Jealous...หึงนะคร๊าบบบ

 
                 โทโมะอุ้มแก้วกลับมาด้วยความทุลักทุเลเพราะบาดแผลของตัวเองก็น้อยอยู่ซะเมื่อไหร่?! ความเจ็บปวดตามร่างกายรุมเร้าจนเขาแทบล้มทั้งยืน ! ....ร่างสูงจัดการวางแก้วลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล.........
“ทำแบบนี้ทำไมกัน? ยิ่งแก้วเจ็บตัว...พี่ยิ่งทรมาน!”มือหนาลูบไล้ปอยผมของแก้วด้วยความรู้สึกเจ็บแทน ผู้หญิงตัวบางๆ โดนต่อยเต็มแรงขนาดนั้นไม่เจ็บก็ไม่รู้จะว่ายังไง? 
 
 
                         ไอ้ป๊อป!
 
 
“รอพี่แปปนึงนะ”ร่างสูงบอกกับตัวเอง ก่อนจะพยุงร่างที่บอบช้ำไปหยิบอุปกรณ์จัดการทำแผลให้ตัวเองอย่างลวกๆก่อนจะเดินเข้ามาหาแก้ว  ....ที่ตื่นแล้ว!
“แก้ว! เป็นอะไรมากไหม?เจ็บตรงไหนบ้าง?!แก้วเข้ามาขวางทำไม?!”ทันทีที่เห็นแก้วตื่นเข้า ร่างสูงก็แทบจะปรี่เข้าไปหาทันที.......แก้วส่ายหัวน้อยๆเพื่อบ่งบอกว่าตัวเองไม่ได้เป็นอะไรมาก เป็นห่วงก็แต่เขาเถอะ! มือเท้ามีทำไมไม่รู้จักสู้!
“ไม่ๆ....แก้วไม่เป็นไร เจ็บแค่นี้แก้วไม่ถึงกับตายหรอก...พี่ล่ะ? พี่เจ็บมากไหม?ฮึก เป็นเพราะแก้วพี่ถึงต้องมาเจ็บตัวแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า!”แก้วกล่าวโทษตัวเองซ้ำไปซ้ำมา น้ำใสๆคลอหน่อยอยู่ที่ดวงตาเรียว
“พี่ไม่เจ็บ...วันนี้ที่พี่เห็นแก้วเป็นห่วงพี่  พี่ก็ไม่มีอะไรต้องเจ็บอีกแล้วคนดี”มือหนาไขว่คว้าแก้วเข้ามกอด......แต่คงจะกอดแน่นเกินไปละมั้ง?
“โอ๊ย!”แก้วร้องขึ้นเมื่อถูกสวมกอดจากเขา มือหนากดทับแผ่นหลังที่ถูกต่อยเมื่อครู่จนรู้สึกเสียวจี๊ด! ร่างสูงเอ่ยขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ก่อนจะขอดูแผลด้วยความเป็นห่วง
“จะ...เจ็บเหรอ พี่ขอโทษนะ? ขอพี่ดูแผลหน่อย?”รทโมะทำท่าจะเลิ่กเสื้อยืดของแก้วขึ้นแต่ถูกเจ้าตัวขืนไว้เสียก่อน
 
 
 
                         อะ.....เอ่อ  -//////////////-
 
 
 
“คะ...คือ”
“เป็นอะไรไปแก้ว? อะ....เอ่อ...พี่ขอทา แต่ให้พี่ช่วยเถอะนะถ้าไม่ทายาแผลมันจะอักเสบเอา”เมื่อนึกขึ้นได้ว่าแก้วคงจะอาย
“แต่แก้ว......”
“นอนลงนะเด็กดื้อ...พี่ไม่ทำให้แก้วเจ็บหรอก”ร่างบางทำท่าลังเลอยูชั่วครู่ ก่อนจะพยักหน้ารับเบาๆ  กายบางเอนราบกับพื้นเตียงโดยที่แก้วนอนคว่ำ  ร่างสูงอมยิ้มพอใจก่อนจะจัดการเลิ่กเสื้อยืดของแก้วขึ้นทีละช้า คนต่างกัดฟันแน่นด้วยความเขินอาย ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน มันถึงได้รู้สึกอายถึงขนาดนี้!
 
 
 
                                          งืออออ~ อะ....อาย>/////<
 
 
 
                  เสื้อยืดถูกเลิ่กไปกองอยู่บริเวณท้ายทอย  แผ่นหลังขาวที่บัดนี้เกิดรอยบวมช้ำจาการถูกกระแทกอย่างแรง  ร่างสูงตกใจไม่น้อยกับบาดแผลที่แก้วได้รับ เขาได้แต่กัดฟันกรอดนึกแค้นใจป๊อปปี้อย่างถึงที่สุด!
 
 
                                       อย่าให้เจอน้าอีกนะ พี่จะตั๊นหน้าเข้าให้!!!
 
 
“อะ....อื้อ!”แก้วร้องเบาๆเมื่อถูกโทโมะแต่มือบริเวณรอยช้ำ
“ทนนิดเดียวนะตัวเล็ก...พี่จะทายาแก้ช้ำให้!”ดวงตาเรียวปิดสนิทเมื่อถูกเขาปลดตะขอบราเซียออก  แก้วได้แต่หลับตาแน่นทำอะไรไม่ถูก สัมผัสเดียวที่ได้รับและรู้สึกในตอนนี้คือ  ความอุ่นร้อนที่แผ่ซ่านไปทั่วแผ่นหลัง…ไม่รู้ว่าเป็นเพราะยา หรือเพราะสัมผัสจากมือเขากันแน่!
 
 
 
                               ><~~
 
 
“อายเหรอ?”โทโมะถามขึ้นเมื่อเห็นว่าแก้วไม่พูดไม่จา กายบางเกร็งเล็กน้อยเมื่อเขาสัมผัสตัว
“อะ...แก้ว คือ”
“ไม่ต้องอายหรอกเด็กน้อย^^”ร่างสูงอมยิ้มเจือจางก่อนจะนวดคลึงแผ่หลังด้วยความเบามือที่สุด เพื่อที่จะให้เนื้อยาซึมเร็วขึ้น และยิ่งเพิ่มความอับอายให้แก้วอีกเช่นกัน!
 
 
                                     แบบนี้....มันอายที่สุดเลย><
 
 
“เอาล่ะเสร็จแล้ว”ร่างสูงติดตะขอบราให้ดังเดิมก่อนจะจัดแจงดึงเสื้อลงมาปกปิดให้
“อะ...ขอบคุณนะพี่”ร่างบางเอ่ยขอบคุณเขาอย่างอายๆ อีกฝ่ายยิ้มน้อยๆ มือหนาขยี้หัวแก้วอย่างเอ็นดู พลางก้มจูบแก้มของแก้วอย่างคิดถึง
“อื้อ”
“แก้ว.....หายโกรธพี่แล้วหรือ?”ร่างบางชะงักเล็กน้อย ก่อนจะค่อยพยุงตัวเองขึ้นนั่งพลางจดจ้องสายตาเขานิ่งๆ
“........”
“แก้วไม่เคยโกรธพี่เลยต่างหาก!”ร่างบางโผเข้ากอดเขาอย่างคิดถึง ร่างสูงตอบรับอ้อมกอดนั้นอย่างสุขใจ มือหนาลูบไล้ปอยผมของคนในอ้อมกอดอย่างแสนรัก
“กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม?แก้ว กลับมารัก กลับมา...อยู่กับพี่”
                 ร่างบางพยักหน้าตอบรับโดยไม่ลังเล พร้อมกับน้ำตาแห่งความดีใจที่เอ่อล้นจนซึมผ่านสาบเสื้อของเขาไปหมด
 .
.
.
.
.
POPY PART
“โธ่เว๊ย!”เขากวาดเอาแก้วแอลกอฮอลล์บนเคาท์เตอร์ทิ้งอย่างโมโห จนแก้วแตกกระจาย
“เป็นอะไรเจ้าป๊อป! ทำไมเมาเหมือนหมาตั้งแต่หัววันอย่างนี้!”เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นจากทางด้านหลังของเขา ป๊อปปี้ปรือตามองตามต้นเสียง พบคนเป็นพ่อยืนขวางอย่างเอาเรื่อง!
“อะไร? จะมาหาเรื่องอะไรผมอีก!”คำพูดที่ไร้ซึ่งหางเสียงกับบิดา เป็นปกติเสียแล้วสำหรับชายสูงวัย
“ชั้นบอก ชั้นเตือนแก! แกก็ไม่เคยฟัง!! นี่คงถูกหนูแก้วปฏิเสธมาใช่ไหม?”
“พ่อ!!!! จะพูดเรื่องเก่าๆขึ้นมาทำไม? โธ่เว๊ย!”ป๊อปปี้โวยวายเสียงดัง ใส่ จนคนเป็นพ่อนึกเอือมระอา
“ที่เรื่องมันเป็นแบบเนี้ย ชั้นบอกแกได้คำเดียว ว่าแกนะ โง่!!!!  เมื่อก่อนโง่ยังไง ตอนนี้ก็ยังโง่เหมือนเดิม!!!”คนเป็นพ่อตะคอกใส่ก่อนจะหุนหันหนีไป ทิ้งความเจ็บใจให้กับป๊อปปี้!
“เออ! ผมมันโง่ แต่พ่อคอยดูนะ !ยังไงไอ้โง่คนนี้ จะทวงของๆมันคืน!!!!”
.
.
.
.
.
“พี่โทโมะ! ทำไมพี่ไม่ทำแผล?”
“พี่ทายาแล้วนะ”
“ไหน? ไม่ได้เรื่องเลยพี่เนี่ย! ยาอยู่ไหนเดี๋ยวแก้วทำแผลให้”ร่างสูงพยักหน้ารับยิ้มๆก่อนที่แก้วจะหยิบอุปกรณ์มา
“แสบนิดนะ คนเก่งของแก้ว><”
“จ๊ะ ที่รักของพี่!”
“เลี่ยน!”แก้วส่ายหน้านิดๆก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาทำแผลให้เขาอย่างเบามือที่สุด แม้เขาจะร้องโอดครวญอยู่บ้างก็ตาม
 
 
                               ต่อยซะช้ำเลย-*- แต่ก็ยังหล่อ><
 
 
.
.
.
.
“ฮัลโหล!”ปลายสายรับด้วยน้ำเสียงขุ่นมัวเมื่อเห็นสายเรียกข้า
“มัวทำบ้าอะไรอยู่ฮะ? ป่านนี้มันคงคืนดีกันไปแล้วมั้ง!”
“พิชชี่! เกิดอะไรขึ้น ชั้นไม่เข้ามหาลับวันเดียวมันเกิดอะไรขึ้น!”พลอยเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงร้อนรนกระวนกระวาย แต่กลับถูกอีกฝ่ายตะคอกกลับ
“ถ้ายังอยากจะได้มัน ออกมาเจอชั้น!”พูดแค่นั้นพิชชี่ก็วางสายไป ทิ้งความร้อนใจไว้ให้พลอยอย่าเงสียมิได้
 
 
 
                               ชั้นจะไปรู้ด้วยไหม? ไอ้บ้า!!!
 
.
.
.
.
.
.
“อา......สบายจัง^^”ร่างสูงเอ่ยขึ้นเมื่อแก้วสระผมให้ ความรู้สึกเหมือนได้กลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง  ร่างหนานอนแช่อยู่ในอ่างน้ำอย่างสบายอกสบายใจ ส่วนแก้วนั่งอยู่ขอบอ่างพลางสระผมให้เขาอย่างไม่รู้สึกเหนื่อย
 
 
                                 โตแล้วยังทำเหมือนเด็กไปได้นะคนเรา-*-
 
 
“พี่อยู่เฉยๆสิ เดี๋ยวยาสระผมเข้าตามันจะแสบเอานะ อ้อ  แล้วแผลพี่อีก!”แก้วเอ็ดขึ้นเบาๆเมื่อเขาไม่หยุดเคลื่อนไหวเสียที
“ครับๆ ตัวเล็กจ๋า....รู้ไหมว่าพี่มีความสุขแค่ไหน ถ้าพี่รู้อย่างนี้พี่ยอมโดนต่อยๆอีกรอบก็ได้>__<”
“ไม่ต้องพูดดีเลย ทำไมไม่รู้จักสู้เขาล่ะ?”
“ตัวเล็กกก  เพราะตัวเล็กคนเดียว พี่ไม่มีกะจิตกะใจไปทำอะไรหรอก รู้ไหม? แรงจะเดินพี่ยังไม่มีเลย”ร่างสูงทอดเสียงหวานพลางคว้าข้อมือแก้วมาแนบแก้มใสของเขา
“แก้วผิดหรอ คนใจร้าย~”ร่างบางเลื่อนมานั่งตรงข้ามกับเขาพลางถามอย่างเอาเรื่อง  ร่างสูงฉวยจูบไว้ได้ทันในขณะที่แก้วมุ่ยหน้านิดๆ
“ไม่ผิดจ๊ะ พี่ผิดเอง”พอกันที ต่อไปนี้ไม่ว่าแก้วจะผิดหรือถูก โทโมะมีหน้าที่เดียวคือ...ยอม!!
 
 
                            เอ๊ย!!! น่ารักๆๆๆ><
 
 
“แก้วจะล้างแล้วนะ!”แก้วเลื่อนขึ้นมานั่งด้านบนอีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆล้างยาสระผมออก อีกฝ่ายหลับตาพริ้มอย่างสุขใจ ความสุขที่ห้ามไม่ได้จริงๆ!
                        อาบน้ำให้คนไม่รู้จักโตเสร็จแล้วแก้วก็ต้องมานั่งเช็ดผมให้เขาอีก   เห็นแล้วก็อดที่จะเขินไม่ได้ ถ้าใครมาเห็นเข้า แก้วคงอายแย่ๆ แน่ล่ะ....ก็สิ่งที่ปกปิดร่างกายเขามีเพียงผ้าขนหนูพันไว้ผืนเดียวนี่นา...
 
 
 
                                     ใจคอจะให้ละลายตายไปเลยใช่ไหม?
 
 
“แฮ่ๆ เบาๆสิจ๊ะ หัวพี่จะหลุดแล้วนะคนสวย”
“มันน่าไหม?ละ มีอย่างที่ไหนมาใช้แก้วอีก พี่ต้องง้อแก้วไม่ใช่เหรอ?”ร่างบางเอ่ยอย่างหมั่นไส้ แต่ก็ยังทำให้เขาต่อไป
“ค๊าบๆ พี่รับรอง ว่าพี่ง้อ จัดหนัก! แน่ๆ ไม่ต้องห่วง”ร่างสูงเอ่ยใจความ 2 แง่ 2 ง่ามแค่นั้นไว้ ก่อนจะผิวปากอย่างสุขใจ
 
 
 
                                        เดี๋ยวดูวิธีง้อพี่ละกัน>_<
 
 
............................................................................................................................
      แอร๊ยยยยย!~ คิดถึงกันบ่? ไรเตอร์ว่าจะอัพและ ลืม! เค้าขอโทดดดด *โค้ง*
เอาล่ะดราม่ามาเยอะ ขอหวานบ้างละกานนนน>O<
ไรเตอร์อัพและนะ กลัว-*- 
แฮ่ๆ หนุกหรือเปล่าบ่ฮู้ เพราะปั่นสวดๆๆๆๆ