Jealous...หึงนะคร๊าบบบ

รุ่งเช้าที่มหาวิทยาลัย
            ร่างสูงสังเกตได้ถึงอาการผิดปกติของแฟนสาวได้อย่างชัดเจน  ร่างบางนั่งซึมไม่พูดไม่จาจนเขาอดที่จะเป็นห่วงไม่ได้จริงๆ!
 
 
                        รู้ทั้งรู้ว่าพี่เป็นห่วงก็ยังจะทำตัวให้น่าเป็นห่วงเรื่อยเลย~
 
“แก้ว!”ร่างบางสะดุ้งเฮือกเมื่อโทโมะเรียก อีกฝ่ายยิ่งเข้าไปใหญ่ไม่คิดว่าแก้วจะเป็นไดถึงขนาดนี้
“พี่มีอะไรเหรอ?เรียกซะดังเชียว!”
“พี่เรียกเราเบาๆแต่เรานั้นแหละ เป็นอะไร?บอกพี่หน่อยสิคนดี....ว่าเป็นอะไร พี่เป็นห่วง”ร่างสูงทอดเสียงหวานอย่างคนยอมแพ้ ไม่ว่าจะทำยังไงแก้วก็ไม่ยอมบอกเสียที นึกน้อยใจเล็กๆอยู่เหมือนกัน แก้วเห็นท่าทีของเขาก็อดที่จะสงสารไม่ได้ ก่อนจะเอนศีรษะซบกับไหล่ของเขา ...... 2 มือที่กุมกันไว้แน่น!ฃ
 
 
                  พี่อย่ารู้เลย ถ้าพี่รู้พี่อาจจะเป็นมากกว่านี้ก็ได้ - -
 
 
“ไม่มีอะไรหรอก แก้วแค่เหนื่อยๆนะ ช่วงนี้เรียนหนักไปหน่อย ไม่ต้องเป็นห่วงแก้วหรอก พี่เป็นห่วงตัวเองบ้างน่าจะดี!”ร่างบางโกหกคำโตออกไป โทโมะเองก็พยายามจะเชื่อ ทั้งที่รู้สึกได้ว่ามันไม่ใช่ความจริง เขาแค่เพียงไม่ซักไซ้ให้มากเรื่องก็เท่านั้น...
“^^ทีหลังอย่าทำให้พี่เป็นห่วงนะ เด็กน้อย!”โทโมะเชยคางแก้วเล็กน้อยก่อนจะบีบจมูกคนตัวเล็กอย่างเอ็นดู
“อื้อ><”
.
.
“ฮั่นแน่!แอบมาสวีตกันอยู่ตรงนี้นี่เอง  ไอ้โทโมะ!มีคนเรียกหาแกว่ะ”การเข้ามาขัดจังหวะของเขื่อนทำเอาแก้วต้องรีบผละออกจากตัวของโทโมะ ก่อนจะตั้งข้อสงสัยเล็กน้อย ว่าใครกันที่เรียกเขาแต่เช้า?
“ใคร?ใครเรียกชั้นว่ะ”
“นู่น!มาโน้นละ แม่งเอ๊ย!หล่อจริงจริ๊งงงง เพื่อนชั้น!...โอะ...น้องแก้วพี่เขื่อนไม่ได้ตั้งใจครับT^T”เขื่อนเอ่ยแซวโทโมะเมื่อเห็นว่าคนที่วิ่งหาเขาทั่วมหาลัยคือ พลอย!  เมื่อลืมนึกว่าแก้วนั่งอยู่ด้วยเขื่อนจึงรีบขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่
“ไม่เป็นไรค่ะ”แก้วตอบฝืดๆพลางส่งยิ้มเยือกเย็นให้เขื่อน ส่งผลให้อีกฝ่าย หน้าซีด!
 
 
                                โว๊กกกกก!>O<  สายตาแบบนี้มันช่างน่ากลัวจริงๆ!
 
 
“โทโมะ!^^ พลอยตามหาแทบแย่แน่ะ”พลอยเดินหน้าระรื่นเข้ามาหาพลางคล้องแขนโทโมะ อย่างหน้าตาเฉย  แม้จะไม่พอใจแต่แก้วก็เลือกที่จะเก็บไว้คนเดียว!
“เอ่อ...พลอย ตามหาเราทำไมเหรอ?”ร่างสูงเอ่ยถามตามมารยาท
“แหม!โทโมะก็รู้นี่ว่าพลอยเพิ่งเข้ามากลางคัน พลอยก็ไม่ค่อยจะมีเพื่อนด้วยและโทโมะเอง....ก็เป็นคนที่รู้ใจ ไม่ใช่สิ!  สนิทกับพลอยมากที่สุด ถ้างั้น พลอยขออยู่ด้วยนะ”พลอยเอ่ยน้ำเสียงออดอ้อนก่อนที่แก้วจะทนไม่ไหวเลยปลีกตัวไปแทน
“งั้นแก้วไปก่อนนะ...ยัยมีนมาแล้ว”
“เดี๋ยวสิ! ยังไม่เข้าเรียนเลยนี่นา ไม่อยู่กับพี่ก่อนเหรอ?”ร่างสูงเอ่ยถามพร้อมกับคว้าข้อมือแก้วเอาไว้   เขื่อนมองตามอย่างหมั่นไส้...
 
 
 
                           ไอ้พระเอกเอ๊ย! ไม่รู้จักปฏิเสธว่ะ
 
 
“พี่มีเพื่อน รู้ใจ! แล้วนี่ แก้วไปก่อนนะ”ร่างบางสะบัดมือออกจากการรัดกุมของเขาก่อนจะเดินหายไป
“โทโมะ!พลอยเป็นต้นเหตุใช่มั๊ย? ขอโทษนะ...”พลอยเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อยๆดูน่าเห็นใจสำหรับผู้ชายใจอ่อนอย่างโทโมะ
“ไม่หรอกพลอย อย่าคิดมาก เอาเป็นว่า เดี๋ยวเราไปหาอะไรทานรองท้องก่อนนะ พลอย...ทานหรือยัง?”
“ยังๆพลอยไปด้วยนะ^^”พลอยเอ่ยเสียงหวานก่อนจะขอตามไปด้วย ส่งผลให้เขื่อนเบ้ปากตามอย่างหมั่นไส้
 
 
                        นี่ใช่ไหม?ที่เขาเรียกว่ามารยาหญิงนะ!เฮอะ!
 
.
.
.
.
     อีกมุมนึงของวิทยาลัย
“ครับ! ผมเจอแล้วครับ! ไม่ผิดคนแน่ครับ!”
“ดี!ตามไปเรื่อยๆจนกว่าชั้นจะสั่งให้หยุดแล้วกัน เท่านี้ล่ะ!”รอยยิ้มมุมปากของคนออกคำสั่งยกยิ้มขึ้นอย่างมั่นใจ
 
 
                                   เธอไม่มีวันหนีชั้นพ้นหรอก!
 
 
.
.
.
.
“ยัยแก้ว อ่ะกาแฟร้อนๆน้ำตาล 1ช้อน ของโปรดแก!”มินยื่นถ้วยกาแฟกระดาษให้แก้วที่ยังนั่งเหม่อ
“.......”
“ยัยแก้ว!เหม่ออะไร?เอ้านี่กาแฟ !!”แก้วสะดุ้งเฮือกเมื่อมินเรียกซ้ำ
“อืม...ขอบใจ”
“ตกลงแกเป็นอะไร?ตอบชั้นมานะ...อย่าปิดบังด้วย!”มินเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังจนแก้วจำต้องเล่าอย่างเสียมิได้
“เค้า...เค้ากลับมา!”
“เค้า?...เค้านะใคร?”มินเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจในขณะที่แก้วเอาแต่หลบสายตา
“ผู้ชายคนนั้น!ที่ชั้นเล่าให้แกฟัง...เฮอะ!น่าตลกสิ้นดี!”แก้วแค่นหัวเราะเมื่อนึกย้อนไปถึงป๊อปปี้
“จริงเหรอ? แล้วเค้าว่าไงบ้าง แกคงไม่กลับไปคืนดีกับเขาแล้วทิ้งพี่โทโมะใช่มั๊ย?.....อย่านะเว้ย!อย่าทำตัวเป็นนางเอกละครหลังข่าวนะยัยแก้ว!!”แก้วส่ายหน้าเอือมๆกับความคิดที่พุ่งปรี๊ดของเพื่อนรัก
“นี่ยัยหมวย!ชั้นไม่ได้รู้สึกอะไรแบบนั้นกับเขามานานแล้ว ตั้งแต่ที่ชั้น...โดนทิ้ง! ไม่มีวันที่ชั้นจะโง่กลับไปหรอก...แล้วอีกอย่างนะ ชั้นรักพี่โทโมะ!”แก้วตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่นจนมินโล่งอก
 
 
                   ให้ตายสิเพื่อนชั้น!สวยตัวเลือกเยอะอีกแล้ว!!
 
 
“เอาล่ะๆชั้นเห็นด้วยกับแกอย่างยิ่ง ที่คิดได้แบบนี้ งั้นเราขึ้นเรียนกันเถอะ”
“อื้อๆ^^”
.
.
.
.
“ตัวเล็กของพี่ละมิน”ทันทีที่เลิกเรียนร่างสูงก็มารอรับแก้วทันที แต่คราวนี้เห็นแต่มินลงมาคนเดียว
“อ๋อ..ยัยแก้วของพี่นะไปเข้าห้องน้ำเดี๋ยวคงมา^^อ้ะ...นั่นไงมาแล้ว”มินบอกมือหยอยๆให้แก้วเป็นเชิงว่าทางนี้
“แก้ววว! วันนี้ไปกินไอศกรีมกัน มินด้วยไปนะพี่เลี้ยง><”ร่างสูงยิ้มอย่างอารมณ์ดี
“ไม่ชวนพี่พลอยเหรอค่ะ!”ร่างบางประชดประชันทำเอาเขาหน้าเสีย และมินต้องรีบห้ามทัพก่อนที่เรื่องจะยาวไปมากกว่านี้
“เอาล่ะค่ะๆยัยแก้ว แกไปกับพี่โทโมะเถอะ ส่วนมินต้องขอตัวนะคะ พอดีมีธุระ ไปละนะ บายๆ”มินรีบวิ่งไปอีกทางทันที
 
 
                                  ยัยซิ้มจอมแสบ-*-
 
 
“ตกลงไปนะ!”ร่างบางพยักหน้ารับก่อนที่ร่างสูงจะเดินโอบเอวไป
.
.
.
“นายครับ!ผู้หญิงของนาย เอ่อ...มีคู่รักแล้วนะครับ!”
“ชั้นรู้!ตามไป อย่าถามอะไรมาก ชั้นบอกแกแล้ว ว่าชั้นจะทวงของๆชั้นคืน  ตามมันไป!!!!!!”ปลายสายตวาดกลับอย่างโกรธเกรี้ยว ก่อนที่อีกฝ่ายจะรับคำบัญชา แล้วตามติดคนทั้งคู่ไป
.
.
.
.
“ปากเลอะหมดแล้ว ทานดีๆหน่อยสิ!”ร่างสูงใช้นิ้วโป้งเช็ดเบาๆที่ริมฝีปากเลอะไอศกรีมของแก้ว
“ว่าแก้วเหรอ?”
“เปล่า?แต่ถ้าพี่ใช้ปากเช็ด มันจะยุ่งเอานะตัวเล็ก><”
“บ้า>////<”
                      ทุกสายตา ทุกการกระทำ ทุกคำหยอกล้อ ถูกบันทึกผ่านสายตาของเขา คนที่จ้องมองขบกรามแน่นด้วยความแค้นใจ! 
 
                             รักมันมากนักใช่มั๊ย? ได้! อย่าหาว่าชั้นไม่เตือนแล้วกัน!!!
 
 
“กลับกันเถอะ ป่ะ^^”ร่างสูงเอ่ยชวน แก้วเองก็เห็นด้วย ก่อนจะพากันกลับคอนโด  โดยมีแขกไม่ได้รับเชิญตามไปติดๆ!
.
.
.
.
“อือ....”ร่างสูงพรมจูบไปทั่วแก้มนวลอย่างหลงใหล มือหนาลูบไล้ไปตามผิวกายเนียน ร่างบางรู้สึกอุ่นร้อนไปทั่วผิวกายเมื่อถูกฝ่ามือใหญ่ลูบไล้….
ปึง!!
      เสียงวัตถุหล่นกระทบกับพื้นห้องอย่างแรง จนทั้งคู่รีบผละออกจากกัน
“เสียงอะไร? ใครนะ เข้ามาได้ยังไง?”ร่างสูงตะโกนถามออกไป
คำถาม....ที่ไม่มีคำตอบ!
“ตัวเล็กรอพี่อยู่ตรงนี้ เผื่อเป็นขโมย พี่จะออกไปดูเอง!”ร่างสูงเอ่ยเสียงเข้มก่อนจะคว้าแจกันบนหัวเตียงไปเป็นอาวุธ แก้วมองตามด้วยความเป็นห่วงพลางนึกตำหนิ....
 
 
            คอนโดบ้าอะไรกัน! ปล่อยให้คนเข้าห้องคนอื่น ถ้าเป็นขโมยจะทำยังไง แล้วถ้าพี่เป็นอะไรไป....
 
 
 
“พี่ระวังตัวด้วยนะ!”รางบางเอ่ยบอกเสียงสั่น โทโมะพยักหน้ารับก่อนจะเดินออก....ยังไม่ทันที่จะถึงห้องนั่งเล่นดี  ไฟเจ้ากรรมดันพากันดับลง!
“เฮ้ย!อะไรกัน”
“ไงมึง!”
“ใครว่ะ?”ทันทีที่ร่างสูงหันไปตามต้นสียง  วัตถุแข็งก็ถูกฝาดเขาที่ใบหน้าหล่ออย่างแรง เพราะความมืดมิดเขาถึงเห็นได้เพียงเงาของศัตรู!
“อั๊กกก!”
“กูมาเตือน! เลิกกับผู้หญิงของกูซะ! ออกไปจากชีวิตแก้ว!”อีกฝ่ายตะคอกลั่น พลางกระชากคอเสื้อของโทโมะ ไว้
“มึงเป็นใคร?มึงนั่นแหละที่ต้องออกไป อย่ามายุ่งกับแก้ว!!”พูดจบร่างสูงก็พุ่งหมัดเข้าใส่ใบหน้าของอีกฝ่ายทันที  แสงไฟด้านนอกระเบียงเรือนรางพอให้เห็นศัตรูแต่ไม่เห็นใบหน้าของเขาชัดเจน!
“มึงมันคนมาทีหลัง อย่าวสะเออะมาเทียบชั้นกับคนอย่างกู!!”2 ร่างผลัดกันเข้าโจมตี อย่างไม่ลดละ แต่น่าแปลก เสียงของคนทั้งคู่ออกจะดัง  แต่กลับไร้เสียงของแก้ว!
 
                         แก้ว!!
 
 
            ความเป็นห่วงแก้วย่อมมีมากกว่าทำให้เขาเผลอ อีกฝ่ายใช้จังหวะที่โทโมะเผลอ จึงฟาดไม้ลงเต็มแรง ไม้หนาฟาดเข้าที่ศีรษะของโทโมะ จนเขารู้สึกถึงของเหลวที่ไหลเหนอะหนะจนถึงบริเวณคาง ก่อนที่สติจะดับวูบ...!
 
.............................................................................................................................................
 
ยู้ ฮู!!! ^O^/  รีดเดอร์ ยังมีใครอยู่มั๊ยต๊าบบบ><
ไรเตอร์คิดถึ๊ง คิดถึง (เน่าม่ะ^^;)
ปล.ตอนนี้อาจจะไม่สนุก(มั้ง?) อย่าโกรธกันเน้อ เพราะไรเตอร์หัวฟูล่ะ =____=
ขอเสียงรีดเดอร์หน่อย เซ่!!!<<<เงียบ -*- คิกๆ>< ไปล่ะ บานฝันดี Jub2