Jealous...หึงนะคร๊าบบบ
เขียนโดย 
StrawberryTKCuTe
วันที่ 12 สิงหาคม พ.ศ. 2554 เวลา 19.21 น.
14) บทลงโทษ...
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
“.................”ร่างบางนิ่งเงียบอยู่นาน ก่อนจะกดจูบลงบนริมฝีปากของเขาอย่างหนักหน่วงและรวดเร็ว
“พอใจยัง?”
“ฮึ!”ร่างสูงแค่นยิ้มเล็กน้อยแล้วเบือนหน้าหนี สร้างความขุ่นข้องหมองใจให้แก้วเป็นอย่างมาก
เฮอะ! ผู้ชายเอาแต่ใจ!!
มือบางกดท้ายทอยของเขาเข้าหาก่อนที่ลิ้นเล็กจะแตะลงบนริมฝีปาก หากแต่ว่า...ไม่ได้สอดลิ้นก็เท่านั้น! ลิ้นเล็กลากไล้ไปราวกับต้องการจะแกล้ง! ร่างสูงกระชับเอวคนบนตักให้แนบสนิทขึ้น มือหนาลูบไล้บริเวณต้นขาขาวของคนตัวเล็ก เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่โคร่งกับกางเกงขาสั้นที่แก้วเลือกให้มันเป็นชุดนอน! ดูแล้วมันช่างเย้ายวนใจโทโมะอย่างบอกไม่ถูก!
เซ็กซี่ชะมัด>///<
ลิ้นเล็กเป็นฝ่ายรุกล้ำ ร่างสูงรับไมตรีด้วยท่าทีพอใจ รสจูบที่เร่าร้อนทำเอาคนทั้ง 2 แทบละลาย…
มือบางปลดกระดุมเสื้อของเขาออกทีละเม็ดอย่างเชื่องช้าพลางส่งสายตายั่วยวนปนสะใจ ที่หลอกล่อให้เหยื่อติดกับได้ง่ายๆ
“ไปดีกว่า^___^!!!”หลอกให้เหยื่อเคลิ้มตามแต่สุดท้ายกลับเชือดเขาได้ลงคอ! ร่างบางลุกออกจากหนาอย่างรวดเร็วพร้อมเผยรอยยิ้มสะใจ!!!
และนี่คือบทลงโทษของแก้ว! เสียแค่จูบ...ง่ายชะมัด ฮะๆ><
ในทีแรกร่างสูงเองก็มองตามอย่างอึ้งๆนึกแค้นใจคนตัวเล็กที่นิดๆ ที่หลอกล่อจนเขาติดกับแล้วก็ปล่อยไปเสียดื้อๆ ก่อนจะนึกขึ้นได้…
เลือกเองนะยัยตัวแสบว่าจะให้มันจบ......แบบเจ็บๆ!!
ร่างบางยืนกอดอกพลางหัวเราะคิกคักอย่างสะใจ อีกฝ่ายมองตามสีหน้านิ่งๆก่อนจะแสยะยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ คำพูดที่ทำเอาแก้วหัวเราะไม่ออกเลยทีเดียว!
“แน่ใจเหรอว่าชนะแล้ว ฮึ!”
“อะ...เอ่อ...-*- แน่ใจสิ ฮะๆ>< ขอโทษนะคะ บังเอิญว่าแก้ว.....ไม่เคยแพ้และก็ไม่มีวันที่จะแพ้ด้วย!”แก้วเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงท้าทาย พลางแลบลิ้นใส่หน้าเขา
“เลือก!....ที่จะเจ็บตัวเองนะ?”ร่างสูงตอบกลับทำเอาแก้วพูดไม่ออกได้แต่ยืนเกาหัวแกร็กไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูดซักเท่าไหร่นัก
“อ...อะไร?.....ว้ายยยยยย!!!!!!><” ร่างบางร้องสุดเสียงเมื่อถูกมือหนากระชากข้อมือบางเข้าหา พลางกดตัวแก้วให้นอนราบกับโซฟา มือหนากดไหล่ทั้ง 2 ข้างไว้แน่นทำเอาแก้วขยับเขยื้อนไม่ได้ ทำได้เพียงแค่ส่งเสียงร้องก็เท่านั้น!
“อ๊ากกกก>O< ปล่อยแก้วเดี๋ยวนี้นะ พี่อย่าเล่นอะไรบ้าๆนะ ปล่อยยยย!!!!”ร่างบางดิ้นขลุกขลักอยู่ใต้ร่างของเขา คนด้านบนแสยะยิ้มอย่างเลือดเย็น
“ขอโทษนะ...บังเอิญพี่ก็ไม่เคยแพ้ และก็ไม่คิดจะแพ้ด้วย ฮะๆ!!!”ร่างบางสูงหัวเราะอย่างสะใจ คำพูดที่แก้วพูดไว้เมื่อครู่มันย้อนกลับมาทำร้ายตัวของแก้วเอง!
ทำไมพี่ใจร้ายอย่างนี้อ่าT^T?
“ปล่อยนะ! ถ้าพี่ไม่ปล่อยแก้วจะแหกปากให้ลั่นเลยคอยดู”คำขู่ฟ่อของแก้ว ไม่ได้ทำให้โทโมะหวั่นเกรงซักนิด
“ก็เอาสิ ร้องเลย ดูสิว่าจะมีใครหน้าไหนมาช่วย ฮ่าๆๆ!”
“ช่วยด้วยค่า ช่วยด้วยมีคนบ้ากามมันจะข่มขืนช้านนนนนน!!!!!!”แก้วร้องโวยวายลั่น มือไม้ปัดสะเปะสะปะไปทั่ว อีกฝ่ายมองตามอย่างเป็นต่อ ก่อนจะรวบมือทั้ง 2 ข้างของแก้วเอาไว้ แล้วคว้าเชือกใต้โซฟามามัด แก้วเบิกตาโพลง พลางร้องโวยวายกับความคิดอุตริของเขา
พี่มันบ้า!!! ไอ้หมาบ้า!!!
“อย่าเล่นอะไรแบบนี้นะ! พี่จะทำแบบนี้กับแก้วไม่ได้นะ ปล่อยเดี๋ยวนี้!!”ร่างบางออกคำสั่งเมื่อเห็นว่าไม่เป็นผล จึงหันไปใช้ปากกัดแกะพันธนาการที่รัดแน่นข้อมือด้วยความอย่างลำบาก และในขณะที่แก้วกำลงง่วนอยู่กับการแกะเชือกเส้นนั้น..........
ฟึ่บ!
“อ๊ากกกกก>O< ไม่นะ ไม่ๆๆ!!”กางเกงขาสั้นถูกกระชากโดยฝีมือของเขาจนไปกองอยูกับปลายเท้า ร่างบางร้องโวยวายอย่างอับอาย ใช่ว่าจะไม่เคยเห็นเสียเมื่อไหร่ แต่มันก็อดไม่ได้จริงๆที่จะเห็นตัวเองอยู่ในท่วงท่าและสภาพ...แบบนี้!
“ร้องอีกสิ ร้องเลย!”
“แก้วเกลียดพี่! ปล่อยนะๆๆๆๆๆๆ!!”
“ตามสบาย เพราะยังไงพี่ก็ไม่เกลียดแก้วหรอก ฮะๆ><”
“หน้าด้าน!”
“ยอมรับ^^”
“ไอ้ลามก!
“ก็เหยื่อมันน่าขย้ำนี่นา ฮ่าๆ…..นี่!เฉยๆน่า อยากเจ็บตัวเหรอไง?สาวน้อย”ร่างสูงกดขาเรียว 2 ข้างที่ถีบเขาอย่างสะเปะสะปะ
“บอกให้ปล่อยไงเล่า! ไอ้โรคจิต! อย่าให้แก้วหลุดออกไปได้นะ ไอ้คนบ้าปล่อยนะ! อย่ามาทำอะไรบ้าๆกับแก้ว....อึก!”เสียงในลำคอขาดหาย เต็มไปด้วยก้อนสะอึกในลำคอ เมื่อรู้สึกว่าถูกร่วงล้ำจากสิ่งแปลกปลอมที่ไม่ได้รับเชิญ!
.
.
.
.
.
“ร้องอีกสิ! ร้องอีก ทำไมไม่ร้องละตัวเล็ก><”ร่างสูงยิ้มเยาะให้คนด้านล่างที่นอนตัวสั่นเทิ้มจากแรงการกระทำของเขา อับอาย...รู้สึกอับอายเหลือเกิน!
ถ้าแก้วหลุดไปได้นะ!!!!
“ฮื่อ......อือ..ปะ...ปล่อยนะ>< ออกไปจากตัวแก....แก้วนะ อือ~”ร่างสูงก้มจูบอย่างดูดดื่ม เมื่อรู้สึกว่าอากาศเริ่มหมดแก้วจึงต้องร้องปะท้วงในลำคอ มือที่ถูกมัด ทุบที่หน้าอดเขาเบาๆเป็นการเตือน!
“อือ...อา...แก้ว พี่บอก...แล้วนะ ทีหลังอย่าลองดีอีก!”ร่างสูงเอ่ยเสียงสั่น ร่างบางได้แต่เก็บอาการโกรธเกรี้ยวไว้ในใจ รอเวลาที่จะระเบิดเมื่อตัวเองเป็นอิสระ!
“แก้ว...ไม่ไหวแล้ว ปะ...ปล่อยแก้วนะ ขอร้องล่ะ!”ร้องบางร้องขอเสียงสั่นเครือ เมื่อรู้สึกเสียวซ่าน...อาการที่แสนทรมาน!
“ฮึ!ทำพี่ไว้เจ็บแสบมันก็ต้องโดนแบบนี้ล่ะ”ในทีแรกโทโมะเกือบจะใจอ่อนเมื่อเห็นท่าทางของแก้ว แต่อีกใจก็รู้สึกสะใจเล็กๆที่ได้เอาคืน........ไม่สิ! ไม่ใช่ทั้ง 2 อย่างนั้นแหละ.....มันหยุดไม่ได้ต่างหาก!!!!!!!
“ไอ้บ้า! ขอร้องดีๆแล้วนะ ปะ...ปล่อย!”น้ำเสียงที่ดูตะกุกุตะกักเมื่อครู่คงเป็นเพราะว่ารู้สึกถึงความอุ่นร้อนบริเวณหน้าอกเนื่องจากถูกมือหนากอบกุมไว้อย่างเต็มมือ
>////////<
“อ้ะ......”ร่างบางร้องเบาๆเมื่อถูกเขาจับพลิกตัวให้นอนคว่ำ ก่อนจะกดซ้ำลงมาอีกครั้ง รุนแรงและ...รวดเร็ว! จนแก้วตั้งรับไม่ทัน
“อื้อออ.....จะ..เจ็บ พี่! แก้วเจ็บนะ!”ร่าบางร้องประท้วงเมื่ออีกฝ่ายเร่งความเร็วเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ เป็นใครๆก็คงตั้งรับไม่ทัน!
“เจ็บก็ร้องสิ? ร้องเลย พี่ชอบ ฮ่าๆ”
“กรี๊ดดด!! ไอ้บ้า ><”ร่างสูงขยับร่างกายตามความพอใจของตัวเอง อยู่สักพัก สักพักที่ว่าของเขาแต่สำหรับแก้ว มันหมายถึงเวลาที่ล่วงเลยมาเกือบๆ 2-3 ชั่วโมง!
บาดแผลจากการกระทำครั้งนี้ คงติดตรึงอยู่ในสมองของแก้วไปอีกนาน เผลอๆ จนวันตายด้วยซ้ำ! เจ็บครั้งนี้แก้วเองก็คงไม่กล้าต่อกรกับเขามากไปกว่านี้เสียแล้ว.........
“อืออ...อืม”ร่างบางครางเสียงหวาน เมื่อเริ่มรู้สึกผ่อนคลาย คนด้านบนคงนึกเห็นใจ จึงผ่อนแรงการกระทำลง จนแก้วเริ่มเคลิ้มตาม!
“แก้ว?”
“อือ...อะไร?”
“ช่วยพี่หน่อย?”ร่างบางหันกลับมาเมื่อเขาถอนตัวออกไป ร่างสูงจัดแจงแกะพันธนาการออกจากมือ ที่เต็มไปด้วยรอยแดงของการผูกมัด ไม่ต้องถามร่างบางก็พอจะรู้ว่าเขาจะให้ช่วยเรื่องอะไร?
.
.
.
.
ร่างสูงเอนราบกับโซฟาก่อนจะส่งเสียงฮึมฮัมในลำคอ มือหนาขยุ้มเส้นผมของคนตัวเล็ก พลางกดซ้ำเข้าหาตัว! สัมผัสนุ่มนวลที่ชวนหลงใหล............
.
.
.
.
“ฮึ!”ร่างบางนั่งหน้าง้ำอยู่บนโซฟา พลางกอดออกแล้วเบือนหน้าหนีอย่างงอนๆแต่ก็ไม่กล้าอาละอาดเพราะเกรงจะเจ็บตัว!
ทรมานเป็นบ้า!!!
“อืม....อย่าโกรธพี่เลยน่า!พี่ทำไปเพราะรักอยู่หรอก”นิ้วเรียวเกลี่ยแก้มใส ใบหน้าที่กำลังบึ้งตึง มันดูน่ารักจริงๆ!สำหรับเขา
โคตรน่ารัก><
“รักเหรอ กล้าพูดนะ!”
“แต่ใครกัน ก็ยอม....”
“หยุดนะ>///<อย่าพูดนะ”มือบางยกปิดปากเขา อีกฝ่ายแกะมือออกก่อนจะกดจูบแผ่วเบาเป็นเชิงง้องอน
“โอเค! ไม่พูดแล้ว ว่าแต่ดีกันนะ^^ พี่หายโกรธแก้ว แก้วหายโกรธพี่....แฟร์ดี!”ร่างบางหันควับมามองทันที แต่ก็ไม่กล้าหืออะไร
“มันก็ต้องเป็นอย่างงั้นอยู่แล้วนี่! แก้วไม่มีทางเลือก!!”แก้วเดินปึงปังเข้าห้องไป ในขณะที่อีกฝ่ายนั่งยิ้มอย่างพอใจ รออย่างเดียวคือ...เวลาที่เรียนในภาคบ่ายก็เท่านั้น! พลันเสียงโทรศัพท์ของแก้วก็ดังขึ้นจนเขาต้องกดรับเพราะเห็นว่าปลายสายที่โทรมา!...........ว่าแต่ปลายสายนั้นเป็นใครกัน!
...........................................................................................................................
ปลายสายเป็นใครอ่ะ....คิดดีๆนะ><
ไปไงสนุกป่ะ?^^<<<โครม!(โดนถีบเพราะไม่หนุกT^T) : ไรเตอร์งี่เง่าว่ะ-*-
ตอนนี้อาจจะ.....อ่านะ...ไปนิดหน่อย>.,< ต้องเข้าใจเพราะไรเตอร์เก็บกด<<<เฮ้ย!ไม่ใช่
อ่าๆๆๆ ไปล่ะ พร่ามมากไปละ คิกๆ><
เฮ้ๆๆ!ถามหน่อยถ้าไรเตอร์จะบอกว่าขี้เกียจอัพแล้ว(ปิดนิยายถาวร ฮ่าๆๆๆ)<<ล้อเล่นนะ^^ จะมีใครเอาเปลือกทุเรียนมาตบมั๊ย?^^; เอาเป็นว่าำไรเตอร์พูดเล่น ไปละ ฝันดีค๊าบบบ>O</
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
