Death Penalty(แค้นมรณะ)

ความแค้นคือสิ่งที่น่ารังเกียจแต่คนที่สร้างความแค้นมันน่ารังเกียจกว่าณ ริมแม่น้ำในลอสแอนเจลิส ครอบครัวอาเบโต้ ที่กำลังพักผ่อนกันอย่างมีความสุขโดยครอบครัวนี้มีอยู่5คน (จิมมี้ อาเบโต้ ผู้เป็นพ่อ) (มาเลีย อาเบโต้ ผู้เป็นแม่) (จอร์น อาเบโต้ พี่ชายคนโต) (ไมล์เคิ้ล อาเบโต้ น้องชาย) และ (จูเลีย อาเบโต้) ทั้งห้าคนกำลังสนุกสนานกับการพูดคุยหยอกล้อกันพร้อมกับจิบไวน์องุ่นรสดี แต่ในระหว่างที่พวกเค้ากำลังมีความสุข ความตายก็ค่อยๆ คลืบคลานเข้ามา
"หยิบไวน์หลังรถมาเพิ่มให้พ่อหน่อยสิ" จิมมี้บอกกับจอร์น
"ได้ครับพ่อ"จอร์นพูดพร้อมยิ้มอ่อนๆแล้วเดินไปหยิบไวน์ที่อยู่หลังรถ
ขณะ ที่จอร์นกำลังถือลังไวน์มานั้น จอร์นก็เห็นกับภาพที่ไม่อยากเชื่อ มีกลุ่มชายชุดดำประมาณ7คนกำลังเอาปืนจ่อหัวครอบครัวของจอร์นหนึ่งใน7คนนั้นหันปืนมาจ่อที่จอร์น
"วางลังไวน์ลงแล้วคุกเข่า!!!"ชายชุดดำตระคอกไส่จอร์นพร้อมเดินเข้าไปใกล้ๆย่อตัวลงไปนั่งยองๆอยู่ข้างจอร์น
"แกจงมองภาพนี้เอาไว้ ฮ่าฮ่าฮ่า"ชายชุดดำกระซิบเบาๆพร้อมกับหัวเราะ
ปั้ง ปั้ง ปั้ง ปั้ง!!! เสียงปืนดังลั่นริมน้ำ
"ไม่!!!!!!"จอร์นตระโกนออกมาด้วยความโกรธพร้อมน้ำตาที่ไหลเต็มแก้มทั้งสองข้างของเค้า
"ไอ้สาระเลวเอ้ย!!! แกทำแบบนี้ทำไม"จอร์นร้องไห้โวยวายถาม
"หึๆ เด็กน้อยผู้น่าสงสาร ถึงตาแกแล้ว"ชายชุดดำพูด
ชายชุดดำคนนึงหยิบเข็มฉีดยาออกมาจากกระเป๋าเสื้อโค้ทของเค้า แล้วฉีดลงไปที่แขนของจอร์น ไม่นานจอร์นก็หลับไป จากนั้นจอร์นก็ฟื้นขึ้นมา จอร์นนอนอยู่บนเตียงพร้อมกุญแจมือที่ล็อคเค้าติดกับเตียง
"เห้ยยยย!!! ที่นี้มันที่ไหนและกุญแจมือบ้านี้มันอะไรกัน เห้ยย!!! มีใครได้ยินไหม"จอร์นตระโกนโวยวายเสียงดังเป็นการใหญ่
แก๊กๆ!! แอดดด∼ ปั้ง!!! เสียงประตูเปิด
"หวัดดี พ่อหนุ่ม"เสียงชายนิรนามพูดขึ้น
"คุนเป็นใครแล้วมาที่นี้ทำไม"จอร์นถามชายนิรนามด้วยความสงสัย
ชายนิรนามเดินเข้ามาในห้องปิดประตูแล้วเดินดิ่งมาที่เตียงของจอร์น ส่วนจอร์นมีท่าทีกลัว ชายนิรนามคนนั้นเดินมาที่ข้างเตียงของจอร์นจากนั้น...เค้าหยิบเก้าอี้มานั่ง
"ขอแนะนำตัว ฉัน แฟร์ง กริม์มเบิก เจ้าหน้าที่นักสืบแห่งกรมตำรวจ ลอสแอนเจลิส มาที่นี้เพื่อดูให้แน่ใจว่านายจะไม่หนีไปไหน"แฟร์งพูดพร้อมยิ้มกวนๆ
"ตำรวจหรอ แล้วทำไมฉันถึงต้องหนี แต่ดีแล้วฉันต้องการจะแจ้งความพอดี เมื่อวานมีไอ้บ้า7คนมาที่ริมน้ำที่เรากำลังนั่งเล่นกันอยู่มันฆ่าครอบครัวฉันหมดเลย"จอร์นพูดทั้งน้ำตา
"เห้อออ....ดูเหมือนนายจะเข้าใจอะไรผิดไปนะ"แฟร์งพูดพร้อมกับถอนหายใจ
"เข้าใจผิดอะไรหรอฉัน งง?"จอร์นพูดพร้อมทำหน้า งงๆ
"จิงๆแล้ว..."แฟร์งพูด
"คนที่ฆ่าครอบครัวของนายก็คือ.......นายเอง!!!!"แฟร์งพูดด้วยใบหน้าจิงจัง
จอร์นได้แต่ทำหน้าเหวอแล้วน้ำไหลออกมาเป็นทาง...
"อะ....อะไรนะ ฉะ....ฉันไม่ได้ทำฉันไม่มีวันทำแบบนั้นแน่ๆ"จอร์นพูดพร้อมร้องไห้โวยวายและดิ่นอยู่บนเตียง
"ไม่จิง ไม่จริง ไม่จริง ไม่จริง ไม่!!!!!"จอร์นคร่ำครวญโวยวายใหญ่
"จริง!!! มันจริง!!!"แฟร์งตระคอกไส่จอร์น
"วันนั้นนายเมายาหนักมาก จนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ นายคุ้มคลั่งเลยยิ่งครอบครัวของนาย"แฟร์งพูดกับจอร์นด้วยใบหน้านิ่งๆ
"ไม่จริง ฉันไม่เคยเล่นยา ฉันโดนปืนจ่อหัวอยู่ ฉันไม่ได้ทำ!!!"จอร์นเริ่มโวยวายอีกครั้ง
"นายจะไม่ได้ทำยังไงในเมื่อหลักฐานมันมัดตัวขนาดนี้ ทั้งภาพถ่าย ลายนิ้วมือนายที่ปืนอีกและไหนจะเข็มฉีดยาที่นายใช้แล้วทิ้งไว้ในที่เกิดเหตุ"แฟร์งพูดพร้อมนำเอาหลักฐามให้จอร์นดูไปด้วย
"ถึงนายจะปฎิเสธยังไงหลักฐานมันก็หนาแน่นพอที่จะจับกรุมนาย เพราะฉะนั้นทางที่ดีนายควรยอมรับและจะได้การลดโทษลงเหลือ5ปีอย่างน้อยและนายจะไม่ถูกขังคุกแต่นายจะถูกส่งตัวไปสถานบำบัดผู้ติดยาเสพติดแทน"แฟร์งพูด
ใน ขณะ ที่จอร์นนอนคิดอยู่พักนึงจอร์นก็ให้คำตอบกับแฟร์งแบบง่ายๆ
"ตกลง..."จอร์นพูดและยิ้มเหมือนมีแผนการ
"ดี เย็นนี้เราจะส่งเจ้าหน้าที่สถานบำบัดผู้ติดยาเสพติดมาที่นี้"แฟร์งพูดเสร็จและเดินจากไป....
โปรติดตามตอนต่อไป