LOVELY SENSEI คุณครูที่รัก

บรรยากาศในรถหรูไม่ต่างอะไรกับป่าช้าเงียบสนิทไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาทั้งสิ้น แก้วที่เริ่มเบื่อความเป็นตัวเขาก็เริ่มชิน คนที่ดูภายนอกเป็นสุภาพบุรุษแต่ภายในไม่ต่างจากระเบิดลูกใหญ่ๆที่มีสายชนวนแสนสั้นเตรียมจุดได้ทุกเมื่อ เขาก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ...
"นายยังไม่ตัดใจหรอ" แก้วเอ่ยทำลายความเงียบแม้เธอจะไม่หันไปมองสบตาคนขับแต่เธอก็รู้ว่าคนขับทำสีหน้าแบบไหน อารมณ์ยังไง เขากับเธอเป็นอะไรหน่ะหรอ ?
"ฉันรักเธอ เธอก็ยังรู้ เราหน่ะ..."
"นั่นมันนาย ระหว่างเราเป็นอดีตป็อปปี้" เธอไม่เคยรักเขาอาจจะใช่ความใกล้ชิดมีผลต่อความหวั่นไหว เธอเคยหวั่นไหวกับเขามากพอจนแทบจะเรียกได้ว่าความรักแต่เธอคิดว่ามันไม่ใช่ทันทีที่เธอเจอเควิน ความรู้สึกมันไม่เหมือนกัน เธอรักเควินแต่ป็อปปี้เธอแค่หวั่นไหวกับความใกล้ชิดและการดูแล การเอาใจใส่ การมอบความรักที่เขามอบให้เธอเสมอ แต่เควิน...แม้เขาจะไม่ทำอะไรนอกจากเดินหนี มีโลกส่วนตัว คบกับเธอแบบปิดบังแต่เธอก็ยังรักมั่นคงไม่เปลี่ยนแปลงเพียงแค่เขาซื้อของให้เธอซักชิ้นหรือดูแลเธอแค่เพียงน้อยนิด เธอก็หลงระเริงคิดว่าเขารักเพียงแค่เธอ เพียงแต่เขามีโลกส่วนตัวสูงเกินไป
"ไม่ใช่แก้ว เรายังรักกัน" แก้วหันไปสบตาป็อปปี้อีกครั้งพร้อมยกยิ้มมีเสน่ห์ที่ป็อปปี้หลงรั เขารักเธอตั้งแต่เรื่องเมื่ออดีตก่อนจะได้รู้ว่าทางบ้านเธอและบ้านของเขาเอื้อเฟื้อธุรกิจกัน แน่นอนที่ผ่านมาเขาพยายามติดตามเธอไปทุกโรงเรียนตั้งแต่มัธยม แก้วเหมือนจะเป็นเด็กเนิร์ดแต่เธอน่ารัก สดใส เขาชอบมองเวลาเธอยิ้มและทำอะไรน่ารักเหมือนเด็ก เธอไม่เหมือนผู้หญิงที่เขาเคยเจอ พวกนั้นเอาแต่แต่งหน้าต้องเป๊ะ ผมต้องเลิศ เครื่องแต่งกายต้องแบลนเนมซึ่งตอนแรกเขาชอบนะมันดูสวยแต่นานๆไปก็เบื่อ พอเขารู้ว่าธุรกิจของครอบครัวแก้วกำลังมีปัญหา เขาเสนองานหมั้นขึ้นมาเพื่อยึดเธอไว้กับตัวแน่นอนพ่อกับแม่ของแก้วตอบตกลงทันที ส่วนแก้วทีต้องจำใจยอมรับชะตากรรมและยอมรับเขาแต่เธอไม่เคยให้เขาล่วงเกินเธอมากกว่าจับมือ เขาคิดว่ามีแค่เขาเท่านั้นที่เธอมอบรอยยิ้มสดใสและความรักให้เพราะเธอไม่เหลือใครนอกจากน้องชายกับครอบครัวของเขา เธอยอมให้เขาปกป้องแต่มันเป็นแค่การให้ความหวังเท่านั้นแต่เมื่อเธอพบกับใครคนหนึ่งเมื่อก้าวเข้าสู่รั้วมหา'ลัย...เควิน หมอนั่นทำให้เธอเจ็บปวดแม้ว่าความหวังของแก้วจะริบหรี่แต่แก้วกลับไม่ยิ้มกับเขาเหมือนเคย ไม่ให้เขาจับมือหรืออะไรทั้งสิ้น เมื่อชวนเธอคุยด้วยเธอกลับคุยด้วยเล็กน้อยพร้อมกับยิ้มสุดฝืนและเดินหนีไป เธอไม่เหมือนเดิมเอาซะเลย ทุกอย่างที่เขาได้รับมันกลายเป็นของเควินยกเว้นความรักที่เขาไม่เคยได้เลย แก้วรักเควินเหมือนชีวิตเธอจนเมื่อเควินหักหลังเธอจนเธอช็อคมากขนาดที่กินข้าวไม่ได้จนต้องนอนซมอยู่ในหอพักเมื่อเขาเข้ามาเธอก็หันหนีจนเขาหนีไปให้ไกลและประชดชีวิตด้วยการเสเพล ดื่มเหล้า บุหรี่ มั่วผู้หญิงเขาทำทั้งหมดจนเมื่อเขาเจอฟาง เขาจำได้ว่าเขาเคยเจอเธอที่ข้างห้องของแก้วตอนเขากำลังจะหนี เธอเดินมาในห้างกับเควิน ผู้ชายที่แก้วรัก และเมื่อเขาตั้งใจจะไปดูแก้วอีกครั้งเขาพบฟางทะเลาะกับเควินและเธอประชดเขาโดยการเที่ยวผับจนเขาเจอเธอและทำตัวเป็นสุภาพบุรุษจนเธอหลงเขาและอย่างที่เขาคิดเขาพบแก้วแต่เธอเปลี่ยนไปมาก เธอสวยมากเมื่อสลัดกรอบสี่เหลี่ยมและดูแลสุขภาพจนผิวพรรณเปล่งปลั่งและตัดผมให้สั้นลงแต่เน้นความมีเสน่ห์ตรงรอยยิ้มจนเขาแทบจะหลง นอกเรื่องมามากพอ เข้าเรื่องต่อดีกว่า
"ป็อป นายหลอกใช้ฟางงั้นหรอ" อีกครั้งแล้วที่แก้วอ่านใจเขาออก น่าภูมิใจเสียจริง
"ฉันไม่ได้ตั้งใจนักหรอก" เขาทำสีหน้านิ่งๆราวกับไม่ได้ทำอะไรผิดๆลงไป แก้วทำสีหน้าเบื่อหน่ายก่อนจะเอนตัวพิงกับเบาะพร้อมรถเงียบไปอีกรอบ เขาจะทวงความรู้สึกดีๆกลับมาจากแก้วให้ได้
-------------------------------------------------------------------------------------------
"โทโมะ ฟื้นขึ้นมาก่อนสิ" ผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งมาเฝ้าโทโมะตั้งแต่เมื่อเขาออกจากห้องฉุกเฉิน เธอกุมมือที่เคยซีดแต่ตอนนี้ดูมีเลือดฝาดบ้างแล้วเล็กน้อยมาแนบแก้มของเธอพร้อมพูดคำหวานกับเขาก่อนจะเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ๆ ใบหน้าหนุ่มหน้าหวานปนเซ็กซี่อย่างเขาทำให้เธอหลงใหลเหมือนกับเธอเป็นเศษเหล็กโดยมีเขาเป็นแม่เหล็กคอยดูดกลืนและประกบริมฝีปากหวานที่ใครๆก็หลงใหลลงกับริมฝีปากได้รูปอย่างเอาใจหวังว่าเขาจะตื่นขึ้นมา เธอรอคอยเขาอยู่
ก๊อกๆ ๆ
"เอ๋ ?" สาวน้อยข้างเตียงผู้ป่วยเอ่ยเสียงใสพร้อมเดินมายังประตูก่อนจะเปิดเจอกระเช้าผลไม้สีสดตกแต่งด้วยริบบิ้นสวยงาม เธอก็ไม่รู้หรอกนะว่าของใครเอามาวางแค่ความคิดบางอย่างผุดขึ้นมาและเธอก็ยกเข้ามาในห้องพร้อมค้นกระเป๋าหยิบปากกาเมจิกกับกระดาษสีชมพูมาเขียนคำว่า
'หายไวไวนะจ๊ะที่รัก
                               จาก พิม :')' ก่อนจะประทับริมฝีปากที่เคลือบด้วยลิปสติกสีแดงกดเน้นไปยังกระดาษจนเป็นรอยรูปริมฝีปากได้รูปสีแดงและเอาไปผูกกับกระเช้าพร้อมเดินออกจากห้องไปด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข
........
........
คงไม่มีใครรู้นอกจากพยาบาลที่เฝ้ามองหญิงสาวที่ยืนอยู่มุมทางเดินเจ้าของกระเช้าผลไม้ที่หญิงสาวลงทุนวิ่งไปหาซื้อรอบๆโรงพยาบาลมาจัดแต่งในห้องพักพยาบาลที่เธอขอยืมและพยาบาลให้เธอยืมด้วยความเต็มใจเพราะสีหน้าที่เธอทำกับกระเช้าช่างดูสนุกสนานแต่ตอนนี้ขาของเธอเริ่มหมดแรงและทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นพร้อมกับเม้มริมฝีปาก ใบหน้าใสเปรอะด้วยคราบน้ำตา เธอเงยหน้าขึ้นอย่างหักห้ามน้ำตาแต่เธอทำไม่ได้จนเธอต้องยกมือบางๆขึ้นปิดหน้าตาอย่างไร้ความหวัง เธอต่างหากที่เป็นเจ้าของกระเช้าผลไม้ เธอต่างหากที่ควรจะได้นั่งอยู่ข้างเตียงผู้ป่วย เธอต่างหากที่เป็นคนช่วยเขาออกมา เธอต่างหากที่มอบเลือดให้เขาไปต่อให้หมดตัวเธอเธอก็ยอม เธอต่างหากที่จะได้ประทับริมฝีปากกับริมฝีปากได้รูปที่เคยย้ำที่ริมฝีปากเธอ เธอต่างหาก เธอ...ไม่ใช่เธอคนนั้น ผู้หญิงที่จู่ๆก็เดินเข้ามาเบียดเธอออกไป ผู้หญิงที่ขโมยกระเช้าผลไม้จากใจของเธอไปเป็นของตัวเอง ผู้หญิงที่แย่งริมฝีปากได้รูปไปจากเธอ เธอไม่มีแรงพอจะทำอะไรได้นอกจากร้องไห้สะอึกสะอื้นคนเดียวโดยมีสายตาแห่งความสงสารจากพยาบาลที่พยายามจะมาปลอบแต่เธอไม่ต้องการ ถ้าให้ใครสักคนมาปลอบให้เธอหยุดร้องไห้ ให้เป็นเขาดีกว่า...ได้โปรด