Jealous...หึงนะคร๊าบบบ

 
           ร่างสูงกำลังจะกดรับโทรศัพท์แต่บังเอิญแก้วเดินออกมาเห็นเสียก่อน
“ใครโทรมาเหรอ?.............เดี๋ยวแก้วรับเอง!”จากทีแรกแค่เดินมาถามเฉยๆ พอเห็นว่าเลขหมายที่โทรเข้ามาเท่านั้นแหละ แก้วถึงกับยื้อแย่งเอาไปเสียดื้อๆ!
 
 
                     อะไรของเค้านะ!?
 
 
“ขะ...ขอตัวก่อนนะ พี่ไปเรียนเถอะ!”ไม่บอกก็รู้ว่านั้นคือการไล่เขาทางอ้อม โทโมะไม่ได้โง่พอที่จะดูไม่ออก แต่ถึงกระนั้นก็เถอะ เซ้าซี้ไปแก้วก็คงไม่บอก.......แต่ก็ใช่ว่าเขาจะทนเก็บความอยากรู้ได้ตลอดไป!  ร่างสูงพยักหน้ารับก่อนจะเข้าไปแต่งตัวในห้อง ส่วนแก้วยืนคุยโทรศัพท์อยู่หน้าระเบียง
“ฮะ...ฮัลโหล!”หัวใจที่เต้นตึกๆของแก้วแทบจะหลุดออกจากทรวงอก  มันจะใช่อย่างเธอสงสัยหรือเปล่า จะใช่  ‘ใครคนนั้น?’ หรือเปล่า?
“สวัสดี...”
“คะ...ค่ะ! นั้น......”
“จำพี่ไม่ได้หรือไง?”ปลายสายถามกลับด้วยน้ำเสียงทะเล้น ติดกลั้วหัวเราะนิดๆ น้ำเสียงแบบนั้น ใช่!...แก้วจำได้ดี
“ใคร?”แก้วไม่ได้โง่พอที่จะจำไม่ได้ น้ำเสียงตื่นต้นกลับกลายเป็นเฉยชาเสียจนขนลุก ปลายสายตอบกลับด้วยน้ำเสียงเชิงน้อยใจ
“จะต้องให้บอกด้วยเหรอ? เฮ้อ...พี่อุตส่าห์คิดถึง.....”
“หยุดพูดนะ!”แก้วตวาดเสียงสั่น รู้สึกขอบตาร้อนผ่าวเหมือนน้ำตากำลังจะไหล
“อย่าตวาดพี่สิ...พี่ขอโทษนะแก้ว!”
“เราไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก!...เท่านี้นะ!”หลังจากเสียงคำแก้วก็กดปิดมือถือทันทีโดยไม่ลืมที่จะปิดเครื่อง
 
 
               ให้ตายสิ!ทำไม?ต้องเป็น.......
 
 
                ร่างบางหลับตาพิงกับกำแพงระเบียงอยู่สักพักก่อนที่ร่างสูงจะตามออกมา สายตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง!
 
 
                           เป็นอะไรหรือเปล่านะ?
 
 
“แก้ว....เป็นอะไรหรือเปล่า? โกรธพี่เรื่องเมื่อกี๊ใช่มั๊ย?”ร่างสูงลูบหัวร่างบางพลางเอ่ยถาม ลมแรงทั้งที่เพิ่งเป็นยามเวลาสายๆ พัดผ่านจนทำให้แก้วรู้สึกหนาวอยากบอกไม่ถูก!
“ปะ....เปล่า! แก้วไม่ได้โกรธพี่หรอก....”
“แล้วเราเป็นอะไรไป สีหน้าดูไม่ค่อยดีเลย ใครโทรมาหรอ?”
“คนบ้านะ! พูดจาไม่รู้เรื่อง แก้วก็เลยโมโหพี่อย่าไปใส่เลย ไปเรียนเถอะ! กว่าจะขับรถไปอีกนะ”ร่างบางกล่าวเตือน เขาพยักหน้ารับก่อนจะเอ่ยลาคนตัวเล็ก ที่วันนี้ดูอาการจะแปลกไปหลังจากรับโทรศัพท์สายนั้น!
“งั้น....พี่ไปก่อนนะ วันนี้แก้วไม่มีเรียน ไว้เย็นๆพี่มารับไปกินข้าวนะ แต่งตัวสวยๆด้วยล่ะตัวเล็ก^^”ร่างสูงโน้มใบหน้าหล่อลงมาหอมแก้มแก้วฟอดใหญ่  ก่อนที่แก้วจะโผเข้าหาเขา จนโทโมะองก็ยังงง!
“พี่! แก้วรักพี่นะ....แก้วไม่รักใครแล้ว ไม่รักแล้ว ฮึก.....พี่ต้องเชื่อนะ!...ว่าแก้วรักพี่คนเดียว!”ร่างบางพร่ำบอกคำว่ารักไม่ขาดสาย ร่างสูงมองตามอย่างอึ้งๆก่อนจะเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ
“เป็นอะไรไปคนดี?......”
“พี่เชื่อใจแก้วมั๊ย?”ร่างสูงชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะเผยรอยยิ้มพร้อมลูบไล้ปอยผมของคนในอ้อมกอดเบาๆ
“เชื่อสิ!.....พี่ก็รักเรานะ และพี่คิดว่าแก้วรู้?”มือหนายันไหล่คนตัวเล็กให้เผชิญหน้ากับเขา  สายตาที่จดจ้องราวกับต้องการร้องขอคำตอบ ว่าเพราะอะไรแก้วถึงเป็นแบบนี้!
“ฮึก....ถ้าวันนึงมีคนทำให้เราเข้าใจผิดกัน....พี่จะ...จะเลิกรักแก้วมั๊ย? แก้วไม่อยากให้เป็นแบบนั้น! แก้วทนไม่ได้...ฮึก....แก้วไม่อยากเจ็บอีกแล้ว  พี่อย่าทิ้งแก้วนะ!”น้ำตาที่ไหลลงมามาขาดสายทำเอาร่างสูงตกใจไม่น้อย   นิ้วเรียวเกลี่ยหยาดน้ำตาที่ไหลเปรอะใบหน้าสวย ก่อนจะปลอบปะโลมด้วยการดึงเข้าไปกอด
“ฮะๆเด็กน้อย!อย่าคิดมากนะ...ไม่มีวันนั้นหรอก พี่ไม่รักใครอีกแล้ว....”เมื่อเห็นว่าคนในอ้อมกอดเริ่มสงบนิ่ง เขาจำต้องเอ่ยลาจริงๆเสียที เพราะหากมัวช้าโอ้เอ้จะไปเรียนไม่ทัน  ใจหนึ่งก็ห่วงแก้ว  อีกใจก็ห่วงเรียน  ซึ่งแก้วก็พอจะดูออก! จึงรีบๆเอ่ยปากไล่เขา
“พี่ไปเรียนเถอะ แก้วไม่เป็นอะไรแล้ว ขอโทษที่แก้วงี่เง่า!”
“โอเคจ้ะ...พี่ไปแล้วนะ มีอะไรโทรหาพี่เลย หรือจะไปกับพี่เอามั๊ย?”ร่างสูงเอ่ยถาม แก้วสั่นหัวน้อยๆ 
ขอพักอยู่ที่นี่จะดีกว่า!
 
                           หลังจากที่เขาออกไปเรียนแล้ว แก้วจึงกลับมานั่งที่โซฟาตัวเดิม กะจะเอนหลังพักสายตาอีกเสียหน่อย หลังจากที่ต้องเหนื่อยหอบกับเขา!  เนื้อตัวมันปวดร้าวไปหมด  
ทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้น!
        ภาพวันวานย้อนเข้ามาคล้ายกับมีใครมารื้อลิ้นชักความทรงจำ   โทรศัพท์จากเขาคนนั้น...และไหนจะเรื่องข้อความเมื่อครั้งก่อน   หลายคนอาจมองว่ามันเป็นความรักที่หวานจนใครๆต่างพากันอิจฉา การดูแลเอาใจใส่ของโทโมะทำให้แก้วรักเขาได้อย่างง่ายดาย รักเกินกว่าที่จะยอมเสียไปให้ใคร!
 
 
 
                ถ้าใครคิดจะเข้ามาแทรกกลางละก็...ชั้นก็จะไม่ปล่อยไว้เหมือนกัน!
 
 
 
“ชั้นไม่ใช่นางเอกนะ! เฮอะ! แล้วจะต้องกลัวอะไร? อยากจะกลับมาก็มาสิ! อยากจะรู้เหมือนกันว่าจะทำหน้ายังไง?”แก้วขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน พลางตบตีกับความคิดของตัวเองก่อนจะตัดสินใจเปิดโทรศัพท์ขึ้น  สายเรียกเข้าเผยขึ้นอย่างนับไม่ถ้วน!
ตื้ดๆ!
         เสียงโทรศัพท์เบอร์เดิมดังขึ้น แก้วสลัดความกังวลออกไปจนหมดสิ้นก่อนจะรับสายอย่างมั่นใจ
“มีอะไร?”
“รับแล้วเหรอแก้ว?  พี่ดีใจนะ.......ออกมาเจอกันหน่อยได้มั๊ย?พี่คิดถึง!”
“ได้สิ...ที่ไหน?”แก้วตอบกลับทันที
“................ตามนี้นะ!”ร่างบางยกยิ้มที่มุมปากอย่างสะใจ หลังจากที่เขาวางสายไป...
 
 
 
                      ไม่มีอะไรต้องกลัว! เพราะถึงยังไงชั้นก็ไม่หวั่นไหวแน่ๆ....เพราะคนที่ชั้นรักมีเพียงคนเดียว...เท่านั้น!
 
 
ทางด้านโทโมะ   วันนี้เขาเรียนไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่นัก เนื่องจากเป็นห่วงแก้ว อยากจะรีบเรียนๆให้มันเสร็จไวๆ~!
 
 
                       เมื่อไหร่จะเลิกว่ะ กี่โมงแล้วเนี่ย?!
 
 
           ร่างสูงร้อนรนระสับกระส่ายจนเขื่อนมองตามอย่ารำคาญใจ จนต้องเอ่ยปากถามให้รู้แล้วรู้รอดไปเสีย!
“ไอ้โทโมะ!เป็นอะไรว่ะ มึงจะนั่งเฉยๆบ้างไม่ได้หรือไง?”
“เป็นห่วงแก้วว่ะ!”
“อะไของมึง!เจอหน้ากันอยู่ทุกวัน มึงจะเอาไงอีกว่ะ? เมียมึงเค้าไม่หนีไปไหนหรอกโว้ยย!”เขื่อนตอบกลับอย่างอารมณ์เสีย
“มึงไม่มีแฟนมึงไม่เข้าใจกูหรอก แล้วอีกอย่างวันนี้แก้วก็แปลกๆด้วย! โว้ย! ไม่ลงไม่เรียนมันแล้ว!!!!”ร่างสูงลุกผึงขึ้นทันที เขื่อนเห็นดังนั้นจึงรีบคว้าแขนเพื่อนเอาไว้แล้วดึงให้นั่งอย่างรวดเร็ว
“เออๆ!รู้และว่าเป็นห่วง แต่เรียนก่อนเหอะเดี๋ยวไม่รู้เรื่อง เอาเป็นว่าเรื่องแก้วนะไว้คุยกันทีหลัง ใจเย็นๆหน่อยสิว่ะ!”เขื่อนติติงเพื่อนเบาๆก่อนที่โทโมะจะยอมโดยดี
“เออ.......”
.
.
.
.
“เออ!มันก็น่าแปลกอยู่หรอก ว่าแต่แกถามน้องเค้าหรือยัง?”หลังจากเรียนเสร็จ โทโมะก็เล่าเรื่องของแก้วให้ฟัง ทั้งคู่อยู่ในร้านกาแฟของมหาลัย
“ไม่อยากเซ้าซี้ว่ะ! เอาเป็นว่าจะลองตะล่อมๆถามดูแล้วกัน”ร่างสูงถอนหายใจยาวก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ามีนัดกับแก้วเย็นนี้!
“เฮ้ย!ไปก่อนนะไอ้เขื่อน ชั้นนัดแก้วไว้”ร่างสูงกุลีกุจอวิ่งไปโดยไม่ลืมที่จะหันมาลาเพื่อนสนิท      เขื่อนพยักหน้ารับพลางถอนหายใจเล็กน้อย  เอือมระอากับความรักแบบโอเวอร์ของเพื่อนเสียจริงๆ!
 
 
         แต่อย่างว่าแฟนมันสวย ก็คงหวงเป็นธรรมดา! แล้วเมื่อไหร่เขื่อนจะมีแฟนบ้างว๊า.......TOT~
 
 
.
.
.
.
.
         ยามเย็นเป็นธรรมดาเสียแล้วกับปัญหาการจราจรติดขัด  ร่างสูงนั่งหัวฟัดหัวเหวี่ยงอย่างรำคาญใจกับรถยนต์ที่ไม่ขยับเสียเท่าไหร่!
“ติดได้ติดดีว่ะ!....แก้ว!จริงสิ ต้องโทรไปก่อนเดี๋ยวตัวเล็กจะรอนาน><”  พอพูดถึงหญิงคนรักเท่านั้นแหละ เขาก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นเป็นพิเศษ ก่อนจะล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงขึ้นเพื่อจะโทรหาแก้ว
 
 
ตื้ดๆๆๆ!
 
                         ทำอะไรอยู่นะ? ทำไมไม่รับ!
 
....................................................................................................................................................................
 อิๆมาล่ะ!>< ตามจริงแต่งไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่คือแบบว่าอ่านหนังสือสอบอยู่เลยไม่ได้ลง^^; ขออำภัยค่าาาา><!!!~
ปล.สนุกกันมั๊ย? ขอเสียงหน่อยยยย^O^/<<<<(อีกตามเคย-*-)