Jealous...หึงนะคร๊าบบบ

 

 

      เช้าวันรุ่งขึ้น!

           ร่างสูงนอนมองยิ้มๆกับคนตัวเล็กในอ้อมแขนที่ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเสียที มือหนาไกล่เกลี่ยไรผมที่ปรกหน้าร่างบางออก ก่อนจะก้มลงจุมพิตเบาๆที่หน้าผากเนียน!

 

 

                           คนอะไร?น่ารักจริงๆ><

 

 

“ตัวเล็กค๊าบบบ  ตื่นเร๊ว เดี๋ยวพยาบาลเข้ามาน้า^^”ร่างสูงเขย่าตัวคนในอ้อมแขนเล็กน้อย ก่อนที่อีกฝ่าจะสลึมสลือตื่นอย่างงัวเงีย

“อือ...เช้าแล้วเหรอ O_O!!! วันนี้พี่ออกจากโรงพยาบาลนี่!แก้วไปอาบน้ำดีกว่า”ร่างบางกุลีกุจอรีบแต่งตัวเพื่อไปอาบน้ำแต่ถูกเขาเรียกไว้เสียก่อน

“เดี๋ยวๆมานี่ก่อน”ร่างสูงกวักมือเรียก แก้วเดินเข้าหาช้าๆก่อนจะถูกเขาคว้าเอวพลางกดจูบเบาๆที่ริมฝีปาก

จุ๊บ!

“Morning kissค๊าบ”ร่างบางพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มน้อยๆกอ่นจะเข้าห้องน้ำไป

.

.

.

         หลัวจากแก้วเข้าไปอาบน้ำได้ไม่นานนักพลอยที่วิ่งหน้าตื่นมาจากทิศไหนก็ไม่อาจทราบได้ มือบางเขย่าตัวโทโมะ!จนเขาหัวสั่นหัวคลอน

“เอ่อ...พะ..พลอย เราเวียนหัว”ร่างสูงกุมขมับเล็กน้อยเนื่องจากแผลที่ศีรษะยังไม่หายดี พลอยเห็นดังนั้นจึงรีบขอทาขอโพยเป็นการใหญ่

“พลอยขอโทษๆ...แล้วนี่โทโมะเป็นอะไรมาหรือเปล่า?ทำไมเข้าโรงพยาบาลไม่บอกกันเลย ไม่เห็นความสำคัญของเพื่อนคนนี้แล้วใช่ไหม?”พลอยเอ่ยน้ำเสียงกระเง้ากระงอดจนโทโมะต้องรีบอธิบายทันควัน

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะพลอย...”

“หรือกลัวว่าเด็กของนายจะเข้าใจผิด! มันจะอะไรกันนักกันหนา น้องเขาจะไม่เข้าใจบ้างหรือไง? พลอยเป็นห่วงโทโมะแค่ไหนรู้ไหม? ถ้าเขื่อนไม่บอกพลอยก็คงไม่รู้ มันน่าน้อยใจจริงๆ!”พลอยใส่ไฟอย่างรุนแรง

 “แก้วไม่ได้รู้เรื่องนี้หรอก แต่ที่ไม่บอกเพราะเราไม่อยากให้เป็นห่วง เพราะวันนี้เราก็ออกแล้วล่ะ”

“พลอยจะเชื่อโทโมะนะ!”พลอยพูดแล้วเข้าสวมกอดโทโมะทันที อีกฝ่ายได้แต่อึ้งไปก่อนจะลูบหลังพลอยเบาๆ....การกระทำที่ทำให้คนๆหนึ่งไม่พอใจอย่างมาก!!!

“ขอบคุณมากนะ....แต่เราไม่ได้เป็นอะไรแล้วจริงๆ!”ร่างสูงดันไหล่พลอยออกเบาๆเพื่อไม่ให้เสียมารยาท อีกฝ่ายแสร้งเช็ดน้ำตาที่ไหลเอ่อเพราะความเป็นห่วง  ในขณะที่แก้วเดินออกมาพอดี!

“อ้าว?หวัดดีจ๊ะ น้องแก้ว^^”พลอยตีหน้าหวานพลางเอ่ยทักทายแก้ว แต่ภาพที่เห็นคนรักของตัวเองกอดกับผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าต่อตา มันก็ยากเกินกว่าจะทำใจยอมรับ!

“มาทำไม?”

“แก้ว!”ร่างสูงปรามเบาๆเมื่อเห็นว่าแก้วดูจะอารมณ์เสียใส่พลอย

“พี่มาไม่ได้เหรอ? ....พี่ขอโทษนะพี่ก็เป็นห่วงเพื่อนพี่เหมือนกัน ขอโทษที่ทำตามที่น้องแก้วบอกไม่ได้!”คำพูดที่หลุดจากปากพลอยทำเอาแก้วขมวดคิ้วทันที!

 

 

                          พูดเรื่องบ้าอะไรกัน!ไม่เห็นจะรู้เรื่อง!!!

 

 

“พี่พลอยพูดเรื่องอะไร? แก้วไม่เข้าใจ”

“อะ...เอ่อ..พี่ไม่อยากพูดนะแก้ว แต่....พี่เป็นห่วงโทโมะเหมือนกัน”

“พี่พูดเรื่องอะไร! แก้วไม่เข้าใจ ช่วยอธิบายหน่อยได้ไหม?”

“แก้วพูดอะไรกับพลอย! บอกเรามา!”ร่างสูงเอ่ยเสียงแข็งทันที

“เอ่อ...พี่ขอโทษนะแก้ว....โทโมะ คือ...น้องแก้วเค้า...ห้ามไม่ให้พลอยมาเยี่ยมโทโมะนะ!”พลอยก้มหน้านิ่งดวงตารื่นไปด้วยน้ำตาที่เอ่อล้น โทโมะหันควับมามองแก้วด้วยความไม่พอใจ

 

 

                        ทำไมต้องทำกันถึงขนาดนี้!

 

 

“บอกพี่มาสิว่าที่พลอยพูดไม่ใช่เรื่องจริง!!!”

“........”

“ตอบ!!!!”ร่างสูงตะคอกถาม จนแก้วสะดุ้งเฮือก ขอบตาร้อนผ่าวเหมือนน้ำตาจะไหล ตั้งแต่ที่คบกันมา เขาไม่เคยตะคอกใส่แม่แต่ครั้งเดียว....แต่นี่กลับเชื่อคำพูดของคนอื่นง่าย!

 

 

                           เพราะพี่ยังรักเขาอยู่มากกว่า! รักเขามากกว่าแก้ว!!

 

 

“ถ้าแก้วตอบว่าแก้วไม่ได้พูดพี่จะเชื่อแก้วไหม?”ร่างสูงนิ่งเงียบไปอย่างหาคำตอบไม่ได้! ใจนึงก็เชื่อใจแก้วเสมอ แต่อีกใจก็ไม่รู้ว่าพลอยจะโกหกไปเพื่ออะไร?

“........”

“ตอบสิ!ทำไมพี่ไม่ตอบ ทำไม?พี่เลือกที่จะเชื่อคนอื่น!!!มากกว่าแก้ว!”น้ำตาที่ไหลรินทำเอาโทโมะรู้สึกผิดอยากที่จะเข้าไปกอดปลอบ แต่แก้วถอยหลังหนี...

“แก้ว...จะหาว่าพี่...โกหกใช่ไหม? โทโมะ! พลอยไม่ได้โกหกนะ แต่ถ้านายจะเชื่อแก้วก็ไม่แปลกหรอก ยังไงแก้วก็เป็นแฟนของโทโมะ! ไม่ใช่...ฮึก...คนที่เป็นคนอื่นอย่างพลอย!”

“พี่มันบ้าไปแล้ว! พี่สร้างเรื่องหลอกทุกคน หลอก...แม้กระทั่งตัวเอง!”แก้วตะคอกใส่พลอย อย่างโกรธแค้น

“แก้ว ฟังพี่ก่อนนะคือ....”

“แก้วไม่ฟัง!ถ้าพี่เลือกที่จะเชื่อคนอื่นมากกว่าแก้ว เราคงไม่มีอะไรต้องพูดกัน!!!”แก้วปาดน้ำตาทิ้งอย่างลวกๆก่อนจะวิ่งหนีไป ร่างสูงทำท่าตะวิ่งตามไปแต่ถูกพลอยขัดไว้เสียก่อน

“ฮึก...พลอยไม่ได้โกหกนะ โทโมะต้องเชื่อพลอยนะ ฮึก...”พลอยบีบน้ำตาอย่างหน้าสงสารจนโทโมะอ่อนใจไม่รู้จะเชื่อใครดี!

 

 

                              โอ๊ย!นี่มันวันอะไรกันนะ!!!

.

.

.

.

.

พลั่ก!

             ร่างบางวิ่งปาดน้ำตาลงมาจากรถแท็กซี่ที่นั่งหนีโทโมะมาไม่ทันได้ดูทางก็ชนเข้ากับอีกคนพอดี แต่ดีที่ผู้ชายคนนั้นยังรับตัวแก้วไว้ได้!

“แก้ว! เป็นอะไร? ใครทำอะไรบอกพี่มา....นี่เราร้องไห้ทำไม?”เสียงคุ้นหูเอ่ยถามก่อนที่แก้วจะเงยหน้าขึ้น.....

“พี่พิชชี่!”

“ไปๆไปนั่งกับพี่ตรงนั้นก่อนแล้วค่อยๆเล่าว่าเกิดอะไรขึ้นกับแก้ว?”พิชชี่เดินนำแก้วมายังม้านั่งในวิทยาลัยก่อนจะเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง...ปนสะใจ!!

“คือ...แก้ว....”แก้วตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้พิชชี่เพื่อหาที่ระบายยามที่ไม่เหลือใคร

“พี่ว่าพี่พอจะรู้จักผู้หญิงอย่างพลอยดีนะ!...เขาไม่ใช่คนดีอย่างที่ใครๆคิดกันหรอก”พิชชี่กล่าวสำทับ แก้วเลิ่กคิ้วเป็นเชิงถาม

“พี่รู้จักกับพี่พลอยด้วยเหรอ?”

“จะว่างั้นก็ใช่....พี่เคยคบกับเค้า หลังจากที่เลิกกับโทโมะนั่นแหละ! แล้วเค้าก็ทิ้งพี่เพื่อที่จะกลับมาหาโทโมะอีกครั้ง!”พิชชี่เล่าด้วยแววตาเศร้าสร้อยจนแก้วอดที่จะสงสารไม่ได้ มือบางตบไหล่เขาเบาๆเป็นเชิงให้กำลังใจ

“แต่แก้วจำได้ว่าเขาเรียนเมืองนอกนี่นา พี่ไปคบกับเขาตอนไหนกัน?”

“เราไปมาหาสู่กันบ่อยๆ  จนวันสุดท้ายที่เขาบอกกับพี่ว่า................. “ชั้นรักโทโมะ ไม่ใช่นาย!”  วันนั้นจึงเป็นวันสุดท้ายของพี่กับผู้หญิงคนนั้น!”

“แต่ยังไงซะ เรื่องของแก้ว แก้วไม่ควรเอามาทำให้พี่หนักใจ”

“ไม่เป็นไรหรอกเด็กน้อย^^”พิชชี่ยีหัวแก้วเบาๆด้วยความเอ็นดู ก่อนจะเอื้อมมือไปปาดน้ำตาให้แก้วอย่างแผ่วเบา....

.

.

.

 

                ร่างบางแวะกลับมาเอาเสื้อผ้าที่คอนโดของร่างสูงสัก 2-3ชุด ตั้งใจไว้ว่าจะไปค้างบ้านมีน ไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับเขาในตอนนี้จริงๆ

หมับ!

“จะไปไหนครับ....”ร่างสูงคว้าเข้าที่ข้อแขนก่อนจะตวัดตัวแก้วเข้าสู่อ้อมกอด พลางเอ่ยถามเสียงหวาน

“ปล่อย!”

“พี่ขอโทษนะตัวเล็ก....พี่ไม่ได้โทษตัวเล็กนะ พี่แค่อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น? เอาล่ะๆพี่ว่าเราลืมเรื่องวันนี้ไปเถอะนะ^^ เราอย่าพูดถึงมันอีกเลย”

“มันไม่จบง่ายๆหรอก! ยังไงซะพี่ก็เชื่อว่าแก้วเป็นคนทำ พี่ไม่เชื่อใจแก้ว เราก็ไม่มีอะไรต้องมาพูดกันอีก!”ร่างบางพยายามสะบัดตัวหนี แต่แรงกอดรัดจากเขาทำให้ขยับเขยื้อนไม่ได้เท่าไหร่นัก

“โธ่!พี่ไม่รู้จะง้อยังแล้ว? ให้อภัยพี่เถอะนะๆ พี่ไม่รู้หรอกว่าเรื่องไหนจริงไม่จริง? แต่พี่จะไม่พูดถึงมันอีก”

ร่างสูงจูบขมับของอีกฝ่ายอย่างออดอ้อนแต่แก้วเบือนหน้าหนีไปอีกทาง...

 

 

                                แก้วยังไม่หายโกรธ!!

 

 

“ยังไม่ใช่วันนี้!แก้วยังไม่หายโกรธ!และถ้าไม่อยากให้แก้วโกรธไปมากกว่านี้ก็ปล่อย!!!”ร่างบางเอ่ยเสียงเฉียบขาดทำเอาเขาต้องลดมืองอย่างห้ามไม่ได้ เมื่อหลุดพ้นจากพันธนาการแก้วจึงเดินหนีออกไปทันที  โดยที่ร่างสูงไม่ได้ตามไปเพราะกลัวว่าแก้วจะโกรธอีก ได้แต่มองตามด้วยสายตาเป็นห่วงจนเธอลับตาไป

 

 

                            พี่ขอโทษค๊าบบบT^T ตัวเล็ก.....

 

 

……………………………………………………………………………....................................................

อ่าๆๆๆนอนกันรึยัง>< ไรเตอร์แว่บเอามาลงเล็กน้อย คิกๆ><

ใครอ่านแล้วขอให้ฝันหวานถึง TK

ใครยังไม่ได้อ่านก็ ฝันดีถึง TK เช่นกัน

และสุดท้าย  ฝันดีกันถ้วนหน้า เดี๋ยวไรเตอร์ก็จะไปนอนฝันหวานถึง TK บ้างแล้ว ไปล่ะ อิๆ