LOVELY SENSEI คุณครูที่รัก

"อือ..." ร่างสูงในชุดผู้ป่วยสีเขียวลืมตาช้าก่อนจะหรี่ตาปรับแสงที่แยงตาให้คงที่ก่อนที่เขาจะรู้สึกหนักๆที่แขนด้านซ้ายของเขาก่อนจะเหลือบไปเห็นร่างบางในชุดเดรสขาสั้นสีน้ำตาลอ่อนฟุบหน้าใสๆลงกับแขนของเขาพอเขาค่อยๆเอื้อมมือไปแตะผิวแก้มใสๆของเธอเบาๆเธอก็พลิกด้านไปอีกฝั่งพร้อมสีหน้าที่เต็มไปด้วยความหงุดหงิดจากการถูกรบกวนการหลับไหลและพูดงึมงัมในลำคอก่อนที่จะปัดมือที่ยังคงมารังควาญเธอไม่เลิกจนคนที่คอยแกล้งอดอมยิ้มไม่ได้ เวลานอนผู้หญิงเท่ห์ๆอย่างเธอก็เหมือนตุ๊กตาและมันน่ากอดชะมัดยาด >_<~ ก่อนที่เขาจะได้แกล้งร่างบางต่อร่างบางก็เงยหน้าขึ้นมางัวเงียๆ โห ขนาดนี้ยังน่ารัก เขาโรคจิตป่ะเนี่ย

"อ้าว...ฟื้นแล้วหรอ" แก้วพอตั้งสติก็เขย่าโทโมะจนโทโมะร้องโอดโอยและคว้าแขนจนแก้วล้มไปนั่งบนเตียงด้วยอีกคนก่อนที่จะรวบมือไว้และอีกข้างคว้าเอวจนแก้วตั้งตัวไม่ทันไปอิงอกโทโมะ

"ฉวยโอกาสแล้ว...ปล่อยเลยๆ" แก้วดิ้นขยุกขยิกก่อนจะหยุดชะงักเมื่อโทโมะเลื่อนมือไปตรงต้นขาและไล้ไปมาจนทำให้เธอสยองและเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นหวังจะให้เขาหยุด เขาก็ปิดปากเธอก่อนที่จะได้พูดอะไร สงสัยเขาจะรู้จุดอ่อนเธอนะเนี่ย เขาค่อยๆขยับริมฝีปากทีละนิดก่อนจะค่อยใช้ลิ้นหนาคลอเคลียกับลิ้นเธอและเริ่มร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆจนเธอแทบจะละลายแถมตอนนี้เธอจะกลายเป็นคนป่วยแทนเขาเอาซะดื้อเมื่อเขาดันเธอไปนอนราบกับเตียงพยาบาลพร้อมกดริมฝีปากหนักๆบริเวณซอกคอและไล้มือวนไปทั่วร่างกายเธอจนเธอหายใจติดๆขัดๆก่อนที่เขาจะไล้ไปตามเส้นตาข่ายที่ตีไว้ด้านหลังเธอพร้อมควานหาปมจนเธอต้องพยายามหยุดเขาให้ได้

"โทโมะ...หยุดก่อน นะ.." แก้วส่งสายตาอ้อนวอนแต่โทโมะก็ไม่หยุดจนเธอพยายามทั้งผลัก จิก ทึ้ง

"ไม่เอาน่า โทโมะ" แก้วยกมือขึ้นบังหน้าทันทีที่ใบหน้าหล่อๆเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆจนแทนที่โทโมะจะได้จูบปากใสๆกลับกลายเป็นจูบมือบางๆขนาดแค่มือเธอยังหวิวๆเลย กรี๊ดดดด เธอเป็นบ้าไปแล้ว

"โถ่..." โทโมะทำตาวิ้งค์และเริ่มซนต่อหลังจากชะงักไปนานและแกะมือนุ่มๆให้พ้นทางก่อนจะประกบปากอีกรอบ

---------------------------------------------------------------------------------------------

"ป็อป...เรามาคุยกันดีๆให้รู้เรื่องดีมั้ย" ฟางที่กลับหอและพบป็อปปี้รอที่หน้าห้องของแก้วจนเธอต้องคุยให้รู้เรื่องทำไมพอเธออยู่กับผู้ชายคนนี้ทำให้เธอเปลี่ยนไปนักหนาจนกลายเป็นคนใจร้อนไปแล้ว

"นั่นสินะ" ป็อปปี้ส่งสายตาแปลกๆมาให้เธอก่อนจะยิ้มมุมปากแบบปีศาจร้ายๆจนเธอสงสัย

"เข้าไปคุยในห้องดีกว่า" ฟางพูดก่อนจะมีป็อปปี้เดินตามเข้าไปพร้อมมองหน้ากันเหมือนคู่รักสวีทบนโต๊ะดินเนอร์สุดหรูล้อมรอบด้วยเทียนต่างกันแค่สายตาที่มองกันเท่านั้นเอง...ก็แค่นั้น

"ฟาง...เราเลิกกันเถอะ" ป็อปปี้เปิดประเด็นก่อนจะตามด้วยสีหน้าช็อค เสียใจ ผิดหวัง โกรธ แค้น และอะไรหลายๆอย่างที่ยากจะบรรยายแต่ป็อปปี้กลับทำสีหน้านิ่งพร้อมยิ้มแต้มริมฝีปากเป็นของประดับ

"ป็อปอย่าพูดอะไรบ้าๆออกมาสิ" ฟางปลอบตัวเองว่าเขาแค่พูดเล่นให้เธอใจหายวัดระดับความรักที่เธอมีต่อเขาแต่เปล่าเลย ป็อปปี้กลับลุกขึ้นยืนและเดินออกไปที่ประตูแต่ถูกเธอคว้าเอาไว้ซะก่อน

"ป็อป...ฟางทำอะไรผิด" ในดวงตาที่จ้องมองป็อปปี้เต็มไปด้วยความผิดหวังและน้ำใสๆที่พร้อมจะหล่นทุกเมื่อ

"ผิด...ที่เธอไม่ใช่แก้ว" ป็อปปี้แกะมือของฟางพร้อมหันมาประทับจูบซับน้ำตาที่ไหลออกมาทันทีที่เธอได้ยินเหตุผล...แค่เพราะเธอไม่ใช่แก้ว เธอก็ไม่สามารถเป็นคนที่เขารักได้แล้วงั้นหรอ ป็อปปี้ไล้ริมฝีปากบริเวณแก้มและเลื่อนมาประทับริมฝีปากที่สั่นกลั้นเสียงร้องไห้พร้อมผลักเธอกลับเข้าไปในห้องและล็อคประตู

"ป็อป...อื้อ" ป็อปปี้ปิดริมฝีปากบางๆที่ไร้แรงต้านทานพร้อมอุ้มเธอไปที่เตียงก่อนจะไซร้คอเธอ

"สิ่งสุดท้ายที่ฉันจะให้ก่อนจาก :)" ป็อปปี้เงยหน้าขึ้นมายิ้มก่อนจะแตะแก้มใสเบาๆอย่างทะนุทะนอมและจูบประทับอีกครั้งพร้อมเริ่มปลดเสื้อผ้าที่ติดตัวออกอย่างเบาๆ