ปาฏิหาริย์โลกวิญญาณ (ได้รับการตีพิมพ์จากAmity Publishing แล้ว)

เด็กน้อยร่างอ้วนก้มมองฝักข้าวโพดต้มในมือแล้วทำท่าขบคิดก่อนจะเลื่อนสายตาไปยังพี่ชายร่างผอมชะลูดที่ยืนกุมหน้าท้องอยู่ใกล้ๆ ด้วยความโหยหิว ก่อนจะกลับมามองฝักข้าวโพดของตนอีกครั้งอย่างชั่งใจ เขาใช้สองมือกำมันไว้แน่น จากนั้นจึงออกแรงหักสะบั้นลง

“เปาะ”

แม้ว่าก่อนหน้านี้ผมจะรู้สึกสงสัยในการกระทำนั้นแต่ท้ายที่สุดก็กระจ่างใจเมื่ออุมชิฬายื่นข้าวโพดท่อนหนึ่งปันให้แก่พี่ชายด้วยความอาทร

“ขอโทษนะ…” เขาบอกเสียงทื่อระหว่างที่อีกฝ่ายเอื้อมมือมารับมันไปด้วยสีหน้าแย้มยิ้มตาเป็นประกายสดใส “อ่ะข้าให้เจ้าเอาไปเถอะ” 

ผมเผลอยิ้มเมื่อได้เห็นมุมเล็กๆ อันอ่อนโยนของกุมารน้อยที่เคยมองว่าเป็นพวกแก่นกะโหลก 

“ขออออบจาาายนะ” ปาลีนังกล่าวพลางกะพริบตาปริบๆ แล้วมองลงมาที่ฝักข้าวโพดท่อนน้อยในมือก่อนจะยกขึ้นมาก้มหน้าก้มตาแทะทานอย่างเอร็ดอร่อย พร้อมกับหยาดน้ำตาที่หยดย้อยลงมาข้างแก้ม 

“พวกหนูคงจะหิวมากเลยสินะ…” เธอเปรยออกมาด้วยความเห็นใจ 

“เราอยู่กันอย่างอดๆ อยากๆ แบบนี้มาสักพักแล้วขอรับ” คุณตาเอ่ยเสียงเศร้า “สองผัวเมียนี่น่ะวันๆ เอาแต่ทำงานทำการกันก็เลยไม่ค่อยได้เซ่นไหว้พวกเราสักเท่าไหร่  ของกินพวกนี้ก็อาศัยเอาบุญเก่า บ้างก็ขอปันน้ำใจจากผีบ้านผีเรือนข้างเคียงน่ะขอรับ นานๆ ถึงจะเข้าฝันไปขอเครื่องเซ่นกันสักที

แต่จะให้ทอดทิ้งผัวเมียคู่นี้ไปกระผมก็ทำไม่ได้ หากทิ้งไปไอ้เจ้าเด็กสองตนนี้เล่าจะอยู่ยังไง แล้วอีกอย่างพวกเขาก็เป็นคนดีถ้าบ้านหลังนี้ไม่มีเทวาอารักษ์คอยปกป้องคุ้มภัยป่านนี้ไอ้ ‘สันตนาปานบุญ’ ที่อยู่ข้างนอกนั่นคงเข้ามาแย่งผลบุญและทำลายครอบครัวนี้จนป่นปี้แน่”

“เอ๊ะ…มันคืออะไรเหรอครับไอ้สัมปทานบุญที่คุณตาว่า” ผมซักถามด้วยความสงสัยกับชื่อเสียงเรียงนามแปลกๆ ที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน

“สันตนาปานบุญย่ะ” สาริกาแก้คำก่อนอธิบาย “มันเป็นศัพท์เฉพาะที่ไว้เรียกพวกสัมภเวสีชั้นเลว ซึ่งมีจิตคิดริษยาหวังจะฉกฉวยผลบุญของผู้กระทำดีมาเป็นของตนด้วยวิธีการอันโสมมต่างๆ เพียงเพราะตอนเป็นมนุษย์นั้นตัวเองทำแต่เรื่องเลวทรามต่ำช้า เมื่อตายไปจึงเป็นได้แค่เพียงขอทานเร่ร่อนในโลกวิญญาณเท่านั้นเอง

แต่บางตนก็มีแรงอาฆาตมาดร้ายรุนแรงถึงกับซ่องสุมกันก่อเรื่องก่อปัญหาความวุ่นวายให้แก่มนุษย์และเหล่าวิญญาณอย่างไม่รู้จักจบจักสิ้น…เราให้คำจำกัดความวิญญาณเหล่านี้ว่าเป็นพวก ‘พรากบุญ’ โดยเฉพาะนาย…ต้องระวังพวกนี้ให้ดีเชียวล่ะ”

“อืมๆ” ผมรับคำอย่างงุนงง

‘มันเกี่ยวอะไรกับผมกันละนี่’

“ใช่ขอรับพวกนี้มันมีร้อยเล่ห์เพทุบาย นอกจากจะคอยกลั่นแกล้งมนุษย์แล้วยังหลอกล่อให้วิญญาณดีแปรเปลี่ยนเป็นวิญญาณเลวๆ บ้างก็แย่งชิง ผลบุญของเหล่าสัมภเวสีไปจนหมด” ชายชรากล่าวเสริม

“เอ๊ะ…ไหนคุณบอกว่าคนชั่วตายไปก็ต้องตกนรกไม่ใช่เหรอแล้วมันมีพวกนี้ขึ้นมาได้ยังไงกันล่ะคุณ”

“ไม่ใช่วิญญาณทุกตนหรอกนะที่จะนั่งรอนอนรอให้ผู้คุมมาจับตัวไปน่ะ และอีกอย่างปริมาณงานของนรกน่ะก็มีมากมายก่ายกอง วันๆ หนึ่งแค่คุมวิญญาณข้างล่างก็ล้นมือแล้ว ก็คงมีบ้างที่หลุดรอดสายตาพวกยมทูตไปได้…” 

“นั่นสินะ” ผมพยักหน้าหงึกอย่างเห็นใจ

“นะนะนั่น…นั่น…”

ทันใดนั้นคุณตาก็โพล่งออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก พลางชี้นิ้วเหี่ยวย่นที่กำลังสั่นระริกไปยังพื้นไม้ข้างๆ ปาลีนังซึ่งมีเมล็ดข้าวโพดเล็กๆ ตกอยู่ ผมรีบเบนสายตาไปมองแล้วก็ต้องตกใจตามเมื่อเห็นควันลอยอวลขึ้นมาเป็นสายจากนั้นใบอ่อนเล็กๆ จึงผลิออกมาจากผิวเมล็ดนั่นแล้วเติบโตงอกงามสูงชะลูดกว่าสองเมตรอย่างรวดเร็ว

ส่วนลำต้นตั้งตรงทอดใบสีเขียวเรียวยาวออกมาหลายใบ ก่อนที่ตรงปลายยอดจะแตกรวงอ่อนเห็นเป็นเส้นสีเขียวหลากเส้นชี้โด่ชี้เด่ซึ่งมีเมล็ดเกสรเล็กๆ ติดเรียงไปตลอดแนวราวกับรวงข้าว

“นี่มันต้นข้าวโพดนี่” กุมารน้อยร่างอ้วนร้องทักเสียงใสเผลอปล่อยซังข้าวโพดที่ถูกแทะจนเกลี้ยงหล่นตุบลงพื้น “ข้าเคยเห็นในทีวี”

“ใช่แล้วจ้ะ” หญิงสาวในชุดสีพีชซึ่งสวมที่คาดผมติดกุหลาบดอกโตตอบด้วยรอยยิ้มละไมก่อนจะขยับมือข้างซ้ายไปกุมมือของกุมาร ‘รัก’ ผิวดำมะเมื่อมที่กำลังยืนอึ้งตะลึงอ้าปากค้าง ส่วนอีกข้างก็เลื่อนไปดึงมือของกุมาร ‘ยม’ ซึ่งมีผิวกายขาวเผือกประหนึ่งทาแป้งมาผสานกับมือของเธอ พวกเราพากันจดจ้องไปยังสิ่งมหัศจรรย์ที่บังเกิดขึ้นอย่างสนอกสนใจ

“ในที่สุดข้าวโพดวิเศษก็ได้เติบโตขึ้นมาภายใต้ชายคาแห่งนี้แล้ว” นางฟ้าสาวพูดต่อด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลอ่อนโยน “ข้าวโพดต้นนี้ไม่ได้เหมือนข้าวโพดต้นอื่นๆ หรอกนะจ้ะ”

พอกล่าวถึงตรงนี้เด็กทั้งสองต่างก็ผินหน้ามองเธอด้วยความสงสัย

“แต่มันสามารถเจริญงอกงามได้ก็ด้วยความรักและความดีที่ทุกๆ คนได้กระทำและมีให้ต่อกันและกันจ้ะ…ทุกๆ ครั้งที่พวกหนูๆ ได้ทำสิ่งที่ดีงามไม่ว่าจะด้วยเรื่องอะไร ก็เสมือนเป็นการรดน้ำใส่ปุ๋ยให้แก่ข้าวโพดต้นนี้ ดังนั้นถ้าอยากให้ข้าวโพดออกฝักไวไว พวกหนูๆ ก็ต้องทำความดีให้ได้ในทุกๆ วันเลยนะ”

“แล้วไอ้ความดีมันทำยังไง ทำยากรึเปล่า” เด็กน้อยผู้สวมโจงกระเบนสีแดงถามพาซื่อ    

“ข้าว่าาาไม่น่าาายาากหรอกอุชิฬาาา” ปาลีนังแสดงความเห็น

“ความดีนั้นหากเราคิดว่ามันทำยาก มันก็ยาก แต่ถ้าเราคิดว่าทำได้ง่ายๆ มันก็ง่าย ทุกๆ อย่างอยู่ที่การตัดสินใจของเรา และลงมือทำเพียงเท่านั้นเอง” นางฟ้าสาวตอบ “…อย่างเช่นเพียงแค่หนูอุมกับหนูปาไม่ทะเลาะกันก็ถือว่าเป็นการทำความดีได้แล้วนะ”

“เท่านี้น่ะเหรอ ทำไมถึงเรียกว่าเป็นความดีได้ล่ะ” เด็กน้อยถามเสียงใส อีกฝ่ายยิ้มรับแล้วจึงอธิบาย

“เมื่อใดก็ตามที่เรารักกันเป็น เราต่างก็จะมีความสุข รวมทั้งคนรอบข้างก็จะมีความสุขไปกับเราด้วยเช่นกันนะ…นี่ล่ะคือความดี ความดีก็คือการทำให้ผู้อื่นมีความสุขยังไงล่ะจ้ะ…คุณตาก็ไม่ต้องมาดุด่าว่ากล่าวหรือลงโทษพวกหนู ไม่ต้องเหนื่อย ไม่ต้องเครียด ไม่ต้องมีใครเจ็บปวด หรือมีบาดแผล ความโกรธเกลียดชิงชังนั้นไม่เคยส่งผลดีให้แก่ใครหรอก…จริงมั๊ย” 

กุมารทั้งสองที่ฟังอยู่พากันพยักหน้าหงึกหงักอย่างเห็นด้วย 

“ภายใต้บ้านหลังนี้ เราก็มีกันอยู่เพียงเท่านี้ไม่ใช่เหรอจ้ะ แล้วทำไมเราต้องเกลียด ทำไมถึงต้องแก่งแย่ง ในเมื่อเราต่างรู้ดีว่าที่จริงแล้วเราสามารถแบ่งปันและอภัยให้กันได้” 

เธอกล่าวพลางมองพวกเด็กๆ ด้วยสายตาเอ็นดูรักใคร่แล้วจึงกล่าวต่อไปว่า 

“สิ่งสำคัญก็คือเราควรจะเรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกันให้เป็น บางครั้งก็ต้องยอมเสียสละ และในบางครั้งก็ควรให้อภัย เพื่อความสุขของทุกๆ คนในบ้านหลังนี้ ทั้งคุณพ่อคุณแม่ คุณตา แล้วก็อุมชิฬาและปาลีนังด้วยจ้ะ ไม่มีที่ใดหรอกจะสงบสุขได้ถ้าผู้ที่อยู่ร่วมกันเอาแต่ทะเลาะเบาะแว้งหรือเอาเปรียบซึ่งกันและกัน” 

“คุณตาคะ” คราวนี้สาริกาได้หันไปพูดกับคุณตาซึ่งกำลังยืนสงบเสงี่ยมอยู่บ้าง “คุณตาเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ในบ้าน เป็นที่เคารพนับถือของพวกเด็กๆ  ฉันก็หวังว่าคุณตาจะคอยชี้แนะให้ทั้งสองเป็นเด็กที่ดีต่อไปด้วยนะคะ หากจะลงโทษพวกเขาก็อย่าถือเอาอารมณ์โกรธหรือโมโหเป็นที่ตั้งเลยค่ะ”

นางฟ้าสาวบอกแล้วจึงเลื่อนสายตามองมาทางผม

 “อย่างที่ย้งเขาบอกไว้ การจะทำให้คนที่เรารักเป็นคนดีได้มันไม่จำเป็นต้องลงไม้ลงมือเฆี่ยนตีกันรุนแรงหรอกค่ะ เด็กๆ ยังเดียงสาเกินกว่าจะเข้าใจในทุกๆ สิ่งที่เราทำเพื่อพวกเขา เมื่อใดก็ตามที่เราหยิบยื่นความโกรธให้แก่พวกเขา พวกเขาก็จะโกรธเรากลับคืน แต่หากเรามอบความรักความเข้าใจให้แก่พวกเขา พวกเขาก็จะรักเรากลับคืนมาเช่นกัน คุณตาน่ะรักและเป็นห่วงเป็นใยหนูอุมกับหนูปาไม่ใช่เหรอคะ”

“ขอรับ…” ชายชราตอบเสียงเรียบด้วยท่าทีสำนึก

“พี่แอ๊ดด  มานอนได้แล้วพี่ดึกแล้วนะพี่จ๋า…” เสียงเล็กแหลมดังขึ้น พาให้ทุกคนละสายตาจากต้นข้าวโพดแล้วหันไปมองทางสองสามีภรรยาโดยพลัน