Jealous...หึงนะคร๊าบบบ

 

“อื้อๆ!”เสียงปะท้วงจากลำคอของแก้วเพราะถูกปิดปากด้วยเทปแผ่นหนา เชือกเส้นใหญ่ผูกรั้งข้อมือทั้ง 2 เอาไว้

รู้ตัวทุกอย่างตั้งแต่ถูกพาออกมา จนกระทั่งมานั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของคนขับ ความรู้สึกสุดท้ายรู้แค่เพียงว่าตอนได้ยินเสียงโครมครามด้านนอกนั้นตัวเองก็ถูกปิดปากเสียแล้ว!

         คนขับหยุดรถบริเวณข้างทางก่อนจะปลดพันธนาการจากตัวของแก้วจนหมดสิ้น และเมื่อเขาหันใบหน้ามา....

เพี๊ยะ!

       มือบางฟาดอย่างแรงลงบนใบหน้าของคนที่ถูกตราหน้าว่า อันธพาล!

“เลวที่สุด! พี่ทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร? ปล่อยแก้วกลับไปเดี๋ยวนี้นะ!”ไม่รอให้เขาเปิดปากพูดอะไร แก้วก็ด่าทอรัวเป็นชุด แววตาสดใสแปรเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวเพราะความโกรธอย่างทวีคูณ!

 

 

                        อันธพาล! นิสัยของคนที่น่ารังเกียจ!

 

 

“ฮึ! พี่บอกไปแล้ว ว่าพี่จะเอาแก้วคืน!”อีกฝ่ายปาดเลือดที่ถูกชกต่อยเมื่อครู่บวกกับความแรงของการตบของแก้ว ออกอย่างช้าๆพลางตอบคำถามของแก้วอย่างไม่สะทกสะท้าน!

“น่าสมเพชที่สุด แก้วเกลียดพี่ไปแล้วพี่ป๊อป อย่าให้แก้วต้องเกลียดพี่ไปมากกว่านี้!เปิดประตูให้แก้วซะ! แก้วจะกลับไปหาพี่โทโมะ!”

“อย่าพูดถึงมันได้มั๊ย!!!!!! ถ้าพูดถึงมันอีกคำเดียวพี่จะสั่งให้ลูกน้องของพี่ฆ่ามัน! ไง?จะยอมไปกับพี่ดีๆหรือต้องให้มันกลายเป็นศพ...”

เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!! เพี๊ยะ!!!

         มือบางฟาดเข้าที่ใบหน้าของป๊อปปี้อีกไม่ยั้ง จนเขาหน้าชาไปชั่วขณะ!

“เอาสิ! เอาเลย ถ้าพี่ทำอะไรคนที่แก้วรักอีกแค่ปลายเล็บ แก้วก็จะตายคามเค้าเดี๋ยวนี้แหละ! ถ้าไม่เชื่อพี่ก็ทำสิ!”ร่างบางขู่อาฆาตอย่างไม่กลัวเกรงคนบ้าอำนาจตรงหน้า อีกฝ่ายทำท่าฟึดฟัดขัดใจ อยากจะจับร่างบางกลืนกินลงไปทั้งตัวเพื่อความสะใจ

“..........”

“อย่าคิดว่าแก้วจะกลัวผู้ชายอันธพาลแบบพี่! อ้อ...แล้วขอเตือนนะอย่ามายุ่งกับแก้วและพี่โทโมะ!อีก เพราะคราวหน้ามันคงไม่ใช่พวกเราที่เจ็บตัว!!!”ร่างบางประกาศกร้าวก่อนจะเอื้อมมือไปปลดล็อกเอง พลางมองป๊อปปี้ด้วยสายตาโกรธแค้นเสียเต็มประดา  ป๊อปปี้มองตามแก้วที่เดินหนีไปจนสุดสายตา ก่อนจะก้มหน้ารับผลแห่งการกระทำของตัวเอง...

“พี่ขอโทษ.....”

.

.

.

.

      ร่างบางรีบกลับไปที่คอนโดทันที ก่อนหน้านี้จึงโทรบอกเขื่อนก่อนเพื่อที่จะช่วยพาร่างสูงไปโรงพยาบาลก่อนที่เขาจะเป็นอะไรไปมากกว่านี้!

 

 

            คอยดูนะพี่ป๊อป ถ้าพี่โทโมะเป็นอะไรไป?....แก้วจะไม่ปล่อยให้พี่ลอยนวลแน่ๆ!!!

 

 

 

.

.

.

.

“ไม่เป็นไรแล้วล่ะแก้ว มันโดนแค่นี้เองอย่าเครียดน่า!”เขื่อนปลอบใจแก้วที่นั่งรออยู่หน้าห้องฉุกเฉิน คำปลอบใจของเขื่อนดูท่าจะไม่ค่อยเป็นผลเสียเท่าไหร่ ก็เห็นๆกันอยู่ว่าเลือดอาบขนาดนั้น!

“แก้วก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ”

“เออแก้ว!ว่าแต่ไอ้คนที่ทำร้ายโทโมะนั้น...มันใครกัน?”

“เอ่อ...เอาะล่ะไหนๆเรื่องมันก็มาถึงขนาดนี้แล้ว แก้วคงต้องบอกความจริงๆ!...ผู้ชายคนนั้น....”แก้วเล่ารายละเอียดของเรื่องให้เขื่อนฟังทั้งหมด ก่อนที่เขาจะเข้าใจถึงความรักที่แท้จริง!

“ความรักนี่ อานุภาพมันร้ายแรงขนาดนี้เลยเหรอ บรื้อ! พี่ชักไม่อยากรักใครแล้วนะแก้ว!”เขื่อนทำท่าขนพองสยองเกล้าทันทีที่แก้วเล่าจบ

“ใช่!แต่ต่อให้ตอนนี้เค้าจะรักแก้วแค่ไหน ต่อให้เค้าตายแทนแก้วได้ แก้วก็คงรักเค้าไม่ได้อีกแล้วล่ะพี่เขื่อน...แก้วเคยคิดถ้าพี่ป๊อปกลับมา....แก้วอาจจะใจอ่อนยอมคืนดี แต่ถึงตอนนี้มันคงเป็นแบบนั้นไม่ได้อีกแล้ว....พี่คงรู้นะเพราะอะไร?”

“แก้วรักเพื่อนพี่ใช่มั๊ยล่ะ?^^”ร่างบางพยักหน้าตอบแทนคำถามของเขื่อน ก่อนที่คุณหมอจะออกมาแจ้งอาการให้ทราบ  พอรู้ว่าร่างสูงปลอดภัย ความโล่งใจก็ถาโถมเข้ามาทันที

.

.

.

“พี่เขื่อนกลับไปพักผ่อนก่อนก็ได้นะ พี่เหนื่อยมามากแล้ว อีกอย่างคนป่วยขี้เซาก็ยังไม่ฟื้นด้วย เดี๋ยวแก้วดูต่อเอง!”

“เอางั้นเหรอ?..อืม ก็ดีเหมือนกันพี่ก็เริ่มง่วงและ โวววว! เที่ยงคืนแกล้วด้วย งั้นฝากบอกมันด้วยระไว้พรุ่งนี้พี่จะมาเยี่ยม!”แก้วยิ้มเล็กๆเป็นเชิงขอบคุณ ก่อนจะนั่งลงข้างเตียงคนที่ยังหลับใหล มือบางยกมือของเขาขึ้นแนบแก้มอย่างเป็นห่วงแสนห่วง

“เพราะแก้วแท้ๆ!ขอโทษนะ ที่รัก!”ร่าบางโน้มหน้าลงไปจุมพิตแผ่วเบาที่ริมฝีปากก่อนจะฟุบตัวนอนลงข้างๆเตียง

.

.

.

.

.

“อืออออ~”ร่างสูงลากเสียงยางพลางยกมือกุมขมับด้วยความเจ็บปวดส่งผลให้คนที่นอนข้างๆตื่นขึ้นโดยปริยาย

“พี่!พี่เป็นยังไงบ้าง!เจ็บมากมั๊ย?...ฮึก...แก้วขอโทษ ฮึก...”ร่างบางสะอึกสะอื้นก่อนที่คนป่วยจะรีบปลอบปะโลมด้วยความเอ็นดู

“โอ๋ๆ!อย่าร้องนะ พี่ไม่เป็นอะไรมากแล้วล่ะ^^ อย่าร้องสิ เออ...แล้วเรื่องเมื่อคืน?”

“ไว้แก้วจะเล่าให้พี่ฟังทีหลัง รักษาตัวให้หายก่อนเถอะ”

“อืม....”

ก๊อกๆๆๆ!

“ขอโทษนะคะ ได้เวลาเช็ดตัวคนไข้แล้วค่ะ อ้าว?ตื่นพอดีเลย^^”นางพยาบาลสาวส่งยิ้มให้พลางเอ่ยทักทาย

“เอ่อ...คุณพยาบาลครับ!คือ...ผมค่อยถนัด ให้แฟนเช็ดให้ได้ไหมครับ?”ร่างสูงเอ่ยด้วยท่าทีขัดขืน นางพยาบาลยิ้มหวานก่อนจะส่งอุปกรณ์ให้แก้วที่ยืนนิ่งอยู่

 

 

                   เจ้าเล่ห์นักนะ!

 

 

“ได้สิค่ะ^^นี่ค่ะ อุปกรณ์ถ้าเช็ดเสร็จแล้วเรียกดิฉันนะคะ จะได้เข้ามาเก็บ”นางพยาบาลสาวส่งยิ้มให้อีกครั้งก่อนจะขอตัวออกไป

“เจ้าเล่ห์นักนะ! ให้มันได้อย่างนี้สิ”

“เอาน่าพี่ไม่ชินนี่นา ตัวเล็กยอมเหรอ?ให้ผู้หญิงอื่นมาเช็ดตัวให้พี่นะ^^”

“ยอม!”

“=[]=”

“เอาล่ะๆพี่ก็นอนลงสักทีสิ แก้วจะเช็ดให้ได้ยังไงเล่า?”ร่างสูงเอนตัวลงอย่างว่าง่ายก่อนที่มือบางจะกระตุกเสื้อของเขาออก

“พี่อยากฟังตอนนี้เล่าให้พี่ฟังหน่อยสิ ว่าเกิดอะไรขึ้น?”ร่างสูงจับมือแก้วไว้พลางเอ่ยถามสิ่งที่ค้างคา แก้วถอนหายใจยาวๆก่อนที่จะเริ่มเล่าให้เขาฟังทั้งหมด....ทุกอย่าง!

.

.

“แล้ว...แก้วจะกลับไปหาเขาไหม?”ร่างสูงเอ่ยถามอย่างลังเล ไม่ใช่ว่าไม่มั่นใจในตัวแก้ว แต่เพราะรักมากต่างหาก เลยกลัว กลัวว่าจะเสียคนที่รักไปจริงๆ!

“พี่ไม่ไว้ใจแก้วเหรอ?....เฮ้อ! ถ้าแก้วจะกลับไปรักเขา เมื่อวานแก้วคงไม่วิ่งกลับมาหาพี่หรอก!”มือบางบิดผ้าชุบน้ำก่อนจะลูบไล้ไปตามตัวเขาอีกครั้ง....

“เชื่อสิ!พี่เชื่อใจแก้วเสมอ ไว้ถ้าพี่เจอหน้ามันอีกครั้ง พี่จะบอกให้มันไปตายซะจะดีไหมฮ่าๆ”

“เก่งค่ะ!แต่ใครกันที่โดนฟาดจนต้องมานอนหยอดน้ำข้าวต้มอยู่ที่นี่นะ!”

“อ้าว?ก็พี่ไม่เห็นตัวมันนี่นา แถมอาวุธครบมือขนาดนั้น พี่เสียเปรียบนะ ....แล้วนี่ ต่อไปนี้แก้วต้องอยู่กับพี่ตลอดเวลานะ พี่กลัวว่ามันจะมาแย่งตัวเล็กของพี่ไปอีก!”ร่างสูงส่งสาตาเว้าวอนอย่างออดอ้อนก่อนจะยันกายขึ้นทั้งที่ยังแต่งตัวไม่เรียบร้อย มือหนาคว้าเอวแก้วพลางกดให้นั่งตัก ร่างบางดีดดิ้นอยู่สักพักก่อนจะหยุดลงอย่างห้ามไม่ได้!

 

 

                                  คนป่วยบ้าอะไรกัน!แรงเยอะกว่าเราซะอีก>[]<

 

 

 

“แก้ว พี่รักแก้วนะ><”ร่างสูงเอ่ยเสียงหวานก่อนจะพรมจูบไปทั่วแก้มใสของคนในอ้อมกอด อีกฝ่ายปัดป้องอย่างเขินอาย ความอุ่นร้อนจากตัวเขาส่งผ่านไปทั่วแผ่หลัง

 

                                    จะใส่เสื้อก่อนไม่ได้ใช่มั๊ย?

 

“อื้อ...พี่ป่วยอยู่นะ!”

“ฮะๆ แค่หัวแตกน่า อย่าอื่นพี่ไม่ได้ป่วยซะหน่อย?”

>/////<

“เช็ดตัวเสร็จหรือยะ...O o O!!”นางพยาบาลคนเดิมเข้ามาหลังจากที่หายไปสักพัก ก่อนจะรีบ้มหน้างุดทันที  แก้วผละออกจากเขาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะส่งสายตาตำหนิมาให้คนที่ยังยิ้มร่าอยู่บนเตียง!

“เสร็จแล้วล่ะครับ^^”

“คะ...ค่ะ..อะ..เอ่อ เดี๋ยวขอเก็บอุปกรณ์ไปเลยแล้วกัน คะ...คนป่วยอย่าลืมทานข้าวแล้วทานยาตามหมอสั่งด้วยนะค่ะ...ยะ...อย่าหักโหม!! เดี๋ยวจะได้นอนโรงพยาบาลต่อ แล้วจะหาว่าพยาบาลให้เตือนนะคะ...”นางพยาบาลเอ่ยแซว เรียกรอยแดงบนใบหน้าให้แก้วอย่างเห็นได้ชัด!

 

 

                               กรี๊ดดดดด!><  อับอาย!!!!!

 

 

 ...........................................................................................................................

ทักทาย นะทุกคน ^O^/ เฮ้!!<<บ้าไปแล้ว-*-

อยากจะบอกว่าพรุ่งนี้ไรเตอร์อาจจะไม่ได้อัพ เพราะต้องปั่นรายงานTOT และวันพุธ ไรเตอร์ก็จะไปดูบางกอกกังฟู เย่ๆๆๆ^^ หลังจากที่วันเสาร์อดไปมาหนนึงT^T

เอาล่ะ>< ฝันดีนะทุกโึคนนนนนน!!!!

ปล.รักนะฉึก ฉึก>O<!~