princess hunting

เมื่อชุนโดนกดให้นอนลง เขาก็จำใจทำตามแล้วพี่น้องทั้งห้าก็เดินจากไป

"เธอว่าเขายืนหยัดด้วยอะไร"

ชิน่ากระซิบถามเบาๆอย่างสงสัย

"ไม่รู้สิ"

เอไลซ่าพูดพลางยักไหล่

"พี่พูดดังไม่มั้ง"

ไดอาน่าพูดบ้างทำให้การสนทนาชะงักลงแล้วทั้งหมดก็แยกย้ายเข้าห้องตัวเองโดยไม่รู้เลยว่าชุนแอบ

ฟังอยู่

"ฉัน....สู้เพื่ออะไรน่ะหรอ"

เขาพูดกับตัวเองแล้วหยิบสร้อยคอรูปหัวใจที่ซ่อนไว้มิดชิดมาดู เขาหลับตาลงแล้วนำมันมาแนบอก

ราวกับไม่อยากนึกถึงสาเหตุที่เขาสู้อีกต่อไป ชุนหลับตาลงแล้วนึกถึงวันๆนั้น

'ชุนเคยเป็นเด็กชายที่ไม่ต่อสู้...เขามีน้องอยู่คนนึงเป็นเด็กสาวชื่อว่าชินเธอไม่ชอบสู้อ่อนแอและชอบ

ใส่สร้อยคอรูปหัวใจ พวกเขาเอาชีวิตรอดตามลำพังแล้ววันนึงระหว่างที่เขาไปหาอาหารและกลับมา

"กรี้ด!!!!!!!! พี่คะช่วยหนูด้วย"

แกรนฟิชชอร์ตัวนึงจับน้องเขาไว้ ด้วยความที่ว่าเขาสู้ไม่เป็นจึงโดนซัดกระเด็นแล้วน้องสาวเขาก็โดน

กินต่อหน้าต่อตา เลือดหยดมาที่ตัวเขาแล้วเมื่อปีศาจอิ่มมันก็ไปทิ้งชุนที่ไม่ตายก็เหมือนตายไว้ตรงนั้น

"ชิน ยะ...อย่าเพิ่งทิ้งพี่..ไป"

เขานั่งร้องไห้แล้วกอดสร้อยคอเธอที่เป็นสิ่งเดียวที่เหลืออยู่ท่ามกลางกองเลือด 

"เธอตายตั้งแต่อายุ4ขวบบบ!!!!!!!"

เขาตะโกนลั่นป่า แต่เหมือนนึกอะไรขึ้นได้เลยเดินจากไปจากตรงนั้นพร้อมสร้อยคอ นับแต่นั้นเขามัว

แต่ฝึกฝนตัวเองเพื่อแก้แค้นให้น้อง เขาอยากเป็นแบบที่น้องพูดถ้าโลกนี้ไม่มีปีศาจจะเป็นยังไง...'

เขาลืมตาแล้วจ้องไปที่สร้อย เขาเอามาทบปากเบาๆ 

ก็อก ก็อก ก็อก

มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นแล้วไดอาน่าก็เดินมา

"เอานี่ข้าว"

เธอพูดพลางวางถาดข้าวลง ทำท่าจะเดินออกไปแต่โดนชุนรั้งไว้ก่อน

"เธอสู้เพื่ออะไร"

เขาถาม หวังเพียงว่าอย่างน้อยจะได้คำตอบดีกว่าไม่ได้

"เพื่อพ่อ เพื่อท่านย่า เพื่อท่านทวด เพือชดใช้...."

เธอถึงประโยคนี้ก็ชะงักลง ก่อนเดินออกไปทิ้งให้ชุนงงว่าชดใช้อะไร