LOVELY SENSEI คุณครูที่รัก

@ ห้าง KAMIKAzE Mall

ที่ห้างนี่เป็นเครือของบริษัท KAMIKAZE และนี่มันห้างหรูติดอันดับโลก คนที่เธอควงอยู่ด้วยในขณะนี้คือ 'ภาณุ  จิระคุณ' หรือ 'ป็อปปี้' ลูกชายเจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่นี้ แต่ใช่ว่าเขาจะเป็นคุณชายจอมยโสนะจ๊ะ เขาอ่อนโยนมากเลยหละ หล่อด้วย 

"ฟางหิวมั้ย เดี๋ยวป็อปพาไปกินข้าว" สุภาพบุรุษด้วย ฮิฮิ เธอช็อปปิ้งเสื้อผ้าไปตั้งเยอะแต่เขาอาสาถือถุงเสื้อผ้าที่ล้นมือเธอแบบไม่บ่นสักคำแถมพอเธอจะช่วยเขาถือ ยังไม่ยอมอีกแหนะ อร๊ายยย~ ถูกใจ LIKE เลย

"ขอบใจน๊าาาา~" ฟางหลุดยิ้มในสไตล์ที่เธอเคยเป็น ที่ผ่านมาเธอพยายามทำตัวให้ดูเป็นผู้ใหญ่ไม่น่ารัก

"ยิ้มแบบนี้แหละ...ป็อปชอบ" ป็อปปี้ก็เช่นกันเขาอมยิ้มบางๆให้กับฟาง เขารักผู้หญิงน่ารักที่มาแต่งแต้มชีวิตเขามากกว่าที่จะให้เธอเป็นผู้หญิงเซ็กซี่ที่เขาเห็นมาจนชินและผ่านมามากพอ แค่วันเดียวไม่สิ คืนเดียวด้วยซ้ำ

"เป็นอะไรรึเปล่า...คิ้วขมวดเชียว" ฟางเอานิ้วชี้ไปแตะบริเวณระหว่างคิ้วอย่างขี้เล่นเมื่อถึงร้าน เธอเห็นเขาเอาแต่มองนอกร้านแล้วก็คิ้วขมวด ป็อปปี้ฉวยมือเธอมาแนบแก้มเขาจนเธออยากจะถ้าแข่งกับมะเขือเทศว่าผิว(แก้ม)ใครแดงกว่ากัน

"อย่าไปใส่ใจเลยนะ" ป็อปปี้พูดพร้อมกับยิ้มเศร้าๆที่เขารักฟางแบบนี้เพราะฟางเหมือนเธอคนนั้นมากกว่า ถ้าเขาบอกแบบนั้นไป มันคงทำร้ายจิตใจผู้หญิงคนที่เหมือนฝาแฝดคนที่เขารักใช่มั้ย ?

"จ้ะ...ฟางกินละนะ" ฟางตักไอศครีมสตอเบอรี่ซันเดย์ของโปรดเธอเข้าปากแบบไม่ยั้ง เอ...แล้วนี่เขาจะคิดว่าเธอเหมือนเด็กไม่เป็นผู้ใหญ่มั้ยเนี่ย ไม่ได้ไม่ได้ ต้องค่อยๆกิน

"กินเถอะ...ป็อปชอบที่ฟางเหมือนเด็กมากกว่า" ป็อปปี้รู้ว่าฟางพยายามทำตัวเป็นผู้ใหญ่ให้เขารัก เขารักเธอแบบเด็กๆมากกว่า ไม่เสแสร้ง เป็นตัวของตัวเอง เขารักคนแบบนั้น

----------------------------------------------------------------------------------------------

"เฮ้อออ~ ทำไมฉันต้องมาเดินตากแอร์ห้างด้วยนะ !!!" แก้วบ่นกระปอดกระแปดตั้งแต่ที่โทโมะจับเธอยัดใส่รถพอร์ชราคาแพงขูดเลือดขูดเนื้อแล้วขับบึ่งมาที่ KAMIKAZE Mall ให้ตาย เธอเกลียดการเดินห้างที่สุด

"ฉันขี้เกียจไปเดินบนพื้นเฉอะแฉะที่ตลาดนะสิ ฉันจะพาเธอไปซูเปอร์มาเก็ตข้างล่าง" โทโมะจับมือแก้วหมับก่อนจะลาก ๆ ๆ ๆ ไปที่ซูเปอร์มาเก็ตชั้นล่างและเป็นพนักงานเข็นรถเข็นตามแก้ว

"เฮ้อออ~ ฉันเกลีดห้างงงงง~" แก้วที่ยังไม่เลิกบ่น(เบาๆ) เกลียดๆ ๆ ๆ ๆ เกลียดห้าง(แต่ก็เดินหยิบของโยนใส่รถเข็น)

"พอโดนแอร์ที่ห้างแล้วฉันขี้เกียจทำอาหาร ว้าย!"

"งั้นฉันเลี้ยงมา" โทโมะอุ้มแก้วแล้ววางลงในรถเข็นและเข็นไปคิดเงิน แก้วที่พยายามจะปีนลงจากรถเข็นแต่พอโทโมะกระชากรถเข็นก็เซล้มลงไปกองอยู่รถเข็นดังเดิม

@ Amour restaurant

"รับอะไรดีครับ" เสียงบริกรหนุ่มรูป(เกือบ)หล่อเดินมาแจกเมนูหลังจากที่แก้วโดนอุ้มลงมาจากรถเข็นด้วยอาการเหนื่อยสุดขีดแถมมีแผลฟกช้ำดำเขียวนิดหน่อยบริเวณต้นขาแต่โทโมะไม่รู้ ขอให้ไอ้บ้านี่อย่ารู้เหอะ มันไม่ได้อยู่ต้นขาเกือบเข่านี่ มันอยู่ใกล้ก.ก.น. ชิชิ 

"เหมือนเดิมครับ" บริกรพยักหน้ารับคำสั่งก่อนเดินออกไป แก้วที่ไม่ค่อยคุ้นเคยกับร้านอาหารหรูก็ได้แต่นั่งนิ่งๆ

"ถ้าไม่แคร์ไม่แคร์ฉันก็มีคนอื่น รักของเธอของเธอถ้าไม่จำก็ลืม"

"ถ้าไม่แคร์ไม่แคร์ฉันก็มีคนอื่น รักของเธอของเธอถ้าไม่จำก็ลืม"

"ถ้าไม่แคร์ไม่แคร์ฉันก็มีคนอื่น รักของเธอของเธอถ้าไม่จำก็ลืม"

"นี่เธอรับซักทีสิมันรำคา่ญ" โทโมะที่เริ่มเบื่อเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นมาขัดเขาที่กำลังจะพูดกับแก้ว

"งั้นนายรับสิ" แก้วยื่นโทรศัพท์ไปให้โทโมะก่อนเขาจะสังเกตเห็นชื่อคนที่โทรเข้ามาคือ 'เควิน'

[แก้ว ! แก้วต้องช่วยฉันนะ] เสียงเควินที่ดีใจจนออกนอกหน้าทันทีที่แก้ว(กำมะลอ)รับโทรศัพท์

"ขอโทษนะที่ฉันไม่ใช่แก้ว" โทโมะกรอกเสียงหงุดหงิดเต็มประดาแต่แก้วที่กำลังจ้องเขม็งมาทางเขาหล่ะ

[แก ! แกมารับโทรศัพท์แก้วได้ยังไง]

"คิดเอาเองสิ ฉลาดนักนี่ปั่นหัวคนเก่งจะตายนะนาย" โทโมะทำเสียงยียวนและแก้วเพิ่มสายตาอำมหิตมาหาเขา

[แกทำอะไรแก้ว ! บอกแก้วมาคุยกับฉันเดี๋ยวนี้] เสียงเควินตะคอกเสียงดังจนแก้วที่นั่งอยู่อีกฝั่งได้ยินและสะดุ้ง

"พอดีแก้วหลับไปแล้วอ่ะนะ สงสัยจะหมดแรง ฮ้าวว~ แค่นี้นะฉันก็เหนื่อยเหมือนกัน" โทโมะพูดปดพร้อมกับกดตัดสายด้วยสีหน้าสะใจ แก้วเริ่มหมั่นไส้ผู้ชายที่แต่งเรื่องน่าเกลียดนี่จริงๆเลย เธอไปหมดแรงกับไอ้บ้าซิกค์แพ็คนี่เมื่อไหร่กันละเนี่ยยยย~ ไอ้บ้านี่ลามกชิบ

"นายนี่พูดจาน่าเกลียด ฉันไปหมดแรงกับนายเมื่อไหร่ยะ" แก้วทำหน้ามู่ใส่โทโมะก่อนตักอาหารเข้าปาก

"หึ ! คืนนี้ไง"

พรวดดด~

"อะแค่กๆ" แก้วที่ดื่มน้ำส้มอยู่ถึงกับพ่นน้ำส้มออกมาหมายจะให้โดนหน้าโทโมะแต่เขาดันหลบทัน ไอ้บ้านี่ชักลามปาม ใครมันอยากให้ฉันหมดแรงกะไอ้บ้านี่จริงมั้ย (เค้าอยากนะ -.- : เค้า)(เรื่องของเธอ : แก้ว) คืนนี้เธอคงต้องไปพึ่งห้องยัยเฟย์ไม่ได้ๆ เดี๋ยวยัยฟางมาหลอกหลอน เธอต้องหาที่หลบจากไอ้บ้านี่ให้ได้

"อะไรกันสำลักเลยหรอ" โทโมะยักคิ้วหนึ่งข้างก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่แก้ว

"นายไม่มีทางได้แอ้มฉันหรอก !" แก้วตะโกนใส่โทโมะหน้าแดงก่อนจะเกิดสงครามประสาท

"แก้วจ๋า ขอความเข้าจ้ะ" เสียงหวานๆของฟางดังขึ้นที่มือถือแก้ว แก้วฉวยมาอ่านก่อนจะพบข้อความบางอย่างจนทำให้ใบหน้าใสๆของเธอเริ่มมีเหงื่อเม็ดเล็กๆผุดออกมา

"อะไรหน่ะ" โทโมะเอื้อมมือหมายจะคว้าโทรศัพท์แต่แก้วกดลบอย่างรวดเร็วและเก็บลงกระเป๋ากระโปรง

"ไม่มีอะไรกินต่อเถอะ" แก้วฝืนยิ้มและพยายามทำเสียงให้ร่างเริงพร้อมตักนู่นตักนี่กินอย่าง(ฝืน)เอร็ดอร่อย