LOVELY SENSEI คุณครูที่รัก

"ตามทฤษฎีของนิวตันแล้ว @$%#%$#!@%^#%$" เสียงทุ้มๆของอาจารย์ผู้สอนพ่นเนื้อหาแบบไม่ให้หายใจและมีนักเรียนไม่กี่คนที่ยังไม่สลบไสล หนึ่งในนั้นก็มีหญิงสาวเท่ห์ที่นั่งจดรายละเอียดอย่างตั้งใจแต่ก็นะ เธอก็เป็นแบบนี้แม้ว่าเพื่อนสุดเลิฟของเธอจะสลบตั้งแต่บทแรกแล้วก็ตาม อี๋ น้ำลายยืดซะด้วย

"เอาหล่ะ วันนี้อ.มีรายงานให้ทำนะอย่าลืมทำมาส่งละ หมดคาบ" เสียงสวรรค์สำหรับนักศึกษาที่ฟื้นคืนชีพจากกองตัวหนังสือที่แค่มองก็หลับลงไปได้แล้ว

"นี่แกกะจะหลับทุกคาบเลยหรือไงนะ" แก้วบ่นเบาๆกับเพื่อนสนิทที่สลึมสะลือตื่นขึ้นมาจากกองน้ำลายยืดดดดด~

"ฉันไม่ใช่แกนะเว้ย จะมาเป็นศาตราจารย์นั่งอยู่กับหนังสือได้ทั้งวัน" สำหรับกวินแล้วอ่ะนะ หนังสือกับอาจารย์น่าเบื่อที่ซู้ดดดดดดดดดดดดด~ ยกเว้นอาจารย์สวย หมวย เอ็กซ์ เขาละช๊อบชอบวิชานั้น

"ไปกินข้าวกันดีกว่า แต่วันนี้ฉันกินที่โรงอาหารคณะนี่แหละ ขี้เกียจออกไปข้างนอก"

"อย่างกะแกขยันออกไปกินนักอ่ะ ไอ้ข้างนอกเนี่ย" เพื่อนสนิทอย่างสาวเท่ห์ที่วันๆอยู่แต่ในมหา'ลัย ไม่คิดจะออกไปเผชิญโลกกว้าง นอนก็นอนหอพัก กินก็กินในโรงอาหาร เสื้อผ้าก็หน้ามหา'ลัย  เหอๆ ต่างกับเขาโดยสิ้นเชิงอ่ะ

"รู้แล้วก็ไปสิยะ !" แก้วลากกวินออกมาจากคลาสอันมืดมิดไม่มีคนอยู่อาศัยแล้วก็แหม~ ตอนเที่ยงใครมันจะไปนั่งอยู่ในห้องมืดๆให้เกิดประสาทหลอนเล่า เนอะ

"อ้าว ! อ.ไปกินข้าวด้วยกันมะ" ขณะที่กำลังกระชากลากถูตัวหลับไหลเธอก็ไปเจอกับอาจารย์หนุ่มที่สาวๆตามติดหลังมาเป็นพรวนๆ ความจริงอ.กำลังโดนรุมล้อมจนแก้วต้องเบียดเข้าไปให้วงสลายช่วยชีวิต

"ไปสิ ฉันเลี้ยงเอง" โทโมะลากแก้วออกมาจากวงล้อมก่อนจะมองหาป้ายตรงไปยังโรงอาหารโดยมีกวินติดมาอีกทอด

"กินไรอ่ะนายอ่ะ" แก้วถามโทโมะขณะที่กวินจับจองที่นั่ง 3 ที่รวดโดยการนอนเหยียดไม่เกรงสายตา

"แก้ว ! นั่งด้วยนะ" เสียงแสบแก้วหูดังกระหึ่มโรงอาหารแต่เจ้าตัวปล่อยเสียงหายไปไหนละเนี่ยแต่แก้วก็รู้อยู่ละนะ เพื่อนสนิท 2 พี่น้องนีระสิงห์ชัวร์ๆแต่เสียงแปดหลอดแบบนี้ต้องเป็นคนนร้องแน่ๆ

"แก้วนั่งจองโต๊ะเดี๋ยวเฟย์ไปซื้อให้เอง ฝากพี่ฟางหน่อยนะ" เฟย์รีบโยนภาระอันหนักอึ้งที่เธอเหนื่อยมากกกกกกกกกกกกก พี่แกเล่นเดินไปเดินมาแบบซากศพ เธอไม่อยากให้เพื่อนร่วมมหาลัยเกิดอาการเป็นลม เธอคงเหนื่อยเพิ่มที่ต้องขนพวกนั้นไปยังห้องพยาบาลและการพาพี่สาวเธอไปห้องพยาบาลมันเป็นทางเลือกที่แย่ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ เอามากๆด้วย เบื่อ !!! เธอเกี่ยวแขนสุดที่รักเธอเดินออกไปด้วยอารมณ์ชื่นบานสุดใจ

"เฮ้~ ฟางเป็นอะไรน่ะแก้ว" กวินที่เห็นฟางซึมๆแถมดูสติล่องลอยระเหยหายไปในอากาศแบบนี้มันไม่เหมือนฟางเอาซะเลย ถึงแม้ความจริงเธอจะเงียบแต่เธอก็ไม่เหมือนคนไร้สติขนาดนี้ื

"เควินทำพิษนะสิ" แก้วก้มกระซิบที่หูกวินแต่มันทำให้ใครอีกคนเข้าใจผิดเหมือนพวกเขากำลังหอมแก้มกัน

"สวีทกันกลางมหา'ลัยเชียวนะ"

"สวีทบ้าบออะไรเล่า ฉันกระซิบเฉยๆ"

"ฉันทำอะไรผิด" ฟางที่เหม่อลอยละเมอเพ้อพูดคำพูดคำเดิมซ้ำๆ ตอนนี้ไม่ต่างจากคนไข้โรงพยาบาลศรีธัญญาเลยนะเนี่ย โอ้ยยย~ รีบกลับมาด้วยเถิดยัยเฟย์ T^T~

"มาละจ้าาาา~ กินเลยเนาะ" เขื่อนค่อยๆป้อนเฟย์อย่างสวีทออกนอกหน้าโดยลืมสังเกตวิญญาณข้างกาย

"มาจ้ะฟาง แก้วป้อนให้เนอะ" แก้วค่อยๆตักราดหน้าของโปรดฟางป้อนฟาง ฟางค่อยๆอ้าปากโดยไม่สนอะไร

"เฮ้ออ~ ละแกจะได้กินมั้ยวะไอ้แก้ว"

"ช่างมันเหอะ เดี๋ยวฟางจะหิวซะก่อน" แก้วพยายามยิ้มแย้มและชวนฟางคุยแต่ฟางยังคงเหมือนเดิม

"มาฉันป้อน"

"ห๊ะ O[]O" ทุกคนทั้งโต๊ะ(ยกเว้นฟาง)สามัคคีกันโดยไม่ได้นัดหมายก็คนที่อาสามันไม่ใช่กวินเพื่อนสนิทของแก้วแต่กลับเป็นอาจารย์สุดหล่อที่คว้าจานข้าวมันไก่ไปราดน้ำจิ้มเสร็จสรรพแถมตักมาจ่อปากเรียบร้อยแล้วด้วย

"เดี๋ยวฉันป้อนเองดีกว่า" กวินเอื้อมมือไปพยายามแย่งจานและช้อนมาแต่โทโมะเอามันหลบไปมาแบบไม่ตกเลยสักเม็ด(เทพไปแล้ว) ก่อนที่จะยัดช้อนเข้าปากแก้ว

"ฮั่นแหน่~ มีความลับอะไรรึเปล่า 2 คนเนี้ย" เฟย์แซวแก้ว ขณะที่แก้วก้มหน้าก้มตาป้อนข้าวฟาง

--------------------------------------------------------------------------------------------

"แก้วจ๋า ข้อความเข้าจ้ะ" เสียงฟางจากโทรศัพท์ซึ่งแก้วอัดเอาไว้ใช้เป็นเสียงเรียกเข้าข้อความ

'แก้ว ช่วยอะไรเราหน่อยนะ เจอกันที่เดิม

                                                  เควิน'

"เดี๋ยวแก้วมานะ" แก้วรีบวิ่งออกจากโต๊ะ ไม่ใช่อะไรนะแต่เธอมีสิ่งที่ไม่อยากบอกใคราจริงๆ

"แก้ว !" เสียงทุ้มที่เธอเคยหลง เสียงที่เธอชอบฟังกำลังเรียกชื่อเธออยู่นะ เธอไม่ได้หูฝาดใช่มั้ย

เธอมีเรื่องที่ไม่อยากบอกใคร เควิน ผู้ชายคนนี้...คนที่เพื่อนสนิทของเธอรักและทุ่มหมดใจ แล้วจะมีใครรู้บ้างมั้ยหล่ะ ว่าเธอกับเขา เราเคยเป็นแบบนั้นเหมือนกัน ไม่สิ เธอฝ่ายเดียวมากกว่า เธอรักเขาข้างเดียวถึงทั้ง 2 คนจะคบกันแต่เธอเป็นแค่เครื่องมือที่เควินใช้เป็นสะพานจากเธอไปหาฟาง เรื่องที่เธอกับเขาคบกันไม่มีใครรู้เพราะเขาขอขอว่าอย่าบอกใคร เธอก็ทำตามที่เขาต้องการแล้วไงทำไมเธอเป็นได้แต่สะพาน ทำไมเธอถึงเป็นคนที่เขารักไม่ได้

"มีอะไรก็ว่ามา" หลังจากนั้นไม่เลย เธอกับเขาไม่เคยแม้แต่จะมองหน้ากัน เขามีความสุขกับฟาง เธอยอม...ยอมให้เขามีความสุขกับคนที่เขารัก ไม่ใช่เธอ ยัยบ้าที่คิดเองเออเองไปคนเดียว ยัยบ้าเพ้อฟัน

"ฉันไม่ได้ตั้งใจทำแบบนั้น เธอช่วยฉันนะ" เควินจับมือและบีบมือเธอเบาๆแต่เขาจะให้เธอทำอะไรได้ หลอกใช้ความรู้สึกที่เธอมีให้เขาไปยังไม่พอใจหรอ ? 

"ฉันช่วยนายไม่ได้หรอก" แก้วสะบัดมือเควินออกเบาๆ เหอะ ! สายตาแบบนี้ ทำไมเธอไม่ได้รับบ้าง !!!

"เธอช่วยฉันได้ เชื่อสิแก้ว" เควินจับต้นแขนแก้วอย่างขอร้องแต่เธอทำไม่ได้

"ต่อให้ทำได้ ฉันก็ไม่ช่วยนาย !!!" แก้วตะคอกใส่หน้าเควินพร้อมสะบัดตัวใส่พร้อมหันหลังเตรียมจะวิ่งหนี

"ไม่ แก้ว !!" เควินโอบรอบตัวแก้วจากด้านหลัง แก้วไม่เคลื่อนไหว เธอแข่งเป็นท่อนไม้มีชีวิตที่ยังหายใจ กี่ครั้งแล้วที่เขาทำแบบนี้ กี่ครั้งแล้วที่เขาทำให้เธอหวั่นไหวแต่เขาไม่ได้คิดอะไร เธอคิดอยู่คนเดียว แก้วเงยหน้าขึ้นมองฟ้า เธอพยายามแล้วนะแต่...

"แก้ว ช่วยฉันนะ" น้ำตาที่รื้นอยู่ริมขอบตาไหลลงมาไม่ขาดสาย เธออีกแล้ว

"อือ...ฉันจะพยา.." เธอพูดต่อไม่ได้แล้วก่อนที่เขาจะรู้ว่าเธอร้องไห้ เธออยากหลุดเสียงสะอื้นออกมา

"แก้ว !!!" เสียงใคร ? เธอหนีมาที่นี่แล้วใครตามเธอมา เธอหูฝาดหรอ

---------------------------------------------------------------------------------------------

ดราม่าลูกเดียว ฮ่า -.- อีกตอนแปะไว้เดี๋ยวตอนเกือบค่ำมาอัพอีกตอนน่อ