพราะดูท่าแล้วลุงก็อาวุโสกว่าพวกเราอยู่มาก!
“ครับคุณลุง! เอ่อ...คุณลุงผู้ใหญ่ครับ! คือเพื่อนของผมไม่สบายรบกวนช่วยจัดที่พักให้เธอหน่อยได้ไหมครับ?”จองเบในฐานะประธานในครั้งนี้เอ่ยขอความช่วยเหลือ
“โอ๊ะๆ! ได้ครับๆ ตามลุงมาทางนี้เลย”ลุงผู้ใหญ่เดินนำไปพร้อมๆกับโทโมะที่อุ้มร่างของพลอยไปยังบ้านพัก…ร่างสูงจัดแจงวางพลอยลงบนเตียงอย่างเบามือ ...
“ขอบใจนะโทโมะ! เดี๋ยวชั้นจะหาเพื่อนผู้หญิงมาอยู่เป็นเพื่อนเค้าเอง ส่วนแกนะ น้องแก้วเขาหึงแล้วม้างงงง!!!”จองเบเอ่ยอย่างล้อเลียน ในขณะที่โทโมะจิ๊ปากใส่เพื่อนเมื่อเห็นว่าลุงผู้ใหญ่ก็ยังอยู่ด้วย!
“พ่อหนุ่มมาเหนื่อยๆ ไปพักผ่อนกันก่อนเถอะ เดี๋ยวแม่หนูคนนี้นะเดี๋ยวลุงให้ลูกสาวมาดูให้!”ลุงผู้ใหญ่เอ่ยแนะนำก่อนที่ทั้งคู่จะเห็นด้วย ลุงผู้ใหญ่จึงเดินออกไป
“งั้นเราไปกันเถอะ!”จองเบเอ่ยชวน โทโมะพยักหน้ารับ แต่...ในระหว่างที่เขากำลังจะเดินออกไป มืออุ่นร้อนของพลอยก็คว้าเข้าที่มือของโทโมะพลางละเมอเพ้อ
“ทะ...โทโมะ อยู่กับพลอย...ฮึก..อย่าทิ้งพลอยไป...ชั้นรักนายนะ!”จองเบยักไหล่อย่างชิวๆก่อนจะเดินเลี่ยงไป ทิ้งความหนักใจให้กับโทโมะ
“พะ...พลอย”
“โทโมะ...อย่าจากฉัน...ฮึก....อย่าไป...ชั้นคิดถึงนายตลอดมา....”พลอยละเมอไม่ได้สะติ น้ำตาไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย ร่างสูงลอบถอนหายใจเบาๆ พลางเช็ดน้ำตาให้ด้วยความสงสาร ไม่ใช่ว่าเขาไม่รักพลอย ใช่!..รัก แต่นั่นมันเป็นอดีต พลอยคือคนที่เขา...เคยรัก!! ตอนนี้ไม่มีที่ว่างในหัวใจของเขาสำหรับใครอีกแล้ว
ขอโทษนะพลอย...เราเป็นเพื่อนกันจะดีกว่า
โทโมะพยายามแกะมือพลอยออกอย่างนิ่มนวล แต่ทว่ายิ่งถอยหนีพลอยก็ยิ่งยื้อ และรู้สึกว่าเหมือนพลอยจะเริ่มรู้ตัวแล้ว..
“พลอย?ดีขึ้นแล้ว...งั้น...เรา!ฮึก...”พลอยยันกายขึ้นก่อนจะโน้มใบหน้าเขามาจูบอย่างแสนรัก ร่างสูงได้แต่อ้ำอึ้งทำอะไรไม่ถูก ก่อนจะดันตัวพลอยออก...
“อย่าทำแบบนี้..พลอย!!!”โทโมะตวาดเสียงดังก่อนจะหุนหันพลันแล่นออกไป พลอยหัวเราะสะใจทั้งน้ำตาราวกับคนเสียสติ!
ฮะๆ ยัยเด็กโง่! โทโมะต้องกลับมาหาชั้น!!!
.
.
.
.
ร่างสูงวิ่งออกมาสงบสติอารมณ์อยู่พักใหญ่ก่อนจะเดินมาหาแก้วที่กำลังจัดแจงเรื่องข้าวกลางวันให้เด็กๆในหมู่บ้าน
“แก้ว...พี่ช่วย...”
“ไม่เป็นไรค่ะ!”ร่างบางสะบัดมือออก จนเขางงงวยกับอากัปกิริยาของแก้ว ใบหน้าสวยสั่นนิดๆ ดวงตาเรียวแดงเรื่อเหมือนกับเพิ่งผ่านการร้องไห้มา
“แก้ว...เป็นอะไร ใครทำอะไรบอกพี่มา?”ร่างสูงคว้าข้อมือแก้วเอาไว้ ในขณะที่อีกฝ่ายจ้องหน้าอย่างเอาเรื่อง!
“ปล่อย!....มีน! เดี๋ยวชั้นไปจัดของเล่นให้น้องๆดีกว่า แกดูทางนี้นะ!”นั่นไง?...แก้วไม่ได้สนใจเขาแม้แต่น้อย แต่กลับหันไปพูดกับมีนที่หันมาพยักหน้าให้อย่างงๆ แก้วบิดข้อมือออกจากการรัดกุมของเขาแล้วเดินลิ่วหนีไป
งอนอะไรพี่?
.
.
.
.
“แก้ว....แก้ว!...แก้วจ๋า!”เมื่อก้าวเท้าตามมาทัน โทโมะก็กระตุกร่างบางเข้าหาทันที
“จะทำอะไร? ปล่อย!”
“ตอบพี่...ว่าเป็นอะไร โกรธอะไรพี่หรือ?”ร่างสูงถามเสียงอ่อยอย่างจนปัญญา ไม่อาจเข้าใจได้เลยว่าแก้วโกรธอะไรเขา ทั้งที่เขายังไม่ได้ทำอะไรให้เป็นที่ขัดใจเธอเลยแม้แต่น้อย....
“แก้วเปล่า...ไม่ได้เป็นอะไร ? ปล่อยได้แล้ว! แก้วจะไปทำงาน!!!”สุดท้ายเขาก็จำต้องปล่อยแก้วไปอย่างเสียมิได้ ...ร่างสูงทอดสายตามองตามจนแก้วลับตาไป
ยังไงซะ? พี่ก็ต้องคุยกับแก้วให้รู้เรื่อง!
.
.
.
.
.
ร่างสูงรอเวลาจนเย็นย่ำ นั่นเป็นเวลาที่ทุกคนต้องเข้าที่พักของตัวเอง โทโมะมาดักรอแก้วที่เดินมากับแบมอีกทาง เห็นดังนั้นแบมจึงรู้หน้าที่ดี เลยเลี่ยงตัวออกไปเอง...แก้วเบือนหน้าหนีนิดๆก่อนจะเดินหลีกเขาไป ไม่เฉียดแม้แต่น้อย!
“แก้ว ไปคุยกับพี่ในห้องนะ!”
“ใครบอก?ว่าแก้วจะนอนกับพี่ แก้วจะไปนอนกับมีนและก็แบม!”ร่างบางสวนกลับทันควัน อย่างไม่ยอมแพ้
“ไม่ได้! เรามีเรื่องที่ต้องคุยกันนะแก้ว....พี่ไม่ชอบเลย เวลาที่เราโกรธกันโดยที่พี่ไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ...ถ้าแก้วจะโกรธจะงอนอะไรพี่ ขอร้องล่ะ?บอกพี่หน่อยจะได้ไหม?”
“แก้ว...ไม่ได้โกรธ ชัดไหม?! ถอยไปได้แล้ว แก้วง่วงเต็มทน!!”ร่างบางเดินเฉียดไหล่เขาไปอย่างไม่แยแส
“ก็ลองดู! ถ้าแก้วไปนอนที่ไหน? พี่ก็จะไปนอนที่นั่น เอามั๊ย?!!!!!!”เมื่อเห็นท่าทางว่าเขาเอาจริง แก้วจำต้องยอมอย่างเสียไม่ได้!
“พี่นี่มัน!”แก้วชี้หน้าเขาอย่างเอาเรื่องก่อนจะเดินหนีเข้าที่พักไป ที่พักก็ได้จาการอยู่ร่วมกับคนในหมู่บ้านที่ถือว่ามากพอสมควรแล้วแต่ว่าจะขอพักอยู่กับใคร ส่วนประธานอย่างจองเบ และรองประธานอย่างโทโมะก็ได้อยู่กับลุงผู้ใหญ่ ......
“อ้าว?น้องแก้วว่าไง? เหนื่อยหน่อยวันนี้ พวกรุ่นพี่นี่ชอบอู้ 55+”จองเบเอ่ยทักอย่างอารมณ์ดีอยู่นอกชานบ้านกับลุงผู้ใหญ่ แก้วส่งยิ้มให้พอเป็นพิธีก่อนจะเดินเข้าห้องไปโดยที่ร่างสูงตามไปติดๆ!
.
.
.
.
อากาศบนดอยหนาวเอาการ หนาวเสียจนแก้วไม่อยากจะอาบน้ำ แต่...มันก็เหนียวหนึบหนับไปหมด ร่างบางค้นหาผ้าจนหนูเตรียมตัวจะเข้าห้องน้ำสังกะสีไป แต่ถูกคนที่ตามมาทีหลังคว้าเอวไว้เสียก่อน
“พี่จะทำอะไร?ปล่อยแก้วเดี๋ยวนี้! ถ้าไม่ปล่อยแก้วจะตะโกนแหกปากให้ลั่นเลยคอยดู!”
“สงสารพี่หน่อยไม่ได้หรือแก้ว? ตอบคำถามพี่มาก่อนว่าแก้วโกรธพี่เรื่องอะไร.....อย่าบอกว่าไม่ได้โกรธพี่ไม่โง่นะแก้ว!”ร่างสูงดักคออย่างรู้ทัน ผู้หญิงก็อย่างนี้ทุกที! บอกไม่โกรธๆแล้วเนี่ย..ที่เป็นอยู่ตอนนี้เขาเรียกว่าอะไรกัน?!
“เฮอะ! แล้วพี่...ไปทำอะไรไว้ล่ะ?”
“นั้นสิ?พี่ทำอะไร อย่าบึ้งตึงกับพี่ ไหนบอกว่าเราจะเชื่อใจกันไง? มีอะไรก็บอกกับพี่สิ”เปล่าเลย..แก้วไม่ได้อยากโกรธเขาหรอก แต่มันก็อดไม่ได้จริงๆนี่นา!
คนบ้า! ทำเราร้องไห้แล้วยังไม่รู้ตัว!!!
..................................................................................................................................
สวัสดีที่รักทุกคน^O^<< แลดูอารมณ์ดี
คิดถึงฉันไหม เวลาที่เธอ.....(จำไม่ไ้ด้-*-V) มาอัพและค๊าบบบ><~
จริงๆจะอัพแต่เช้า แต่โดนน้องมาแย่งเล่นคอมซะงั้นTToTT สนุกไม่สนุกยังไงก็...อ่านๆไปเถอะ แฮ่ๆ ไม่มีอะไรมากหรอกคั๊บ^O^~~
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
