LOVELY SENSEI คุณครูที่รัก

"โทโมะ ! นายมาได้ยังไง" แก้วที่ใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาไม่ต่างจากฟางในไม่กี่วันที่ผ่านมาแทบจะวิ่งเข้าไปหาเขา ถ้าไม่ติดว่า...เควินเปลี่ยนจากกอดเธอเป็นโอบเอวแสดงความเป็นเจ้าของเต็มที่

"นายมีอะไรกับแฟนฉัน" เควินพูดอย่างเชิดใส่ขณะที่แก้วทำหน้ามู่และสะบัดตัวออกไปคล้องแขนโทโมะแทน

"ฉันฝ่ายเดียวก็เกินพอแล้ว ไปกันค่ะอาจารย์" แก้วคล้องแขนและพยายามดึงให้โทโมะขยับตามเธอไปแต่เขาก็ไม่ขยับเขยื้อนไปไหนแถมซ้ำยังดึงเธอไปชิดกล้ามเนื้อแน่น พร้อมกับโอบเอวเธอบ้าง

"นี่แฟนฉัน แกนั่นแหละอย่ามายุ่ง"

"เหอะ ! นายโกหก" ได้โปรดเควินอย่าพูดแบบนั้นมันไม่ใช่ลางที่ดีเลยนะ

"งั้นฉันจะพิสูจน์ให้นายดูซักหน่อยละกัน" โทโมะจับใบหน้าเรียวรูปไข่ของแก้วให้หันมาสบตาพร้อมล็อคตัวและก้มลงประกบริมฝีปาก พวกผู้ชายนี่เป็นอะไรกันนักหนานะ คิดจะทำโน่นทำนี่ไม่ให้สัญญาณกันเลย

"อื้อ~" แก้วพยายามผลักอกโทโมะออกแต่ถ้าเธอผลักจริงๆ เควินคงจะสงสัย เธอทำอะไรไม่ได้นอกจากวาดแขนไปคล้องคอตาบ้าที่โขมยเฟิร์สคิสต์เธอไปแล้วจูบแบบเห่ยๆตอบไปหน่ะนะ

"แล้วเจอกันอีกทีนะแก้ว" เควินที่(ทำเป็น)เดินหนีไปอีกด้านหนึ่งขณะที่แก้วผลักโทโมะออกไปสุดแรง

"อีตาบ้า นายอีกแล้วนะ" กี่ครั้งแล้วเนี่ยที่เธอเสียทั้ง...จูบแรก สิ่งที่ทำให้เธอเสียสายตาแม้ว่ามันจะน่ามองจะตายก็เหอะ น่าจับด้วยนั่นแหละและมือเธอก็ได้สัมผัสสิ่งที่ทั้งแข็งแรงอย่างกล้ามบ้าๆน่ากัดนี่ก็เหอะ

"อะไรกัน เฟิร์สคิสต์หรือไง"

"ก็ใช่น่ะสิ อุ้ย !" โถ่เอ้ย ! อุตส่าห์ว่าจะไม่บอกแล้วเชียว น่าอายสุดๆ

"เอาเถอะ ขึ้นคลาสไป เดี๋ยวเจอกันที่ห้องนะ" เหอะ ! ถามบ้างรึเปล่าว่าเธออยากเจอไอ้บ้าซิกค์แพ็คนี่รึเปล่า

"เหอะ ! สุดท้ายก็แฟนกำมะลอ" เควินที่โผล่ออกมาจากที่ซ่อนด้วยแววตาหงุดหงิด

-------------------------------------------------------------------------------------------

"โอ้ยยย~ หิวๆ ๆ ๆ" แก้วปากระเป๋าสะพายสุดเก๋ใบนี้กวินซื้อมาให้เธอ เหอะๆ ชาแนลซะด้วยแต่เขาไม่ถามเลยว่าเธออยากได้มั้ยแต่เขาบอกให้ฉันใช้แทน หลุยส์วิกตองที่เควินซื้อให้หน่ะสิ

"หิวก็ไปกินข้าวสิ มาปาของทำอะไรเล่า" เธอคงลืมสิ่งมีชีวิตอีกอย่างในห้องไปสินะ ลืมจริงๆนั่นแหละจนเผลอทุ่มกระเป๋าชาแนลลงไปโดนมนุษย์ที่อยู่บนเตียงที่เธอเอาไว้วางของแต่อย่าไปนึกถึงไอ้กางเกงในสีชมพูสะท้อนแสงนั่นนะ มันไม่เกี่ยว โอ้ยยย~ หิวแต่ไม่มีอะไรจะกินไปซื้ออะไรมาทำที่ห้องคหกรรมดีกว่า

"ฉันจะไปตลาด ไปเป็นคู่หน่อยสิ" แต่เธอไม่อยากถามความสมัครใจนัก ไหนๆก็ได้พนักงานใหม่มาแล้วนี่ใช้งานซะหน่อยเป็นไง ฮิฮิ

-------------------------------------------------------------------------------------------

"ฟาง เคขอโทษนะ" เควินมาหาฟางที่ห้อง เขาไม่ได้ตั้งใจจะนอกใจเธอแต่มันมีเหตุผลบางอย่าง...

"เคไม่ผิดหรอกฟางผิดเอง"

"แต่...เครักฟางนะ" เควินโอบกอดคนที่เขารักอยู่เต็มหัวใจเพราะเธอนี่ไงทำให้เขาต้องไปพัวพันกับผู้หญิงมากมายมากหน้าหลายตา แต่เขายอมเพื่อเธอแล้ว แม้ต้องให้เขาไปหลอกใคร เขาพร้อมจะยอม

"เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้วเค มันเป็นไปไม่ได้" เธอก็แค่อยากจะตัดใจจากผู้ชายที่ทำให้เธอเหมือนซากศพและสติหลุดลอยจนแม้แต่แรงหรือสติจะกินข้าวหรือเดิน

"ไม่สิฟาง เรายังรักกันเหมือนเดิม เคทำได้ทุกอย่างเพื่อฟางนะ" เควินสบตากับฟางด้วยสายตาที่เขามอบให้เธอทุกวัน แต่ฟางกลับไม่คิดแบบนั้น มันไม่ใช่สายตาที่เขามองเธอ เขามองแบบกลัว...กลัวว่าเธอจะหายไป กลัวว่าเธอจะไม่รักเขาเหมือนเดิม ไม่ใช่สายตาที่อ่อนโยน

"เลิกรักฟางสิเค ฟางจะยกโทษให้"

"แต่...ฟาง เคไม่ได้ตั้งใจ"

"เมื่อไม่มีสิทธิ์หวง จะไม่หวง จะไม่ห่วงเธอซักวัน"

[ฟางทำอะไรอยู่หน่ะ ว่างมั้ย] เสียงทุ้มนุ่มของใครบางคนที่เธอคิดจะเริ่มต้นใหม่กับเขา เขาไม่เหมือนเควินก็จริงแต่เขาเป็นตัวของตัวเอง เป็นสิ่งที่เธอรัก

"ว่างจ้ะป็อป ป็อปพาฟางไปช็อปปิ้งหน่อยน้า~ นะ นะ" ฟางทำเสียงจงใจอ้อนแบบไม่สนหัวเควิน เธอจะไม่แคร์เขาอีกแล้ว เอาเขาออกไปจากชีวิตเธอซะที

[ได้ครับ เดี๋ยวป็อปรอหน้ามหา'ลัยนะ]

"จ้ะ ฟางกำลังจะลงไปหา" ฟางวางสายก่อนจะเก็บของใส่กระเป๋าใบโปรดและเสริมเติมแต่งหน้าเล้กน้อย

"เธอกำลังทำประชดฉัน...ฟาง" ฟางหันหลังจากกระจกมาที่เควินก่อนจะส่งสายตาท้าทายและยกคิ้ว 1 ข้าง

"ถ้านายคิดแบบนั้น..." ฟางยื่นหน้าเข้าไปหาเควินแบบยั่ว แน่นอน เธอจะไม่ใช่ฟางคนเดิม

"นายคิดผิด" ฟางผลักเควินลงไปกองกับเตียงพร้อมกับสะพายกระเป๋าเดินออกจากห้องไป

"เธอไม่ใช่ฟางที่ฉันรัก" เควินพึมพำเบาๆ ฟางที่เขารักไม่ใช่แบบนี้