ข้าวเหนียวหมูปิ้ง...ทำไมไม่บอกรัก

          วันแรกของการเปิดเทอม ได้เลื่อนชั้นมาอยู่ ป.4 แล้วสิเรา กับคุณครูสุดใจครูประจำชั้น คนใหม่ กับเพื่อนเก่าๆ ที่ยังอยู่ด้วยกันครบถ้วน ขาดก็แต่...แป้ง เพียงคนเดียวเท่านั้น                    ภาพเด็กหญิงในเครื่องแบบนักเรียน บนรถตู้ ปรากฏขึ้นในมโนของผม ความคิดถึง ทำให้ผม ไม่มีสมาธิในการเรียนเลย แม้แต่น้อย เฝ้าคิดแต่เรื่องราวของวันพรุ่งนี้ ว่าจะได้พบเจอกับแป้งอีกหรือเปล่า ?                    “คิดถึงมากเลยนะ รู้ไหม ?” คำพูดที่อยากเข้าไปบอกข้างๆหูของแป้ง                    แต่ ทำไม ? มันช่างยากเย็นนัก เอาเถอะ ยังไงพรุ่งนี้ ขอเพียงให้ได้พบเจอแป้งเสียก่อน ส่วนคำพูดใดๆ เก็บเอาไว้เมื่อมีโอกาส มันต้องมีสักวันสินะ                    เช้าวันใหม่เริ่มต้นอีกครั้งหนึ่ง เมื่อผมลืมตาขึ้น มองนาฬิกา บอกเวลา หกโมงเช้าแล้ว รีบ ! คือคำสั่งของสมอง เตือนให้ผมลุกขึ้นอย่างว่องไว                    การปฏิบัติภารกิจส่วนตัว เป็นไปอย่างรวดเร็ว ผมรีบคว้ากระเป๋านักเรียนควบจักรยานคันเก่ง ออกจากบ้านทันที                    ตอนนี้...กำลังจะผ่านหน้าบ้านของแป้งแล้ว ประตูบ้านค่อยๆแง้มออก จนเปิดกว้างเต็มที่                    แป้งในเครื่องแบบนักเรียนเดินออกมา สะพายเป้ใส่หนังสือ แลดูเธอช่างทะมัดทะแมงยิ่งนัก                    ...ผมหาโอกาสอีกครั้งที่จะเข้าไปพูด คำว่าคิดถึงให้แป้งได้ยิน โดยจะไม่เป็นแค่เพียงแอบมองอย่างเดียวเหมือนเคย แป้งเดินมาถึงหน้าร้านขายยาแล้ว                    ผมขี่จักรยาน วนผ่านหน้าเธอแล้วส่งยิ้มให้ รถรับส่งนักเรียน มาถึงพอดี เธอหันมาด้วยสีหน้าบึ้งตึง ! แล้วเดินขึ้นรถไปทันที                    “ทำอะไรผิดไปหรือ ? แป้งโมโหใครมา ? ความมั่นใจที่ผมมี เพียงเล็กน้อยมันเหือดหายไป โดยเฉียบพลัน                    แล้วจะมีโอกาสได้พูดคำว่าคิดถึงหรือเปล่านะ ?” คือคำถามทีโลดแล่นในสมอง                    ที่แป้งทำหน้าบึ้งตึงนั้น หวังว่ามันคงไม่ได้เกิด จากความโมโหในตัวผม เพราะว่าผมก็ยังไม่ได้ไปทำให้แป้งโกรธเลย สักนิดเดียว                    เมื่อความในใจ ไม่สามารถ ระบายออกมาได้ ผมคงต้องกลับไปตั้งลำใหม่ที่มุมใดมุมหนึ่ง สักแห่ง แล้วค่อยๆ เริ่มสะสมความมั่นใจอีกครั้ง                    “ใกล้เป็นจริงแล้วล่ะ อีกนิดเดียวเท่านั้นเอง นายจะได้พูด คำว่าคิดถึงแล้ว...แต่คำว่าคิดถึงมันน้อยไป เมื่อเทียบกับความตั้งใจของผม                    บอกคำว่ารักไปเลยทีเดียวสิ...บัณฑิต...” ผมให้กำลังใจตัวเอง                    โอกาสหน้า ผมจะไม่ทำให้พลาดเป็นอันขาด ต้องบอกคำว่า รักและคิดถึงให้จงได้...แต่ตอนนี้ รีบข้ามถนน ไปร้านข้าวเหนียว หมูปิ้งก่อนดีกว่า ป่านนี้แม้ค้าคงจะชะเง้อหา ลูกค้าประจำอย่างผมแล้วล่ะ